Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Σοφία 74 (περίπου)



Στο ένα χέρι, σακουλάκι από φαρμακείο. Γεμάτο. Στο άλλο δυο βασιλικοί. Πενήντα λεπτά ο ένας. Σύνολο ένα ευρώ. Το άλλο, με τα φάρμακα δεν μπορείς να υπολογίσεις πόσο κόστισε. Στέκεται και κοιτάζει τα λουλούδια στη λαϊκή με βλέμμα παιδιού που ζαχαρώνει παιχνίδια σε βιτρίνα. Αμίλητη. Το βλέμμα της παίζει από τα λουλούδια στην τιμή τους -2,50 ευρώ- και πάλι πίσω στα λουλούδια.

Ο πωλητής στη φούρια του, τη ρωτάει επίμονα: “Άσπρο, μοβ ή ροζ κυρά Σοφία;” Δεν απαντά. Ούτε σηκώνει τα μάτια να τον δει. Συνεχίζει να κοιτάζει τα λουλούδια, κάτι ντελικάτες καμπανούλες, σε ροζ άσπρο και μοβ με πέντε πέταλα και λεπτεπίλεπτους στήμονες. Τις φαντάζεται να θεριεύουν φυτεμένες στην αυλή της, να ανθίζουν, να σαλεύουν στον αέρα. Τις φαντάζεται να ηχούν σιωπηλά στο καλοκαίρι της, να δίνουν χρώμα στη ζωή της, τρυφεράδα στο μέσα της.

Λοιπόν; Κυρά Σοφία, άσπρο, μοβ ή ροζ να σου βάλω;” επαναλαμβάνει ο πωλητής λίγο πιο μαλακά αυτή τη φορά κι εκείνη επιτέλους τον κοιτάζει στα μάτια και του λέει σιγανά, σαν να ντρέπεται: “Δεν έχω άλλα λεφτά παιδί μου. Πήρα τα φάρμακα.” Ύστερα κατεβάζει το κεφάλι, κάνει μεταβολή και φεύγει. Την κοιτάζουμε να απομακρύνεται αργά κρατώντας τη σακούλα με τους βασιλικούς στο ένα χέρι και τα φάρμακα στο άλλο. “Ξέρεις τι λεφτά μου έχει αφήσει αυτή η γυναίκα στο παρελθόν;” μού λέει ο πωλητής “Άλλες εποχές... Τώρα με τη σύνταξη που παίρνει και άνεργο γιο, ούτε τα φάρμακά της δεν μπορεί να αγοράσει”.

Μένουμε αμίλητοι κουνώντας τα κεφάλια μας -τι να πεις άλλωστε όταν σε μια γυναίκα 74 χρονών δεν  περισσεύουν ούτε 2,5 ευρώ για να αγοράσει τις καμπανούλες που λαχτάρησε. Ξαφνικά όμως τον βλέπω να βάζει βιαστικά δυο ρίζες -δεν πρόλαβα να δω χρώματα- σε μια σακούλα, να τρέχει, να την σταματάει, να της τα δίνει και πριν προλάβει εκείνη να συνέλθει από την έκπληξη, πριν προλάβει να τον ευχαριστήσει για το αναπάντεχο δώρο, να επιστρέφει στο πόστο του. Χαμογελώντας. Και σαν να θέλει να δικαιολογήσει την κίνησή του, μού λέει με σοβαρό ύφος: “Οι καμπανούλες κάνουν περισσότερο καλό στην υγεία από όλα τα φάρμακα του κόσμου.”

27 σχόλια:

γρηγόρης στ. είπε...

“Οι καμπανούλες κάνουν περισσότερο καλό στην υγεία από όλα τα φάρμακα του κόσμου.” Ας το φωνάξουμε δυνατά!

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ.: Και στη ψυχή Γρηγόρη και στη ψυχή!

Nefosis είπε...

Πες μου ότι στ' αλήθεια έτσι έγινε και θα κοιμηθώ ελαφρύτερα απ΄όλα τα βράδια των τελευταίων χρόνων.

Τσαλαπετεινός είπε...

nefosis: Να κοιμηθείς ήσυχα και γλυκά απόψε!


(Όταν υπάρχει η ετικέτα Logbook η ιστορία είναι 100% αληθινή. Αν έχω προσθέσει και την ετικέτα "ιστορίες" το ποστ έχει λίγη σάλτσα - όπως στην περίπτωση της Πολυξένης.)

kovo voltes... είπε...

Αν η ψυχή αρρωστήσει τίποτα δεν σώζεται. Είναι ευλογία να βλέπεις ανθρώπους να την κρατούν ζωντανή με μια κίνηση σαν του ανθοπώλη και ένα χαμόγελο σαν της κυρά Σοφίας
*εξαιρετικά τα πορτρέτα σου τσαλαπετεινέ μου. Πολλά πολλά ευχαριστώ...

Σελιτσάνος είπε...

Την ευκή μου νά 'χει.(Γιατί κοντεύουμε να τρελαθούμε).

ολα θα πανε καλα... είπε...

Χάρηκα κι εγώ πολύ που ο κύριος της χάρισε αυτές τις 2 ρίζες καμπανούλες.Περνάμε δύσκολες μέρες και χρειαζόμαστε όλοι λίγη τρυφερότητα και γλυκύτητα ανάμεσά μας.Τίποτε άλλο δε μένει,στο τέλος.
Με τον τρόπο που κοίταζε η κυρία Σοφία τα λουλούδια,κοιτούσε και η γιαγιά μου είτε στον κήπο είτε στην αγορά.Και συγκινήθηκα πολύ γιατί θυμήθηκα αυτή την παιδική αθωότητα στα μάτια.Πολύ ωραία την περιέγραψες,τσαλαπετεινέ.
Καλησπέρα!

xristina είπε...

δυστυχώς ζούμε δύσκολες εποχές, ακόμα και το 1 ευρώ σε κάτι χρησιμεύει...δεν είναι όπως παλιά που δεν το σκεφτόμασταν...και πού 'σαι να δεις σε λίγο καιρό τι έχει να γίνει, φαίνεται ότι έρχεται δυσκολότερη εποχή
πολύ άμεση ιστορία...την καλησπέρα μου

Σταυρούλα είπε...

Ελπίδα :)

Ανώνυμος είπε...

Περνώ, ξαναπερνώ και δεν βρίσκω τίποτα να πω. Περισσότερο με θυμώνει αυτό το κείμενο, η πραγματικότητα πίσω από το κείμενο, κι εντάξει εκεί έξω συμβαίνουν και πιο τραγικά πράγματα από το να μην έχεις λεφτά για καμπανούλες πάντως αν χθες που πρωτοδιάβασα για τη Σοφία (Σοφία λέγαν και τη γιαγιά μου) μου 'δινες ένα όπλο θα έβγαινα έξω και θα θέριζα κόσμο :)

Τσαλαπετεινός είπε...

 kovo voltes...: Η ψυχή καλά κρατεί ακόμα. Οπότε υπάρχει ελπίδα...
(τα πορτραίτα, λέω να τα συνεχίσω ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Και θα τρελαινόμασταν αν δεν ήταν κι αυτό μια (ακόμα) παραχώρηση.

Τσαλαπετεινός είπε...

 ολα θα πανε καλα...: Η τρυφερότητα, το νοιάξιμο και η αλληλεγγύη μεταξύ μας, είναι το οξυγόνο που μας είναι απαραίτητο για να επιβιώσουμε σε καιρούς ασφυξίας. Καλό σου απόγευμα ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

melissa lli: Για πολλούς από μας η πολύ δύσκολη εποχή έχει έρθει εδώ και αρκετό καιρό. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα. Τουλάχιστον σε αυτές τις μικρές κινήσεις την αναγνωρίζω.

Τσαλαπετεινός είπε...

fool : Κι από μένα ένα χαμόγελο και μια καλησπέρα. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σταυρούλα: Μικρή, αλλά ελπίδα!

Τσαλαπετεινός είπε...

Silentcrossing : Η πραγματικότητα πίσω από το κείμενο- αν κι εκεί έξω συμβαίνουν τραγικά πράγματα- είναι αβάσταχτη κι εξοργιστική.

Όλα τα ονόματα στα προηγούμενα ανάλογα ποστ και σε αυτά που θα ακολουθήσουν έχουν αλλάξει εκτός από αυτό της κυρά Σοφίας. Με το σχολιό σου κατάλαβα γιατί αυτό δεν ήθελα να το αλλάξω.

Yannis Tsal είπε...

Σώπα όπου να ναι... θα σημάνουν οι καμπάνες!

Heaven and Hell είπε...

Διάβασα το κείμενο και το "έκλεψα" στον τοίχο μου στο FB. Φυσικά, με αναφορά στην πηγή. Όχι επειδή είναι καλύτερο από άλλα εδώ μέσα, αλλά επειδή έχω τύχει σε παρόμοια περιστατικά. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ανθρωπιά μας.
Σ' ευχαριστώ που μου τη θύμισες.

Кроткая είπε...

Τσαλαπετεινε,θα πω μια αφορητη κοινοτυπια, αλλά είσαι πραγματικα μια όαση στο ζόφο.

Τσαλαπετεινός είπε...

Yannis Tsal : Έχω στήσει κανονικά αυτί μα καμπάνες δεν ακούω. Ακόμα...

buenas tardes hermanito

;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Heaven and Hell: Καλά έκανες που το έκλεψες. Το περιστατικό ήταν πραγματικά μια ανάσα, μια νότα αισιοδοξίας, οπότε αν λες ότι έχεις τύχει σε ανάλογα, έχουμε λίγες παραπάνω ελπίδες.

Να σαι καλά!

Τσαλαπετεινός είπε...

Кроткая: Έχω μάθει να zoom-αρω στα καλά, έστω κι αν είναι μικρά και ασήμαντα. Για να επιζήσω στο ζόφο.

Καλό απόγευμα εκεί στα ξένα που `σαι
;-)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Οι καμπανούλες επίσης για κάποιους χτυπούν Τσαλαπετεινέ...

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Ηχούν οι καμπανούλες αλλά εις ώτα μη ακουόντων

Ανώνυμος είπε...

Βάλσαμο στην ψυχή και η πράξη και το κειμενο...

Τσαλαπετεινός είπε...

Ανώνυμε: Όπως το λες... (τουλάχιστον για την πράξη)