Μπράβο ρε κορίτσια!

" Έγραψε ιστορία η Εθνική μας ομάδα πόλο των γυναικών. Με συγκλονιστική εμφάνιση οι γοργόνες μας επικράτησαν με 9-8 της Κίνας μέσα στη Σανγκάη, κατακτώντας την 1η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, για πρώτη φορά στην ιστορία τους. Οι παίκτριες του Γιώργου Μορφέση πήραν από την αρχή το προβάδισμα και το διατήρησαν σε όλο το ματς, έχοντας για πολύ ώρα και προβάδισμα τριών τερμάτων. Αγχωθήκαμε στο φινάλε, όταν το 6-9 έγινε 8-9, αλλά τέλος καλό όλα καλά. 

Η Εθνική μας ομάδα άνοιξε το σκορ με την Ασημάκη και δεν κοίταξε ποτέ πίσω της, έχοντας το προβάδισμα σε όλη τη διάρκεια του ματς. Οι Κινέζες με γκολ στην παίκτρια παραπάνω ισοφάρισαν σε 1-1, αλλά η Ρουμπέση ξανάδωσε προσωρινό προβάδισμα για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα, γράφοντας το 2-1. Η Κίνα άμεσα έκανε το 2-2, το οποίο ήταν και το σκορ του πρώτου οκταλέπτου. 

Με όπλο την εξαιρετική άμυνα και με λίγο τύχη, καθώς δεν βγήκαν στις Κινέζες τα περιφερειακά σουτ, η Εθνική ομάδα κράτησε ανέπαφη την εστία της στη δεύτερη περίοδο. Την ίδια ώρα Ρουμπέση και Μανωλιουδάκη βρήκαν τον δρόμο προς τα δίχτυα, για να τελειώσει το οκτάλεπτο με 4-2 υπέρ της Εθνικής μας ομάδας. Ουσιαστικά, εδώ κρίθηκε εν πολλοίς και το ματς, αφού οι Κινέζες αγχώθηκαν ακόμα περισσότερο. 

Στο τρίτο οκτάλεπτο, μπορεί η άμυνα των Ελληνίδων να χαλάρωσε λίγο και να επέτρεψε στις Κινέζες να σημειώσουν τέσσερα τέρματα, ωστόσο βρήκαμε λύσεις στην επίθεση και σταθερά είχαμε προβάδισμα τριών γκολ (4-7 και 5-8). Η τρίτη αποβολή της Γερόλυμου, η οποία την έθεσε εκτός τελικού τρία λεπτά πριν τη λήξη της τρίτης περιόδου, αναπτέρωσε το ηθικό της Κίνας, η οποία όμως απλά μείωσε σε 6-8. 

Με τον πλέον ιδανικό τρόπο ξεκίνησε το τελευταίο οκτάλεπτο, με την Λιόση να δίνει προβάδισμα τριών τερμάτων στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα (6-9). Ωστόσο, από εκεί και πέρα η συνέχεια άνηκε στην Κίνα η οποία έσφιξε την άμυνα και μείωσε στο γκολ. Μάλιστα, δευτερόλεπτα πριν συμπληρωθεί η αναμέτρηση, οι οικοδέσποινες είχαν την ευκαιρία να ισοφαρίσουν με παίκτρια παραπάνω, αλλά τα κορίτσια του Γιώργου Μορφέση έβγαλαν την άμυνα, ανεβάζοντας την Ελλάδα στο υψηλότερο σκαλί του βάθρου."

Τα οκτάλεπτα: 2-2, 0-2, 4-4, 2-1

Κίνα (Χουάν Ζανέ): Γιανγκ, Τενγκ 1, Λιου 2, Σουν Γιούχουν, Χε 1, Σουν Γιάτινγκ 1, Σονγκ 1, Τσεν, Γουάνγκ Γι 2, Μα, Σουν Χουίζι, Ζιάνγκ, Γουάνγκ Γιν      

                    

Ελλάδα (Μορφέσης): Κούβδου, Τσουκαλά, Μελιδώνη 1, Ψούνη, Λιόση 1, Αβραμίδου, Ασημάκη 3, Ρουμπέση 3, Γερόλυμου, Μανωλιουδάκη 1, Αντωνάκου, Λαρά, Γουλά.

οι εικόνες από  εδώ  , εδώ κι εδώ.


το κείμενο από το Sportnet

Η πορεία προς τον τελικό


Ελλάδα
Γ’ όμιλος
Ελλάδα – Ισπανία 10-9
Ελλάδα – Βραζιλία 11-8
Ελλάδα – Ρωσία 6-5
Προημιτελικός
Ελλάδα – Ολλανδία 12-10
Ημιτελικός
Ελλάδα – Ιταλία 14-11



Κίνα
Δ’ όμιλος
Κίνα – Νότια Αφρική 22-5
Κίνα – Κούβα 19-6
Κίνα – Ιταλία 9-10
Νοκ άουτ προκριματικός
Κίνα – Ισπανία 15-6
Προημιτελικός
Κίνα – Καναδάς 9-7
Ημιτελικός
Κίνα – Ρωσία 13-12

Harley, στο δρόμο με τα καλαμπόκια

`

 Πρώτα είδα τη μαύρη. Ήταν αραχτή στη σκιά, γερμένη αυτάρεσκα, με τα νίκελ της να αστράφτουν. Πλησίασα για να την καμαρώσω και τότε... 

 ... είδα δίπλα της, την άλλη, την άσπρη κούκλα και τους δύο αναβάτες τους.

 Πιάσαμε για λίγο την κουβέντα

 πόζαραν κι αυτοί με τη σειρά τους

 πριν τραβήξουμε ο καθένας το δρόμο του.

 Εκείνοι πάνω στις  Harley τους...

...πήραν το δρόμο με τα καλαμπόκια. 

Nice view

.

Λίγος Στάμος ακόμα...

Θ. Στάμος: Ατέρμονο Πεδίο - Σειρά Λευκάδα, 1980-81

Μόλις πληροφορήθηκα την αμήχανα χαριτωμένη συνομιλία της αμερικανίδας υπουργού εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον και του Γιώργου Παπανδρέου με αφορμή τον πίνακα που κοσμεί το πρωθυπουργικό γραφείο στο Μέγαρο Μαξίμου, σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να ετοιμάσω μια καθαρά εικαστική ανάρτηση αφιέρωμα στον ζωγράφο Θεόδωρο Στάμο. Δεν υπήρχε λόγος, άλλωστε, να ασχοληθώ με την πολιτική διάσταση αυτής της περί τέχνης συνομιλίας, καθώς ήμουν απολύτως βέβαιος ότι το γεγονός θα σχολίαζε άμεσα, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, κάποιος άλλος. 

                                                                    

Είχα ακούσει πρώτη φορά για τον Θεόδωρο Στάμο πριν από πολλά χρόνια από τον ομότεχνο και φίλο του, τον Γιάννη Σταύρου. Τα εγκωμιαστικά σχόλια πρόδιδαν βαθύ, ειλικρινή θαυμασμό για το έργο του ελληνοαμερικάνου καλλιτέχνη που είχε ήδη εγκατασταθεί στο νησί του πατέρα του, τη Λευκάδα. Μου κίνησε το ενδιαφέρον αλλά πέρα από λίγες φωτογραφίες έργων, που μου έδειξε τότε ο Σταύρου δεν μπορέσα να δω άλλα έργα του. Ήταν, βλέπετε, η προ ίντερνετ εποχή και στην ελληνική αγορά δεν κυκλοφορούσε –ούτε και τώρα αν δεν κάνω λάθος - κανένα λεύκωμα με έργα του σπουδαίου καλλιτέχνη. 

Πέρυσι τον Μάϊο με αφορμή την τεράστια οικολογική καταστροφή στον κόλπο του Μεξικού αναζήτησα έργα του Στάμου στο διαδίκτυο. Κι αυτό γιατί μια καταπληκτική εικόνα του Ατλαντικού από δορυφόρο –μερικές πορτοκαλί γραμμές της ρύπανσης πάνω στο βαθύ μπλε του ωκεανού- που βρήκα στην boston.com μου θύμισε έντονα τη δουλειά του ζωγράφου που είχα δει σε φωτογραφίες. Σκάρωσα λοιπόν μια ανάρτηση με τίτλο Quiz με την εικόνα του δορυφόρου και η δεύτερη επιλογή ήταν: “Λεπτομέρεια από το έργο “Ατέρμονο Πεδίο" του Θεόδωρου Στάμου που βρίσκεται στην Crane Kalman Gallery.”

A satellite image taken on April 26, 2010, shows an airplane (upper left) flying over part of the oil slick resulting from the explosion of the Transocean Deepwater Horizon oil rig, in the Gulf of Mexico. (REUTERS/DigitalGlobe)

Περάσαμε καλά με εκείνο το quiz και μερικοί φίλοι -όπως θα δείτε αν διαβάσετε τα σχόλια εκείνης της ανάρτησης- είχαν επιλέξει ως σωστή απάντηση τη δεύτερη. Στο ακριβώς επόμενο ποστ με τίτλο “Οι εικόνες της καταστροφής”, ανέβασα μια επιλογή εικόνων αναγράφοντας φυσικά την προέλευσή τους και επισημαίνοντας ότι και η εικόνα του quiz προερχόταν από την ίδια ενότητα φωτογραφιών.

Mετά την on camera  συνομιλία Κλίντον – Παπανδρέου για το έργο του Στάμου, πολλοί αναζήτησαν στο διαδίκτυο τον πίνακα πληκτρολογώντας “Ατέρμονο Τοπίο - Δελφοί” και αρκετοί από αυτούς έφτασαν στην περυσινή ανάρτηση. “Να δεις, που θα νομίζουν ότι η φωτογραφία του δορυφόρου είναι το έργο του Στάμου...” έγραψα στις 18/7 σε μια φίλη. Καθώς αυτές οι επισκέψεις συνεχίζονταν με αμείωτο ρυθμό, μπήκα στον πειρασμό να αρχίσω αντίστροφη έρευνα. Όπως ήταν αναμενόμενο, το γεγονός είχε ξεσηκώσει θύελλα ποστ σε sites και ιστολόγια. Τα περισσότερα αναπαρήγαγαν ένα μάλλον βαρύγδουπο κείμενο του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ) με τίτλο “Θ. Στάμος: Ο ζωγράφος που γοήτευσε την Χίλαρι Κλίντον” .

Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν επιλέγοντας “Ομογένεια” στην ιστοσελίδα του ΑΠΕ είδα αναρτημένη την εικόνα της οικολογικής καταστροφής από τον δορυφόρο να συνοδεύει το copy paste κείμενο που έλεγε: “Το έργο «Ατέρμονο τοπίο - Δελφοί» εκ των «πυλώνων» της σχολής των «οξύθυμων», του ελληνοαμερικανού Θεόδωρου Στάμου, γοήτευσε την πρώτη κυρία της αμερικανικής διπλωματίας στη διήμερη επίσημη επίσκεψή της στην Ελλάδα. Το έργο, με την αφηρημένη γραμμή, που υπονοεί το δελφικό τοπίο, στο απέραντο βαθύ μπλε του φόντο «γεννήθηκε» στον καμβά του πρωτοποριακού ελληνοαμερικανού καλλιτέχνη με τη διεθνή ακτινοβολία...” 

Νομίζω ότι είναι περιττό να σημειώσω ότι δεν υπήρχε καμία απολύτως αναφορά στην "πηγή" του “έργου” του Στάμου. Ελπίζω πάντως ότι όταν θα πέσει λίγο η θερμοκρασία ώστε να βάλω πλώρη για το αφιέρωμα στο Στάμο, να μην βρω την φωτογραφία του Ατλαντικού με τη ρύπανση (και) σε κανένα επίσημο κατάλογο έργων του ζωγράφου.

Ερή

Ήταν ένας Άγγλος, ένας Ισπανός, ένας Ιταλός- όχι δεν είναι ανέκδοτο, αληθινή ιστορία θα σου πω- μια Αυσταλέζα, δυό Ιταλίδες, μια από το Σεράγεβο, ένας Γάλλος, ένας Λευκορώσος κι εγώ. Γνωριστήκαμε καλοκαίρι στο Νησί και γρήγορα γίναμε αχώριστοι. Μας βλέπανε οι ντόπιοι τσούρμο και λέγανε “Καλώς τον ΟΗΕ”.

Εκείνη τη μέρα είχε  νοτιά κι έτσι ξεκινήσαμε για τη βορεινή παραλία. Σχεδόν μια ώρα δρόμος, αλλά χαλάλι το περπάτημα στα κατσάβραχα με ντάλα ήλιο όταν στο τέλος σε περιμένει ένας κόλπος κλειστός, σωστή επίγεια Εδέμ. Λαδιά μέσα, κι έξω στα ανοιχτά να λυσσομανάει ο σορόκος και να σηκώνει κοπάδια τα προβατάκια. Μπάνιο, άραγμα, παιχνίδια, ξανά μπάνιο, διάβασμα, μουσικές, ποδόσφαιρο, φωτογραφίες, πάλι μπάνιο.

Όταν έπεσε ο ήλιος μαζευτήκαμε πεινασμένοι και διψασμένοι  στο μαγαζί του Αλέξανδρου, το μοναδικό της παραλίας. Ενώσαμε τραπέζια, ήρθαν οι μπύρες, τα μεζεδάκια, ήρθαν κι οι ρακές και τα 'γεια σου' ακούστηκαν όπως κάθε φορά, σε όλες τις γλώσσες. Νύχτωσε  -πίσσα σκοτάδι- κι είπαμε να περιμένουμε λίγο ακόμα να βγει το φεγγάρι να φωτίσει το μονοπάτι της επιστροφής. Αράξαμε στη σειρά στο πεζούλι με τα ποτήρια στα χέρια και το βλέμμα στην ανατολή. Έπεφταν βροχή τα στοιχήματα για την ώρα θα ανέτειλε το φεγγάρι. Ήταν δεύτερη, μπορεί και τρίτη νύχτα μετά από  πανσέληνο. Μαζί με τα στοιχήματα, έπεσε κι ο αέρας. Κάλμα, μέσα και έξω από τον κόλπο.

Δέκα σκιές πάνω στο πεζούλι περιμέναμε ώσπου πρόβαλε επιτέλους μέσα από τη θάλασσα το φεγγάρι, μια στάλα λειψό. Τα γέλια κόπασαν κι οι φωνές χαμήλωσαν. Μείναμε εκεί να το κοιτάζουμε να ανεβαίνει και να ασημώνει τη θάλασσα. Να ανεβαίνει, να ασπρίζει την παραλία και να σκαρώνει αλλόκοτους ίσκιους με τη λιγοστή βλάστηση του Νησιού. Μεσουράνησε και φεγγαροτυπημένοι για τα καλά καταλάβαμε ότι δεν μας έπαιρναν πια τα πόδια μας για το γυρισμό.

Πήγα παράμερα και τηλεφώνησα στον Κώστα για να έρθει με το καΐκι να μας πάρει. Γκρίνιαξε λίγο για το προχωρημένο της ώρας, μα όταν άκουσε πως σύσσωμος ο “ΟΗΕ” περίμενε, υπέκυψε. Κανόνισα το αγώγι κι ύστερα το ανακοίνωσα στους άλλους. Δεν περίμενα ότι θα εντυπωσιάζονταν τόσο πολύ. Όχι για τη βαρκάδα υπό το φως της σελήνης, αλλά γιατί κανείς τους δεν φανταζόταν ότι μπορείς να τηλεφωνήσεις και σε καΐκι να έρθει να σε πάρει από την παραλία όπως ακριβώς θα έκανες με ταξί στην πόλη.

Μετά από λίγο επιβιβαστήκαμε στη κυρά- Σοφία, ο Κώστας έβαλε τέρμα τη γνωστή κασέτα με τα σκυλονησιώτικα και βγήκαμε από τον κόλπο. Λαδιά να περπατήσεις πάνω της και τα νησιά τριγύρω να επιπλέουν πάνω της. Δεν άντεξα, πήγα στη γέφυρα και τον παρακάλεσα να κλείσει το κασετόφωνο που έγδερνε τα αυτιά μας. Τον είδα κεφάτο και μόλις το έκλεισε, πήρα θάρρος να του ζητήσω κι άλλη χάρη. “Έχε χάρη ρε μπαγάσα που μ` αρέσει η Ιταλίδα...” είπε και έστριψε αμέσως το τιμόνι αριστερά. Αφού απομακρυνθήκαμε αρκετά από την ακτή, έσβησε τη μηχανή κι ήρθε μαζί μας στο κατάστρωμα. Κάθισε στον πάγκο, απέναντι από την Ιταλίδα με τα κοντά μαλλιά κι άναψε τσιγάρο.

Αμίλητοι όλοι, μεσοπέλαγα στα ασήμια του φεγγαριού, στην απόλυτη γαλήνη που διέκοπτε πότε πότε κανένας ξέμπαρκος παφλασμός πάνω στο ξύλινο σκαρί. Χάζευα μάτια ονειροπόλα στη σειρά να κοιτάζουν και να μη χορταίνουν κι αναρωτιόμουν που έτρεχε εκείνη τη στιγμή του καθενός ο λογισμός, όταν άκουσα τον José Luis, τον Ισπανό της παρέας, να μουρμουρίζει ξανά και ξανά δυο νότες στη σειρά σαν να κούρδιζε τη φωνή του.

Στεκόταν όρθιος στην πρύμνη με τα μάτια στο φεγγάρι σαν να ήταν ολομόναχος στο καΐκι και σιγομουρμούριζε. Αφού σιγούρεψε τον τόνο, πήρε ανάσα και άρχισε να τραγουδάει: “Ερή, Ερήνη, πού, Ερήνη πού, Ερήνη πού 'σουν το πρωί ...”. Μετά το πρώτο ξάφνιασμα από την ανέλπιστη επιλογή αλλά και την άψογη προφορά -ενός ανθρώπου που μέχρι εκείνη τη στιγμή νόμιζα ότι στα ελληνικά ήξερε μόνο πέντ` έξι λέξεις- άφησα να με παρασύρει κι εμένα όπως όλους τους άλλους η ερμηνεία του.

Δεν ήταν απλώς το πάθος ενός Ισπανού με εξαιρετική φωνή που έκανε αυτή την ερμηνεία ξεχωριστή. Ο τρόπος που τραγουδούσε, η στάση του σώματος και κυρίως η έκφραση του προσώπου του, μαρτυρούσαν κάτι παραπάνω. Κάτι αδιευκρίνιστο που όμως ήταν εκεί, παρόν κι από τους πρώτους στίχους προσπαθούσα να εξιχνιάσω. Στο “νεραντζοφιλημένη” διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας. Λες κι  ένοιωσε ξαφνικά ότι ήμουν πολύ κοντά στο μυστικό του, έκλεισε τα μάτια και χάθηκε μέχρι το τέλος του τραγουδιού. Η τελευταία λάμψη που είδα μέσα τους – μπορεί βέβαια να έφταιγε και το φεγγάρι- πρόδιδε κάτι σαν παλιό έρωτα. Από αυτούς τους δυνατούς, τους ανεκπλήρωτους που κουβαλάς με ένα “αχ”,  μια ζωή μέσα σου.

Μέρες μετά, μια στιγμή που βρεθήκαμε οι δυό μας μακριά από τους άλλους, τον ρώτησα, δίστασε για λίγο αλλά τελικά μου διηγήθηκε πώς, πότε και κυρίως γιατί έμαθε αυτό το παλιό -το ξεχασμένο κι από μας ακόμα- τραγούδι. Τελειώνοντας, δυο ώρες αργότερα, συμπλήρωσε ότι θα συνεχίσει να το τραγουδάει πάντα στο “luz de luna”* και με παρακάλεσε να μην πω σε κανέναν την ιστορία του.

* φως του φεγγαριού

η φωτογραφία από εκείνη τη μέρα, με τα μισά πόδια της παρέας, του φίλου μου Jean B.

Το τραγούδι “Ερήνη” είναι παραδοσιακό της Τήλου. Σε διασκευή του Κώστα Γιαννίδη και στίχους Μίμη Τραϊφόρου το έχουν ερμηνεύσει: η Σοφία Βέμπο το 1959, η Νανά Μούσχουρη το 1968 και η Μαρινέλλα το 1972.

Σαν σήμερα

 (αναδημοσίευση)

Ένας φίλος που ήταν στην συνέντευξη τύπου το πρωί, με ειδοποίησε ότι είχε εξασφαλίσει μια πρόσκληση και για μένα «αλλά να είσαι πάνω νωρίς» συμπλήρωσε, «γιατί θα πάμε στα καμαρίνια να του δώσω μερικά cd ελληνικής μουσικής που του υποσχέθηκα…»

Η προοπτική να συναντήσω τον Καναδό μουσικό παραγωγό, συνθέτη και ερμηνευτή Daniel Lanois – ο πρώτος του δίσκος το Acadie παραμένει ένας από τους αγαπημένους μου- με έκανε να ανηφορήσω στο Λυκαβηττό πολύ νωρίς, σχεδόν τρεις ώρες πριν τη συναυλία. Όταν έφτασα, εκτός από μερικούς πιτσιρικάδες που κάνανε σουτ στη νότια μπασκέτα, δεν υπήρχε ψυχή. Πλησίασα και ένας από αυτούς μου παίξε την μπάλα. Σούταρα, μπήκε καλάθι και μου την ξαναπέταξε. Σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν άσχημη ιδέα να παίζαμε κανένα μονό για να περάσει η ώρα. Ήμασταν όμως πέντε. Δυο εναντίων τριών θα ήταν κάπως άνισο. Εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε από το πουθενά ένας ψηλός μαύρος, ο Daryl όπως μας συστήθηκε και ρώτησε αν μπορούσε να παίξει μαζί μας. Χωριστήκαμε αμέσως και αρχίσαμε χωρίς να μετράμε, για ζέσταμα και για να δούμε αν ήταν ισοδύναμες οι ομάδες.

Τα μονά παιχνίδια στο μπάσκετ παίζονται στο μισό γήπεδο και είναι σαφώς πιο εύκολα από τους κανονικούς αγώνες που τρέχεις ασταμάτητα πάνω κάτω. Μπορεί να είναι πολύ ενδιαφέροντα και αρκετά γρήγορα με ωραίες φάσεις που κανένα χρονόμετρο δε διακόπτει γιατί ένας παίκτης ξεχάστηκε μέσα στη ρακέτα περιμένοντας assist για να σκοράρει. Κυρίως όμως τα μονά είναι διασκέδαση, αφού παίζεις για το κέφι σου και μόνο. Οι κανόνες παιχνιδιού διαφέρουν από παρέα σε παρέα. Οι περισσότεροι όμως παίζουν "στα 21", που σημαίνει ότι κερδίζει η ομάδα που φτάνει πρώτη στα εικοσιένα καλάθια που μετράνε ένα πόντο το καθένα εκτός από τα τρίποντα που μετράνε διπλά. Όσο για τις αμφιλεγόμενες φάσεις οι παίκτες αποφασίζουν από κοινού, αν κάποιος έκανε φάουλ ή πάτησε έξω από το γήπεδο και βέβαια μερικές φορές υπάρχουν γκρίνιες και τσακωμοί.

Εκείνο το απόγευμα παίξαμε μερικά πολύ ωραία μονά. Αν και άγνωστοι μεταξύ μας, δέσαμε και παίξαμε δυνατά παρά τη ζέστη, με θεαματικές πάσες, αιφνιδιασμούς και δύο τρία μαγικά καρφώματα του Daryl. Έπαιζε καταπληκτικά. Είχε μοναδικό ρυθμό, σχεδόν χορευτική κίνηση στις ντρίπλες και στα ευθύβολα σουτ του. Κυρίως όμως τον χαρακτήριζε το φίλαθλο πνεύμα: μοίραζε μπαλιές σε όλους στους συμπαίκτες του αλλά και επιδοκίμαζε με ενθουσιασμό τις επιτυχίες των αντιπάλων.

Σταματήσαμε όταν πια τον αγωνιστικό χώρο άρχισαν να καταλαμβάνουν τα αυτοκίνητα. Ο φίλος με τις προσκλήσεις άργησε να έρθει και έτσι η επίσκεψη στα καμαρίνια έμεινε για το τέλος της συναυλίας. Ο ήλιος είχε δύσει από ώρα, οι προβολείς φώτισαν το θέατρο του Ζενέτου και όταν ο Daniel Lanois εμφανίστηκε  με το συγκρότημά του μια μεγάλη έκπληξη με περίμενε: ο Daryl ήταν επί σκηνής στα κρουστά αρχικά και μετά στο μπάσο! Είχα ένα λόγο παραπάνω να απολαύσω τη συναυλία.

Το κοινό δεν ήταν πολυπληθές αλλά μυημένο και ενθουσιώδες. «Ο Daniel Lanois και οι μουσικοί που τον πλαισίωναν μάγεψαν το Αθηναϊκό κοινό…» όπως συνηθίζουν να λένε τα ρεπορτάζ του Μega για όλες τις συναυλίες του Μεγάρου. Η απογείωση όμως ήρθε στο τέλος με την μοναδική δεκάλεπτη εκτέλεση του Indian Red που περιέχεται στο δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Lanois, For The Beauty Of Wynona και είχε κυκλοφορήσει εκείνη τη χρονιά.

Μετά τη συναυλία, την ώρα που κατεβαίναμε στα καμαρίνια, ο φίλος-που αγνοούσε τα του μπάσκετ- μου έδειξε τα CD που είχε φέρει για να χαρίσει στον Lanois. Ήταν μια πολύ καλή επιλογή ελληνικής μουσικής. Θυμάμαι ότι ένα από αυτά ήταν τα Λειτουργικά με τη Φλερύ Ντανωνάκη.

Η πόρτα στο καμαρίνι ήταν ανοιχτή και όλο το συγκρότημα ήταν εκεί. Δεν είχαμε προλάβει να μπούμε κι ο Daryl Johnson ήρθε προς το μέρος μου και γελώντας είπε: «Hi ! Give me five!» σηκώνοντας το χέρι στον κλασσικό αφροαμερικάνικο χαιρετισμό που συνηθίζουν πολύ οι παίκτες του μπάσκετ. «Take five!», του είπα με νόημα, χτυπώντας δυνατά την παλάμη μου στη δικιά του. Κι ενώ όλοι μας κοιτούσαν με απορία, συνέχισε: «Where you at the concert? Did you enjoy it?»

-Yes, it was great! You played wonderfully...
-You too! Απάντησε κλείνοντάς μου το μάτι.

Κατά σατανική σύμπτωση σήμερα που αποφάσισα να ξανακούσω το The Maker, μετά από πολύ καιρό, από το ένθετο βιβλιαράκι του Acadie, έπεσε η πρόσκληση της συναυλίας που, αν προσέξατε γράφει: 13 Ιουλίου 1993. Βρήκα μια σχετικά πρόσφατη φωτογραφία του Daryl από συναυλία στη Δανία το 2005 . Είναι ένας πολύ καλός μουσικός και μπορώ να πω με απροκάλυπτη περηφάνια ότι έχω παίξει μαζί του, σαν σήμερα πριν από δέκα έξι *  χρόνια. Μπάσκετ.

*Αυτό το ποστ είχε αναρτηθεί πρώτη φορά το 2009, τέτοια μέρα.

Pablo Neruda.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.

Να γράψω, για παράδειγμα: «Η νύχτα ειν'αστερόεσσα,
και τρέμουνε, γαλάζια, τ'αστέρια μακριά».

Ο άνεμος της νύχτας γυρνάει στον ουρανό και τραγουδά.

Με τον  Lorca στο Buenos Aires,  1933.

Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Την αγάπησα, και φορές μ'αγάπησε κι εκείνη.

Νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.

Mε τη δεύτερη σύζυγό του
 Delia del Carril

                               

Μ'αγάπησε, κάποιες φορές κι εγώ την αγαπούσα. Πώς να μην αγαπήσω τα μεγάλα μάτια της τα έντονα.



Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να σκεφτώ πώς δεν την έχω. Να νιώσω πώς την έχω χάσει.

Με τον Lorca κι άλλους φίλους ντυμένοι
ναύτες, Buenos Aires 1934

Ν'ακούσω την τεράστια νύχτα, πιο τεράστια χωρίς αυτήν.
Κι ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως στη χλόη η δροσιά.

Τι πειράζει που η αγάπη μου δεν γινόταν να την κρατήσει.
Η νύχτα ειν'αστερόεσσα κι αυτή δεν είναι πια μαζί μου.

Με τη  Delia,  φωτο: Neil Libbert/Corbis

Αυτό ειν'όλο. Στο βάθος κάποιος τραγουδά. Στο βάθος.
Δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.

Σαν για να την πλησιάσει η ματιά μου την ψάχνει.
Η καρδιά μου την ψάχνει, και δεν είναι πια μαζί μου.

Με τον Salvador Allende.

Ίδια η νύχτα που λευκαίνει τα ίδια δέντρα.

Εμείς, εκείνοι από το παρελθόν, δεν είμαστε πια ίδιοι.

Πια δεν την θέλω, είναι σίγουρο, μα πόσο την αγάπησα.
Γύρευε άνεμο η φωνή μου την ακοή της για ν'αγγίξει.

Με το Μίκη Θεοδωράκη το 1980

Του άλλου. Θα 'ναι του άλλου. Όπως πριν των φιλιών μου.
Η φωνή, το φωτεινό κορμί της. Τ'απέραντα μάτια της.

Πια δεν την αγαπώ, είναι σίγουρο, μα ίσως να την αγαπώ.
Είναι τόσο μικρή η αγάπη, κι είναι μεγάλη η λησμονιά.

Παρίσι 1971 φωτο Laurent Rebours 

Γιατί νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου,
και δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.

Αν και αυτός θα 'ναι ο τελευταίος πόνος που μου δίνει,
κι αυτοί θα'ναι οι τελευταίοι στίχοι που της γράφω.

~ .  ~

Το ποίημα "Puedo escribir los versos mαs tristes esta noche"  του Pablo Neruda από  τη συλλογή: "Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι απελπισμένο", που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1924 στη Χιλή.  Σήμερα, συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση του ποιητή. Πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1973. 

Yo soy Pablo Neruda : πρώτο, δεύτερο και τρίτο μέρος. 

Το ουζάκι του Διογένη

Άγνωστα Τοπία

Από παιδί παρατηρούσα τη φύση.

Προτιμούσα τα τοπία που σάλευαν έντονα και με ιδιαίτερο τρόπο. Από τη συνεχή και προς μία κατεύθυνση κίνηση των ποταμών, προτιμούσα την απρόβλεπτη κίνηση της θάλασσας, με τις αυξομειώσεις, τα τερτίπια και κυρίως τον ήχο της. Εκτός από το σύνολο, μού άρεσε πολύ να εστιάζω στο μέρος, στις μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες. Πέρασα ατελείωτες ώρες μπρούμυτα στο χώμα, παρατηρώντας εκστατικός την υφή του, τo σχήμα της πιο μικρής πέτρας, τη μυρωδιά των χόρτων και κυρίως τις πομπές φορτωμένων μυρμηγκιών προς τις υπόγειες φωλιές τους. Κι άλλες τόσες ξαπλωμένος ανάσκελα, χαζεύοντας  περαστικά σύννεφα ή τον έναστρο ουρανό. Νύχτες με φεγγάρι ή χωρίς.

Με τα χρόνια αποστήθισα τις αλλαγές των χρωμάτων στη ροή της μέρας και των εποχών. Έτσι τα τοπία έγιναν αρκούντως προβλέψιμα. Λίγες μόνο φορές με ξάφνιασαν και αυτά ήταν τοπία άλλων παραλλήλων, άλλων μεγεθών από τα οικεία της Μεσογείου. Έτσι αντίκρυσα έκπληκτος το δραματικό φως του πρωινού στο Νέο Δελχί, το επίπεδο τοπίο της Φινλανδίας-η απόλυτη αντιστροφή του ελληνικού, με τις λίμνες στη θέση των νησιών- τον εκκωφαντικό ήχο των νερών στους καταρράχτες του Ιγκουασού. Την επόμενη όμως στιγμή ήξερα ότι δεν ήταν παρά απλώς εξαιρέσεις ή καλύτερα υπερβολές του κανόνα των τοπίων που ήδη είχα αποκρυπτογραφήσει.

Μεγαλώνοντας άρχισα να παραμελώ κάπως τα τοπία και να παρατηρώ περισσότερο τους ανθρώπους. Σαν σύνολα αλλά και σα ξεχωριστές οντότητες. Μού αρεσε να τους βλέπω να πορεύονται αργά σε ποτάμια με όχθες πεζοδρόμια και να φωνάζουν ρυθμικά το δίκαιο τους ή να ξεχύνονται σαν κύμα με γαλανόλευκη έκσταση πανηγυρίζοντας ξέφρενα σε δρόμους και πλατείες τους εθνικούς μας άθλους. Βέβαια αυτή η στάση του παρατηρητή μού στέρησε δια παντός την ικανότητα ενσωμάτωσης καθιστώντας με κατά κάποιο τρόπο ανάπηρο.

Όπως με τα τοπία, έτσι και με τους ανθρώπους, πιο πολύ από τα σύνολα στάθηκα στο μέρος, στα μεμονωμένα άτομα. Στα εξωτερικά χαρακτηριστικά, στις κινήσεις και στις στάσεις τους. Στον τρόπο ομιλίας, στις εκφράσεις και στις διατυπώσεις τους. Στις κραυγές και στους ψιθύρους τους. Χωρίς να το καταλαβαίνω, με μια αυτόματη διαδικασία αρχειοθέτησης όλες οι λεπτομέρεις των παρατηρήσεων έβρισκαν τη σωστή θέση σε νοητούς φακέλλους. Έτσι άρχισα να μαντεύω τα επαγγέλματα, την επόμενη κίνησή τους,  τις πιο απίθανες προτιμήσεις τους και μερικές φορές ακόμα και τις αντιδράσεις τους σε ειδικές συνθήκες. Σταδιακά, με το που συναντούσα ένα καινούριο πρόσωπο, στα πρώτα λεπτά της γνωριμίας “ήξερα” για εκείνο, περισσότερα από όσα συνήθως μαθαίνουμε μετά από χρόνια συχρωτισμού.

Μετά από αρκετές επιτυχίες έπεσα στην παγίδα της έπαρσης. Πίστεψα αφελώς ότι, όπως προηγουμένως τα τοπία, έτσι και τους ανθρώπους κατάφερα να τους αποκρυπτογραφήσω οριστικά. Αν υποθέσατε ότι η διάψευση ήταν οδυνηρή, δεν έχετε άδικο. Τις περισσότερες φορές ήταν. Υπήρξαν όμως και θετικές εκπλήξεις. Λίγες βέβαια, αλλά τόσο εντυπωσιακές που ισοφάριζαν ποιοτικά τις οδυνηρές.

Συνεχίζω να παρατηρώ τους ανθρώπους. Σαν άγνωστα τοπία άλλων παραλλήλων. Δε βιάζομαι πλέον να διατυπώσω συμπεράσματα. Να εκφέρω αφορισμούς. Όχι γιατί φοβάμαι τη διάψευση - μια που ξέρω ότι μπορεί να έρθει ακόμα και όταν είμαι απόλυτα σίγουρος- αλλά γιατί μεγαλώνοντας έμαθα να περιμένω. Για ένα μόνο είμαι σίγουρος: θα συνεχίσουν να με ξαφνιάζουν, τόσο με την αναπάντεχη καλοσύνη τους όσο και την απροσμέτρητη αναίδειά τους, κάνοντας την παρατήρηση άκρως εκλυστική. Σχεδόν ηδονική.

η φωτογραφία είναι του Kieran O` Connor