Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

sixth loan tranche`s chicken


Χθες βράδυ είχα βάλει μπροστά δυο ποστ· ένα σε χαμηλή φωτιά να σιγοψήνεται και ένα άλλο για μαρινάρισμα. Ανακάτευα το πρώτο, πρόσθετα μπαχαρικά στο δεύτερο αλλά καθώς πλησίαζε η ώρα των ειδήσεων καταλάβαινα ότι κανένα από αυτά δε θα ήταν έτοιμο για σήμερα. Κοίταξα στην κατάψυξη του μπλογκ μήπως και υπήρχε κάτι έτοιμο να το ξεπαγώσω και να το ανεβάσω: τίποτα. Μόνος πάγος. “Πρέπει να κάνω απόψυξη” σκέφτηκα κι εκείνη τη στιγμή το ερυθρό καγκουρό σέρβιρε ένα λαχταριστό πιάτο φασολάδα. Άμα ένας συνάδελφος ανεβάζει φρέσκο πράγμα κι αχνιστό, με τις πιπερίτσες του και τα καροτάκια του δεν κάθεσαι στα δικά σου. Πας τρέχοντας. Γυρίζοντας, άφησα την οθόνη και έβαλα φασόλια να μουλιάσουν. Η πρώτη κι αποφασιστική κίνηση για το φαγητό της επόμενης είχε γίνει. Έμενε να εξασφαλίσω το βραδινό μου. 


Στο ψυγείο υπήρχαν μπουτάκια κοτόπουλου. Ξέπλυνα καλά τέσσερα και τα άφησα να στραγγίσουν. Στη συνέχεια τα έκοψα σε λωρίδες. Αυτή η διαδικασία είναι μπελάς ειδικά αν δεν έχεις καλό μαχαίρι, αλλά σου δίνει το χρόνο να σκεφτείς τί θα κάνεις στη συνέχεια, σε σχέση πάντα με τη διάθεση της στιγμής αλλά και τις πρώτες ύλες που διαθέτεις. Ενώ στις ειδήσεις έπαιζε η συνεδρίαση του eurogrup και η δόση των 8 δις, αποφάσισα ότι ήθελα για αυτή τη βραδιά κάτι ελαφρύ αλλά ιδιαίτερο. Θυμήθηκα ένα λικέρ που είχα ξαναχρησιμοποιήσει στο μαγείρεμα -CREME DE PECHE de Vigne λέει η ετικέτα του- σε μια στιγμή έμπνευσης. Έτσι έβαλα ελαιόλαδο σε ένα αντικολητικό τηγάνι κι αφού σόταρα για λίγα λεπτά το κρέας μέχρι να ροδοκοκκινίσει, το έσβησα με το λικέρ. 

Το ροδάκινο μοσχομύρισε αμέσως και με δυσκολία συγκρατήθηκα να μη ρίξω όλη την ποσότητα που υπήρχε στο μπουκάλι. Ήταν σωστή απόφαση και για λόγους αναλογίας στον αυτοσχεδιασμό, αλλά και γιατί κάλλιστα θα μπορούσα με το λικέρ που απέμεινε να επαναλάβω τη συνταγή με την επόμενη εκταμίευση· αυτή της έβδομης δόσης. Κι επειδή κάτι τέτοιες πικρές στιγμές, χρειάζεσαι κάτι γλυκό για να ισορροπήσεις, αναζήτησα μέλι αλλά διαπίστωσα ότι δυστυχώς είχε τελειώσει. Μετά από κάποιο δισταγμό, αντικατέστησα το μέλι με μια κοφτή κουταλιά της σούπας ζάχαρη. Δοκίμασα τη σάλτσα, είδα ότι σήκωνε λίγη ακόμα ζάχαρη, οπότε πρόσθεσα μια μύτη ακόμα, χαμήλωσα τη φωτιά και άφησα να σιγοψήνεται μέχρι να πήξει η γλυκιά σάλτσα.

Στο μεταξύ, είχα βάλει να βράσει ρύζι για συνοδευτικό και ετοίμασα μια μικρή σαλάτα ρόκα που εμπλουτίστηκε με αρκετά σπυριά από ρόδι, δικής μου παραγωγής. Η σαλάτα, παρά τις επίμονες παρακλήσεις μου, αρνήθηκε να φωτογραφηθεί και φυσικά το σεβάστηκα. Την ώρα που σέρβιρα σκέφτηκα ότι θα πήγαινε τόσο στην γενικότερη εμφάνιση του πιάτου, όσο και γευστικά λίγο σουσάμι πάνω στο κοτόπουλο. Σουσάμι φυσικά δεν υπήρχε, αλλά λύση βρέθηκε: απαλλοτριώθηκε αυτό που είχε ξεκολλήσει από τα κριτσίνια και βρισκόταν στον πάτο της συσκευασίας. Η τελευταία πινελιά ήρθε από τον κήπο. Έκοψα μια κορυφή από τη μέντα που είχα φυτέψει πέρυσι σε γλάστρα και κρατάει ακόμα και την έβαλα προσεκτικά στον πύργο του ρυζιού.


Οι ειδήσεις είχαν τελειώσει,  οπότε κατάφερα να απολαύσω απερίσπαστος το δείπνο με κύριο πιάτο το sixth loan tranche`s chicken. 

Αν  τώρα σας αφήνω βιαστικά, χωρίς  έναν επίλογο της προκοπής είναι γιατί πρέπει να προμηθευτώ άμεσα καρότα και σέλινο για τη σημερινή φασολάδα. Γιατί στις παραδοσιακές συνταγές δε χωράνε και πολλοί αυτοσχεδιασμοί. 


 

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Πώς ξέρεις;


Όταν ξυπνάς, πώς ξέρεις ότι είσαι εσύ
και ότι δεν πήρε κάποιος άλλος  
τη θέση σου στη διάρκεια της νύχτας;


φωτο:Lilo Raymond
Μουσική:Forbidden Colours, Ryuichi Sakamoto

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Looking for PM, the movie



Πληροφορίες που διέρρευσαν εδώ και μερικές μέρες,  αλλά μέχρι στιγμής έχουν μόνο ανεπίσημα επιβεβαιωθεί, αναφέρουν ότι ομάδα που απαρτίζεται από παραγωγούς, σκηνοθέτες και ηθοποιούς -μερικοί από τους οποίους έχουν τιμηθεί με Όσκαρ- βρίσκεται στο τελικό στάδιο διαπραγματεύσεων με αρμοδίους για την αγορά των δικαιωμάτων του πρόσφατου ελληνικού σίριαλ στο οποίο πρόκειται να βασιστεί πολιτικό θρίλερ με τίτλο "Looking for PM". Η ταινία θα καλύπτει την χρονική περίοδο από την ανακοίνωση για τη διενέργεια του δημοψηφίσματος από τον πρώην πρωθυπουργό, μέχρι την ορκωμοσία της κυβέρνησης Παπαδήμου.

Michael Mantell, Λουκάς Παπαδήμος 

Christopher Plummer Κάρολος Παπούλιας 

Μπορεί να φαίνεται απίστευτο αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς είναι λογικό: εγχώριοι και ξένοι αρθρογράφοι καθώς κι επιφανείς ιστολόγοι για να περιγράψουν τις “ραγδαίες εξελίξεις” καταφεύγοντας σε όρους δανεισμένους από το θέατρο και τον κινηματογράφο, διαπίστωναν κάθε φορά, ότι τελικά και οι πιο δυνατοί, υπολείπονταν  της πραγματικότητας. “Δράμα”, “θέατρο του παραλόγου”, “επιθεώρηση”, ”φαρσοκωμωδία”, “οπερέτα”, “θρίλερ” είναι μόνο μερικοί από τους όρους που χρησιμοποιήθηκαν ...και να που τώρα  μια ακριβή  διεθνής  παραγωγή, ένα εξαιρετικά φιλόδοξο εγχείρημα βρίσκεται ήδη στα σκαριά.

Tom Hanks Γιώργος Παπανδρέου 

Geoffrey Rush Αντώνης Σαμαράς 

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά, αλλά όχι από την αρχή, μια που  αποτελεί επτασφράγιστο μυστικό ποιος δαιμόνιος νους συνέλαβε την ιδέα της κινηματογραφικής μεταφοράς της πρόσφατης ελληνικής πολιτικής κρίσης που συγκλόνισε τη χώρα, την Ευρωπαϊκή Ένωση και ας μην γελιόμαστε, όλον τον κόσμο.

Jean Reno Νικολά Σαρκοζί 

Marianne Sägebrecht, Άγκελα Μέρκελ 

Denzel Washington Μπάρακ Ομπάμα 

Ήδη, εδώ και αρκετές μέρες δουλεύουν πυρετωδώς -κι αξίζει να τονιστεί ότι είναι η πρώτη τους συνεργασία- ο Ethan και ο Joel Coen με τον Pedro Almodóvar. Οι τρεις σκηνοθέτες επί πολλές ώρες κάθε μέρα μελετούν δημοσιεύματα από τον διεθνή τύπο, βλέπουν και ξαναβλέπουν ρεπορτάζ των ημερών και κρατούν πυρετωδώς σημειώσεις, τόσο για το σενάριο όσο και για τη διανομή των ρόλων.

Anjelica Huston Ντόρα Μπακογιάννη

Christopher Lloyd Κων. Μητσοτάκης 

Increíble!" λέγεται ότι αναφώνησε ο Ισπανός σκηνοθέτης διακόπτοντας την γεμάτη ένταση ησυχία που επικρατούσε για ώρες στο studio του 49ου ορόφου κάπου στην 9η Λεωφόρο στο Manhattan της ΝΥ, στη διάρκεια της πρώτης τους συνάντησης, ενώ στην Αθήνα οι πυρετώδεις διαβουλεύσεις δεν είχαν αναδείξει ακόμα νέο πρωθυπουργό. “Απίστευτο υλικό...και μεταξύ μας: το σενάριο είναι σχεδόν έτοιμο!” συνέχισε ο Pedro ανακατεύοντας τα ατίθασα μαλλιά του.

Dianne Wiest  Λούκα Κατσέλη 

Sylvester Stallone Φίλππος Πετσάλνικος 

O Joel, που καθόταν δίπλα του, γύρισε, τον κοίταξε, χαμογέλασε με νόημα και συνέχισε μεθοδικά να βάζει σε τάξη τις σελίδες με τις πρόχειρες σημειώσεις του, τα φωτοαντίγραφα δημοσιευμάτων και τις άπειρες φωτογραφίες που βρισκόταν πάνω στο μεγάλο τραπέζι. Ο Ethan που διάβαζε όρθιος περπατώντας πάνω -κάτω, πέταξε στον αέρα τα χαρτιά που κρατούσε και φώναξε δικαιωμένος: “Στο είπα από την πρώτη στιγμή ότι αυτή η ιστορία ξεπερνάει κάθε φαντασία· ακόμα και τη δική σου.”

Kathy Bates Αλέκα Παπαρήγα 

Matt Damon Αλέξης Τσίπρας 

Guys, έχουμε πολλή δουλειά μπροστά μας κι ελπίζω να μην πάει χαμένη” είπε τότε ο Joel κι όταν οι άλλοι δύο τον κοίταξαν παραξενεμένοι έσπευσε να διευκρινίσει: “Δεν ξέρουμε ακόμα τί γίνεται με τα δικαιώματα. Θα τα πάρουμε για να προχωρήσουμε ή η αίτησή μας θα χαθεί στο συρτάρι κάποιου γραφειοκράτη;” Η παρατήρηση του Joel τους προβλημάτισε αλλά ο Pedro προέβλεψε: “Στην κατάσταση που βρίσκονται θα είναι τρελοί αν δε δεχτούν την προσφορά και δεν υπογράψουν αμέσως”.

Robin Williams Ζαν-Κλοντ Τρισέ  

Meryl Streep Κριστίν Λαγκάρντ


John Goodman Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο

Σίγουρα το θέμα των δικαιωμάτων της ταινίας θα τους απασχολούσε αρκετή ώρα ακόμα, αλλά εκείνη τη στιγμή τους ειδοποίησαν από την είσοδο του κτιρίου ότι το τεράστιο ταμπλό που είχαν ζητήσει ήταν έτοιμο και οι τεχνίτες ήδη ανέβαιναν από τις σκάλες, μια που όσο κι αν προσπάθησαν, δε χωρούσε στον ανελκυστήρα. Μισή ώρα αργότερα, το ταμπλό ήταν τοποθετημένο στον τοίχο που βρισκόταν ακριβώς απέναντι από το μεγάλο τραπέζι και οι τρεις σκηνοθέτες άρχισαν να καρφιτσώνουν πάνω του τις φωτογραφίες των πραγματικών πρωταγωνιστών της ελληνικής κρίσης αλλά κι όλων όσων έπαιξαν ένα ρόλο, έστω και μικρό. Πολιτικών, τεχνοκρατών, δημοσιογράφων και βέβαια ξένων ηγετών.

Helen Mirren Όλγα Τρέμη

Madonna Έλλη Στάη 

Το αμέσως επόμενο στάδιο ήταν φυσικά, να τοποθετήσουν δίπλα σε κάθε μια από αυτές, την εικόνα του ηθοποιού που τελικά θα ενσαρκώσει τον ρόλο. Πραγματικά δύσκολη διαδικασία και πολύ χρονοβόρα, γιατί το ζητούμενο δεν είναι μόνο η σχετική εξωτερική ομοιότητα με τους πολιτικούς, αλλά και η προηγούμενη εμπειρία των ηθοποιών σε ρόλους που έχουν κάποιες αναλογίες με τα πραγματικά πρόσωπα.

Jack Nicholson Μ. Βορίδης 


George Clooney Δημήτρης Αβραμόπουλος 

John Turturro  Άδωνις Γεωργιάδης

Λέγεται ότι μια από τις επόμενες μέρες, ο Almodóvar ζήτησε επίμονα από τους συναδέλφους του να περάσει από την άλλη πλευρά της κάμερας και να εμφανιστεί για πρώτη φορά σαν ηθοποιός, παίζοντας το ρόλο του Γιώργου Καρατζαφέρη. Εκείνοι δέχτηκαν αμέσως την πρόκληση αναγνωρίζοντας κάποια ομοιότητα και στη συνέχεια, μια που έγινε η αρχή ήταν φυσικό να σκεφτούν και άλλους δύο σκηνοθέτες: τον Michael Moore και στον Aki Kaurismäki, για τους ρόλους του Θεόδωρου Πάγκαλου και του Όλι Ρεν αντίστοιχα. Οι βασικότεροι ρόλοι πάντως, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουν “κλειδώσει” και μέχρι τις αρχές  Δεκεμβρίου αναμένεται να έχει ολοκληρωθεί η διανομή.

Pedro Almodóvar Γ. Καρατζαφέρης 


Michael Moore Θεόδωρος Πάγκαλος 


Aki Kaurismäki  Όλι Ρεν

Είναι γνωστό βέβαια ότι δε συνηθίζεται να αναλαμβάνουν το casting σεναριογράφοι· σε αυτήν την περίπτωση όμως, εξ αρχής κρίθηκε αναγκαίο. Τα περισσότερα από τα πρόσωπα που διαδραμάτισαν ρόλο στο ελληνικό θρίλερ είναι άγνωστα στο διεθνές κοινό. Οι τρεις σκηνοθέτες, που ανέλαβαν το σενάριο, όλες αυτές τις μέρες που εμείς κοντεύουμε -ως συνήθως να ξεχάσουμε τι συνέβη- έχουν όχι απλώς μελετήσει σε βάθος και με μοναδικό ζήλο, τους χαρακτήρες, τον βίο και την πολιτεία του κάθε προσώπου, αλλά επέκτειναν την έρευνα και τη μελέτη τους στην πρόσφατη ελληνική ιστορία.
Sean Penn Γιάννης Ραγκούσης
  

 Λέγεται μάλιστα ότι ο διεθνούς φήμης ιστορικός Mark Mazower και συγγραφέας του βιβλίου “Η Ελλάδα και η οικονομική κρίση του μεσοπολέμου", ένα πρωινό της προηγούμενης βδομάδας, βγήκε από το πανεπιστήμιο Columbia στο οποίο είναι καθηγητής, κουβαλώντας δύο παραφουσκωμένους χαρτοφύλακες. Κατηφόρισε μέχρι το σταθμό του υπόγειου στη γωνία 116 st και Broadway και μισή ώρα αργότερα εθεάθη να μπαίνει στο κτίριο που βρίσκεται το studio. Από εκεί, δεν έφυγε παρά αργά το βράδυ της ίδιας μέρας, χωρίς όμως τους χαρτοφύλακες, οπότε μπορούμε να συμπεράνουμε με ασφάλεια ότι ο καθηγητής, όχι απλώς άφησε όλο το υλικό που μετέφερε, αλλά παρέμεινε όλη την ημέρα γιατί έκανε εντατικό μάθημα ελληνικής ιστορίας στους τρεις σκηνοθέτες.

Nicolas Cage: Ανδρέας Λοβέρδος 


Philip Seymour Hoffman Ευάγγελος Βενιζέλος 

Εύλογα, για όποιον είχε το κουράγιο να φτάσει μέχρι σε αυτό το σημείο, γεννιέται το ερώτημα: “Ποιός θα σκηνοθετήσει αυτή την ταινία;” Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω με βεβαιότητα. Οι πληροφορίες είναι πολύ συγκεχυμένες. Κάποιος από τους παραγωγούς, όταν αντιμετώπισε την ίδια ερώτηση, είπε αναστενάζοντας ότι θα έπρεπε να ζούσε ο Robert Altman, του Gosford Park και των Short Cuts για να σκηνοθετήσει αυτό το μεγαλεπήβολο εγχείρημα. Για να δώσω πάντως μια απάντηση μπορώ απλώς να αναφέρω -πάντα με κάθε επιφύλαξη- ότι έχουν ακουστεί τα ονόματα του Clint Eastwood, του Martin Scorsese αλλά και των πολύ νεώτερων Steven Soderberg και Stephen Gaghan.

Melina Kanakaredes   Άννα Διαμαντοπούλου 

Julianne Moore  Βάσω Παπανδρέου


Κλείνοντας κι αφού υποσχεθώ ότι η κανονική ροή των αναρτήσεων του ιστολογίου θα διακόπτεται κάθε φορά που θα έχουμε επιβεβαιωμένες πληροφορίες για την πορεία της ταινίας, να ξεκαθαρίσω με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο, ότι κάποιες φήμες που ήδη κυκλοφορούν στο διαδίκτυο αναφέροντας ότι μέρος ή το σύνολο των εσόδων της ταινίας θα διατεθεί υπέρ της χώρας μας, για τη μείωση  του ελληνικού χρέους, είναι παντελώς ανυπόστατες.

Robert De Niro Μάκης Ψωμιάδης 


Μουσική: Από το soundtrack της ταινίας του 1962, Τhe Manchurian Candidate, του David Amram


Οι εικόνες που παρεμβάλλονται, όπως  θα έχετε ήδη καταλάβει, προέρχονται από το ταμπλό που βρίσκεται στο studio του 49ου ορόφου κάπου στην 9η λεωφόρο, στη ΝΥ...



Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Όρτσα τα πανιά, Α. Κουνάδης 1924- 2011


Ο Αργύρης Κουνάδης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1924. Μελέτησε πιάνο με τους Δ. Μαρή και Σ. Φαραντάτο στο Ωδείο Αθηνών (δίπλωμα πιάνου, 1952) ενώ πήρε μαθήματα θεωρητικών και σύνθεσης με τον Γιάννη Α. Παπαϊωάννου στο Ελληνικό Ωδείο (δίπλωμα σύνθεσης, 1956). Από το 1950 συνεργάστηκε με το Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου μαζί με τον Μ. Χατζιδάκι και τον Μ. Θεοδωράκη. Το 1951 συνέπραξε με την ΚΟΑ ως σολίστ ενώ παράλληλα συνέθεσε μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Ηταν από τους πρώτους συνθέτες που έδειξε ενδιαφέρον για το ρεμπέτικο τραγούδι. Το ρεμπέτικο μαζί με τον Στραβίνσκυ και τον Μπάρτοκ έχουν επηρεάσει τα πρώτα του έργα της περιόδου 1949 - 1957. Αργότερα αποκήρυξε τα περισσότερα από τα έργα της περιόδου αυτής. (Η συνέχεια της βιογραφίας του καθώς και αναλυτικός κατάλογος των έργων του συνθέτη εδώ...)

Ο Αργύρης Κουνάδης πέθανε χθες το βράδυ (21/11) στο Φράιμπουργκ, στην Νότια Γερμανία, όπου ζούσε από το 1959,  σε ηλικία 87 ετών. 


















update:

  Διαβάστε το εξαιρετικό άρθρο της Αυγής: Αργύρης Κουνάδης: Περπάτησε στους δρόμους της μουσικής και της αριστεράς...


Μετά από παράκληση φίλου θα ήθελα να συμπληρώσω, ότι ο συνθέτης είχε καταγωγή από την Κεφαλλονιά. 

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Η πλεξίδα


Έπλεκε τις σκέψεις όπως τα μαλλιά της: σφιχτά, μεθοδικά και περίπλοκα. Ίσως όμως εμένα να μού φαινόταν έτσι, γιατί πάντα όταν μιλούσε ξεχνιόμουν κοιτάζοντας την πλεξίδα της. Κατέβαινε το βλέμμα μου σκαλί σκαλί από εκεί που ξεκινούσε, ψηλά, ακριβώς πάνω στο αθέατο άτλαντα, μέχρι κάτω στο λαστιχάκι, το όριο ανάμεσα την πλεξίδα και στον ατίθασο θύσανο του τέλους. Ακολουθούσα βιαστικά τις φωτεινές καμπύλες, στεκόμουν λίγο παραπάνω στις σκιές, χανόμουν για ώρα στα σημεία που τέμνονταν οι τρεις πλόκαμοι.

Δε με προσέχεις” έλεγε στο τέλος, όταν καταλάβαινε ότι είχα χάσει το τραίνο του περίτεχνου συλλογισμού της. Εκνευριζόταν, στην αρχή χαριτωμένα, αργότερα αρκετά έντονα. Γελούσα, λογάριαζα ότι αυτό ήταν το παιχνίδι μας: να μου μιλάει κι εγώ να χάνομαι στην περίπλοκη πλεξίδα της αντί να ακολουθώ το δρόμο της σκέψης της. Έπειτα, όταν ο θυμός της δεν άφηνε περιθώρια ούτε για χαμόγελο, κοίταζα αμήχανα το λαστιχάκι και σκεφτόμουν...

Το “δε με προσέχεις” αυτή τη φορά βγήκε από σφιγμένα χείλη απίστευτα οργισμένο κι εγώ που δεν είχα ολοκληρώσει ακόμα την κάθοδο αιφνιδιάστηκα. Κοιταχτήκαμε  αμίλητοι. Ύστερα άρπαξα την πλεξίδα της και τράβηξα απότομα το λαστιχάκι. Δεν αντέδρασε καθόλου. Τέντωσα το λαστιχάκι και το άφησα.  Πέταξε ψηλά και σκάλωσε στο φωτιστικό. Έπεσε λίγη σκόνη από τη λευκή οπαλίνα, αλλά αυτό παρέμεινε εκεί. Ύστερα της ξέπλεξα τα μαλλιά. Το αναπάντεχο μήκος τους, κάλυψε όλους τους σπονδύλους κι απελευθερωμένα επιτέλους από το σφιχτό πλέξιμο σκέπασαν τους ώμους, το στήθος και την κοιλιά. Έμεινε ορατό μόνο ένα μέρος του προσώπου της, οι κλείδες και το στέρνο.

-Μίλα τώρα, της είπα όταν ολοκλήρωσα το έργο μου. Με κοίταξε σαστισμένη και για πρώτη φορά άρχισε να μιλάει λυτά, χωρίς το πλέξιμο των σκέψεων της, σαν όλους τους ανθρώπους και εγώ την καταλάβαινα, ίσως γιατί δεν είχα μπροστά μου την πλεξίδα να με αποσπά, ίσως γιατί επιτέλους μιλούσε λιτά. Την καταλάβαινα κι εκείνη καταλάβαινε ότι την καταλάβαινα. Όταν σώπασε -ακριβώς τη στιγμή που υπό άλλες συνθήκες θα μου έλεγε “δε με προσέχεις”- κατάλαβα ότι δεν την αγαπούσα πια.

Μουσική: Quixote By Brian Eno

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Τηλεοπτική λεύκανση



Το τελευταίο ποστ του Βυτίου μού θύμισε ένα άρθρο του Παντελή Μπουκάλα που είχα διαβάσει πριν από καιρό. Το βρήκα, αναγνώρισα τη δίστομη όρασή* του και σκέφτηκα ότι αξίζει να το ξαναδιαβάσουμε. Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 13 Μαρτίου 2009. 



Ωστε λοιπόν «τον τελευταίο ενάμιση χρόνο το ΛΑΟΣ έχει βάλει νερό στο κρασί του». Μάλιστα. Για να το λέει αυτό ο κ. Τραγάκης, ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Ν.Δ., κάτι περισσότερο θα ξέρει από εμάς τους κοινούς θνητούς - ή μάλλον κάτι περισσότερο θα θέλει, κάτι θα έχει στο μυαλό του, όπως άλλωστε και ο κ. Ψωμιάδης, που απαιτεί τη συνεργασία των «δύο κομμάτων της παράταξης». Κάτι θα ξέρει επίσης ο κ. Πρετεντέρης που, σαν αυθεντικός εκφραστής της κοινής γνώμης, διαβεβαίωσε από τηλεοράσεως τον κ. Καρατζαφέρη ότι ο πολύς κόσμος δεν βλέπει πια το κόμμα του σαν ακραίο. Το ότι η συνεχής και άνευ κριτικής τηλεοπτική προβολή του ΛΑΟΣ, του αρχηγού του και των ανθυπασπιστών του, διευκόλυνε καίρια την «εξομάλυνση» της εικόνας του εν λόγω κόμματος δεν περνάει βέβαια από το μυαλό κανενός τηλεταγού· η δουλειά τους άλλωστε δεν είναι τόσο να παράγουν σκέψη όσο να ρυθμίζουν τη σκέψη των άλλων, των καταναλωτών τους.

Με τέτοια καλά λόγια λοιπόν που ακούει τώρα τελευταία ο κ. Καρατζαφέρης, μάλλον θα έχει ξεχάσει ότι λίγα χρόνια πριν απειλούσε με μηνύσεις όποιον χαρακτήριζε ακροδεξιό το κόμμα του, δανειζόμενος αυτή τη λογοκριτική «στρατηγική» από τον Λεπέν. Από τότε, με την «πολιτική της ατάκας» την οποία συστηματικά υπηρετεί ο ίδιος και οι υπαρχηγοί του (τηλεοπτικά προϊόντα εν πολλοίς και αυτοί), με τα λογοπαίγνια και τα ανεκδοτάκια, κατάφερε να κερδίσει διπλάσιο τηλεοπτικό χρόνο από το χρόνο που αποσπούν από κοινού τα κόμματα της Αριστεράς. Οποια ώρα κι αν μπεις στον τηλεοπτικό κόσμο, πρωί, μεσημέρι, απόγευμα, μεσάνυχτα, και όποιου περιεχομένου κι αν είναι η εκπομπή (ενημερωτική, λαϊφστυλίστικη, «αποκαλυπτική», κουτσομπολίστικη), θα πέσεις σε κάποιον του ΛΑΟΣ που προσπαθεί να παραστήσει το χαριτωμένο, τον ευφυολόγο, τον «εαυτό του».

Καλαμπουράκι στο καλαμπουράκι, κουτσομπολιό στο κουτσομπολιό, «μπουμπουκολογία» στην «μπουμπουκολογία», κατασκευάστηκε και διακινείται προς μαζική κατανάλωση ένα είδωλο του ΛΑΟΣ, όπου το κόμμα αυτό εμφανίζεται σαν μια παρέα ιδεολογικώς άοσμων, άρα ακίνδυνων ατακαδόρων, και όχι σαν ένα αγρίως λαϊκιστικό κόμμα στις τάξεις του οποίου περιλαμβάνονται χουντόφιλοι, βασιλόφρονες, εβραιοφάγοι, κυνηγοί μεταναστών, νοσταλγοί του χιτλερισμού, που θεωρούν το Ολοκαύτωμα «σιωνιστικό ψεύδος» καθώς και κατά φαντασίαν απελευθερωτές της Πόλης, που όπου να ’ναι θα την ανακτήσουμε και θα υποχρεώσουμε τους Τούρκους να πληρώσουν νοίκι· αυτό τουλάχιστον κηρύσσει εθνοπρεπώς ωρυόμενος ο κ. Αδωνις Γεωργιάδης σαν βιβλιέμπορος στην εκπομπή του, στο κανάλι του αρχηγού του. Η τηλεοπτική λεύκανση δεν αρκεί για να αμβλύνει τα βαθύτερα γνωρίσματα ενός κομματικού χώρου. Αρκεί πάντως να του αλλάξει προσωρινά την εικόνα, να τη θολώσει, ώστε να διευκολυνθούν τα σενάρια συνεργασίας. Στις κοινωνίες του θεάματος άλλωστε τίποτε δεν θεωρείται ακραίο· ακόμα και το μαύρο μπορεί να αποδοθεί με παλ αποχρώσεις.








* "Τότε ήταν που άρχισα να βλέπω. Βαθιά να βλέπω, σε δίστομη όραση θητεύοντας. Το πίσω απ' την εικόνα, το έξω, κι ό,τι οι θεοί είχανε τάξει της σκιάς..."   Από τον ποιητικό μονόλογο του Π. Μπουκάλα Ο μάντης, εκδόσεις Άγρα 1994 


Μουσική: Quixote By Brian Eno