Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Slumboat Millionaire



"Πριν από τρεις μέρες, από αυτό το βήμα, ζήτησα ως αρχηγός κόμματος, να δημοσιοποιηθεί το όνομα του βουλευτή, που, κατά δήλωση του κ. Νικολούδη, πήρε ένα εκατομμύριο ευρώ και τα έβγαλε εκτός Ελλάδος. Ομολογώ ένιωθα οργή και περιέργεια, να μάθω ποιος βουλευτής είχε ένα εκατομμύριο και το έστειλε στο εξωτερικό. Πριν από δύο ώρες, έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον πρόεδρο της Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου Βαγγέλη Αργύρη και μου είπε ότι υπήρχε έμβασμα ενός εκατομμυρίου, του συζύγου μου, προς το εξωτερικό", ανέφερε η πρόεδρος της Δημοκρατικής Συμμαχίας.

Στο σημείο αυτό, η κα Μπακογιάννη ανέφερε ότι αμέσως επικοινώνησε με τον σύζυγό της, ο οποίος της εξήγησε ότι μέσα από την επιχειρηματική του δραστηριότητα με ναυτιλιακά θέματα, είχε επενδυμένες μετοχές στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, ρευστοποίησε ένα εκατομμύριο ευρώ σε ελληνική τράπεζα στις 3 Μαρτίου, για την αγορά ενός πλοίου. (από το News247.gr)

Ringa Ringa, από το soundtrack της ταινίας Slumdog Millionaire

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Best Actress: Meryl Streep

.
Linda, The Deer Hunter 1978  

Jill, Manhattan 1979

Joanna, Kramer vs. Kramer 1979


Sophie, Sophie`s Choice 1982

Karen, Silkwood 1983

Molly Gilmore Falling in Love, 1984

Susan Trahern Plenty, 1985

Karen Blixen, Out of Africa 1985


Rachel, Heartburn 1986

Helen Archer, Ironweed 1987

Lindy Chamberlain,  Evil Angels 1988

Suzanne Vale, Postcards from the Edge 1990



Kate, Dancing at Lughnasa 1998

Kate Gulden, One True Thing 1998

Roberta Guaspari, Music of Heart 1999

Susan Orlean,  Adaption  2002

Clarissa Vaughan, The Hours 2002

Eleanor Show, The Manchurian Candidate, 2004

Miranda Priestly, The Devil Wears Prada, 2006

Janine Roth Lions for Lambs, 2007

Donna, Mamma Mia! 2008

Sister Aloysius Beauvier, Doubt 2008

Julia Child, Julie&Julia 2009

Jane, It`s Complicated 2009

Margaret Thatcher, The Iron Lady 2011




Όσκαρ Α` γυναικείου και Α`ανδρικού ρόλου αντίστοιχα.




Auguste CorteauΟρισμένα Όσκαρ τα χαίρεσαι τόσο πολύ, 
λες και τα πήρες μισιακά με τον νικητή (εν προκειμένω, τη νικήτρια). 
Go, Meryl love! You RULE!



Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Της τελευταίας στιγμής

Χωρίς εισαγωγή και κυρίως χωρίς την εξεζητημένη περιγραφή της αποκριάτικης κολεξιόν που έκανα το μακρινό 2009, (τότε που μιλούσα εκ του ασφαλούς για την οικονομική κρίση που ακόμα δεν είχαμε γευτεί και δεν φανταζόμασταν ούτε την ένταση, ούτε τη διάρκειά της) περνάω στις οδηγίες για αποκριάτικη στολή της τελευταίας στιγμής. Όλως τυχαίως, πρόκειται για στολή πουλιού...


Παλιά περιοδικά ή εφημερίδες, μια απλή μάσκα, ένα κομμάτι χοντρό χαρτόνι, ένα συρραπτικό με μπόλικα ανταλλακτικά, κοπίδι, ένα παλιό πουλόβερ, ένα παλιό παντελόνι ή κολάν, ένα παλιό σκουφάκι, ένα ζευγάρι χοντρές κάλτσες και βέβαια αρκετή υπομονή.




Κόβουμε σε λωρίδες τις σελίδες των περιοδικών και αρχίζουμε να τις συρράπτουμε στο πουλόβερ ξεκινώντας από κάτω. Αφού τελειώσουμε την πρώτη σειρά, συνεχίζουμε πιο πάνω, φροντίζοντας οι λωρίδες της δεύτερης σειρά να καλύπτουν λίγο εκείνες της πρώτης σειράς. Αν διαθέτουμε αρκετό χρόνο και αρκετά περιοδικά η πυκνότητα μπορεί να είναι μεγάλη όπως φαίνεται παραπάνω στο σκίτσο. Στην ιδανική περίπτωση χρησιμοποιούμε τις σελίδες που έχουν κείμενα και δίνουν την αίσθηση του λευκού, για το μπροστινό μέρος ενώ κρατάμε τις χρωματιστές -με φωτογραφίες και διαφημίσεις- για την πλάτη. Όταν τελειώσουμε με τον κορμό και τα πούπουλα, κόβουμε πιο μακριές λωρίδες για τα φτερά τις οποίες συρράπτουμε ακριβώς στις ραφές των μανικιών. Μπορούμε να βάλουμε λωρίδες και κατά μήκος των εξωτερικών ραφών του παντελονιού, ή γύρω γύρω στις κάλτσες στο πάνω μέρος τους. Τέλος συρράπτουμε λωρίδες μακριές στο σκουφάκι, στην κορυφή του. Αν υπάρχει λίγο σύρμα λεπτό, μπορούμε να το κολλήσουμε ανάμεσα σε δύο λωρίδες, ώστε να στέκονται όρθιες και να σχηματίζουν λοφίο. 




Κόβουμε σε σχήμα ρόμβου -δύο πολύ μικρές πλευρές και δύο πολύ μεγάλες- το χαρτόνι. Χαράζουμε με το κοπίδι την μεγάλη διαγώνιο ώστε να μπορεί να τσακίσει. Εφαρμόζουμε τις δύο μικρές πλευρές πάνω στη μάσκα και στερεώνουμε τη μύτη πάνω στη μάσκα με το συρραπτικό. Στην πίσω πλευρά καλό θα είναι να βάλουμε ένα κομμάτι χαρτόνι για στήριξη. Στη μάσκα που βλέπετε στις φωτογραφίες πέρασα ένα χέρι ατλακόλ κι αφού στέγνωσε την έβαψα με ακρυλικό χρώμα σε σωληνάριο. Καλύτερα αποτελέσματα – ομοιόμορφο χρώμα και γρήγορο στέγνωμα- έχουμε αν χρησιμοποιήσουμε σπρέι.
Και φυσικά στην περίπτωση που η μάσκα και το χαρτόνι είναι στο χρώμα που θέλουμε το ράμφος δεν χρειάζεται βάψιμο.
 

 Χρόνος κατασκευής.


Αν έχουμε διαθέσιμα όλα τα υλικά και κυρίως αν υπάρχει καλή διάθεση, η στολή ολοκληρώνεται περίπου σε μία ώρα. Χρειάστηκα τρεις ώρες για τέσσερις στολές ενός μικρού σμήνους -τους δύο τους βλέπετε ξεπουπουλιασμένους πλέον μετά το πάρτι στην ασπρόμαυρη φωτογραφία- αλλά έβαλαν κι ένα χέρι βοήθειας τα άλλα τρία πουλιά. 



Αν το επιχειρήσετε, καλή επιτυχία 
και ούτως ή άλλως Καλή Αποκριά

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Kites for the kids



Μπορούμε να προμηθευτούμε χειροποίητους χαρταετούς κατασκευασμένους σύμφωνα με τη μεγάλη παράδοση του Αφγανιστάν.  Αγοράζοντας έναν χαρταετό από την κοινότητα των Αφγανών προσφύγων του Μεταξουργείου, στηρίζουμε μια οικογένεια με ανήλικα παιδιά, καθώς όλο  το ποσό της αγοράς θα δοθεί στον κατασκευαστή του χαρταετού που φέρει το όνομά του. 

Επικοινωνία: τηλ 210 7012266, www.ddp.org.gr, diktio1@gmail.com. 


Από το Δίκτυο για τα δικαιώματα του παιδιού






H εικόνα από εδώ
Η μουσική από την ταινία The Kite Runner




Στο μεταξύ οι χαρταετοί, εξαντλήθηκαν

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Το ακατοίκητο


Είχα χρόνια να τον δω. Παλιά ερχόταν τακτικά. Όταν πέθανε η μητέρα του -η Ωραιοζήλη με το γάργαρο γέλιο που ξεσήκωνε τη γειτονιά- άδειασαν το σπίτι και το έκλεισαν. Τώρα περνάει μόνο εκείνος, μια φορά το μήνα για να το φρονίσει όσο μπορεί. Την άνοιξη για να κόψει τα χόρτα που θεριεύουν στον κήπο, τώρα, που πήραν κάπως να λυώνουν τα χιόνια, για να δει αν στάζει η παλιά κεραμοσκεπή του νεοκλασσικού. Οι άλλοι κληρονόμοι, αδέλφια και ξαδέλφια, μένουν μακριά οπότε έρχονται σπάνια πια. Ούτε λόγος για ανακαίνιση του σπιτιού. Το κόστος δυσβάσταχτο. Η μόνη λύση, να το πουλήσουν, μα αυτές τις εποχές ούτε για καινούρια διαμερίσματα υπάρχει αγοραστής.

Ο Τ, αειθαλής στα 60 του -ούτε πενήντα δεν τον κάνεις- δεν ήθελε βοήθεια. Πήρε το φτυάρι κι άρχισε να ανοίγει  διάδρομο στα χιόνια από τη σιδερένια πόρτα του κήπου μέχρι τα σκαλιά της εισόδου. Ξεκλείδωσε με ένα παλιό μεγάλο κλειδί που στη στροφή του στέναξε η κλειδαριά και μπήκαμε μαζί. Το ισόγειο το θυμόμουν από παιδί όταν πηγαινοερχόμουν με γεμάτα πιάτα. Ραβανί ή μπακλαβά μας έστελναν εκείνοι – τεράστιο πανύψηλο μπακλαβά με φύλλο πάντα ανοιγμένο στο χέρι να κολυμπάει στο σιρόπι, κέικ και τούρτες τους δίναμε εμείς.

Στον όροφο δεν είχα ανεβεί ποτέ. Έκανε παγωνιά, τα σκαλιά και το δάπεδο έτριζαν σε κάθε βήμα, κάπου πίσω από μια κλειστή πόρτα ακουγόταν επίμονες σταγόνες να πέφτουν η μια μετά την άλλη, μα το φως που άφηναν να περάσει οι φθαρμένες κουρτίνες ήταν μαγικό. 


Όσο έψαχνε να βρει κουβάδες και λεκάνες για να βάλει εκεί που έσταζε το ταβάνι, γύρισα ένα ένα τα δωμάτια κι έβγαλα μερικές φωτογραφίες. Τα κλικ ακουγόταν παράταιρα. Χωρίς να το καταλάβω προχωρούσα αθόρυβα για να μην ταράξω την ησυχία του ακατοίκητου σπιτιού κι ας έκανε  φασαρία ο Τ με τις τσίγκινες λεκάνες.


Το σπίτι το έχτισε ο παππούς του. Πότε ακριβώς, δεν ήξερε να μου πει. “Έπρεπε να είχες ρωτήσει την Ωραιοζήλη όσο ζούσε” μου είπε. “Η μάνα μου τα θυμόταν όλα...η μάνα μου κι η γιαγιά μου”. Σε αυτο το σπίτι γεννήθηκε ο πατέρας του κι ο θείος του. Σε αυτή τη σάλα έγιναν οι αρραβώνες τους και τα γλέντια των γάμων τους. Στα δύο μπροστινά δωμάτια έμειναν τα νέα ζευγάρια. Σε ένα από τα πίσω μετακόμισαν οι παππούδες. Εκεί, στα μπροστινά δωμάτια οι δυο νύφες, η Μαριγώ κι η Ωραιοζήλη γέννησαν τα παιδιά τους. Η μια βοήθησε την άλλη στους τοκετούς και τις δυο, η πεθερά τους.   


Σε αυτή την σιδερένια κούνια με τα λιγοστά μπρούτζινα, κοιμήθηκαν όλα τα μωρά αυτού του σπιτιού– αδέλφια και ξαδέλφια- με τελευταίο τον Τ. “Έλα να δεις και κάτι άλλο” μου είπε κι άνοιξε ένα ντουλάπι. Είχε μόνο πέντε μικρές σακούλες με ρούχα, η μια πάνω στην άλλη, απόλυτα τακτοποιημένες από χέρι στοργικό. Άνοιξε την τελευταία και έβγαλε αυτά τα δυο ρουχαλάκια που  τα ακουμπήσουμε στον παλιό καναπέ – ένα από τα ελάχιστα έπιπλα που είχαν απομείνει στο σπίτι- για να τα φωτογραφήσω. Ήταν τα βαφτιστικά του. Ύστερα τα δίπλωσε προσεκτικά, τα έβαλε στη σακούλα και τα τοποθέτησε και πάλι στη θέση τους κάτω από τα βαφτιστικά του αδελφού του και των ξαδέλφων του. Ακριβώς όπως τα είχε βάλει η γιαγιά του  χρόνια πριν. Ακριβώς όπως τα είχαν αφήσει η μητέρα του και η θεία Μαριγώ. 


Την άνοιξη πρέπει να βάλω μάστορα να κάνει μερεμέτια στη σκεπή” μού είπε λίγο πριν φύγει. “Μακάρι να...” ξεκίνησα,  μα σταμάτησα γιατί σκέφτηκα πως δεν έχει νόημα να δίνεις άπιαστες ευχές. Κατάλαβε και καθώς με χαιρετούσε είπε: “Ποιος ξέρει...άμα φτιάξουν τα πράγματα μπορεί να καταφέρουμε να ανακαινίσουμε το σπίτι και να επιστρέψουμε εδώ, στο πατρικό, για τα γεράματά μας. Να έρχονται τα εγγόνια μας  επίσκεψη και να καθόμαστε στο μιντέρι όπως παλιά, τότε που είμασταν εμείς μικροί και καθόμασταν  με τη γιαγιά μας.” 




Αργά το ίδιο βράδυ, κλείνοντας τα παντζούρια έριξα μια ματιά απέναντι στο σπίτι του Τ. Ήταν σκοτεινό όπως όλα τα προηγούμενα βράδια. Για μια στιγμή μού φάνηκε πως άκουσα το γάργαρο γέλιο της Ωραιοζήλης.
 

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2012

We are all Greeks

Φρανκφούρτη

Εδώ από Βερολίνο

Λονδίνο

Σκωτία από εδώ.

Εδιμβούργο

Παρίσι από εδώ

Παρίσι

Σαραγόσα.

Μαδρίτη

Βαρκελώνη

Άμστερνταμ, από εδώ.

Κοπενχάγη

Βρυξέλλες

Αθήνα