Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

Η παραλία του Προσκυνητή


Μόλις βγήκε από τη θάλασσα του είπαν ότι είχε φτάσει η ώρα να επιστρέψει. Τους κοίταξε σαστισμένος, έτοιμος να διαμαρτυρηθεί αλλά εκείνοι επέμεναν. Τότε αυτός άρχισε ξαφνικά να κυλιέται στην άμμο μέχρι που κάθε σπιθαμή του σώματός του καλύφθηκε από ένα παχύ στρώμα. «Οι διακοπές σου τελείωσαν!», ξαναείπαν εκείνοι κι αυτός σε μια ύστατη προσπάθεια να τους μεταπείσει, έπεσε ικέτης στα πόδια τους. Έμεινε έτσι ακίνητος με τα χέρια ενωμένα στη στάση της απόλυτης επίκλησης ελπίζοντας ότι τελικά θα τον λυπηθούν και θα τον αφήσουν να παρατείνει τις διακοπές του.


«Το πλοίο φεύγει σε μία ώρα. Φρόντισε να είσαι εγκαίρως στο λιμάνι», του φώναξαν τελεσίδικα καθώς αποχωρούσαν από την παραλία. Όταν απομακρύνθηκαν αρκετά, μερικοί από τους παραθεριστές τον πλησίασαν λέγοντάς του αρχικά λόγια παρηγοριάς και στην συνέχεια τον παρακίνησαν να υπακούσει. Πιο πιεστικοί ήταν αυτοί που θα αναχωρούσαν τις επόμενες μέρες. «Στο κάτω- κάτω», του είπε ένας συνταξιούχος με απεριόριστο χρόνο διακοπών, «όλοι κάποια στιγμή θα φύγουμε». Αυτός όμως δεν αντέδρασε καθόλου, μόνο μία στιγμή οι πιο παρατηρητικοί διέκριναν μια ελάχιστη κίνηση, κάτι σαν αναστεναγμό να διαπερνά το σώμα του και σε κάποια σημεία η άμμος έκανε μικρές ανεπαίσθητες ρωγμές.

Αργότερα το καράβι που πέρασε πολύ κοντά στην παραλία, χωρίς αυτόν επιβάτη, έστειλε έξω ένα μεγάλο κύμα. Όλοι περιμένανε ότι θα παρέσυρε την άμμο, θα ξέπλενε το σώμα του και επιτέλους με την ψυχρολουσία θα σηκωνόταν. Όμως όταν τραβήχτηκαν τα νερά, η άμμος ήταν ανέπαφη κι εκείνος παρέμενε ακίνητος.

Ήταν ένα ανεξήγητο φαινόμενο που προβλημάτισε τους πάντες. Ένας πιτσιρικάς που είχε μανία να χαλάει κάθε εφήμερη δημιουργία στην παραλία, πήρε φόρα και κλώτσησε δυνατά το σώμα. Αμέσως μετά άρχισε να ουρλιάζει χοροπηδώντας στο άλλο πόδι. Τότε οι πιο τολμηροί φανερά εκνευρισμένοι αποφάσισαν να τον ανατρέψουν. Επεχείρησαν συντονισμένα αρκετές φορές, αλλά όσο και να προσπάθησαν δεν τα κατάφεραν. Ήταν πλέον πακτωμένος.

Η τελευταία παρέα που άφησε την παραλία όταν πια άρχισε να σουρουπώνει του απηύθυνε μια κοροϊδευτική καληνύχτα. Στη φωνή τους όμως διέκρινες ξεκάθαρα μια χροιά ζήλιας για το σθένος της μοναχικής του εξέγερσης. Το ίδιο βράδυ σε όλες τις ταβέρνες του νησιού πάνω από συναγρίδες της σχάρας, τηγανητά μπαρμπούνια και καλομαγειρεμενες αστακομακαρονάδες, το θέμα του πετρωμένου παραθεριστή μονοπώλησε τις συζητήσεις και ακούστηκαν τα πιο ευφάνταστα σενάρια στην προσπάθεια να εξηγηθεί το γεγονός.

Παρέμεινε εκεί άφθαρτος όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι αλλά και αυτά που ακολούθησαν. Κι επειδή οι άνθρωποι θέλουν να δίνουν ονόματα σε όλα, το τρίτο καλοκαίρι κάποιος είπε: «Σήμερα να πάμε στην παραλία του Προσκυνητή.» Όλοι κατάλαβαν αμέσως ποια εννοούσε και συμφώνησαν ότι το όνομα ήταν πολύ πετυχημένο, όχι μόνο λόγω της στάσης αλλά γιατί όπως κάποιος παρατήρησε το ‘γλυπτό’ ήταν στραμμένο προς το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία, προστάτη του Νησιού από τότε που λέγεται ότι απώθησε τους πειρατές ορμώντας με το άρμα του στο καράβι τους , την τελευταία φορά που εκείνοι επιτέθηκαν στο Νησί πριν εκατό χρόνια.
.
Γρήγορα ο ‘ Προσκυνητής’ έγινε σημείο αναφοράς. Ο χώρος γύρω του ήταν το κομμάτι της παραλίας που γέμιζε πρώτο. Πολλοί άπλωναν πάνω του τις πετσέτες για να στεγνώσουν κι άλλοι ακουμπούσαν την πλάτη τους στα πλευρά του και διάβαζαν με τις ώρες. Όταν άνθιζαν τα κρινάκια, στο πίσω μέρος της παραλίας κοντά στη ξερολιθιά, μερικοί -παρά τις έντονες διαμαρτυρίες- κόβανε δυο τρία για να τα τοποθετήσουν στην οπή που σχημάτιζαν τα ενωμένα του χέρια. Και οι πιτσιρικάδες πολύ συχνά τον χρησιμοποιούσαν σαν ίππο ενόργανης: παίρνανε φόρα από μακριά, πατούσαν δυνατά ένα βήμα πριν, ακουμπούσαν τεντωμένα τα χέρια στη ράχη του και βρισκόταν με κατακόρυφη αναστροφή από την άλλη πλευρά.

Με τα χρόνια το αρχικό όνομα της παραλίας Ωραία Πούντα, άρχισε να ξεχνιέται - ακόμα και οι ντόπιοι αναγκάστηκαν να την αποκαλούν «του Προσκυνητή» ώστε να συνεννοούνται με τους τουρίστες που ερχόταν έχοντας αποστηθίσει εν πλω ταξιδιωτικούς οδηγούς που στις ανανεωμένες εκδόσεις τους είχαν αντικαταστήσει πλέον την παλιά με την νέα ονομασία.

Ένα καλοκαίρι πριν μερικά χρόνια, οι πρώτοι από τους τακτικούς παραθεριστές που έφτασαν στο νησί διαπίστωσαν έκπληκτοι ότι ο προσκυνητής δεν βρισκόταν πλέον στην παραλία. Οι ντόπιοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το τι απέγινε το ‘γλυπτό’. Ακολούθησαν έντονες συζητήσεις, διατυπώθηκαν εικασίες, εκφράστηκαν πολλές απόψεις, αλλά έτσι όπως οι άνθρωποι γρήγορα συνηθίζουν και τις πιο οδυνηρές αλλαγές, στο καράβι της επιστροφής ήδη είχαν ξεχάσει το γεγονός και είχαν αρχίσει να κάνουν νοερά τους συνήθεις φθινοπωρινούς προγραμματισμούς τους.

Αν το καλοκαίρι της εξαφάνισης κανένας δεν είχε απλώσει την πετσέτα του στο σημείο που ήταν ο Προσκυνητής, τα επόμενα με την κοσμοσυρροή που παρατηρήθηκε δεν έμεινε το παραμικρό κομμάτι της παραλίας ακάλυπτο. Η κοσμοσυρροή οφειλόταν κυρίως σε απανωτά εκτενή αφιερώματα στο Νησί σε περιοδικά, ένθετα Κυριακάτικων εφημερίδων. Το μερίδο του λέοντος αυτών των αφιερωμάτων διεκδικούσε η παραλία του Προσκυνητή. 'Διαμάντι του Πελάγους' και 'Επίγεια Εδέμ' ήταν οι δύο επικρατέστεροι χαρακτηρισμοί στις λεζάντες κάτω από πανοραμικές φωτογραφίες της παραλίας.

Κι ενώ στις λεζάντες δεν υπήρχε ποικιλία, τα κείμενα των αφιερωμάτων -που περιείχαν ως συνήθως λάθη και ανακρίβειες- ανέπτυσσαν το καθένα μια διαφορετική, εξωφρενική εκδοχή της ιστορίας του Προσκυνητή. Καμία από αυτές δεν είχε την παραμικρή σχέση με την αλήθεια. Σας παρακαλώ, αν έπεσαν στα χέρια σας παρόμοια δημοσιεύματα, μην πιστέψετε το παραμικρό. Ήμουνα εκεί και τα είδα όλα με τα μάτια μου. Το μεγάλο δάχτυλο του αριστερού μου ποδιού είναι ακόμα θεόστραβο από εκείνη την κλωτσιά που του έριξα την ημέρα που πέτρωσε.





Στον Jean Bodenes
που φιλοτέχνησε τον ‘Προσκυνητή’
και σε όλους όσους δεν ήθελαν,
αλλά τελικά επέστρεψαν.


Μουσική: Quixote, του Brian Eno από το άλμπουμ Music for Films, Vol 3


"Η παραλία του Προσκυνητή" στο fractal

Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Más Que Nada...


...κατά μία έννοια.





"...Οπως συνέβη και στις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου του 2007, όταν εκατοντάδες διαδηλωτές είχαν κατακλύσει την πλατεία Συντάγματος, έτσι και φέτος η κινητοποίηση έγινε μπροστά στη Βουλή, με το πλήθος του κόσμου να κλείνει συμβολικά τη λεωφόρο Αμαλίας.Ανάμεσα στους διαδηλωτές που φορούσαν μαύρα ρούχα, γονείς με τα παιδιά τους, ηλικιωμένοι και πολλοί άλλοι ευαισθητοποιημένοι και ενεργοί πολίτες κρατούσαν πανώ με συνθήματα όπως "Να σβήσουμε τις πολιτικές που καινε τη ζωή μας", "Κράτος και κεφάλαιο καινε τα δάση και καταστρέφουν τη ζωή μας", "Προσλήψεις στην πυροσβεστική και στη δασοπροστασία τώρα".H πρόσκληση για την κινητοποίηση ένανε το γύρο του Διαδικτύου μέσω blogs και e-mails, αλλά κυκλοφόρησαν προσκλήσεις και με sms...." από το Έθνος












"Περίπου πεντακόσια άτομα στην πλειοψηφία τους νέοι απάντησαν στο κάλεσμα των Bloggers και συμμετείχαν στο Σύνταγμα, στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας με αφορμή τις πρόσφατες πυρκαγιές στην Αττική. Με καμένα κλαδιά απέναντι από τη Βουλή, αρκετά πανό και μαύρα ρούχα οι διαδηλωτές εξέφρασαν την αποδοκιμασία τους για την ελλιπή προστασία των δασικών περιοχών, ζητώντας άμεσες προσλήψεις στην Πυροσβεστική και τη δασική υπηρεσία, καθώς και μονιμοποίηση των συμβασιούχων." Από την Ελευθεροτυπία.





"Δύο περίπου χρόνια μετά την κινητοποίηση για τα καμένα της Πάρνηθας, η διαδικτυακή κοινότητα κινητοποιήθηκε και πάλι την Παρασκευή, με στόχο την προστασία των καμένων δασικών εκτάσεων στη Βορειανατολική Αττική. Μπλόγκερ και ακτιβιστές διαδήλωσαν στο Σύνταγμα, ζητώντας να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι για την καταστροφή.
Τα αιτήματα των μπλόγκερ:
-άμεση κήρυξη ως αναδασωτέων όλων των καμένων εκτάσεων- να μην υπάρξει κανένας αποχαρακτηρισμός καμένης έκτασης- απόλυτη εφαρμογή της αρχής όπου ήταν δάσος αν ξαναγινεί δάσος- νομική ρύθμιση ώστε να δημευτεί κάθε αυθαίρετη ιδιοκτησία- δημιουργία ενιαίου εθνικού επιστημονικού φορέα με αρμοδιότητα την πρόληψη - προστασία- διαχείριση των δασών- απόσυρση του νόμου 3208/03 που πυροδοτεί τα εμπρηστικά συμφέροντα -απόσυρση του νέου ρυθμιστικού σχεδίου του ΥΠΕΧΩΔΕ..." Από την Καθημερινή



Στιγμιότυπα από tvxs

Μουσική: Más Que Nada, του Βραζιλιάνου Jorge Ben, με τον Dizzy Gillespie από το άλπμουμ Swing Low, Sweet Cadillac.




Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

Μη πολιτική πράξη












Το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου Μη Πολιτική Στάση από τη συλλογή Αντικριστοί Καθρέφτες, εκδόσεις Στιγμή 1988.

ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ- Τίτος Πατρίκιος ΕΡΤ

Στα Άκρα ΕΡΤ

Λυσιμελής πόθος


Μουσική: Preludio Triston σύνθεση του Αργεντινού Máximo Diego Pujol, κιθάρα Adam Khan

Κυριακή 23 Αυγούστου 2009

Ο βασικός ένοχος


Αν αναζητάς ενόχους…ναι σε σένα μιλάω, σήκω! Ρίξε μια ματιά πίσω σου, στον καναπέ. Βλέπεις το μόνιμο βαθούλωμα στην αγαπημένη σου θέση; Τί ; Πρώτη φορά το προσέχεις; Ξέρεις πόσο καιρό τώρα έχει δημιουργηθεί; Δεν σε άκουσα! Τι μουρμουράς; Να μη σε ζορίζω απόψε που είσαι στις μαύρες σου; Γιατί δεν το έχεις συνηθίσει το έργο; Κάθε χρονιά το βλέπεις. Κάθε καλοκαίρι το ίδια. Και το επτά, τα ίδια και χειρότερα ένιωθες γιατί είχαμε και νεκρούς τότε. Το ξεπέρασες όμως μια χαρά. Ούτε που θυμόσουνα μια βδομάδα αργότερα τι είχε γίνει. Σπουδαία αγανάκτηση, που εξατμίζεται μόλις απομακρύνεσαι από την μικρή- μεγάλη σου οθόνη. Άνοιξε τη μπαλκονόπορτα! Ναι, θέλω να μπει η κάπνα μέσα. Λίγος ρεαλισμός δε βλάπτει. Μπορεί έτσι να νοιώσεις ότι αυτό που βλέπεις στο γυαλί είναι αληθινό. Ότι δεν είναι μια ακόμα ταινία κι ότι αυτοί που τρέχουν αλλόφρονες κι αυτοί μέχρι χθες καθόταν στην αγαπημένη τους θέση στον καναπέ απέναντι από την οθόνη. Αυτοί που κλαίνε τώρα και παρακαλάνε για ένα πυροσβεστικό όχημα, αυτοί που περιμένουν πώς και πως τη σωτηρία από ένα καναντέρ, είσαι εσύ αλλά κάνεις ότι δεν το καταλαβαίνεις. Τσούζει η μύτη σου και ξεράθηκε ο λαιμός. Κιόλας; Άσε κάτω το κινητό, Αρκετά μίλησες σήμερα! Έστειλες και τα αγανακτισμένα σου μηνύματα, εκτονώθηκες με τους άλλους κι αυτοί εκτονώθηκαν μαζί σου. Αποδώσατε ευθύνες σε όλους και καθαρίσατε. Φταίει ο Αέρας, οι Εμπρηστές, τα Συμφέροντα, η Κυβέρνηση, ο Καταλληλότερος, η Αντιπολίτευση, οι Τριακόσιοι, η Αριστερά, η Αυτοδιοίκηση, ο Δήμος, η Δασική Υπηρεσία, η Νομαρχία, η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας, οι Τούρκοι, οι Αμερικάνοι, οι Μετανάστες, οι Εξωγήινοι . Ναι βέβαια, δεν τα είπες εσύ όλα αυτά, είπες μόνο μερικά. Τα υπόλοιπα τα είπαν άλλοι πριν από σένα ή θα τα πούνε μετά, αλλά τα έβαλα όλα μαζί σε μια πρόταση. Πειράζει; Τι κάνεις ; Γιατί κάθεσαι στον υπολογιστή τώρα; Θες να ποστάρεις ε; Σε πνίγουν όλα αυτά; Α! νοιώθεις ίλιγγο. Μάλιστα! Θες να γράψεις, για να τα βγάλεις από μέσα σου. Αλήθεια, δε μου λες τι θα γράψεις; Για το μαύρο μας το χάλι, ότι είμαστε ένα μπάχαλο, ότι δεν υπάρχει κράτος, ότι φταίνε…. Λειψό θα βγει το ποστ φίλε μου! Στο λέω για να το ξέρεις από τώρα: θα βγει λειψό γιατί ούτε καν θα αναφέρεις τον πραγματικό ένοχο. Ή μάλλον τον βασικό ένοχο. Όχι μόνο για τις φωτιές που καίνε τώρα, αλλά για και για όλα τ` άλλα- αυτά που σε κάνουν να εξοργίζεσαι καθημερινά. Να σου πω εγώ ποιος είναι; Προτιμώ να σου τον δείξω. Για έλα, πλησίασε. Στάσου εδώ. Όχι έτσι, γύρνα! Βλέπεις; Ο βασικός ένοχος είσαι…Δε μπορώ να καταλάβω ρε φίλε πώς τα καταφέρνεις να στέκεσαι φάτσα μπροστά σε καθρέφτη και να φαίνεται μόνο η πλάτη σου!



Η φωτογραφία από εδώ
Η μουσική είναι του Bernard Herrmann από την ταινία Vertigo, 1958 του Alfred Hitchcock

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Σκιάς Εγκώμιο


…αλλά οι τοίχοι του καθιστικού σχεδόν πάντα είναι από αμμόχωμα και σπάνια φωτεινοί. Αν ήταν φωτεινοί θα έσβηναν εκείνη την απαλή, εύθραυστη ομορφιά του ανεπαίσθητου φωτός. Φτάνουμε στο σημείο να αντλούμε ευχαρίστηση στη θέα εκείνου του λεπτότατου φωτός των αβέβαιων ακτίνων, που πέφτοντας στο σύθαμπο της επιφάνεια των τοίχων διατηρούν μετά βίας μια ύστατη πνοή. Και ειλικρινά δεν κουραζόμαστε ν` αφήνουμε το βλέμμα μας πάνω σ` αυτούς τους τοίχους κι η κάποια λάμψη, αυτές οι αμυδρές σκιές, είναι ανώτερες για μας από κάθε στολίδι. σελ69


Δεν έχετε κι εσείς αισθανθεί μια ιδιαίτερα ευλογημένη ανάταση μπαίνοντας σε ένα τέτοιο καθιστικό, όπου οι φωτεινές ακτίνες που περιπλανούνται μεσ` την κάμαρη σαν να μην είναι φτιαγμένες απο το συνηθισμένο φως; Ή μήπως πάλι δεν ερωτοτροπήσατε ποτέ μ` ένα είδος φόβου απέναντι στην ‘αιωνιότητα’, έναν φόβο πως σ` αυτό το δωμάτιο μπορεί να χάσετε την αίσθηση του χρόνου, πως σ` αυτό το χωρίς συνείδηση διάστημα θα κυλήσουν χρόνια και πως βγαίνοντας θα βρείτε τον εαυτό σας γέρο με άσπρα μαλλιά; σελ 78



Από Το Εγκώμιο της Σκιάς, του Τανιζάκι, εκδόσεις Άγρα.

(περισσότερα εδώ )


Μουσική: Gnossienne 05 (Modéré) του Erik Satie από τον δίσκο
Satie: Piano Works, Daniel Varsano και Philippe Entremont, 1992





Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Τα απαραίτητα




Μουσική : Samba da Bênção, των Vinicius de Moraes και Baden Powell de Aquino με τη φωνή της Bebel Gilberto, από το δίσκο Tanto Tempo του 2000

Παρασκευή 14 Αυγούστου 2009

Τα παιδιά

-->
-Τσιρίζουν τ` άτιμα!
-Παίζουν.
-Δε μ` άφησαν να κοιμηθώ!
-Παιδιά είναι...
-Είναι μεσημέρι!
-Είναι παιδιά...



-Πόσα καλοκαίρια έχουν μπροστά τουs...
-Όσα αφήσαμε εμείς πίσω μας.


Μουσική: In memoriam του Bruno Coulais από την ταινία Les choristes του 2004




Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

Δωμάτιο με θέα


-Έκλεισες δωμάτιο;
-Ναι σου είπα.
-Κοντά στη θάλασσα;
- Πάνω στη θάλασσα.
-Ωραία! Έχει θέα από το μπαλκόνι;
-Δεν έχει μπαλκόνι. Είναι μπαλκόνι.
-Πόσων αστέρων;
-Χιλίων!
-..........
-Γιατί με κοιτάς έτσι;
-Πολύ περίεργα μου τα λες.
-Κυριολεκτώ.
-Α! καλά….κλιματισμό έχει;
- Ναι φυσικό.
-Φυσικά ή φυσικό;
-Φυσικά φυσικό.


-Τι είναι όλα αυτά εδώ;
-Οι βαλίτσες μας.
- Τι εννοείς; Εγώ είχα ετοιμάσει ένα μικρό σάκο.
-Είναι μέσα στη μεγάλη βαλίτσα μαζί με αυτά που ξέχασες.
-Τι ξέχασα;
-Το λινό κοστούμι, τέσσερα πουκάμισα, το…
-Δεν τα ξέχασα! Δεν θα τα χρειαστώ.
-Δεν το συζητάω, θα τα πάρεις!
-Καλά καλά, μη φωνάζεις. Εσύ ετοιμάστηκες;
-Βάζω το lap top στην τσάντα και είμαι έτοιμη.
-Θα το πάρεις μαζί σου;
-Φυσικά.
-..........
-Μη μου πεις ότι δε θα έχω internet στο δωμάτιο!
-Όχι. Δεν θα έχεις.
-Σοβαρολογείς; Μα δεν είναι δυνατόν!
-Έλα, θα χάσουμε το καράβι.
-Εγώ σε δωμάτιο χωρίς internet δε μένω!
-..........
-Να πας μόνος σου!
- Μη φωνάζεις!
-Ακούς τι σου λέω; Να πάς μόνος σου!
-Εντάξει!


-Τι κάνεις εκεί;
-Ανοίγω για να πάρω το σάκο μου.
-Μην τολμήσεις!
-..........
-Πού πάς;
-Στο δωμάτιο που έκλεισα. Μόνος.




Μουσική: 50 ways to leave your lover, του Paul Simon από το άλμπουμ του 1975 Still Crazy After All These Years.

Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009

Τέττιγες λυρίζοντες



- Εκατό, θέση δεκαπέντε, λέγετε!
- Εμπρός…Με ακούτε;
-Όχι κύριε δεν σας ακούω καθαρά…
-Κυρία! Ευτέρπη, χήρα Μπαλαούρου, του στρατηγού.
-Με συγχωρείτε κυρία μου, αλλά ακούγεται αυτός ο θόρυβος και…
-Δια αυτόν ακριβώς σας κάλεσα. Δια την όχλησιν, ήτινα υφίσταμαι εν τω μέσω της νυκτός. Είναι δε το μέγεθος αυτής, ικανόν να φτάσει εις υμάς και να σας καταστήσει αυτήκοον μάρτυρα του μαρτυρίου μου.
-Θα μου πείτε τι ακριβώς συμβαίνει;
- Άεργοι τέττιγες, ων τον αριθμόν δε δύναμαι να υπολογίσω…
-Τέττιγες, είπατε;
-Μάλιστα.
-Εσείς πώς ξέρετε ότι είναι άνεργοι;
-Άεργοι... εκ του Αισώπου!
-Α…μάλιστα.
-Με ακούτε;
-Ναι ακούω και σημειώνω… συνεχίστε παρακαλώ.
-Συγκεντρωθέντες περιμετρικώς της οικίας μου…
-Πότε ακριβώς συγκεντρώθηκαν;
-Προς ενός μηνός.
-Μα γιατί μας τηλεφωνείτε τώρα;
- Διότι τώρα έχουν υπερβεί κάθε όριον αυλίζοντες.
-Όλο το μήνα παρέμειναν συγκεντρωμένοι στην αυλή σας;
-Αδιαλείπτως!
-Καλά, θα δω τι μπορώ να κάνω.
-Παρακαλώ να αποστείλετε πάραυτα δύναμιν ικανή να συλλάβει απαξάπαντες τους κεκρυμμένους τέττιγας και να τιμωρήσει παραδειγματικώς αυτά τα τέρατα τα μη σεβόμενα τας ώρας κοινής ησυχίας.
-Ησυχάστε κυρία μου. Θα στείλω ένα περιπολικό αμέσως…πέστε μου πάλι το όνομα σας και τη διεύθυνσή σας.
-Σας ευχαριστώ χωροφύλαξ. Παρακαλώ σημειώσατε: Ευτέρπη Μπαλαούρου... του στρατηγού, οδός Ελιάς 17…είναι κάθετος της Λεωφόρου Πεύκων…


Τέττιξ ο Αττικός

στον boubli(s) που υποφέρει απο τα τζιτζίκια



Μουσική: Αντί γι αυτό, Viper`s Drag σύνθεση του Thomas Fats Waller, πιάνο Dick Hyman

Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

All Star(s)



on the sand.


Stars, Simply Red από το ομώνυμο άλπμουμ του 1991

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

Σελήνη στον Ήφαιστο


Το σημείο φαίνεται ιδανικό για άστεγους εφηβικούς ή παράνομους έρωτες: σκοτεινό, απόμερο αν και δυο βήματα από την περαντζάδα της Αποστόλου Παύλου. Η έντονη μυρωδιά αμμωνίας όμως αποδεικνύει ότι τελικά ικανοποιεί άλλες ανάγκες, πιο επείγουσες. Πάντως ίσως είναι προτιμότερη από το πλήθος έχει κατακλύσει την Ακρόπολη, που αυτή την νύχτα έσβησε τους προβολείς της και αρκέστηκε στο φως της Αυγουστιάτικης Πανσελήνου. Η μαγική βραδιά στον Ιερό βράχο θα ήταν απλώς μαζική βραδιά με χιλιάδες φλας να ανάβουν καθώς όλοι θα θέλανε να κατέχουν τεκμήρια της νυχτερινής τους επίσκεψης.

Ανεβαίνω στη μάντρα κρατώντας την ανάσα μου- η δυσοσμία είναι αφόρητη-και περνάω τη φωτογραφική μηχανή μέσα από τα κάγκελα της περίφραξης του Αρχαιολογικού χώρου. Ο ναός του Ηφαίστου κατάφωτος ξεπροβάλει μέσα από τη σκοτεινή βλάστηση στο δυτικό άκρο της Αρχαίας Αγοράς.


Σε αυτό το σημείο το λόφου υπήρχαν στην κλασσική περίοδο κατοικίες της συνοικίας του Αγοραίου Κολωνού και σίγουρα οι κάτοικοι θα παρακολουθούσαν από εδώ την πομπή των Παναθηναίων που διέσχιζε την Αγορά για να καταλήξει στην Ακρόπολη. Ίσως μάλιστα εκ του ιδίου τούτου μέρους ο Φειδίας παρακολουθών την πομπή και έχων προ οφθαλμών ολόκληρον το ανάπτυγμα αυτής ενεπνεύσθη την σύνθεση της ζωφόρου του Παρθενώνος. (1)

Το 449 π.Χ- τριάντα χρόνια μετά τα Μηδικά και ενώ η σκηνή των πολεμικών επιχειρήσεων είχε μεταφερθεί πλέον στην Ανατολική Μεσόγειο- όταν ο Περικλής προσπαθούσε να πείσει τους Αθηναίους να δεχτούν τα μεγαλεπήβολα σχέδιά του για την επανακατασκευή της κατεστραμμένης από τους Πέρσες Ακρόπολης (2) -είχαν ήδη αρχίσει οι εργασίες ανέγερσης του ναού του Ηφαίστου και της Εργάνης Αθηνάς. Χάλκινα αγάλματα των δύο θεών, έργα του Αλκαμένη υπήρχαν κατά την αρχαιότητα στο σηκό του ναού, σύμφωνα με πληροφορίες που αντλούμε από την Ελλάδος Περιήγηση του Παυσανία. Η αποπεράτωση καθυστέρησε αρκετά, (415 π.Χ) προφανώς γιατί είχε δοθεί προτεραιότητα στο φιλόδοξο οικοδομικό πρόγραμμα του Περικλή που τελικά έδωσε το όνομά του στον 5ο αιώνα.

Το Θησείο όπως είναι γνωστό, γιατί λανθασμένα είχε θεωρηθεί ότι ήταν αφιερωμένο στον Θησέα – μάλιστα ο Louis Fauvel Γάλλος πρόξενος στην Αθήνα στις αρχές του 19ου αιώνα είχε σκάψει στο εσωτερικό του ναού με την ελπίδα να βρει εκεί τα οστά του Θησέα (4) - είναι τυπικό παράδειγμα δωρικού ναού της κλασσικής περιόδου, περίπτερος, με έξι κίονες στις στενές πλευρές και δεκατρείς στις μακρές πλευρές. (3)


Αν ο Παρθενώνας είναι το αποκορύφωμα του Χρυσού αιώνα ο ναός του Ηφαίστου ήταν ο προάγγελός του, χωρίς όμως ποτέ να αποκτήσει τη φήμη του ναού της Παλλάδας. Σίγουρα οι αναλογίες του και ο γλυπτικός του διάκοσμος δεν ήταν αντίστοιχος του έργου του Ικτίνου, αν και πιθανολογείται ότι μπορεί και ο ναός του Ηφαίστου να είναι έργο του περίφημου αρχιτέκτονα. Είχε την τύχη όμως να μην υποστεί σοβαρές ζημιές- ο λόρδος Έλγιν ισχυρίστηκε ότι αυτά τα μάρμαρα δεν άξιζε τον κόπο- και είναι σήμερα ο καλύτερα διατηρημένος δωρικός ναός στον ελλαδικό χώρο.

Η μετατροπή του σε εκκλησία κατά τη παλαιοχριστιανική και βυζαντινή περίοδο έγινε αιτία να αφαιρεθεί η ξύλινη στέγη καθώς και οι εσωτερικοί κίονες ωστόσο συνέβαλε στην διατήρηση του μνημείου. (3) Η πρόσβαση στο εσωτερικό επί Τουρκοκρατίας γινόταν μέσω μια σιδηροσκέπαστης πόρτας που ήταν σημαδεμένη από ασκήσεις σκοποβολής τούρκων στρατιωτών.(4)

Ο χριστιανικός ναός ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Γεώργιο τον Ακαμάτη –επειδή δε λειτουργούσε συχνά- και επί πολλά χρόνια ο περιβάλλων χώρος ήταν νεκροταφείο τόσο για τους ντόπιους, όσο και για μερικούς ξένους περιηγητές του 19ου που δεν άντεξαν τις κακουχίες της περιπλάνησης στην εξωτική Ανατολή. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν θύματα του ελώδους πυρετού.

Τον Αύγουστο του 1832, πέρασε από την Αθήνα ο Λαμαρτίνος με τελικό προορισμό τη Συρία. Βρήκε την Αθήνα «ρημαγμένη πόλη» της και αφιέρωσε μερικές σελίδες στο έργο του Voyage en Orient που εκδόθηκε τρία χρόνια αργότερα. Η υπεροψία που διακρίνει τη δυτική ματιά του φτάνει στο απόγειό της όταν επισκέπτεται τον ναό του Ηφαίστου. «Όχι, το Θησείο δεν είναι αντάξιο της φήμης του. Είναι νεκρό μνημείο, δε λέει τίποτα από όσα έπρεπε να πει: είναι βέβαια ωραίο, αλλά μια ψυχρή και νεκρή ομορφιά που μόνο ο καλλιτέχνης μπορεί να της πετάξει το σάβανο και να της αφαιρέσει τη σκόνη. Όσο για μένα το θαυμάζω, το προσπερνώ χωρίς καμία επιθυμία να το ξαναδώ(5 )


Πηδάω από τη μάντρα και προχωρώ προς την Αποστόλου Παύλου, ανασαίνοντας επιτέλους καθαρό αέρα. Ανηφορίζω την Αδριανού προς το Μοναστηράκι. Τα φλας έχουν σταματήσει να αστράφτουν στην Ακρόπολη. Στο ύψος της Στοάς του Αττάλου, ρίχνω μια τελευταία- γι απόψε- ματιά στην ανατολική πλευρά του φωταγωγημένου ναού του Ηφαίστου και στο φεγγάρι που έχει γείρει πια προς τη δύση του. Κι αντίθετα με τον Λαμαρτίνο υπόσχομαι να ξανάρθω. Σύντομα.




1.Πολεοδομική Εξέλιξις των Αθηνών, Ιωάννης Τραυλός
2.Ιστορία των Ελλήνων Ίντρο Μοντανιέλι
3.Μαθήματα Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής, Χαράλαμπος Μπούρας
4. Κυνηγοί Αρχαιοτήτων στην Ελλάδα, Catherina Bracken
5.
Τρεις Γάλλοι Ρομαντικοί στην Ελλάδα, Λαμαρτίνος- Νερβάλ Γκωτιέ.
6.
Ναός Ηφαίστου , Βικιπαίδεια ( λεπτομέρειες για το γλυπτικό διάκοσμο του ναού)





Μουσική: Granada (Serenata) από τη Σουίτα Española του Albeniz, κιθάρα Rob Higginbotham

Τετάρτη 5 Αυγούστου 2009

Τρεις εκδοχές



Ι. Το αρμένισμα ιστιοφόρου σκάφους οφείλεται στον άνεμο, που επιδρά με την ταχύτητα του πάνω στην επιφάνεια των πανιών. Έτσι ασκείται από τον άνεμο πίεση πάνω στα πανιά που αναγκάζει τα σκάφος να κινηθεί. Η διεύθυνση δε προς την οποία θα κινηθεί το σκάφος εξαρτάται από την γωνία που σχηματίζει η κατεύθυνση του ανέμου με το διάμηκες. Κατεύθυνση του ανέμου, δεν εννοούμε την πραγματική του, αλλά τη φαινόμενη. Ονομάζουμε δε, φαινόμενη κατεύθυνση του ανέμου τη συνισταμένη της κατεύθυνσης του ανέμου και πλεύσης του σκάφους. Αν αναλύσουμε τη δύναμη του ανέμου που επιδρά πάνω στα πανιά προκύπτει ότι εκτός από την πρόωση, έχουμε και τα ανεπιθύμητα στοιχεία της έκπτωσης από την πορεία και της κλίσης του σκάφους προς την υπήνεμη πλευρά. Είναι φανερό ότι το μέγεθος της πρόωσης, της έκπτωσης και της κλίσης, εξαρτάται από την ένταση του ανέμου και τη γωνία ανέμου και διαμήκους. Όσο μεγαλώνουμε τη γωνία αυτή τόσο καλύτερη πρόωση και τόσο μικρότερη έκπτωση και κλίση έχουμε. *



ΙΙ. Παρατηρούμε σε αυτό το slide ότι ο κάθετος άξονας ο ψ-ψ` - διέρχεται από το μέσον το ιστιοφόρου που αποτελεί το κεντρικό θέμα αυτής της εικόνας - βρίσκεται ακριβώς στο ένα τρίτο, πολύ κοντά δηλαδή στην χρυσή τομή. Κατά την οριζόντια διεύθυνση ο χ-χ` αποτελεί τον βασικό άξονα που βρίσκεται στο μέσον και χωρίζει την εικόνα σε δύο ίσα τμήματα. Κάτω από αυτόν υπάρχουν οι δευτερεύοντες άξονες χ1 και χ2 που ορίζουν τρεις ευδιάκριτες ζώνες λόγω της αλλαγής του χρώματος. Η αλληλοδιαδοχή τους μεγιστοποιεί την απόσταση του παρατηρητή από το κεντρικό θέμα. Μέρος της δυναμικής της εικόνας οφείλεται στον υπό 30 περίπου μοίρες λοξό άξονα που προκύπτει από την απότομη πλαγιά. Αυτός στην προέκτασή του τέμνεται με τον οριζόντιο βασικό άξονα χ-χ`, υποβάλλοντας στο θεατή την πορεία του ιστιοφόρου και την αίσθηση της ταχύτητας. Αυτοί οι άξονες σχηματίζουν ένα νοητό ορθογώνιο τραπέζιο που περικλείει τον ορεινό όγκο και σε σχέση με την υπόλοιπη εικόνα κυριαρχούν τα θερμά χρώματα ενώ οι σκιές σε αυτό το τμήμα είναι ψυχρές. Αυτό το στοιχείο του νησιού είναι το μόνο σταθερό στοιχείο, ενώ όλα τα άλλα θάλασσα κι αέρας βρίσκονται σε κίνηση. Τέλος το τρίγωνο, πάνω δεξιά του ουρανού ολοκληρώνει την παλέτα των κυανών που κυριαρχούν. Αν δεν υπάρχει καμία απορία να περάσουμε στο επόμενο slide…




ΙΙΙ. Βλέπεις τι κουκλί! Δικάταρτο καλοτάξιδο. Το κλείσαμε για ένα μήνα. Φύγαμε από Πειραιά κι οργώσαμε τις Κυκλάδες. Κάθε μέρα κι άλλο νησί και δε σου λέω για τα μεγάλα, να δεις ερημονήσια ακατοίκητα και βραχονησίδες. Αράξαμε σε όρμους που δεν υπήρχε ψυχή- μόνο αγριοκάτσικα που δεν είχαν ξαναδεί άνθρωπο, μας πλησίαζαν άφοβα και τους δίναμε καμιά φέτα καρπούζι και μας ακολουθούσαν σα να ήταν σκυλιά. Όλη μέρα γυμνοί στο νερό βουτιές κολύμπι και ψαροντούφεκο. Ντυνόμασταν μόνο όταν κρυώναμε. Παράδεισος σου λέω φίλε μου κι εμείς πρωτόπλαστοι. Τα βράδια, άμα είχαμε πιάσει κανένα μεγάλο βγαίναμε με το φουσκωτό στην παραλία, ανάβαμε φωτιά και ψήναμε. Κι ύστερα αράζαμε κάτω από τα άστρα. Πετύχαμε και πανσέληνο. Τις προηγούμενες μέρες φύσαγε σερί επτάρι οκτάρι – μόνο με το φλόκο πηγαίναμε- κι εκείνη τη νύχτα να δεις πως είχε γαληνέψει η θάλασσα με το που έσκασε μύτη το φεγγάρι. Ήταν το καλοκαίρι πριν τους Ολυμπιακούς γιατί το επόμενο χωρίσαμε με τη Τάνια, στην τελετή λήξης. Άγριος καυγάς τα μάζεψε κι έφυγε. Πήρε κι όλες τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει όσο ήμασταν μαζί και… καπνός. Αυτήν εδώ που βλέπεις, τυχαία τη βρήκα πέρυσι. Μ` αρέσει που είναι ασπρόμαυρη. Δεν ξέρω ποιος την έβγαλε πάντως έφτασε στα χέρια ενός φίλου που μαζεύει εικόνες από ιστιοφόρα. Αναγνώρισα το σκαρί αμέσως. Έγραφε από πίσω ημερομηνία Αύγουστος 2003 κι έτσι σιγουρεύτηκα. Την είδα προσεκτικά με μεγεθυντικό φακό: είναι αυτό που είχαμε ενοικιάσει. Κοίταξε το! Κι αυτή η κουκίδα εδώ, βλέπεις ανάμεσα στα δυο κατάρτια; Είναι η Τάνια.



*Από το βιβλίο Κυβερνήτης Σκαφών Αναψυχής. Δημαράκη- Ντούμη, Σελ. 288


Μουσική: Island Blues των Koop από το άλμπουμ του 2006 Koop Islands





Δευτέρα 3 Αυγούστου 2009

Kites are Blowin' in the Wind


Ο Ayman Mohyeldin δε φορούσε το αλεξίσφαιρο γιλέκο του. Αυτή τη φορά δεν του χρειαζόταν. Ίσως ποτέ άλλοτε στη μικρή σε διάρκεια αλλά πετυχημένη καριέρα του ο νεαρός Αιγύπτιος δημοσιογράφος, ανταποκριτής του Al-Jazeera English, δεν είχε να καλύψει ένα τόσο …ανάλαφρο θέμα. Ένα θέμα από την Beit Lahiya -μια πόλη 60 χιλιάδων κατοίκων στα βόρεια της Λωρίδας της Γάζας- που έκανε αμέσως το γύρο του κόσμου, φέρνοντας στις οθόνες μας όχι τις συνηθισμένες εικόνες ερειπίων μετά από ένα βομβαρδισμό ή των νεκρών παιδιών στα χέρια των γονιών τους, αλλά…

Ένας ήχος που δεν απείχε πολύ από τον ήχο της σειρήνας, έδωσε το σύνθημα, εκκωφαντική μουσική άρχισε να παίζει από τα ηχεία που ήταν τοποθετημένα στην παραλία της Beit Lahiya και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα βοηθούντος και του ανέμου, χιλιάδες χαρταετοί σηκώθηκαν στον ουρανό. Και κάτω, στην αμμουδιά δίπλα στα κύματα της Ανατολικής Μεσογείου μικρά παιδιά αποφασισμένα να μπουν στο βιβλίο Γκίνες, καταρρίπτοντας το προηγούμενο ρεκόρ των 967 χαρταετών που σημειώθηκε πέρυσι στο Melle-Gronegau της Γερμανίας.


Ήταν έξι χιλιάδες μικροί Παλαιστίνιοι αγόρια και κορίτσια, φιλοξενούμενοι στις καλοκαιρινές κατασκηνώσεις της Υπηρεσίας Αρωγής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (UNRWA) που ετοίμασαν πολύχρωμους χαρταετούς κι αμόλησαν καλούμπα την περασμένη Πέμπτη 30 Ιουλίου. Το ρεκόρ έγινε πραγματικότητα, μόνο που θα πρέπει να περιμένουν λίγο για την κατοχύρωσή του, αφού στη γιορτή δεν παραβρέθηκε κριτής από το Γκίνες: η Λωρίδα της Γάζας δεν είναι μια ασφαλής περιοχή. Δεν έχει περάσει άλλωστε ούτε ένας χρόνος από τον περασμένο Ιανουάριο και τις Ισραηλινές επιθέσεις κατά τις οποίες σκοτώθηκαν 1400 Παλαιστίνιοι, ανάμεσα τους περισσότερα από 300 παιδιά.

«Είμαστε χαρούμενοι που ήρθαμε εδώ, είμαστε γεμάτοι ζωή», είπε ο 11χρονος Marwan Mohammad από τη Rafah που έχασε φίλους και συγγενείς όταν βομβαρδίστηκε η γειτονιά του. «Ελπίζουμε να ελευθερωθούμε και να μπορούμε να χαρούμε την ελευθερία που απολαμβάνουν οι χαρταετοί μας στον ουρανό. Το μόνο που θέλουμε είναι να μεγαλώσουμε σαν κανονικά παιδιά».





Ένα ρεκόρ καταγεγραμμένο στο βιβλίο Γκίνες σίγουρα δεν αλλάζει τον κόσμο. Ούτε αυτό το υπέροχο θέαμα μπορεί να αλλάξει την καθημερινότητα και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μικροί Παλαιστίνιοι. Ίσως όμως αυτές τις ώρες στην παραλία δίπλα στη θάλασσα βλέποντας τους 3000 χαρταετούς τους -σπέρμα ελπίδας στον ουρανό-να στροβιλίζονται ελεύθεροι στον αέρα αναζητώντας απαντήσεις , να ξέχασαν για λίγο ότι ο ίδιος ουρανός της ανοιχτής φυλακής τους, ήταν φόντο σε τροχιές βλημάτων.






Ψάχνοντας ανακάλυψα ότι οι Παλαιστίνιοι φέτος το καλοκαίρι καταρρίπτουν το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.



Η φωτογραφία: Guardian


Μουσική: Allegro pour Harpe του Saint-Preux από το άλμπουμ La Passion