ΙΙ. Yavaş yavaş

Όταν έχεις περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου αφοσιωμένος στη μελέτη, στις ανασκαφές και στην αποκωδικοποίηση του παρελθόντος, η γραφική παράσταση του παρόντος δεν είναι παρά μια ήπια γραμμή χωρίς ιδιαίτερες διακυμάνσεις. Για τον καθηγητή Μπαϊκάλ τις τελευταίες δεκαετίες, οι μοναδικές εξάρσεις, είχαν πολύ συγκεκριμένες αφορμές όπως, ίχνη χρώματος σε νεολιθικά επιχρίσματα, σπαράγματα χαραγμένα σε λίθους, θραύσματα κτερισμάτων και μια ανέπαφη επιτάφια προσωπίδα. Ωστόσο η ζωή δε παύει να ξαφνιάζει- ακόμα και τους αρχαιολόγους- διεκδικώντας το μερίδιο της συγκίνησης και τις εκπλήξεις που της αναλογούν και που μέχρι εκείνη τη στιγμή μονοπωλούσε το απώτατο παρελθόν με τα απομεινάρια του.

Το αίτημα- ή μήπως ήταν παράκληση;- είχε διατυπωθεί με απόλυτη σαφήνεια από τον πρωθυπουργό που περίμενε τώρα σιωπηλός την αντίδραση του καθηγητή. Έξω από τη μεγάλη μπαλκονόπορτα απέναντί τους, η βροχή συνέχιζε να πέφτει. Τα φώτα της πόλης είχαν ανάψει από ώρα. Στο σαλόνι του δέκατου ορόφου όπου βρισκόταν το διαμέρισμα της συνάντησης έφτανε μόνο η διάχυτη λάμψη τους από την εκτεταμένη διάθλαση στην υγρασία της ατμόσφαιρας.

Ο καθηγητής Μπαϊκάλ ένοιωθε ότι έπρεπε να βάλει τέλος σε αυτή την παρατεταμένη παύση, αλλά ζύγιζε την απάντηση που φυσικά δε μπορούσε να είναι μια ξερή άρνηση ή μια επιπόλαιη αποδοχή. Η άρνηση ήταν η πιο λογική αντίδραση για έναν σοβαρό επιστήμονα, όμως η τελευταία φράση του Ερντογάν- αφοπλιστικά ειλικρινής- επανερχόταν διαρκώς ανατρέποντας τις όποιες ισορροπίες κατάφερνε να πετύχει η εσωτερική πλάστιγγα. «Δεν πρόκειται εθνική υπόθεση, αλλά για ένα καθαρά προσωπικό στοίχημα…» Υποσυνείδητα αναζητούσε κάτι ακόμα, ένα εξωτερικό σημάδι, που θα συνηγορούσε υπέρ της θετικής απάντησης, χωρίς βέβαια να παραγνωρίζει ότι το έργο που θα αναλάμβανε αν αποδεχόταν την πρόταση ήταν Τιτάνιο. Ο οιωνός ήρθε με τη μορφή μιας μεγαλειώδους αστραπής που φώτισε ξαφνικά το σκοτεινό ουρανό της Άγκυρας.

Η βροντή που ακολούθησε μερικά δευτερόλεπτα αργότερα είχε τρομαχτική ένταση και υπερβολική διάρκεια. Οι δύο άντρες παρακολούθησαν με προσοχή το ξέσπασμα του ήχου, την εξέλιξη, το κρεσέντο του κι όταν έσβησε πια χαμογελάσανε συνωμοτικά ο ένας στον άλλο. Τότε ο καθηγητής μετά από μια βαθειά ανάσα πήρε επιτέλους το λόγο.

- Κύριε Πρόεδρε με τιμά ιδιαίτερα η πρότασή σας…φοβάμαι όμως ότι δεν είμαι ο πλέον κατάλληλος…ίσως μια ομάδα θα μπορούσε…ξέρετε, το πεδίο που θέλετε να καλυφθεί είναι τεράστιο…αλλά τίθεται και το ζήτημα της απόλυτης μυστικότητας που θέσατε…επίσης απομένουν μόλις 3 μήνες και πολύ λυπάμαι που το λέω, δεν είναι αρκετοί …με δεδομένο ότι το πρόγραμμά σας είναι πολύ φορτωμένο και…
- Yavaş yavaş*…Το ξέρω ότι σε αιφνιδίασα…μπορούμε φαντάζομαι να μιλάμε στον ενικό; Αν δεν κάνω λάθος είμαστε συνομήλικοι.
-Ναι! Είμαι του 52. Τον Αύγουστο.
-Εγώ Φεβρουάριο του 54
- Ούτε δύο χρόνια…
- Κοίταξε Ναζίμ, αναγνωρίζω τις δυσκολίες του εγχειρήματος σε όλα τα επίπεδα. Αν εσύ όμως καταφέρεις να οργανώσεις μια ομάδα και την ύλη, εγώ θα τακτοποιήσω όλα τα πρακτικά ζητήματα και σου υπόσχομαι ότι θα βρω χρόνο, θα βάλω τα δυνατά μου και στο τέλος, τον Ιούνιο θα έχουμε πετύχει το στόχο.
-Νομίζω ότι είναι προγραμματισμένα για τις 20 Ιουνίου.
-Ναι! Σάββατο 20 Ιουνίου. Τι λες λοιπόν;
-….
-Δε θέλω να σε πιέσω, ξέρω ότι είναι υπερβολικά δύσκολο και ίσως λίγο παιδιάστικο αυτό που σου ζητάω αλλά σε παρακαλώ, σκέψου το!
- Θα ήθελα μια δυό μέρες για να το σκεφτώ.
-Σου δίνω τρεις ώρες για να αποφασίσεις. Είναι τώρα εννέα παρά τέταρτο, έχω μια συνάντηση στις εννιά και πρέπει να φύγω. Να σου τηλεφωνήσω στις δώδεκα;
-Εντάξει κύριε Πρόεδρε…
-Ρετζέπ…
-Εντάξει Ρεζτέπ!


Συνεχίζεται…

*σιγά- σιγά

Μουσική: Red Wind του Jan Garbarek, από το CD Visible World
Η φωτογραφία από εδώ

Επί του πιεστηρίου: BAD news