Στα Εξάρχεια

Οι κεντρικοί δρόμοι παράδοξα πηγμένοι. Η ανέμελη Αλεξάνδρας, η σοβαρή Ιπποκράτους ακόμα και η τρυφερή Ζωοδόχου Πηγής. Απόγευμα Κυριακής, μια ανάσα πριν τα Χριστούγεννα. Δεκέμβριος. Χειμώνας σου λέει. Υγρός και ράθυμος, ενώ το περασμένο καλοκαίρι δε λέει να ξεψυχήσει εντός σου, ως όφειλε εδώ και καιρό. Αντιστέκεται ακόμα και στα λαμπιόνια που μέρες τώρα φωτίζουν περιοδικά, ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους.

Στην άλλη όχθη της Ιπποκράτους, αυτή των Εξαρχείων δεν έχει Χριστούγεννα. Δεν έχει κίνηση. Τα κτίρια γερασμένα από το χρόνο και τις ασέλγειες. Οι δρόμοι βουβοί, με τις γωνιές τους να σηματοδοτούν γεγονότα που σήματα εξευτελίζουν. Αντίπαλες φιγούρες στέκονται ακίνητες, ράθυμες κι αυτές σα το χειμώνα, με θολό ή αυθάδικο βλέμμα. Στιγμιαία αδήλωτη ανακωχή μέχρι το επόμενο ξέσπασμα, δίπλα σε σωρούς σκουπιδιών.

Η μιζέρια που αναδύεται αποπροσανατολίζει. Αναζητώ μάταια πρώην οικείους δρόμους, φέρνοντας άσκοπους κύκλους. Κι ύστερα η μνήμη αρχίζει να ορίζει με τον τρόπο της το χώρο. Πριν από αιώνες το αδέξιο φιλί ενός έρωτα στην εκκίνηση, που δεν έκοψε ποτέ το νήμα, στα παγκάκια της Τοσίτσα. Τέτοια εποχή, αλλά με πολύ κρύο. Στο βάθος της αναγκαστικά ασπρόμαυρης εικόνας διακρίνονται μετά βίας μικρά φωτάκια ενός στολισμένου δέντρου.

Η γωνία Μπενάκη και Τζαβέλα, σκηνικός χώρος ενός σπαρακτικού χωρισμού με τον ίδιο ακριβώς καιρό να μπερδεύει στα πρόσωπά μας δάκρια με βροχή. Το ελάχιστο μαρμαράκι σε ένα περβάζι, σημείο κατάρρευσης υπάρχει ακόμα να θυμίζει την στιγμή που το απόλυτο ‘εμείς’ διασπάστηκε σε ένα άβολο, σα ξένο ρούχο, αφόρητο ‘εγώ’ , την ώρα που οι ρόδες ενός αυτοκινήτου έπεφταν σε λακκούβα κι εκτόξευαν πάνω μου λυτρωτικά λασπόνερα.

Κι αν η πόρτα της εισόδου αυτής της θλιβερής πολυκατοικίας στη Θεμιστοκλέους ήταν ανοιχτή θα έβρισκα σίγουρα πάνω, στο τέλος του κλιμακοστασίου, δίπλα στην πόρτα της ταράτσας- ξεκλείδωτη κι αυτή τότε- ξεβαμμένες από το χρόνο, δυο λέξεις και μια ημερομηνία ακριβώς πάνω από το σημείο που βρήκε καταφύγιο ένας ανυπόμονος έρωτας, μέσα στις ιαχές των φιλάθλων που πανηγύριζαν στα γύρω μπαλκόνια ένα γκολ κάποιου Μουντιάλ.

Οι σπαρμένοι στο χώρο έρωτες δείχνουν το δρόμο, σαν τα πετραδάκια στο παραμύθι.

Στο γυρισμό βρέχει δυνατά. Η κίνηση όμως έχει καταλαγιάσει και η Τρικούπη ανηφορίζει σκοτεινή. Τα σουβλάκια από τον Κάβουρα μέχρι το σπίτι θα έχουν κρυώσει και δε θα θυμίζουν καθόλου αυτά που τρώγαμε, αργά το απόγευμα μετά το μάθημα, με τα κάρβουνα της ψησταριάς ακόμα στις φλόγες να καίνε τις πίτες και τον γύρο να γυρίζει άθικτος γύρω από τον άξονά του.

Θα φάω, θα αλλάξω μουσική κι ύστερα μάλλον θα στολίσω το δέντρο.





Μουσική: Blue In Green , σύνθεση του Miles Davis από το άλμπουμ Kind of Blue.