Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να γράψω, για παράδειγμα: «Η νύχτα ειν'αστερόεσσα,
και τρέμουνε, γαλάζια, τ'αστέρια μακριά».
Ο άνεμος της νύχτας γυρνάει στον ουρανό και τραγουδά.
Να γράψω, για παράδειγμα: «Η νύχτα ειν'αστερόεσσα,
και τρέμουνε, γαλάζια, τ'αστέρια μακριά».
Ο άνεμος της νύχτας γυρνάει στον ουρανό και τραγουδά.
 |
| Με τον Lorca στο Buenos Aires, 1933. |
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Την αγάπησα, και φορές μ'αγάπησε κι εκείνη.
Νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.
Την αγάπησα, και φορές μ'αγάπησε κι εκείνη.
Νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου.
Τη φίλησα τόσες φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.
 |
| Mε τη δεύτερη σύζυγό του Delia del Carril |
Μ'αγάπησε, κάποιες φορές κι εγώ την αγαπούσα. Πώς να μην αγαπήσω τα μεγάλα μάτια της τα έντονα.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να σκεφτώ πώς δεν την έχω. Να νιώσω πώς την έχω χάσει.
Μπορώ να γράψω τους πιο θλιμμένους στίχους απόψε.
Να σκεφτώ πώς δεν την έχω. Να νιώσω πώς την έχω χάσει.
 |
| Με τον Lorca κι άλλους φίλους ντυμένοι ναύτες, Buenos Aires 1934 |
Κι ο στίχος πέφτει στην ψυχή όπως στη χλόη η δροσιά.
Τι πειράζει που η αγάπη μου δεν γινόταν να την κρατήσει.
Η νύχτα ειν'αστερόεσσα κι αυτή δεν είναι πια μαζί μου.
 |
| Με τη Delia, φωτο: Neil Libbert/Corbis |
Αυτό ειν'όλο. Στο βάθος κάποιος τραγουδά. Στο βάθος.
Δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.
Σαν για να την πλησιάσει η ματιά μου την ψάχνει.
Η καρδιά μου την ψάχνει, και δεν είναι πια μαζί μου.
Δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.
Σαν για να την πλησιάσει η ματιά μου την ψάχνει.
Η καρδιά μου την ψάχνει, και δεν είναι πια μαζί μου.
 |
| Με τον Salvador Allende. |
Ίδια η νύχτα που λευκαίνει τα ίδια δέντρα.
Εμείς, εκείνοι από το παρελθόν, δεν είμαστε πια ίδιοι.
Πια δεν την θέλω, είναι σίγουρο, μα πόσο την αγάπησα.
Γύρευε άνεμο η φωνή μου την ακοή της για ν'αγγίξει.
Γύρευε άνεμο η φωνή μου την ακοή της για ν'αγγίξει.
 |
| Με το Μίκη Θεοδωράκη το 1980 |
Του άλλου. Θα 'ναι του άλλου. Όπως πριν των φιλιών μου.
Η φωνή, το φωτεινό κορμί της. Τ'απέραντα μάτια της.
Πια δεν την αγαπώ, είναι σίγουρο, μα ίσως να την αγαπώ.
Είναι τόσο μικρή η αγάπη, κι είναι μεγάλη η λησμονιά.
Η φωνή, το φωτεινό κορμί της. Τ'απέραντα μάτια της.
Πια δεν την αγαπώ, είναι σίγουρο, μα ίσως να την αγαπώ.
Είναι τόσο μικρή η αγάπη, κι είναι μεγάλη η λησμονιά.
 |
| Παρίσι 1971 φωτο Laurent Rebours |
Γιατί νύχτες όπως αυτή την είχα μες στα χέρια μου,
και δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.
Αν και αυτός θα 'ναι ο τελευταίος πόνος που μου δίνει,
κι αυτοί θα'ναι οι τελευταίοι στίχοι που της γράφω.
και δεν το δέχεται η ψυχή μου ότι πια την έχει χάσει.
Αν και αυτός θα 'ναι ο τελευταίος πόνος που μου δίνει,
κι αυτοί θα'ναι οι τελευταίοι στίχοι που της γράφω.
~ . ~
Το ποίημα "Puedo escribir los versos mαs tristes esta noche" του Pablo Neruda από τη συλλογή: "Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι απελπισμένο", που εκδόθηκε πρώτη φορά το 1924 στη Χιλή. Σήμερα, συμπληρώνονται εκατό χρόνια από τη γέννηση του ποιητή. Πέθανε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1973.
27 σχόλια:
http://www.youtube.com/watch?v=ke2F9vwpOCA
οι saudades πάνε κι έρχονται σαν τα κύματα (θα έλεγε η Αμάλια κοιτώντας τον ωκεανό)
καλημέρα
Ausencia voaliosa ήθελα να γράψω! (η ζέστη γαρ...)
ωραίο.Μου αρέσει να διαβάζω άντρες που δε φοβούνται ή που δε ντρέπονται να εκφράσουν στο χαρτί τέτοια συναισθήματα.
Για τον ποιητή δεν μπορώ να προσθέσω τίποτα-θα ήταν αναίδεια.Να πω μόνον ότι αυτή γλώσσα-την οποία δυστυχώς δεν κατέχω- με την μουσική της προϋποθέτει τους Πάμπλο Νερούδα αυτού του κόσμου.
τι να πει κανείς για τις αυθεντίες;
απλά θαυμάζουμε...
την καλημέρα μου
απίστευτος,απερίγραπτος,ο παγκόσμιος ποιητής......
έναν στίχο θυμήθηκα...
''χωρίς εκείνο το φως που κρατάς, στο χέρι,που ίσως άλλοι δεν θα δουν να χρυσίζει,που ίσως κανείς δεν έμαθε , ότι βλασταίνει, σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου''.
Σίρο Ρεδόνδο
Εξαιρετική παρουσίαση!
xtina : Σε ευχαριστώ για την καλημέρα
Να η καληνύχτα μου: http://www.youtube.com/watch?v=X4THL1sFioE&playnext=1&list=PL2B31F35EB7FBB0DF
Sue : Ausencia valiosa...
hace mucho calor
TΡΙΓΥΡΝΩΝΤΑΣ
Συμβαίνει πως κουράζομαι να ‘μαι άνθρωπος.
Συμβαίνει πως μπαίνω σε ραφτάδικα και σινεμάδες
μαραμένος, αδιαπέραστος, σαν ένας κύκνος από τσόχα
πλέοντας σ’ ένα νερό από καταγωγή και στάχτη.
Η οσμή από τα κομμωτήρια με κάνει να κλαίω με κραυγές.
Μονάχα θέλω μια ξεκούραση από πέτρες ή από μαλλί,
μονάχα θέλω να μη βλέπω καταστήματα και κήπους,
ούτε εμπορικά, διόπτρες, κι ασανσέρ.
Συμβαίνει πως κουράζομαι απ’ τα πόδια και τα νύχια μου
κι απ’ τα μαλλιά και τη σκιά μου.
Συμβαίνει πως κουράζομαι να ‘μαι άνθρωπος.
Όμως θα ήταν νόστιμονα τρομάξω ένα συμβολαιογράφο μ’ έναν κομμένο κρίνο
ή θάνατο να δώσω σ’ ένα μοναχό μ’ ένα χτύπημα του αυτιού.
Θα ‘ταν ωραίονα πηγαίνω στους δρόμους μ’ ένα μαχαίρι πράσινο
και βγάζοντας κραυγές ως να πεθάνω από το κρύο.
Δεν θέλω άλλο να ‘μαι ρίζα μες στις καταχνιές,αβέβαιος, απλωμένος,
τρέμοντας από όνειρο,προς τα κάτω, στα μουσκεμένα έντερα της γης,
απορροφημένος, σκεπτικός, τρώγοντας κάθε μέρα.
Δεν θέλω για μένα τόσες δυστυχίες.
Δεν θέλω να συνεχίσω από ρίζα κι από τάφο,από υπόγειο μόνος,
από κελάρι με νεκρούς,κοκαλωμένος, να πεθαίνω από πόνο.
Γι αυτό η Δευτέρα καίγεται σαν το πετρέλαιο
όταν με βλέπει να ‘ρχομαι με πρόσωπο από φυλακή,
κι ουρλιάζει στο πέρασμά της σαν μια ρόδα πληγωμένη,
και κάνει βήματα από ζεστό αίμα προς τη νύχτα.
Και με σπρώχνει σε κάποιες γωνιές, σε κάποια υγρά σπίτια,
σε νοσοκομεία όπου τα οστά βγαίνουν στο παράθυρο,
σε κάποια παπουτσάδικα με οσμή από ξύδι,σε δρόμους φοβερούς σαν ουλές.
Υπάρχουνε πουλιά σε χρώμα από θειάφι και τρομεροί απροορισμοί
κρεμασμένοι από τις πόρτες των σπιτιών που μισώ,
υπάρχουν οδοντοστοιχίες ξεχασμένες σε μια καφετιέρα,υπάρχουνε καθρέφτες
που θα ‘πρεπε να κλαίγανε από ντροπή και φόβο,
υπάρχουνε ομπρέλες σ’ όλα τα μέρη, και δηλητήρια, κι υποχρεώσεις.
Εγώ περνάω με ηρεμία, με μάτια, με παπούτσια,με μανία, με λησμονιά,
περνάω, διασχίζοντας γραφεία και μαγαζιά ορθοπεδικής,
και αυλές όπου υπάρχουν ρούχα κρεμασμένα απόνα σύρμα:
σώβρακα, πετσέτες και πουκάμισα που κλαίνε
αργά βρώμικα δάκρυα.
ολα θα πανε καλα... : Αιώνια ερωτευμένος γαρ...
ΜΗ ΛΕΙΨΕΙΣ ΚΑΝ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ
Μη λείψεις καν μια μέρα μακριά μου, γιατί να,
πώς να το πω, μου ‘ναι μεγάλη η μέρα,
και θα σε περιμένω σαν στους σταθμούς εκείνους
που σε κάποια γωνιά τους πήρ’ ο ύπνος τα τρένα.
Μη φύγεις καν για μια ώρα γιατί τότε
σ’ αυτήν την ώρα σμίγουν οι στάλες της αγρύπνιας
κι ο καπνός που γυρεύει να ‘βρει σπίτι ίσως έρθει
να σκοτώσει ως και την καρδιά μου τη χαμένη.
Μην τσακιστεί η σιλουέτα σου στην άμμο,
στην απουσία τα βλέφαρά σου μην πετάξουν:
μη φύγεις καν για ένα λεπτό, ακριβή μου,
γιατί σ’εκείνο το λεπτό θα ξεμακρύνεις τόσο
που άνω κάτω τον κόσμο θα κάνω εγώ ρωτώντας
αν θα γυρίσεις ή αν θ’ αφήσεις να πεθάνω.
Σελιτσάνος: Για τη μουσική της γλώσσας και της ποίησης αξίζει να ακούσετε αυτό. Διαβάζει ο ίδιος ο Νερούδα: http://www.youtube.com/watch?v=jF79a4K9wGg
logia : Μια καληνύχτα και...
Η Θάλασσα
Έχω ανάγκη τη θάλασσα γιατί με διδάσκει:
δεν ξέρω αν μου δίνει μουσική η συνείδηση:
Δεν γνωρίζω αν είναι κύμα μονάχα η πλάσμα βαθύ
η μοναχα βραχνη φωνη η θαμβωτικη εικασια
ιχθυων και καραβιων.
Γεγονος ειναι ότι και κοιμισμενος ακομα
με καποιο μαγνητικο τροπο
κυκλοφορω
στην παγκοσμιοτητα των κυματων.
Δεν ειναι μοναχα τ άλλοιωμενα κοχυλια,
σα ν άναγγελνε καποιο αργο θανατο
τρεμουλιαρης πλανητης,
οχι, με τη λεπτομερεια ανοικοδομω την ημερα,
με μια ριπη αλατιου το σταλακτιτη,
και με μια κουταλια τον απειρο θεο.
Διατηρω ο,τι με διδαξε.
Τον αγερα, τον αδιακοπο ανεμο, το νερο και την αμμο.
Μοιαζει ελαχιστο για τον νέο
που' ρθε εδω να ζησει με τις πυρκαγιες του,
αυτος ο παλμος ομως που κατερχοταν
κι ανεβαινε στην αβυσσο του,
το ψυχος του γαλαζιου που κροταλιζε καιγομενο,
και η στειρωση του αστρου,
το τρυφερο ξεκαθαρισμα του κυματος
που σπαταλαει το χιονι με τον αφρο,
η ειρηνικη κι ασαλευτη εξουσια
σαν πετρινος θρονος στα βαθη,
αντικαταστησανε τον περιβολο
που μεγαλωνε η πεισματαρικη θλιψη,
συσσωρευοντας λησμονια,
κι αλλαξε ξαφνου η υπαρξη μου:
Προσχωρηση στην καθαρια κινηση.
Σίρο Ρεδόνδο :
“Είναι θύελλες ζωσμένο το πρωινό
μεσ` το κατακαλόκαιρο.
Σαν άσπρα μαντηλάκια αποχαιρετισμών
σαλπάρουν τα σύννεφα
και εκεί τα αρπάζει ο άνεμος
και τα σηκώνει με τα χέρια του τα ταξιδιάρικα...”
γρηγόρης στ. : ;- )
ΧΑΜΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Διαβάζω όλα όσα γράφουν για μένα
σαν να μη τα βλέπω φευγαλέα,
λες και δεν απευ8ύνονται σε μένα
οι σκληρές ή δίκαιες λέξεις.
Όχι γιατί αρνούμαι να δεχτώ
την καλόπιστη ή την κακόπιστη αλήθεια
το μήλο που θέλουν να μου προσφέρουν
τη δηλητηριασμένη κοπριά που μου ρίχνουν.
Γι άλλο πρόκειται.
Για το δέρμα μου, τα μαλλιά μου,
τα δόντια μου,
ό,τι πέρασα σε στιγμές δυστυχίας
πρόκειται για το κορμί μου και τη σκιά μου.
Γιατί -είναι η δική μου κι η δική τους ερώτηση-
ο άλλος δίχως αγάπη και διάκριση
ανοίγει τη χαραμάδα και με καρφί
μπήγοντάς το
εισέρχεται στον ιδρώτα ή το ξύλο,
στην πέτρα ή την σκιά,
πούσαν η ύπαρξή μου;
Γιατί να θίγει εμένα π΄ απόμερα ζώ
που δεν υπάρχω, που δεν βγαίνω,
δεν ξανάρχομαι,
γιατί τα πουλιά του αλφαβήτου
απειλούν τα νύχια και τα μάτια μου;
Οφείλω να ικανοποιώ τους άλλους ή να υφίσταμαι;
Πού ανήκω λοιπόν;
Πώς υποθηκεύτηκε η δύναμή μου
τόσο που να τη χάσω;
Γιατί πούλησα το αίμα μου;
Ποιοι είναι οι κύριοι
των αμφιβολιών μου, των χεριών μου,
του πόνου, της κυριαρχίας μου;
Κάποτε φοβούμαι να βαδίζω
δίπλα στ' απόμακρο ποτάμι,
φοβούμαι ν΄ αντικρίζω τα ηφαίστεια
που γνώριζα και με γνώριζαν πάντοτε
καμιά φορά επάνω ή κάτω,
μ΄ εξετάζουν τώρα το ύδωρ, το πυρ
σκέφτονται ότι κιόλας δεν λέω αλήθεια,
πως είμαι ένας ξένος.
Έτσι θλιμμένος,
διαβάζω αυτό που κάποτε δεν ήταν θλίψη,
μα θυμός ή προσχώρηση,
ή μήνυμα του αθέατου.
Για μένα αναμφίβολα,
όλες αυτές οι λέξεις
με χώρισαν από τη μοναξιά.
Και πέρασα γρήγορα,
δίχως να πληγωθώ ή ν΄ αρνηθώ τον εαυτό μου,
σαν ν'άσαν γραμμένα γι άλλους
ανθρώπους
που μού μοιαζαν μα απόμακρα,
γράμματα χαμένα.
ω!!!! ευχαριστώ
και μόλις γύρισα από τη θάλασσα που τόσο αγαπώ...
καλό βράδυ
Βρε μπαγάσα, έχεις αποσπάσει αυτόγραφο ακόμα και από τον Νερούδα;
Es tan corto el amor, y tan largo el olvido: Ισχύει δυστυχώς όχι μόνο στον έρωτα, αλλά και την πολιτική!
logia : Ωραία σύμπτωση!
Νυχτερινό μπάνιο; Μάζεψες αρκετή δροσιά φαντάζομαι...και το φεγγάρι πάει για πανσέληνο.
Καλή σου νύχτα.
tsalapeteinos: Άντε βρε hermanito!
Από το πρωι σε περιμένω για να σου αφιερώσω ποίημα που έχει γράψει για μας... ;-)
El Pájaro Yo
ME llamo pájaro Pablo,
ave de una sola pluma,
volador de sombra clara
y de claridad confusa,
las alas no se me ven,
los oídos me retumban
cuando paso entre los árboles
o debajo de las tumbas
cual un funesto paraguas
o como una espada desnuda,
estirado como un arco
o redondo como una uva,
vuelo y vuelo sin saber,
herido en la noche oscura,
quiénes me van a esperar,
quiénes no quieren mi canto,
quiénes me quieren morir,
quiénes no saben que llego
y no vendran a vencerme,
a sangrarme, a retorcerme
o a besar mi traje roto
por el silbido del viento.
Por eso vuelvo y me voy,
vuelo y no vuelo pero canto:
soy el pájaro furioso
de la tempestad tranquila.
Όπως σαας γράψανε και στο φατσοβιβλίο, μια όαση αγαπητέ.
...
Ευχαριστώ! :-)
(αυτή τη φορά δίχως ορθογραφικά λάθη)
εξαιρετικό ποίημα, εξαιρετική αναφορά, δεν το είχα διαβάσει!
gasireu
κούρνιασα για τα καλά εδώ μέσα, πολύ όμορφα όλα τσαλαπετεινέ μου.. να σαι καλά!
island: Η όαση (ή το καταφύγιο) της ποίησης. Εσένα πρέπει να σου αφιερώσω το...
Ο άνεμος στο νησί
Ο άνεμος είν΄ένα άλογο
άκου τον πως τρέχει
για την θάλασσα, για τον ουρανό
θέλει να με σηκώσει
Ακου τον άνεμο
πως τριγυρνάει τον κόσμο
για να πετάξει μακρυά
Κρύψε με μες στα μπράτσα σου
γι' αυτήν την νύχτα μόνο
γι' αυτήν την νύχτα που η βροχή
κόντρα σε θάλασσα και γη
; στρώμα
θα της πάει
Ο άνεμος τρέχει καλπάζοντας
άκου με φωνάζει
θέλει ο άνεμος
να με πάει μακρυά
- δεν θέλω να με πάρει
Με το κεφάλι σου
σιμά στο μέτωπό μου
και με κομμένα τα κορμιά
Τον άνεμο να τρέξει άφησε
μες στην θάλασσα
με στεφάνι αφρού
Ακου τον με φωνάζει
Τρέχει καλπάζοντας
και στις σκιές με ψάχνει
μέσα στα σκοτάδια
με ζητά
Sue: ...
de nada.
(στα ορθογραφικά δεν με συναγωνίζεται κανείς. κάνω τα περισσότερα)
gasireu: Τι θα έλεγες για το ενδέκατο από τα είκοσι ερωτικά ποιήματα;
Οιονεί εκτός στερεώματος, ανάμεσα σε δυο βουνά,
πάει και ρίχνει άγκυρα το μισοφέγγαρο.
Η σβούρα, η γυρίστρω η νύχτα, των ματιών η νεκροθάφτισσα.
Μέτρα μόνο πόσα αστέρια έχουνε γίνει θρύψαλα
μες στα λασπόνερα!
Και μένανε μ' ένα σταυρό
με σημαδεύει η νύχτα στο μεσόφρυδο
κι ανοίγει τα φτερά της και φεύγει.
Κι εκεί έχει φαναρτζίδικο
όπου δουλεύουν τα γαλάζια μέταλλα.
και νύχτες με παλέματα που αποσιωπούνται
και την καρδιά μου
που φέρνει βόλτες ολοένα σαν τσέρκι βουρλισμένο.
Κι ένα κορίτσι που ήρθε από πολύ μακριά,
που το φέρανε από πολύ μακριά,
και που κάθε τόσο φωσφορίζει η ματιά του
κάτω απ' τον τρούλο του ουρανού.
Το σφύριγμα των αέρηδων, η μπόρα, το κακό, οι άνεμοι
Μαίνονται και ξεσπούν στην καρδιά μου ακατάπαυτα.
Ο δε άνεμος, που έρχεται από τα μνήματα,
αναρπάζει, συντρίβει
και διασκορπίζει παντού τη ρίζα σου και τα όνειρά της.
Ξεριζώνει τα μεγάλα δέντρα και τα πετάει στην άλλη άκρη.
Όμως εσύ στέκεσαι εκεί,
κορίτσι μου αίθριο και ασυννέφιαστο,
ατμών σιντριβάνι, στάχυ μοναχό.
Αλώνι όπου εισέβαλε ο άνεμος
και σου 'δινε μετά σχήμα με φυλλώματα αναμμένα.
Πίσω απ' τους δυο λόφους της νύχτας,
άσπρε φλεγόμενε κρίνε μου,
φευ, δεν μπορώ να ειπώ τίποτα! Σ' έχουνε πλάσει
με όλα τα στοιχεία του κόσμου!
Καταδίκη μου εσύ,
που μου σκίζεις με στιλετιές τα στήθη,
ήρθε η ώρα να πάρω δρόμο άλλον
και να πάω εκεί όπου δεν ανθίζουν τα χαμόγελα σου.
Μπόρα μου εσύ δυνατή,
που ήρθες και παράχωσες στη γη τις καμπάνες,
κούφιε ανεμοστρόβιλε των μαρτυρίων μου,
γιατί εγώ να σεκλετίζομαι τώρα,
γιατί εγώ να πικραίνομαι;. . .
Ε, ήρθε η ώρα να πάρω το δρόμο
που σε βγάζει εκεί όπου δεν υπάρχει τίποτα,
εκεί όπου δεν είναι πρόσκομμα
ούτε ο φόβος, ούτε ο θάνατος, ούτε ο χειμώνας,
και να 'χω συνοδεία μου τα μάτια σου
τ' ανοιχτά και άγρυπνα
μες στης πρωινής δροσιάς τα μονοπάτια.
Margo : Ένα ακόμα απο τα ερωτικά του Νερούδα για να μην βιαστείς -μια που κούρνιαξες- να φύγεις από τα κλαδιά. ;-)
19.
Κορίτσι μου σαρακηνό και σβέλτο,
ο ήλιος που δένει τους καρπούς,
που σφίγγει το στάρι μες στα στάχια,
που ακονίζει τον αθέρα του σίδερου,
έπλασε και το έκπαγλο κορμί σου και τα πάμφωτα μάτια σου,
έπλασε και το στόμα σου με το νερένιο χαμόγελο.
Σκοτεινός, νυχτερινός ο ήλιος νανουρίζεται στους βοστρύχους
της αράπικης χαίτης σου, όταν ανοίγεις εσύ την αγκάλη σου.
Παίζεις με τον ήλιο σα να είναι ρυάκι που κυλάει
κι εκείνος σου αφήνει στα μάτια σου δυο σκούρους νερόλακκους.
Κορίτσι μου σαρακηνό και σβέλτο,
τίποτα εδώ δεν με οδηγεί κοντά σου.
Τα πάντα σου με διώχνουνε μακριά, σαν σε καταμεσήμερο.
Είσαι η αλλοπαρμένη νιότη της μέλισσας.
η μέθη των κυμάτων, η ρώμη του καρπισμένου σταχιού.
Η έρημη καρδιά μου σ' αναζητάει, χωρίς βαρκούλα και πανί.
το αγαπάω εγώ το έκπαγλο σώμα σου,
τη γλυκιά, την απαλή φωνή σου.
Σαρακηνή μου πεταλούδα εσύ, θωπευτική και άτρεπτη
σαν τα γεννήματα και σαν τον ήλιο, σαν παπαρούνα και σα νερό.
Δημοσίευση σχολίου