Οι χαροκαμένοι

Στη μικρή μας πόλη, οι πρώτοι που σηκώνονται και βγαίνουν με το χάραμα από τα σπίτια τους, είναι οι χαροκαμένοι. Γυναίκες και άντρες, αλλά κυρίως γυναίκες. Μαυροντυμένες εκείνες πατόκορφα, με το περιβραχιόνιο του πένθους στερεωμένο με κρυφές παραμάνες στα καλοκαιρινά τους πουκάμισα, εκείνοι. Πρόσωπα ανέκφραστα, βλέμμα συχνά κόκκινο, καρφωμένο στον προορισμό. Στόμα σφιγμένο. Από όλα τα σημεία της μικρής μας πόλης παίρνουν τους δρόμους για “τα μνήματα”.

Πάνε. Αν τους συναπαντήσεις και τους καλημερίσεις θα σου απαντήσουν “Για να μην μας πιάσει η ζέστη”, λες και τους ρώτησες “Γιατί τόσο νωρίς;”. Αντί να πουν την αλήθεια: ότι πάνε να καλημερίσουν τον νεκρό τους, να τού διηγηθούν τα όνειρα της νύχτας που μόλις τέλειωσε. Να ανάψουν το καντήλι να τού φωτίζει τη μέρα -σαν να μην τού φτάνει ο καλοκαιρινός ήλιος που πυρώνει την πλάκα. 

Το σούρουπο οι χαροκαμένοι κάνουν την ίδια διαδρομή. Ξαναπηγαίνουν στο κοιμητήρι. Στο “καλησπέρα” σου, πάλι τα δικά τους λένε: “Τώρα που έπεσε η ζέστη...” αντί να πουν ότι πάνε να καληνυχτίσουν τον νεκρό, να τού διηγηθούν τα της μέρας που πέρασε, αν βρουν παπά να ρίξουν  τρισάγιο και να τού ανάψουν πάλι το καντήλι. Λες και δεν τού φτάνει το φεγγαρόφωτο κάτω από τα κυπαρίσσια. 

Έτσι, πρωί -βράδυ, με τις επισκέψεις, με τη μουρμούρα, τα “αχ” και τα κλάματα δεν τους αφήνουν σε ησυχία· σε τόπο αναπαύσεως. «...ἔνθα ἀπέδρα ὀδύνη, λύπη καὶ στεναγμός»

.