Τσαλαπετεινός: Νοεμβρίου 2017

Πέμπτη 2 Νοεμβρίου 2017

Τύφλα να 'χει η Άνοιξη

Το απόγευμα της τριακοστής πρώτης Οκτωβρίου, έπινα καφέ στην αυλή. Ήταν η πρώτη, μιας μακριάς σειράς ημερών που δεν υπήρχε πλέον άλλη δουλειά να κάνω∙ όλες οι φθινοπωρινές εργασίες είχαν ολοκληρωθεί: κλαδέματα, σκαλίσματα, μεταφυτεύσεις παλιών, φυτεύσεις των νέων φυτών και βολβών, προσθήκη κομπόστ και λιπασμάτων. Έτσι καθόμουν και απολάμβανα τον καφέ επιθεωρώντας τους καρπούς του κόπου μου. Ή μάλλον για να είμαι ακριβής, τα άνθη του κόπου μου. Και ήταν τόσα πολλά που κάποια στιγμή σκέφτηκα: “Τύφλα να έχει η Άνοιξη!”

Τα χρυσάνθεμα -τα περισσότερα παλιά αλλά και μερικά νέα- σε πλήρη ή σε επικείμενη ανθοφορία. Το ίδιο και τα κυκλάμινα. Και τα φρέσκα μικρά σκυλάκια και οι πανσέδες. Αλλά εκτός αυτών, των εποχιακών που ούτως ή άλλως θα άνθιζαν το φθινόπωρο και τα καλοκαιρινά -καμπανούλες, μεταξάκια, φλόγες, ντάλιες- που επέζησαν μέχρι τώρα λόγω του ζεστού, σχεδόν καλοκαιρινού Οκτώβρη. Και βέβαια οι αγαπημένοι ιβίσκοι -όσοι γλύτωσαν από τον περσινό βαρύ χειμώνα- που συνεχίζουν ακάθεκτοι.

“Τύφλα να χει λοιπόν η άνοιξη”, ξανασκέφτηκα με έπαρση όταν άκουσα βήματα, κάπως συρτά, να πλησιάζουν. Ήταν μια κοτσονάτη γριά -96 Μαϊων όπως πληροφορήθηκα λίγο αργότερα- συνοδευόμενη από την Βαλκάνια θεραπαινίδα της. Στάθηκε στην αυλόπορτα, ακούμπησε το μπαστούνι της και άρχισε να κοιτάζει αχόρταγα την αυλή. Δικαιολογημένα περίμενα να ακούσω υμνητικά σχόλια για την χρωματική πανδαισία που είχα με κόπο πετύχει και ένα στεντόρειο “Εύγε νέε μου!”

Κοίταζε, κοίταζε αλλά δεν έλεγε κουβέντα. Εγώ πάλι, σηκώθηκα, πήγα προς το μέρος της και περίμενα ανυπόμονα την επιβράβευση που καθυστερούσε υπέρ το δέον. Ώσπου η γραία, ανοιγόκλεισε το στόμα της, η μασέλα της μετακινήθηκε και ανεξήγητα οργισμένη, άρχισε να μού φωνάζει: “Τί είναι αυτά; Να τα βγάλεις όλα! Να βάλεις ροζ γεράνια! Τα γεράνια είναι ωραία. Εγώ στο σπίτι μου και στο εξοχικό μου έχω μόνο γεράνια. Να τα ξεπατώσεις αυτά! ”

Να ξεκαθαρίσω πρώτα- πρώτα ότι δεν έχω σε καμία υπόληψη τα γεράνια- συμπαθώ μόνο τις βαμβακούλες τα πρωτοξάδελφά τους- γιατί είναι εύκολα φυτά. Απαιτούν ελάχιστη φροντίδα Λίγο νερό, μόνο τους ρίχνεις κι αυτά θεριεύουν. Και εμένα μ αρέσει να κοπιάζω. Μ` αρέσει να προσπαθώ, μ` αρέσει να περιμένω ανταπόκριση στη φροντίδα. Πιστεύω ότι αυτή η επιλογή μου, με τα χρόνια με έκανε τελικά ένα μάλλον υπομονετικό άνθρωπο, αλλά κι αυτοί έχουν τα όριά τους. Κι η θρασύτατη γριά τα είχε υπερβεί. Αντί να μού πει μια καλή κουβέντα, τόλμησε να με προστάξει να αντικαταστήσω τα ωραία μου δύσκολα και απαιτητικά φυτά με γεράνια!

Εξοργίστηκα και ήμουν έτοιμος να της απαντήσω ανάλογα, όταν πρόσεξα πίσω της την γυναίκα που την συνόδευε να μού κάνει νόημα, “άστο, άστο καλύτερα” και με τα χείλη της να επαναλαμβάνει έντονα αλλά χωρίς ήχο “96”. Φρέναρα. Όταν δε έκανε και μια κίνηση με το δάχτυλο στο κεφάλι της “τα έχει χαμένα η γιαγιά” τράβηξα χειρόφρενο και είπα ένα γεμάτο κατανόηση“Καλησπέρα και σε σας!”. Η γυναίκα γέλασε ανακουφισμένη που ο απογευματινός περίπατος δεν θα κατέληγε σε καυγά, έδωσε στη γιαγιά το μπαστούνι, της έπιασε το άλλο χέρι και της έδειξε το δρόμο.

Τις είδα να απομακρύνονται αργά. Μετά κάθισα, ήπια τον υπόλοιπο καφέ και έστριψα ένα τσιγάρο. Επιθεωρώντας την αυλή μουρμούρισα ένα ακόμα “Τύφλα να `χει η Ανοιξη" -λίγο πιο συγκρατημένο από τα προηγούμενα- και αποφάσισα την επόμενη, πρωτομηνιά, να φωτογραφήσω ένα ένα, όλα τα ανθισμένα λουλούδια. Χθες που το έκανα, σκέφτηκα ότι ίσως πρέπει από κάπου να κόψω ένα κομμάτι γεράνι και να το φυτέψω. Όχι τίποτα άλλο, για να μεγαλώσει η ποικιλία βρε αδελφέ.

(κλικ στις εικόνες για να μεγαλώσουν)