Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Το αυτονόητο


Όταν ένας πεζός συναντήσει στην πορεία του στο πεζοδρόμιο ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο μπορεί να το παρακάμψει και να συνεχίσει, ή να τοποθετήσει το επικριτικό αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ πριν κάνει κι αυτός την απαραίτητη παράκαμψη. Τέλος μπορεί, όπως έκανε κάποιος πρόσφατα -ενεργώντας τόσο πρωτότυπα και παρορμητικά που η ιστορία του έφτασε στη άλλη όχθη του Ατλαντικού- να μην αλλάξει πορεία αλλά να υπερβεί τα εμπόδια.

Όταν όμως κάποιος που μετακινείται με αμαξίδιο, συναντήσει στην ράμπα που οδηγεί από το πεζοδρόμιο στο δρόμο ένα κάδο σκουπιδιών, η πορεία του αναγκαστικά διακόπτεται. Η μόνη του επιλογή είναι να κάνει πίσω και να αναζητήσει κενό ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μηχανάκια κι άλλους κάδους σκουπιδιών. Το πιθανότερο είναι όμως ότι πολύ δύσκολα θα βρει διέξοδο κι αν τελικά είναι τυχερός, εκεί δεν θα υπάρχει ράμπα.

Στις 19/ 5 αναρτήθηκε στο blog του πιτσιρίκου η επιστολή του Στέλιου Κυμπουρόπουλου, του νεαρού φοιτητή της Ιατρικής που βρέθηκε, προφανώς για πολλοστή φορά, αποκλεισμένος σε ένα πεζοδρόμιο από ένα κάδο ανακύκλωσης, που από ανευθυνότητα, ασυνειδησία, άγνοια, απροσεξία, αφηρημάδα, αμέλεια…. κάποιος είχε τοποθετήσει στο τέλος μιας ράμπας. Αυτή η επιστολή ήταν η διέξοδος της συσσωρευμένης αγανάκτησής του Στέλιου. Η απόλυτα δικαιολογημένη οργή του ξεχειλίζει, ο λόγος του γίνεται οδυνηρά αιχμηρός και με αφορμή το περιστατικό σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται.

Πριν από λίγο καιρό συζητούσαμε αυτό ακριβώς το θέμα –τις δυσκολίες της μετακίνησης των ατόμων με αναπηρία στην Αθήνα- με δύο φίλους, μέλη της Εθνικής Παραολυμπιακής Ομάδας.




Ο πρώτος ο Μάνος Μπόγδος αθλητής της ξιφασκίας με αμαξίδιο- που τον περασμένο Μάρτιο πήρε το πτυχίο της Ιατρικής- είχε πει: «Οι συνθήκες είναι αντικειμενικά πολύ δύσκολες αλλά αυτό ισχύει για όλους. Δε χρειάζεται να βγεις στο δρόμο με αμαξίδιο ή με δεκανίκια για να το καταλάβεις. Τα ίδια που αντιμετωπίζουμε εμείς, έχουν να αντιμετωπίσουν όσοι βγαίνουν με το καροτσάκι του μωρού ή της λαϊκής, αλλά και οι πεζοί που είναι αδύνατον να περάσουν ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Είμαι σίγουρος όμως ότι δεν υπάρχει πρόθεση, νομίζω ότι αυτή η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα άγνοιας. Αλλά με ενοχλεί που δεν βλέπω να αλλάζουν τα πράγματα. Που ο αυτονόητος σεβασμός λείπει από παντού, όχι μόνο στο δρόμο...»



Αν ο Μάνος στα 24 του είναι συγκρατημένος και ήπιων τόνων, ο άλλος φίλος, ο δισκοβόλος Μάκης Καλαράς στα 33 του, είναι ένας ασυγκράτητος χείμαρρος: « Για να κυκλοφορήσεις στην Αθήνα θέλει θράσος. Νομίζεις ότι έφτασες στο προορισμό σου, αλλά ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο σου κόβει το δρόμο, πας σε μια υπηρεσία και πρέπει να ανέβεις μερικά σκαλοπάτια με το καροτσάκι. Εγώ όμως δε σταματάω μπροστά σε τέτοιες δυσκολίες. Δεν έχω πρόβλημα να φωνάξω: «Μεγάλε, δε μετακινείς λίγο το όχημα να περάσουμε κι εμείς» ή θα πω «Ρε φίλε, βάλε ένα χεράκι να ανέβω!». Παλιότερα πήγαινα σε ένα γυμναστήριο που είχε δέκα σκαλιά στην είσοδο. Έφτανα λοιπόν από κάτω, σφύριζα, κατεβαίνανε με παίρνανε αγκαλίτσα και ανεβαίναμε πάνω. Τους είχα πεθάνει στο κουβάλημα. Αλλά δεν αισθανόμουνα άσχημα. Στο κάτω – κάτω αν δεν είχα χτυπήσει και εγώ κάποιον θα βοηθούσα.»


Δε θα κλείσω αυτή την ανάρτηση επαναλαμβάνοντας τα αυτονόητα- έχει καταντήσει αφόρητα κουραστικό στις μέρες μας- ή καταλογίζοντας ευθύνες που- ως συνήθως -κανείς δεν αναλάβει. Ούτε θα παρασυρθώ σε αισιόδοξες προβλέψεις λόγω της πρόσφατης επιλογής των δύο μεγάλων κομμάτων να περιλάβουν στα ευρωψηφοδέλτιά τους, υποψήφιους με αναπηρία. Θα επισημάνω μόνο κάτι που θεωρώ ενδιαφέρον. Στο ίδιο πρόβλημα, της δυσκολίας της μετακίνησης με αμαξίδιο παρατηρούμε τρείς εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους αντιδράσεις. Η πρώτη, του Στέλιου είναι η οργισμένη και αιχμηρή. Η δεύτερη του Μάνου είναι ήπια επικριτική με μεγαλόθυμη κατανόηση της άγνοιας. Η τρίτη αντίδραση, του Μάκη είναι η αντιμετώπιση με χιούμορ αλλά και με τσαμπουκά των κακώς κειμένων.

Αν με ρωτούσατε ποια από όλες προτιμώ θα σας απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη και με απόλυτη σιγουριά: « Και τις τρεις». Είναι και οι τρεις απαραίτητες, γιατί η κάθε μια από αυτές, απευθύνεται σε διαφορετικό αποδέκτη, με τελικό στόχο…το αυτονόητο.


* Η ελληνική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο ξιφασκίας με αμαξίδιο που πραγματοποιήθηκε στο Μόντρεαλ 2 και 3 Μαΐου, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ομαδικό της σπάθης νικώντας στο τελικό την ομάδα της Πολωνίας. Ο Μάνος, κατέκτησε ακόμα δύο μετάλλια: ασημένιο και χάλκινο στη σπάθη και στο ξίφος μονομαχίας αντίστοιχα.

**Ο
Μάκης Καλαράς, έχει κατακτήσει τη πρώτη θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2005 και στο Παγκόσμιο το 2006. Το 2004 στην Παραολυμπιάδα της Αθήνας πήρε το αργυρό μετάλλιο, ενώ στο Πεκίνο ήρθε πέμπτος με ρίψη 27.98μ. Επίσης έχει βγει έκτος στον κόσμο σε αγώνες Latin χορού με αμαξίδιο.

Μουσική: El Carretero, σύνθεση του Guillermo Portales που έγινε γνωστή με τη φωνή του Ibrahim Ferrer, σε Jazz εκτέλεση από το Κουιντέτο του Mark Hauser, από το δίσκο Milonga del Angel.

Το El Carretero είναι φυσικά αφιερωμένο
στο Μάκη, ο οποίος μου ζήτησε να επισημάνω ότι σήμερα είναι κατά 20 κιλά πιο αδύνατος από ότι στη φωτογραφία που βλέπετε, στο Μάνο με τα συγχαρητήριά μου για τα πρόσφατα μετάλλια και το πτυχίο και στο Στέλιο που με την επιστολή του έδωσε την αφορμή γι αυτή την ανάρτηση.



Οίκτος για τον οίκτο
Οι «αντάρτες» των πεζοδρομίων
Αποζημίωση πεζών λόγω κατάληψης πεζοδρομίου από τζιπ




buzz it!

12 σχόλια:

Theodota είπε...

Πρόσφατα, το δικαστήριο αθώωσε πεζό, τον οποίο είχε μηνύσει κάτοχος θηριώδους τροχοφόρου που "πατήθηκε" όντας σταθμευμένο σε πεζόδρομο. Μια καλή αρχή!

Τα αυτοκόλλητα των streepanthers είναι φοβερά. Και οι οδηγοί τσαντίζονται φοβερά όταν δουν ένα τέτοιο κολλημένο στο καμάρι τους!

Πολύ καλημέρα σας!

Theodota είπε...

Ελλιπές το προηγούμενο σχόλιό μου. Όχι απλώς αθωώθηκε ο πεζός που καβάλησε το τέρας του πεζοδρόμου, αλλά επιπλέον επιδικάστηκε αποζημίωση, την οποία ο ιδιοκτήτης του τζιπ υποχρεώθηκε να πληρώσει στους πεζούς! Άντε και εις άλλα με υγεία!!!

Θυμάμαι όταν ήμουν καροτσάτη μάνα, σε άπειρες περιπτώσεις είχα παρακαλέσει τους φιλεύσπλαχνους περαστικούς να με βοηθήσουν να σηκώσω το καρότσι για να περάσω το εμπόδιο των παρκαρισμένων αυτοκινήτων και το κύκλωμα των καγκέλων...

Prokopis Doukas είπε...

Το ωραιότερο είναι η δικαιολογία του κάθε οδηγού που κάνει την "τσαπατσουλιά": Και τι θέλετε να κάνω; Πού να το βάλω;

Η απάντηση κατά βούλησιν... :-)

Υ.Γ. Όλα αυτά που περιγράφεις "πάνε πακέτο" με μια αντίληψη για το αυτοκίνητο, που μεταξύ άλλων λέει: Δικαιούμαι να το έχω, αλλά δεν θα πληρώνω ούτε ασφάλεια, ούτε πάρκινγκ - και μόνο τα απολύτως απαραίτητα για τη συντήρηση του...

Από την άλλη βεβαίως, με την αισχροκέρδεια που μας διακρίνει, το πάρκινγκ έχει γίνει απολύτως αδικαιολόγητα πανάκριβο στην Ελλάδα...

gerasimos είπε...

Για μερικά χρόνια έτυχε να ζήσω σε μια αγγλική κωμόπολη. Θυμάμαι τον πρώτο καιρό πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει που έβλεπα παντού - στο σουπερμάρκετ, στον κεντρικό εμπορικό δρόμο με τα φαρδιά πεζοδρόμια, στο μεγάλο της πάρκο - να κυκλοφορούν άτομα με αναπηρίες: ντυμένοι με την τελευταία λέξη της μόδας, με χαμογελαστά πρόσωπα, πλήρως αφομοιωμένοι στην κίνηση και τη ζωή της πόλης, που τους παρείχε όλα όσα χρειάζονταν για να μετακινηθούν όχι απλώς αξιοπρεπώς αλλά και άνετα. Μου είχε κάνει μεγάλη εντύπωση όπως είπα αρχικά αυτή η εικόνα γιατί ζώντας προηγουμένως στην Ελλάδα, είχα συνηθίσει να μη βλέπω άτομα με αναπηρίες στους δρόμους. Όχι γιατί δεν υπήρχαν, αλλά γιατί, όπως με βοήθησε να αντιληφθώ η ζωή στην αγγλική κωμόπολη, δεν μπορούσαν να κυκλοφορήσουν...

Τσαλαπετεινός είπε...

Theodota : 1. Η καλή αρχή θα είναι όταν δε θα χρειάζεται πια να φτάνουμε στο δικαστήριο για τέτοια ζητήματα.
Πρέπει να προμηθευτώ αυτοκόλλητα επειγόντως. Περπατάω πολύ και αναγκάζομαι καθημερινά να γράφω σημειώματα, ευγενικά με τον τρόπο του Μάνου και να τα αφήνω στους υαλοκαθαριστήρες αλλά δε φέρνουν πάντα αποτέλεσμα: συναντώ τα ίδια αυτοκίνητα στα ίδια σημεία, οπότε χρειάζονται πιο δραστικοί τρόποι. Το τελευταίο στάδιο μάλλον πρέπει να είναι το "πίσσα και πούπουλα".
;-)

2. Στο τρίτο λινκ έχω την απόφαση του Ειρηνοδικείου από το blog του E-Lawyer. Υποθέτω ότι όσοι παρκάρουν παράνομα, δεν υπήρξαν γονείς, δεν ψώνισαν ποτέ από λαϊκή, δεν περπατάνε καθόλου και φυσικά αγνοούν την ύπαρξη ατόμων με αναπηρία.

Τσαλαπετεινός είπε...

Prokopis Doukas: Η ερώτηση αυτή προκαλεί την απάντηση που όλοι εννοούμε αλλά την αφήνουμε κομψά πάνω σε αποσιωπητικά. ;-)
Το ‘πακέτο’ είναι μεγαλύτερο από αυτό που αποπειράθηκα να περιγράψω και πολύ σύνθετο. Περιέχει τις ευθύνες των πολιτών αλλά και της πολιτείας. (Καλύτερα και δίκτυα μέσων μαζικής μεταφοράς, φτηνότερο εισιτήριο, κατασκευή δικτύου ποδηλατοδρόμων, σωστός σχεδιασμός και συντήρηση των πεζοδρομίων, ουσιαστική εφαρμογή των νόμων, ενημέρωση κι επιτέλους λίγη έμπρακτη ευαισθησία στους συμπολίτες μας με αναπηρία! Και μια που διανύουμε προεκλογική περίοδο θυμίζω ότι είναι κι αυτοί ψηφοφόροι και αναρωτιέμαι σε πόσα εκλογικά τμήματα μπορούν να έχουν άνετη πρόσβαση; )

Τελικά τα κατάφερες! Με έκανες να γράψω τα αυτονόητα.

Τσαλαπετεινός είπε...

gerasimos: Αρπάζομαι αγενώς και επισημαίνω, πριν καν σε καλωσορίσω, τη λέξη ‘κωμόπολη’. Σε μια Αγγλική κωμόπολη η ζωή μπορεί να είναι άνετη για άτομα με αναπηρία, εδώ δε μπορούν να έχουν πρόσβαση όχι σε μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες.
Στις σκανδιναβικές χώρες, στα γυμνάσια οι μαθητές θα δοκιμάσουν πρακτικά πώς είναι η μετακίνηση με αμαξίδιο, με δεκανίκια, ή με περιορισμό όρασης. Αυτό είναι πολύ ουσιαστικό, γιατί πρέπει από τη έναρξη των μαθημάτων μέχρι την ώρα που θα σχολάσουν να μετακινούνται σα να είχαν τη συγκεκριμένη αναπηρία. Αν έχεις μια τέτοια εμπειρία στα σχολικά σου χρόνια δεν υπάρχει περίπτωση μετά να δηλώνεις άγνοια και να ξυπνάς μόνο όταν υπάρξει στο στενό φιλικό ή οικογενειακό περιβάλλον άτομο με αναπηρία.

antinetrino είπε...

Εγώ είμαι απόλυτα σύμφωνος με την φράση "πίσσα και πούπουλα". Και νομίζω ότι θα είναι η μόνη λύση.

Τουλάχιστον ας είμαστε συνεπείς όλοι εμείς που κατανοούμε το πρόβλημα και με "μεγαλόθυμες παρατηρήσεις" (και γαμοσταυριλίκια που θα είναι απαραίτητα)ας φροντίσουμε να επηρεάσουμε και όσα από τα γαϊδούρια συναντάμε καθημερινά. Καλημέρα τσαλαπετεινέ μου

Τσαλαπετεινός είπε...

antinetrino:
Το "πίσσα και πούπουλα", είναι για τη μεταξύ μας εκτόνωση. Θα το έκανα με μεγάλη ευχαρίστηση αλλά μόνο στο photo shop!
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου στην προσπάθεια – μόνο που επιμένω ότι πρέπει να γίνεται με καλό τρόπο, το άγριο δεν φέρνει κανένα αποτέλεσμα.

Το λέω κι από δω: μου άρεσε πολύ η τελευταία σου ανάρτηση! ;-)

antinetrino είπε...

Καλημέρα , έρχομαι από το blog του "αργεντινου".... τελικά φάνηκα πολύ ηλίθιος!

(Θα μπορούσα να το είχα βάλει στο google....)

Πάντως ευχαριστώ για την ενημέρωση:)

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν έγραφες και συ κάτι για το debate.

ippoliti_ippoliti είπε...

Μπράβο για την ανάρτηση. Χρόνια τώρα τα ίδια κουβεντιάζουμε σε αυτήν τη χώρα. Κι εκεί που νομίσαμε ότι κάτι κάναμε φτού και πάλι από την αρχή. Είναι τόσα αυτά που δεν κάναμε, αυτά που δεν θέλουμε να μάθουμε, αυτά που ξεχνάμε, που επιεικώς "μας διαφεύγουν"- οι βασικές αυτονόητες αξίες -σεβασμός - αλληλεγγύη.
Η συμπεριφορά μας αυτή αποτέλεσμα ενός απίστευτου ωχαδερφισμού στο όνομα του "εξυπηρετούμαι εγώ" και δεν μπορώ να σκεφθώ ποιόν ενοχλώ;
Πόσο δίκηο έχεις.Ελλειψη παιδείας αλλά και αγωγής εάν μου επιτρέπεις να συμπληρώσω.
Καλό βράδυ

Μαύρος Γάτος είπε...

Μπορώ κι εγώ να θεωρηθώ άτομο με ειδικές ανάγκες, αν σκεφτείς την επίδραση που έχει στο νευρικό μου σύστημα η θέα των ΚΧΟ (Κάφροι Χωρίς Όρια). Βρήκα σαν διέξοδο το blog. Κάποια στιγμή δεν με ηρεμούσε ούτε αυτό. Οπότε χάραξα "κατά λάθος" με το ακροτίμονο του ποδηλάτου καναδυό Κάφελλους. Μετά μ έπιασε απελπισία κι ήθελα να φύγω από τη χώρα. Τώρα περιμένω να δω τι θα γίνει με τους νέους Δημάρχους!

Σ;ο) <:)<