Το αυτονόητο

Όταν ένας πεζός συναντήσει στην πορεία του στο πεζοδρόμιο ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο μπορεί να το παρακάμψει και να συνεχίσει, ή να τοποθετήσει το επικριτικό αυτοκόλλητο στο παρμπρίζ πριν κάνει κι αυτός την απαραίτητη παράκαμψη. Τέλος μπορεί, όπως έκανε κάποιος πρόσφατα -ενεργώντας τόσο πρωτότυπα και παρορμητικά που η ιστορία του έφτασε στη άλλη όχθη του Ατλαντικού- να μην αλλάξει πορεία αλλά να υπερβεί τα εμπόδια.

Όταν όμως κάποιος που μετακινείται με αμαξίδιο, συναντήσει στην ράμπα που οδηγεί από το πεζοδρόμιο στο δρόμο ένα κάδο σκουπιδιών, η πορεία του αναγκαστικά διακόπτεται. Η μόνη του επιλογή είναι να κάνει πίσω και να αναζητήσει κενό ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μηχανάκια κι άλλους κάδους σκουπιδιών. Το πιθανότερο είναι όμως ότι πολύ δύσκολα θα βρει διέξοδο κι αν τελικά είναι τυχερός, εκεί δεν θα υπάρχει ράμπα.

Στις 19/ 5 αναρτήθηκε στο blog του πιτσιρίκου η επιστολή του Στέλιου Κυμπουρόπουλου, του νεαρού φοιτητή της Ιατρικής που βρέθηκε, προφανώς για πολλοστή φορά, αποκλεισμένος σε ένα πεζοδρόμιο από ένα κάδο ανακύκλωσης, που από ανευθυνότητα, ασυνειδησία, άγνοια, απροσεξία, αφηρημάδα, αμέλεια…. κάποιος είχε τοποθετήσει στο τέλος μιας ράμπας. Αυτή η επιστολή ήταν η διέξοδος της συσσωρευμένης αγανάκτησής του Στέλιου. Η απόλυτα δικαιολογημένη οργή του ξεχειλίζει, ο λόγος του γίνεται οδυνηρά αιχμηρός και με αφορμή το περιστατικό σαρκάζει και αυτοσαρκάζεται.

Πριν από λίγο καιρό συζητούσαμε αυτό ακριβώς το θέμα –τις δυσκολίες της μετακίνησης των ατόμων με αναπηρία στην Αθήνα- με δύο φίλους, μέλη της Εθνικής Παραολυμπιακής Ομάδας.

Ο πρώτος ο Μάνος Μπόγδος αθλητής της ξιφασκίας με αμαξίδιο- που τον περασμένο Μάρτιο πήρε το πτυχίο της Ιατρικής- είχε πει: «Οι συνθήκες είναι αντικειμενικά πολύ δύσκολες αλλά αυτό ισχύει για όλους. Δε χρειάζεται να βγεις στο δρόμο με αμαξίδιο ή με δεκανίκια για να το καταλάβεις. Τα ίδια που αντιμετωπίζουμε εμείς, έχουν να αντιμετωπίσουν όσοι βγαίνουν με το καροτσάκι του μωρού ή της λαϊκής, αλλά και οι πεζοί που είναι αδύνατον να περάσουν ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Είμαι σίγουρος όμως ότι δεν υπάρχει πρόθεση, νομίζω ότι αυτή η συμπεριφορά είναι αποτέλεσμα άγνοιας. Αλλά με ενοχλεί που δεν βλέπω να αλλάζουν τα πράγματα. Που ο αυτονόητος σεβασμός λείπει από παντού, όχι μόνο στο δρόμο...»

Αν ο Μάνος στα 24 του είναι συγκρατημένος και ήπιων τόνων, ο άλλος φίλος, ο δισκοβόλος Μάκης Καλαράς στα 33 του, είναι ένας ασυγκράτητος χείμαρρος: « Για να κυκλοφορήσεις στην Αθήνα θέλει θράσος. Νομίζεις ότι έφτασες στο προορισμό σου, αλλά ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο σου κόβει το δρόμο, πας σε μια υπηρεσία και πρέπει να ανέβεις μερικά σκαλοπάτια με το καροτσάκι. Εγώ όμως δε σταματάω μπροστά σε τέτοιες δυσκολίες. Δεν έχω πρόβλημα να φωνάξω: «Μεγάλε, δε μετακινείς λίγο το όχημα να περάσουμε κι εμείς» ή θα πω «Ρε φίλε, βάλε ένα χεράκι να ανέβω!». Παλιότερα πήγαινα σε ένα γυμναστήριο που είχε δέκα σκαλιά στην είσοδο. Έφτανα λοιπόν από κάτω, σφύριζα, κατεβαίνανε με παίρνανε αγκαλίτσα και ανεβαίναμε πάνω. Τους είχα πεθάνει στο κουβάλημα. Αλλά δεν αισθανόμουνα άσχημα. Στο κάτω – κάτω αν δεν είχα χτυπήσει και εγώ κάποιον θα βοηθούσα.»


Δε θα κλείσω αυτή την ανάρτηση επαναλαμβάνοντας τα αυτονόητα- έχει καταντήσει αφόρητα κουραστικό στις μέρες μας- ή καταλογίζοντας ευθύνες που- ως συνήθως -κανείς δεν αναλάβει. Ούτε θα παρασυρθώ σε αισιόδοξες προβλέψεις λόγω της πρόσφατης επιλογής των δύο μεγάλων κομμάτων να περιλάβουν στα ευρωψηφοδέλτιά τους, υποψήφιους με αναπηρία. Θα επισημάνω μόνο κάτι που θεωρώ ενδιαφέρον. Στο ίδιο πρόβλημα, της δυσκολίας της μετακίνησης με αμαξίδιο παρατηρούμε τρείς εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους αντιδράσεις. Η πρώτη, του Στέλιου είναι η οργισμένη και αιχμηρή. Η δεύτερη του Μάνου είναι ήπια επικριτική με μεγαλόθυμη κατανόηση της άγνοιας. Η τρίτη αντίδραση, του Μάκη είναι η αντιμετώπιση με χιούμορ αλλά και με τσαμπουκά των κακώς κειμένων.

Αν με ρωτούσατε ποια από όλες προτιμώ θα σας απαντούσα χωρίς δεύτερη σκέψη και με απόλυτη σιγουριά: « Και τις τρεις». Είναι και οι τρεις απαραίτητες, γιατί η κάθε μια από αυτές, απευθύνεται σε διαφορετικό αποδέκτη, με τελικό στόχο…το αυτονόητο.


* Η ελληνική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο ξιφασκίας με αμαξίδιο που πραγματοποιήθηκε στο Μόντρεαλ 2 και 3 Μαΐου, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο ομαδικό της σπάθης νικώντας στο τελικό την ομάδα της Πολωνίας. Ο Μάνος, κατέκτησε ακόμα δύο μετάλλια: ασημένιο και χάλκινο στη σπάθη και στο ξίφος μονομαχίας αντίστοιχα.

**Ο Μάκης Καλαράς, έχει κατακτήσει τη πρώτη θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2005 και στο Παγκόσμιο το 2006. Το 2004 στην Παραολυμπιάδα της Αθήνας πήρε το αργυρό μετάλλιο, ενώ στο Πεκίνο ήρθε πέμπτος με ρίψη 27.98μ. Επίσης έχει βγει έκτος στον κόσμο σε αγώνες Latin χορού με αμαξίδιο.

Μουσική: El Carretero, σύνθεση του Guillermo Portales που έγινε γνωστή με τη φωνή του Ibrahim Ferrer, σε Jazz εκτέλεση από το Κουιντέτο του Mark Hauser, από το δίσκο Milonga del Angel.

Το El Carretero είναι φυσικά αφιερωμένο στο Μάκη, ο οποίος μου ζήτησε να επισημάνω ότι σήμερα είναι κατά 20 κιλά πιο αδύνατος από ότι στη φωτογραφία που βλέπετε, στο Μάνο με τα συγχαρητήριά μου για τα πρόσφατα μετάλλια και το πτυχίο και στο Στέλιο που με την επιστολή του έδωσε την αφορμή γι αυτή την ανάρτηση.



Οίκτος για τον οίκτο
Οι «αντάρτες» των πεζοδρομίων
Αποζημίωση πεζών λόγω κατάληψης πεζοδρομίου από τζιπ