Δευτέρα 24 Ιανουαρίου 2011

Γκρης Ηλέβεν



"...Έχω ενα κινητό, εχω ένα σταθερό, έχω ένα dvd ,έχω ενα λαπ τοπ, έχω μια πλάσμα, έχω δορυφορική, έχω αποκωδικοποιητή, έχω εσπρεσιέρα, έχω καφετιέρα, έχω τοστιέρα, έχω μπλέντερ, έχω αποχυμωτή, έχω πλυντηριο ρούχων, έχω πλυντήριο πιάτων, έχω στεγνωτήριο, έχω σεσουαρ, έχω μοντεμ, έχω usb, έχω handsfree, έχω bluetοοth, έχω email, έχω gmail, έχω hotmail, έχω yahoo, έχω facebook, έχω twiterr, έχω skype, έχω blog, έχω internet, έχω adsl, έχω bachelor, έχω master, έχω e-pass, εχω deadline, έχω meeting, έχω breefing, έχω cocooning, έχω party, έχω clubbing, έχω stress..."



Το Γκρης Ηλέβεν δεν είναι θεατρικό έργο με την κλασσική έννοια του όρου. Πρόκειται για δέκα φαινομενικά ασύνδετες μεταξύ τους σκηνές. Μερικές από αυτές φέρουν τίτλους βασικά ρήματα όπως “θέλω”, “είμαι”, “έχω” “είδα”. Άλλες πάλι έχουν τίτλους που υποκύπτουν στην αγγλική τους εκδοχή: Αθενς, Λάβ, Ον Λάιν που γραμμένοι με ελληνικά στοιχεία- αντίστροφα γκριγκλις.
 



Καθώς το εύρος των σκέψεων είναι μεγάλο και έχουν αλιευτεί όχι απλώς από το 'σήμερα' αλλά από το 'τώρα', είναι σπαρταριστές και σταδιακά η σύνθεσή τους σκιαγραφεί με αρδές μεν γραμμές, αλλά πολύ αποτελεσματικά την Ελλάδα και τους Έλληνες του 2011. Τις αγωνίες, τις αμηχανίες, τους φόβους, τα αδιέξοδα, την διάψευση των ελπίδων αλλά και την ανάδειξη κάποιων που δειλά πάνε να ανατείλουν. 



Ο χώρος στον οποίο ανεβαίνει το Γκρης Ηλέβεν - το υπόγειο γκαράζ του Ιδρύματος Κακογιάννη – δεν είναι θεατρική σκηνή με την κλασσική τουλάχιστον έννοια του όρου. Ωστόσο αυτός ο τεράστιος χώρος γίνεται -και πάλι με ένα μαγικό τρόπο- ο ιδανικός σκηνικός χώρος γι αυτό το έργο που δεν είναι θεατρικό έργο. Έτσι η πρώτη εντύπωση “μα είναι δυνατόν εδώ να γίνει παράσταση;” μόλις χαμηλώσουν τα φώτα και οι ηθοποιοί εμφνιστούν εν σειρά στο βάθος- εκατό και πλέον μέτρα μακριά από την πρώτη σειρά των θεατών- να μετατραπεί σε βεβαιότητα: “Μα ναι, είναι μοναδικός χώρος γι αυτήν ακρβώς την παράσταση!”



Ανδριάνα Μπάμπαλη, Γιώργος Καραμίχος

Οι ηθοποιοί της ομάδας του Γκρις Ηλέβεν στην πλειονότητά τους δεν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί. Πρόκειται για δεκαοκτώ σπουδαστές δραματικών σχολών που συμμετέχουν εθελοντικά και αποτελούν το “χορό” της παράστασης. Οι νέοι αυτοί ηθοποιοί συνδυάζουν τις αρετές των επαγγελματιών του είδους, με το κέφι και τη φρεσκάδα των εκολαπτόμενων. Οι δύο “προεξάρχοντες” του θιάσου, Γιώργος Καραμίχος και Γιώργος Νανούρης ενσαρκώνουν απέριττα στους μονολόγους τους το 'μέσο' ανώνυμο Έλληνα του έντεκα, ή μάλλον του Ηλέβεν.



 Γιώργος Καραμίχος

Η ούτως ή άλλως εξαιρετική Αδριάνα Μπάμπαλη- τρίτη προεξάρχουσα- ερμηνεύει με τον δικό της μοναδικά λιτό τρόπο τα έξι τραγούδια της παράστασης που εντάσσονται οργανικά στο σύνολο. Από τον Αττίκ, τον Χατζηδάκι και τον Καλδάρα μέχρι το Περιπλανώμενο του Σέμση και του Κονιτόπουλου τα τραγούδια λειτουργούν καταλυτικά άλλοτε φορτίζοντας κι άλλοτε αποφορτίζοντας τα συναισθήματα που γεννούν οι σκηνές.



Γιώργος Νανούρης



Ανδριάνα Μπάμπαλη

Μετά το παρατεταμένο χειροκρότημα στο τέλος, οι θεατές ανηφορίζοντας προς το ισόγειο του Ιδρύματος Κακογιάννη, δικαιολογημένα αναρωτιούνται: “Πώς είναι δυνατόν, ένα έργο που δεν είναι θεατρικό έργο, ανεβασμένο σε ένα χώρο που δεν είναι θεατρικός, με ηθοποιούς που στην πλειονότητά τους δεν είναι επαγγελματίες να χαρίζει τόση ικανοποίηση;”



Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα-εδομυχη σκέψη, δεν μπορεί παρά να είναι μία και απλή: Αυτή η παράσταση έχει όλα τα βασικά συστατικά που γεννούν τη μαγεία του θεάτρου.
 



Κείμενο σκηνοθεσία: Γιώργος Νανούρης
Παίζουν: Ανδριάνα Μπάμπαλη, Γιώργος Καραμίχος, Γιώργος Νανούρης.
Οι σπουδαστές- εθελοντές: Ανδρονίκη Αβδελιώτη, Αννίτα Αδάμου, Γιάννης Αθανασόπουλος, Άθος Αντωνίου, Χρήστος Βασιλακόπουλος, Νίκος Γεωργίου, Κοραλία Γκριμοπούλου, Γεωργία Κουτάλη, Βιργινία Κυπριώτη, Νίκος Μπραχιμλάρη, Κρίστι Ξανθοπούλου, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Ελιάνα Περηφάνου, Γιώργος Πούλης, Διονυσία Σακελλαρίου, Ελευθερία Σικινιώτη, Ιωάννα Σκλαβενίτη, Αλέξανδρος Τσελεπιδάκης. 

Ιδρυμα Κακογιάννη, Πειραιώς 206, Ταύρος, Τηλ.: 210 341 8550
Παραστάσεις:Από τις 20 Ιανουαρίου έως τις 27 Φεβρουαρίου 2011 κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στις 21:30

Εδώ το τρέιλερ της παράστασης. 


Η κριτική του Γιώργου Σαρηγιάννη στα Νέα. 
κριτική στο artfix 

20 σχόλια:

vague είπε...

...και άρα σ' αυτή την παράσταση μπορεί και να έρθω σε επαφή με τη μάνα της θεατρικής μαγείας;
Μπρρρ μ' ανατριχιάζεις...

(Ωραία παρουσίαση! Κι επιπλέον είσαι τυχερός.) ;))

Ανώνυμος είπε...

με τα υπόγεια πάρκινγκ έχω ένα θέμα..
η περιγραφή σου θα με κάνει να τα συμπαθησω

Κ.Κ.Μ.

Roadartist είπε...

Ελπίζω να προλάβω να τη δω... Πάντως από τα γραφόμενα σου φαίνεται άκρως ενδιαφέρουσα! Καλή εβδομάδα!

kovo voltes... είπε...

Η μαγεία του θεάτρου κρύβεται στην "ψυχή" των ανθρώπων που κάνουν θέατρο και σ'αυτή όσων το παρακολουθούν...Ούτε ο χώρος έχει σημασία, ούτε το κείμενο (πάντα). Η αλήθεια μετράει στο θέατρο. Και απ'οσο αντιλαμβάνομαι αυτή η παράσταση την "έχει"....;)
*θα παραδεχτώ ότι είμαι επιφυλακτική για τον Καραμίχο. Το "έχει" λοιπόν και αυτός?

Σελιτσάνος είπε...

Ο επίμονος θεατής(;)

Βολεύτηκα με τα "45m²" του Τζίτζη(τι να κάνω ο επαρχιώτης;).

Yannis Tsal είπε...

Ζήτω ο αβαντγκαρντισμός! Ακούγεται πολύ ενδιαφέρον με άρωμα (και ήχο σίγουρα, όπως προδιαθέτει το σαξόφωνο) από οφ Μπρόντγουεϊ. Το υπόγειο δίνει και λίγο ατμόσφαιρα... παρανομίας, που ταιριάζει με την πρωτοποριακή τέχνη.

Καλωσορίζουμε και τα ινγκ-λικά (αντίστροφο κόνσεπτ των greek-lish)!

Theorema είπε...

Ακούγεται άκρως ελκυστικό. Εξωτικό πουλάκι, πάλι μας ξεστραβώνετε τους αδαείς :) (προσωπικά έτσι νιώθω μπροστά σε κάτι τέτοιες αναρτήσεις).
Καλημέρα και τσίου από το γειτονικό πεδίον ;)

Ανώνυμος είπε...

Σκέψεις με ευστοχία και με αμεσότητα δοσμένες. Είδα τη παράσταση και ένοιωθα σαν να είχε κάνει ο Νάνουρης μία βουτιά στο μυαλό μου, στις ανησυχίες μου, στους προβληματισμούς μου,στις οπτικές μου...που ενδεχομένως είναι και δικοί σας/μας. Πολύ immersive εγχείρημα...και περιεκτικά λιτό. όντως μόνο σε έναν τέτοιο χώρο θα μπορούσε να λάβει χώρα. Βγήκα έξω στην Πειραιώς και έβρεχε... σκέψεις και εικόνες Γκρης Ηλέβεν... παντού.
r.a

xomeritis είπε...

Η τοστιέρα τους λείπει. Να τσοντάρουμε όλοι, όπως είμαστε, τώρα;

Τη λατρεύω τη Μπάμπαλη.

Μικρές ανάσες είπε...

Καιρό είχα να γελάσω, να σιγοτραγουδήσω, να χειροκροτήσω, να προβληματιστώ, να δακρύσω, να ευχαριστηθώ και όλα σε μια παράσταση!!!

Ανώνυμος είπε...

Χμμ..ενδιαφέρον..!
Αχ, θα προλάβω να ΄ρθω στην Αθήνα για να το απολαύσω;
Πολύ ωραία ανάρτηση, μπράβο,oiseau intellectuel!!
:-)

Ανώνυμος είπε...

Αν μη τι άλλο, ακούγεται "διαφορετικό".
Από μόνο του βρε, όχι μόνο επειδή το κελαηδάς εσύ...

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Αν πας, ξέρω σε ποιο σημείο της παράστασης μπορεί να βάλεις τα κλάματα.
Και σε ποια σημεία θα γελάσεις. Γι αυτό μην κοροϊδεύεις το 'φινάλε' μου.


Κ.Κ.Μ. : Περισσότερο με τα πάρκινγκ ή με τα υπόγεια;


Roadartist : Θα προλάβεις νομίζω. Έχεις ένα μήνα και παραπάνω καιρό μπροστά σου. ;- )

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes...: Ο Κάρολος Κούν έλεγε “Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας” . Για την ψυχή λοιπόν αλλά και με την ψυχή. Τότε έχει αλήθεια.

Ομολογώ, ότι ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον Καραμίχο- αν εξαιρέσεις το El Greco του Γιάννη Σμαραγδή- και ήταν πολύ καλός.

Σελιτσάνος : Εγώ πάντως το καθήκον μου απέναντί σας το έπραξα. Πήγα εγκαίρως, είδα και ανέβασα το ποστ στην ώρα του. Όπως βλέπετε έχω πάρει στα σοβαρά το ρόλο του εν Αθήναις ανταποκριτή σας.

Πώς ήταν τα "45m²" ;

Τσαλαπετεινός είπε...

Tsalapeteinos: Αν μου ζητούσες να χαρακτηρίσω με μια λέξη την παράσταση θα έλεγα: σπαρταριστή. Με “αρωμα” Ηλέβεν. ;-)


Theorema: Ότι και να κάνω δεν μπορώ με τίποτα να συναγωνιστώ τις τέσσερεις λέξεις σας: “Μύριζε νύχτα και παγωνιά”.


r.a : Συμφωνώ απόλυτα σε όλα εκτός από ένα μόνο σημείο: όταν βγήκα από την παράσταση... δεν έβρεχε! Αλλά και πάλι ήταν παντού εικόνες και σκέψεις Γκρης Ηλέβεν. ;- )

Τσαλαπετεινός είπε...

Thomas Xomeritis: Αυτά παθαίνει όποιος διαβάζει post ενώ βρίσκεται σε meeting: χάνει την τοστιέρα!

Εξαιρετική η Μπάμπαλη.

Μικρές ανάσες : Βγαίνοντας παρατήρησες ότι όλοι οι θεατές ήταν στην ίδια διάθεση; Μαγική παράσταση. Χαίρομαι που την είδες.

Τσαλαπετεινός είπε...

new-girl-on-the-blog: Σου εύχομαι να προλάβεις! Και νομίζω ότι οι ευχές των πουλιών πιάνουν. ;-)


Alice: Alice, Alice, Alice, άσε με να το λέω για να το συνηθίσω...πού θα πάει θα τα καταφέρω.

Σελιτσάνος είπε...

Δεν θα έκανα ποστ αλλά πάντως μου άρεσε.

xomeritis είπε...

Καλά που βάλαμε κάρτα επιστροφής στο πακέτο.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Το μεταφράζω, τρία αστέρια με πέντε το άριστα.


Thomas Xomeritis: Επειδή δεν έχω, λέω να την κρατήσω.