Είχα
ένα φίλο που έπαιζε φλάουτο. Δεν είχε
κάνει μαθήματα σε ωδείο μα έπαιζε καλά.
Τα καλοκαίρια στις διακοπές, κάθε
ξημέρωμα στεκόταν γυμνός πάνω σε ένα βράχο, φάτσα
στην ανατολή κι έπαιζε μέχρι να σηκωθεί
ο ήλιος. Μας έλεγε πως ήταν βέβαιος ότι
αν δεν έπαιζε, ο ήλιος δεν θα ανέτειλε.
Μετά σταμάτησε να έρχεται στο Νησί. Τον
είδα ξανά, χρόνια αργότερα σε ένα άλλο
νησί. Ήταν απόγευμα, στεκόταν πάνω σε έναν βράχο και έπαιζε πάλι γυμνός, φάτσα όμως στη δύση. Όταν νύχτωσε,
μας είπε πως ήταν πλέον βέβαιος ότι αν δεν
έπαιζε και το απόγευμα, ο ήλιος δεν θα έδυε.
Κάθε
που βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει, είτε
γιατί έμεινα άγρυπνος μέχρι το πρωί,
είτε γιατί σηκώθηκα αξημέρωτα, κάθε
φορά που βλέπω τον ήλιο να δύει, είμαι
σίγουρος ότι ο
φίλος μου πάνω σε ένα βράχο, με τον τρόπο του συνεχίζει
να βοηθάει τον ήλιο.
Το
σκίτσο είναι της Αρλέτας και αφαιρέθηκε
από το εξώφυλλο του δίσκου
της που κυκλοφόρησε το 1969 με τίτλο 12+1
Τραγούδια του Μάνου Χατζηδάκι με την
Αρλέτα. Ξεχωρίζω -για το φλάουτο της εισαγωγής- το Τριαντάφυλλο
στο στήθος .
18 σχόλια:
Υπάρχουν χιλιάδες φλαουτίστες σε όλο τον κόσμο που παίζουν μουσική γυμνοί πρωί και σούρουπο χρόνια τώρα για να οδηγούν τον ήλιο στο μπες-βγες του. Υπήρξε κάποτε μια φήμη πως κουρασμένος ο ήλιος από όλα αυτά που βλέπει στο πέρασμά του απείλησε πως δεν θα ξαναβγεί στον ουρανό ή πως αν βγει θα πάει όπου θέλει και ίσως ποτέ να μην γυρίσει πίσω στην αθέατη πλευρά. Για να μην επιβεβαιωθεί η φήμη (που παρόλα αυτά θα μπορούσε να είναι μονάχα μια φήμη) χρόνια τώρα γίνεται αυτή η τελετή των μυημένων για να τον ηρεμούν και να τον εξευμενίζουν. Από παρεξήγηση κάποιοι κάνουν έρωτα εκείνες τις στιγμές. Με τον ίδιο πάντα στόχο; ο ήλιος να ανατείλει και να δύσει καθώς πρέπει.
να κοίτα πώς γίνεται το μαγικό:πριν από λίγη ώρα πίναμε με τη risky καφέ και λέγαμε ακριβώς αυτό, για τη μαγική σκέψη του παιδιού και πώς αυτές οι "παρανοϊκές" πρώτες εγγραφές είναι ίσως η πιο βαθιά δομή του χαρακτήρα μας, καθαρό συναίσθημα, χωρίς λογική.μια φίλη μου είπε στην κορούλα της "κοίτα πόσα αστέρια έχει ο ουρανός απόψε" κι εκείνη απάντησε "μα εγώ τα κόλλησα μαμά για να τα βλέπουμε".
x
Γιώργος Κατσαμάκης: Μα μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι ο ήλιος συνεχίζει σταθερά την ίδια πορεία. Αν υπάρχουν χιλιάδες φλαουτίστες όπως λες -διατηρώ ελάχιστες επιφυλάξεις μόνο και μόνο γιατί δεν έβαλες κάποιο διαφωτιστικό λινκ- τότε ο φίλος μου δε σηκώνει όλο το βάρος αυτής της τρομερής ευθύνης.
υ.γ. Φαίνεται ότι πέρασες όμορφες διακοπές.
xtina: Μού θύμησες μια φίλη μου στο νηπιαγωγείο που έλεγε ότι τα αστέρια δεν ήταν παρά τρύπες στον ουρανό, απ` όπου μας κοίταζε ο Θεός τα βράδια. Ο τρόπος που το έλεγε ήταν πολύ πειστικός και δε μού άφησε καμία αμφιβολία.
αμ εγώ που κοίταξα μια μεγάλη λευκή λάμπα στο σκοτεινό διάδρομο της πολυκατοικίας και νόμιζα πως έβλεπα τον Κόσμο;!
άβυσσος σου λέω!τι περιμένεις μετά;
Ζήλεψα τη βεβαιότητά του. Μόνο αυτό.
Υπέροχα τον βοηθούσε είτε ο φίλος σου είτε οι χιλιάδες. Μου άρεσε επίσης τόσο το μαγικό της xtina όσο και η μνήμη σου από τη φίλη στο νηπιαγωγείο..
Θυμάμαι πάντως και τη ρήση ενός μικρού Σωκράτη που στα 5 του μαςέλεγε στη δύση του ήλιου:
Κυττάξτε έπεσαν οι μπαταρίες του.
Καλό Σαββατοκύριακο
http://www.youtube.com/watch?v=mIVrWHvI8zE
Αυτό μου θύμισε...
Χωρίς παρεξήγηση, είχαδει ένα βραχμάνο να παίζει φλάαουτο στα γκατς του Γάγγη, ντυμένο. Τον έβγαλα τότε φωτογραφία (με μια μάπα αναλογική αυτόματη). Η φωτογραφία δεν επέζησε, η θύμιση όμως έμεινε. Σε αφήνω να (ανα)δημιουργήσεις την εικόνα. Αύριο, αύριο, αύριο...
κάτι τέτοιοι άνθρωποι και η πίστη που φέρουν μέσα τους κάνουν όμορφο αυτόν τον κόσμο.
και κάπου κάπου και μαγικό. ;)
xtina: Δεν περιμένω τίποτα. (Μόνο να ανάψει η μεγάλη λευκή λάμπα του κόσμου. Βαρέθηκα τον σκοτεινό διάδρομο.)
Σταυρούλα: Ήταν τόσο μεγάλη η βεβαιότητά του, που εμένα τουλάχιστον με έπεισε απόλυτα. ;-)
ippoliti_ippoliti: Ο μικρός Σωκράτης φαντάζομαι ότι θα έχει μεγαλώσει και θα μαστορεύει κανονικά ε;
Έπιασε η ευχή σου: βγήκε καλό το Σαββατοκύριακο. Λίγο ζεστό βέβαια, αλλά καλό.
Maria Flip: Καταπληκτική σκηνή! Δεν έχω δει την ταινία. (Πάντως ο βράχος που έπαιζε δεν ήταν πολύ ψηλός. Τρία, το πολύ τέσσερα μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας)
happypepper: Με ένα σχόλιο με εκτίναξες στο Βαρανάσι, οπότε... Ναμαστέ! Επιβεβαιώνεις πάντως τη θεωρία του Κατσαμάκη ότι είναι χιλιάδες οι φλαουτίστες που βοηθούν τον ήλιο να κινηθεί κατά πως πρέπει. Οι καλύτερες εικόνες δεν έχουν ανάγκη από κάρτα μνήμης. Η μνήμη αρκεί για να τις συγκρατήσει. ;-)
karagiozaki: Αυτοί οι άνθρωποι είναι τα μικρά διαμάντια-αστέρια στη σάλα του σύμπαντος κόσμου, το άλας της γης. ;-)
Τι όμορφη σκηνή! Ο φλαουτίστας να καρτερά με τη μουσική του τη διαδρομή του ήλιου.. και το τραγούδι υπέροχο!!!
Πρώτη φορά το άκουσα, περίεργο για μια τόσο όμορφη εκτέλεση.
Και τα σχέδια δικά της! Δεν τα ήξερα όλα για την Αρλέτα.. ευχαριστώ και για την γνωριμία με το blog.
Καλό απόγευμα Τσαλαπετεινέ μου.
Margo: Μα, αν δεν κάνω λάθος η Αρλέτα έχει τελειώσει την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών .
(Όλα τα τραγούδια του δίσκου είναι ένα κι ένα. Διάλεξα αυτό γιατί στην εισαγωγή ακούγεται φλάουτο)
Δημοσίευση σχολίου