Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Οι Ζαρντινιέρες


Το πάθος μου για τα φυτά -όπως άλλωστε τα περισσότερα πάθη- εμφανίστηκε ξαφνικά και φούντωσε ανεξέλεγκτο σαν πυρκαγιά στα μποφόρ του θέρους. Ήταν φθινόπωρο, ήμουν πρωτοετής φοιτητής και είχα μόλις εγκατασταθεί σε ένα πολύ μικρό διαμέρισμα που διέθετε ένα τεράστιο μπαλκόνι. Πρώτος όροφος, στο πίσω μέρος της πολυκατοικίας και από κάτω, από τον ελάχιστο ακάλυπτο χώρο που άφηνε η οικοδομή στο οικόπεδο και οι άλλοι ένοικοι αποκαλούσαν “κήπο”, έφταναν μέχρι πάνω φουντωμένα τρία δέντρα που κάλυπταν με τις φυλλωσιές τους το μπαλκόνι μου  καθιστώντας το  σχεδόν αθέατο στους περίοικους.

Το διαμέρισμα δεν είχε ούτε τα στοιχειώδη αλλά παραδόξως δε με ένοιαζε καθόλου. Αυτό που με πείραζε πολύ ήταν το άδειο μπαλκόνι. Εκείνη την εποχή για καλή μου τύχη, βρήκα πεταμένα στο δρόμο ένα παλιό ξύλινο τραπέζι  και δυο καρέκλες σε κακά χάλια, τα μετέφερα, τα ψευτοεπισκεύασα, τα έτριψα, τα έβαψα -ώχρα το τραπέζι και κεραμιδί τις καρέκλες- και τα έβαλα στο μπαλκόνι. Στη συνέχεια αγόρασα πέντε- έξι φυτά που τίναξαν εκείνο το μήνα τον πενιχρό φοιτητικό μου προϋπολογισμό στον αέρα αλλά και πάλι το μπαλκόνι μου φαινόταν άδειο.


Κάπου εδώ πρέπει να πω ότι, η μόνη γνώση κηπουρικής που διέθετα εκείνη την εποχή ήταν να ξεχωρίζω τα τριαντάφυλλα από τις γαρδένιες αλλά το γεγονός δε με πτόησε καθόλου. Βλέποντας αυτά τα  πρώτα φυτά -που περιποιόμουν καθημερινά με προσήλωση νεοφώτιστου κηπουρού- να αναπτύσσονται είχα πάρει  την απόφαση να μετατρέψω πάση θυσία το μπαλκόνι σε ζούγκλα.

Έτσι άρχισα τις κλοπές. Μικρές, ανεπαίσθητες για τα θύματα, σχεδόν αθώες, πλην όμως κλοπές. Στη διάρκεια της μέρας, φεύγοντας ή επιστρέφοντας από το σπίτι, εντόπιζα στην πορεία μου φυτά που υπέθετα ότι θα μπορούσαν να πιάσουν αν φύτευα ένα κλαδί τους και αργά το βράδυ έβγαινα για να αρπάξω τη σταμπαρισμένη λεία μου, εξοπλισμένος με το μοναδικό σύνεργο που είναι απαραίτητο στους κλέφτες αυτής της κατηγορίας: ένα κλαδευτήρι.

Μερικές φορές, τη στιγμή της άνομης πράξης, που μάλλον δεν χρειάζεται να πω πόση ταχυπαλμία μου προξενούσε, όχι τόσο από το φόβο μήπως με πιάσουν στα πράσα, όσο γιατί εκείνη τη στιγμή που διάλεγα ποιο κομμάτι θα κόψω, έτρεμαν τα χέρια μου από τη λαχτάρα καθώς το φανταζόμουν ήδη φυτεμένο να μεγαλώνει στο μπαλκόνι μου. Βέβαια κάποιες φορές, αναγκάστηκα να το βάλω στα πόδια γιατί κάποιος είχε ανάψει ξαφνικά ένα φως, ή το χειρότερο, κάποιος θυμόταν μέσα στη μαύρη νύχτα να κατεβάσει τα σκουπίδια του.


Επέστρεφα κατάκοπος ξημερώματα με τα κλοπιμαία και τα φύτευα αμέσως. Έχοντας την τύχη του πρωτάρη, κάποια από αυτά τα κομμάτια-κάκτοι τα περισσότερα- έπιασαν και άρχισαν να μεγαλώνουν. Η επιτυχία με έκανε να θέλω ακόμα περισσότερα, οπότε οι νυχτερινές εξορμήσεις γινόταν ολοένα και πιο τακτικές και η συχνότητά τους δεν μειωνόταν ούτε σε εξεταστικές περιόδους.

Είχα βέβαια και αρκετές αποτυχίες. Μερικά από τα βλαστάρια παρά τη φροντίδα, ξεραίνονταν αλλά έχοντας σημειώσει από που είχα πάρει το καθένα μπορούσα να ξαναπάω, να κόψω ένα ακόμα κομμάτι και να κάνω  μια ακόμα προσπάθεια. Ομολογώ ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα να σηκώσω ολόκληρη τη γλάστρα αντί να παιδεύομαι με τα βλαστάρια μα αντιστάθηκα με όλη μου την δύναμη στον πειρασμό. Μέχρι που συνέβη κάτι και μου έδωσε μια πρώτης τάξεως δικαιολογία για να ενδώσω.


Πολύ κοντά στην πολυκατοικία που ήταν το διαμέρισμά μου, υπήρχε μια μονοκατοικία που έμενε μόνη της μια μικροκαμωμένη ηλικιωμένη γυναίκα. Μια μέρα που δεν έβρισκα χώρο στάθμευσης, άφησα τη μηχανή μου πάνω στο πεζοδρόμιο έξω από το σπίτι της. Όταν πήγα την επόμενη να την πάρω, η ηλικιωμένη, βγήκε στο μπαλκόνι της εισόδου -σωστή ζούγκλα  γεμάτο με μεγάλες γλάστρες- και μού έβαλε τόσο άγριες φωνές που ακούστηκαν σε όλη τη γειτονιά. Όσο μπόι της έλειπε, τόσο δυνατή φωνή διέθετε. Μπορεί να είχε δίκαιο, μα ο τρόπος που το διεκδικούσε μού φάνηκε απαράδεκτος. Μερικές μέρες αργότερα, αναγκάστηκα να ξαναφήσω τη μηχανή στο ίδιο σημείο. Τη δεύτερη φορά, δεν περιορίστηκε στις φωνές αλλά θεώρησε σωστό να με καταβρέξει ρίχνοντάς μου νερά από τον κουβά που μόλις είχε σφουγγαρίσει.

Δεν είπα κουβέντα κι έφυγα καταβρεγμένος, μα το ίδιο βράδυ άνοιξα με χίλιες προφυλάξεις την πόρτα της αυλής της. Μέχρι εκείνη τη νύχτα -το είπα άλλωστε από την αρχή, οι κλοπές που διέπραττα ήταν σχεδόν αθώες- ουδέποτε είχα τολμήσει να μπω σε σπίτι κι έκοβα μόνο βλαστάρια από φυτά που προεξείχαν από τα κάγκελα. Ανέβηκα λοιπόν με κομμένη ανάσα ακροπατώντας τα σκαλοπάτια μέχρι τη βεράντα και σήκωσα αποφασιστικά την πρώτη από τις τέσσερις πήλινες ζαρντινιέρες με σπαράγγι που βρισκόταν πάνω στο στηθαίο της βεράντας. Ήταν τεράστια, βαριά κι ασήκωτη όπως διαπίστωσα κατά τη μεταφορά και το σπαράγγι, ζωηρό πράσινο, θεριεμένο κρέμονταν αυτάρεσκα σε εντυπωσιακά μεγάλο μήκος. Όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν τόσο η εκδίκηση για την ψυχρολουσία και το βρισίδι που είχα υποστεί, μα γιατί επιθυμούσα παράφορα αυτές τις ζαρντινιέρες κάθε φορά που περνούσα και τις έβλεπα στη βεράντα της γριάς. Έτσι δεν περιορίστηκα στην πρώτη, αλλά σε τέσσερις διαδοχικές διαδρομές τις σήκωσα όλες.


Με αυτές μπορεί να είχα παραβεί χωρίς καμία αμφιβολία τη εντολή “ου κλέψεις”, μα το μπαλκόνι μου ήταν επιτέλους η ζούγκλα που επιθυμούσα. Κι ως αρκετά έμπειρος κηπουρός πλέον, το επόμενο φθινόπωρο αραίωσα το σπαράγγι που με τη δύναμη των ριζών του κόντευε να σπάσει τις πήλινες ζαρντινιέρες. Με τα αλλεπάλληλα αραιώματα είχε πολλαπλασιαστεί σε τέτοιο βαθμό που δέκα χρόνια αργότερα, όταν μετακόμιζα πια από αυτό το σπίτι σε ένα άλλο, είχα τόσες γλάστρες με σπαράγγι που ούτε σε φυτώριο δεν βρίσκει κανείς.

Τότε ήταν που αποφάσισα να επιστρέψω τις αρχικές. Έτσι την τελευταία νύχτα σε εκείνο το σπίτι, έκανα την αντίστροφη μεταφορά, πάλι με χίλιες προφυλάξεις και τοποθέτησα προσεκτικά τις ζαρντινιέρες πίσω, στο στηθαίο της βεράντας. Την επόμενη μέρα, περνώντας με το φορτηγό της μετακόμισης μπροστά από τη μονοκατοικία είδα την ηλικιωμένη να στέκεται στην βεράντα της και να κοιτάζει απορημένη τις ζαρντινιέρες της που μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια απουσίας, επέτρεψαν στην θέση τους με τον ίδιο ακριβώς μυστήριο τρόπο που είχαν φύγει.

Η εικόνα αυτή ήταν η τελευταία από την γειτονιά που άφηνα κι από μια περίοδο της ζωής μου που το τέλος της σηματοδοτούσε η μετακόμιση. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι κάπως είχα εξιλεωθεί για την πράξη μου. Ωστόσο πρέπει να ομολογήσω ότι συνεχίζω με το ίδιο πάθος που είχα στην αρχή, να διαπράττω τις μικρές, αθώες κλοπές. Μόνο που τώρα κλέβω αποκλειστικά βλαστάρια από σπάνια φυτά, όποτε τα συναντήσω και μόνο αν προεξέχουν από κάγκελα κήπου.



Η σημερινή ανάρτηση, είναι η συμμετοχή του Τσαλαπετεινού στο διιστολογικό αφιέρωμα με θέμα: Guilty Pleasures.

Περισσότερες εξομολογήσεις, θα βρείτε σήμερα στα ιστολόγια των συναδέλφων:










34 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Όλοι οι επίδοξοι κηπουροί π.χ. η μητέρα μου το κάνουν αυτό (πλην να βουτήξουν γλάστρα). Αυτή έκοβε χωρίς να ρωτήσει.

γρηγόρης στ. είπε...

Ο μηχανόβιος κηπουρός
και τα ανομολόγητα πάθη της ριζοβλαστικής ορμόνης...

Theorema είπε...

χαχαχαχα... μικρό κλεφτρόνι... (πολύ ωραίο)

loulou είπε...

Αααααχ βρε τσαλαπετεινάκι με εκανες και γέλασα...Αμαν αμαν καλά που οι γλάστρες μου ειναι ψιλά!
Καλά τις έκανες της γιαγιάς, κακιά γιαγιά, ετσι θα ήταν και στα νειάτα της κακίστρα γιαγιά....
Μην αλλάξεις, μόνο ΑΓΑΠΗ θέλουν και λίγο νεράκι.Και σου χαρίζουν απλόχερα την ομορφιά τους και την μυρωδιά τους!!!!

Εγω απο πέρσι ασχολούμε και με τα λαχανικά εκει να δεις απόλαυση....

Νάσαι πάντα καλά. Καλό απόγευμα.
Loulou

Χαμένο Επεισόδιο είπε...

Θα είμαι κακός αν πω ότι καλά της έκανες; Θα είμαι μάλλον.

Ανώνυμος είπε...

κλοπές που οδηγούν σε ομορφιά,όχι κι άσχημο

Σελιτσάνος είπε...

Πάντως όχι και πολύ γριά,αφού δέκα χρόνια μετά εξακολουθούσε να είναι απλώς γριά.

(Ευτυχώς που δεν πρόλαβα να συμμετάσχω.Τέτοια ντροπή!)

scarlett είπε...

πανεμορφο κειμενο !

Provato είπε...

ο πλούτος της ζωής, και δη της "φυτικής". Εξαιρετική εξομολόγηση, θαρραλέα και πολύ καλογραμμένη! :-)

silentcrossing είπε...

Ένα μόνο θα σου πω: αν εμείς οι δύο ενώσουμε κάποια στιγμή τις δυνάμεις μας μπορούμε να κάνουμε θαύματα ;)

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

... και να σκεφτείς ότι σκεφτόμουν να σου πω να έρθεις κανένα βραδάκι σπίτι για φαγητό... θα πρέπει να έχω κλειδώσει τις μπαλκονόπορτες... και ειδικά αυτή της κρεβατοκάμαρας: στη βεράντα αυτή έχω τους κάκτους και μέσα σε αυτούς έναν σπάνιο που κάπνιζαν οι ινδιάνοι (στο δεύτερο ράφι του ντέκσιον),... αλλά τελικά το ξανασκέφτηκα... θα καλέσω τον Silent (μια Αλέξια που είναι να βγει ας βγει...)

karagiozaki είπε...

guilty as charged :PPP

Τσαλαπετεινός είπε...


Σταυρούλα, Οι επίδοξοι αυτό κάνουν! Οι παθιασμένοι, που δεν έχουν ιερό και όσιο, βουτάνε μέχρι και ζαρντινιέρες. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

γρηγόρης στ. Παρών, πεζός πλέον!

Τσαλαπετεινός είπε...


Theorema: Με τέσσερεις ασήκωτες ζαρντινιέρες στο βιογραφικό μου, δε με λες και μικρό!

;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

 loulou Και ποιος σου είπε ότι δε φυτεύω και με τα λαχανικά; Η δημοφιλέστερη ανάρτησή μου είναι η Σαλάτα της Ύφεσης. http://tsalapetinos.blogspot.gr/2010/03/blog-post_06.html

Τσαλαπετεινός είπε...


Χαμένο Επεισόδιο, Αν το “καλά της έκανες” πάει στην επιστροφή των κλοπιμαίων, έχει περισσότερο ενδιαφέρον ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...


kihli: Ειδικά όταν είναι “μικρές, αθώες κι ανεπαίσθητες” ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος, Επίτιμε που δε μας τιμήσατε με τη συμμετοχή σας, ξέρετε καλά ότι όταν κάποιος είναι δεκαοκτώ βλέπει και τους πενηντάρηδες σαν ηλικιωμένους. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...


 scarlett : Πού να έβλεπες και το μπαλκόνι ζούγκλα...

Τσαλαπετεινός είπε...

Provato  Ο πλούτος της ζωής, όλα τα μικρά που αν τα φροντίσεις αναπτύσσονται.

Τσαλαπετεινός είπε...


 Silentcrossing, δεν ξέρω για θαύματα, πάντως ένα μικρό κήπο, τον στήνουμε στα σίγουρα. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...


 Γιώργος Κατσαμάκης Αυτό για τους Ινδιάνους που κάπνιζαν κάκτο μήπως το έχει γράψει ο Νταίνικεν ; Κάλεσε με βρε! Θα φέρω τον ίδιο το Μαρκόπουλο και δεν θα έχω μαζί μου το το κλαδευτήρι

Τσαλαπετεινός είπε...

karagiozaki: Ήμαρτον! (Θα κάνω έφεση!)

Thalassenia είπε...

Τα κλεψιμέϊκα πιάνουν, χαχα.

Δέκα χρόνια μετά ησύχασε η συνείδηση.

antinetrino είπε...

Πολύ καλό!
Μου άρεσε αυτή η εγκληματική σου πλευρά....:)

ippoliti_ippoliti είπε...

Μονο ότι προεξέχει φαντάζομαι όμως όχι ΟΛΟ που προεξέχει, γιατί τότε δεν είναι αθώα κλοπίτσα, παρακαλώ ξανασκέψου το πουλί ..κάτι που προεξέχει όχι όμως όλο.
Καλό καλο βράδυ
ΥΓ στον κήπο του σπιτιού που νοικιάζω για 1η φορά στη ζωή μου είδα και χαίρομαι τόσο μεγάλο δέντρο μανόλια, με τρελλαίνουν τα λουλούδια της. Ελπίζω να έχεις μία πουλί κι αν όχι μηνκλέψεις αγόρασε μία.

marimar είπε...

Τώρα πως να σ' ευχαριστήσω που μου επέστρεψες τις ζαρτινιέρες; Μάλλον να σου ζητήσω συγνώμη για τις αγριοφωνάρες μου. Ναι, καλέ μου, ακόμα ζω!!!!

Η αλήθεια είναι ότι γέλασα πάρα πολύ με τις νυχτερινές σου εξορμήσεις, σαν να τις ζούσα από κοντά, ίσως γιατί είμαι και γώ μια κλέφτρα βοτάνων. Εξαιρετική η εξομολόγηση σου, με έβγαλε από το κόπο να κάνω την αυτοκριτική μου!!!

Artanis είπε...

χαχαχα, έχω ρίξει πολύ γέλιο με το ποστ αυτό! Κατά παράδοξο τρόπο, εγώ έβρισκα πάντα σπασμένα κλωνάρια από διάφορα φυτά, και ευτυχώς πιάνανε!
Νά 'σαι καλά, σε φιλώ, καλημέρα/καλησπέρα από ΝΖ!

Τσαλαπετεινός είπε...

Thalassenia : Πότε πιάνουν, πότε όχι. Πρέπει να φυτεύεις καλόφεγγα...

Τσαλαπετεινός είπε...

antinetrino: Hoopoe`s dark side ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...


ippoliti_ippoliti: Μανόλια δεν έχω άλλη εκτός από αυτή: http://www.youtube.com/watch?v=zachNKsJDJY&feature=fvst
Ζηλευτή πάντως...

Τσαλαπετεινός είπε...


marimar : Όλα τα περίμενα αλλά να έχει γίνει η ηλικιωμένη μπλογκερ ξεπερνά κάθε φαντασία ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...



Artanis: Το φθινώπορο του Αιγαίου χαιρετά την άνοιξη της Νέας Ζηλανδίας!