Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

(Λίγοι ακόμα) Επιβάτες

Ξέρω! Κοιτάζεις την εικόνα και σκέφτεσαι κάτι που έχει αφετηρία τον ύπνο και καταλήγει στο θάνατο. Δικαιολογημένα. Φταίει βλέπεις το crop που επίτηδες έδιωξε τους άλλους επιβάτες γύρω της και την άφησε μόνη, να κοιμάται στα σκληρά τραπεζοκαθίσματα, σταβέντο, πλαισιωμένη από τις λευκές τους επιφάνειες. Εγώ πάλι στάθηκα πιο πολύ στην άγρια ουλή στο αριστερό της πόδι. Σκέφτηκα ότι κάποια στιγμή βρέθηκε ξαπλωμένη σε χειρουργικό τραπέζι επαρχιακού νοσοκομείου, με την ίδια γαλήνια έκφραση μετά από ολική αναισθησία, για εγχείρηση χιαστών συνδέσμων. Ή μηνίσκου. Φταίει βλέπεις που στα δώδεκα είχα διαβάσει σε  σύντομο βιογραφικό σημείωμα για τον Ernest Hemingway μια φράση που έλεγε: “Είχε τόσες ουλές που μπορούσες να διαβάσεις πάνω στο σώμα του την ιστορία της ζωής του”.

Καραδοκούσα επί ώρες να αλλάξει θέση. Εκεί που καθόταν αρχικά, στον ήλιο, ήταν εξαϋλωμένος από το φως και τις αντανακλάσεις του. Δεν τον άκουσα να μιλάει, δεν τον είδα να διαβάζει κάτι ώστε να έχω ένδειξη για την εθνικότητά του. Ούτε εικασίες κατάφερα να κάνω. Κάποια στιγμή, προς το τέλος του ταξιδιού πια, μεταφέρθηκε κάτω από το στέγαστρο του καταστρώματος, στη σκιά. Τότε -με ένα μυστήριο τρόπο- κατάλαβα ότι ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, νεαρός στα τέλη της δεκαετίας του `60 κι από τότε συνέχισε να έρχεται κάθε καλοκαίρι.  

Η Jackie!”, σκέφτηκα μόλις έστριψα το βλέμμα και την πρόσεξα, ανεβαίνοντας την καραβίσια σκάλα για το τελευταίο κατάστρωμα. Ύστερα, στο σπίτι πια, είδα δεκάδες φωτογραφίες της Jackie, σε νεαρή ηλικία, σε κάπως πιο προχωρημένη, φωτογραφίες επίσημων περιστάσεων, άλλες πιο χαλαρές, προσωπικών στιγμών ή στα λιγοστά αυθόρμητα στιγμιότυπα που εντόπισα. Δεν υπήρχαν εμφανείς ομοιότητες. Πρώτο και κύριο: η αληθινή Jackie, δεν εμφανίστηκε παρά μία και μοναδική φορά με ανάκατα μαλλιά -σε όλες τις άλλες φωτογραφίες, ακόμα κι όταν είναι χαλαρό το χτένισμά της, ήταν απόλυτα τιθασευμένο. Επομένως, ή έκανα λάθος, ή η στάση της γυναίκας στο τελευταίο κατάστρωμα -η στροφή του κορμού, τα χέρια ανέμελα στις τσέπες του τζιν, τα μεγάλα γυαλιά και το χαμόγελο- είχαν μια απροσδιόριστη γεύση από την δεκαετία του `60. 

Δεν έμαθα το όνομα του καλοκάγαθου γίγαντα που τράβηξε την προσοχή όλων και δέχτηκε τα χάδια των περισσότερων. Χωρίς βαρελάκι με κονιάκ κρεμασμένο στο λαιμό του, χωρίς αποστολή να σώσει ταξιδιώτες χαμένους σε χιονισμένες πλαγιές, πολύ μακριά από το μοναστήρι του Αγίου Βερνάρδου στις Ελβετικές Άλπεις όπου δημιουργήθηκε η φυλή του από μοναχούς. Αραχτός στο κατάστρωμα σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, ανάσανε κοφτά στη ζέστη του Οκτώβρη κι ανέμενε υπομονετικά  τον κατάπλου. Κατά την αποβίβαση στο λιμάνι του Πειραιά όμως έχασε την στωικότητά του· κάποιος αναιδής μικρός σκύλος του όρμηξε ξαφνικά γαβγίζοντας απερίσκεπτα. Για μια στιγμή μόνο. Μέχρι να ορθωθεί ο Γολιάθ να τού απαντήσει ανάλογα και να δείξει τα δόντια του. 

Όταν είδα αυτή τη σκηνή, την ώρα που έβγαζα τη φωτογραφία, αμέσως μετά που την είδα στην οθόνη της μηχανής, αλλά κι όταν την ξαναείδα στην οθόνη του υπολογιστή ήξερα ότι έκρυβε μια ιστορία. Μια ιστορία που εγώ δεν θα τολμούσα  να γράψω γιατί από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι αυτή ήταν μια ιστορία που θα μπορούσε να διηγηθεί πολύ καλύτερα κάποιος άλλος. Όχι οποιοσδήποτε άλλος, μα αποκλειστικά και μόνο ο gasireu. Έτσι θα μού επιτρέψετε να καταθέσω εδώ την εικόνα κι αν (κι όταν) εκείνος θέλει να μπει στον κόπο, ας κάνει ανάληψη. 


 Το έχω παρατηρήσει, όχι μόνο στα θαλάσσια αλλά και στα αεροπορικά ταξίδια: όταν εμφανίζεται ένα νησί στον ορίζοντα ή κάτω από τα σύννεφα, σχεδόν πάντα κάποιος επιβάτης αναφωνεί με σιγουριά το όνομά του. Τις περισσότερες από τις φορές που μπορούσα να το τσεκάρω -γιατί ήμουν απόλυτα σίγουρος για το νησί- ο επιβάτης έκανε λάθος. Και σε αυτή την περίπτωση ήμουν βέβαιος ότι είχε πέσει έξω. Όχι γιατί άκουσα τί είπε -ήμουν άλλωστε αρκετά μακριά- αλλά γιατί είδα ότι η μικρή δίπλα του, όχι μόνο δεν έδωσε καμία απολύτως σημασία αλλά συνέχισε να κοιτάζει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Εμπιστεύομαι βλέπεις περισσότερο τα παιδιά από τους μεγάλους.

Μεγάλα φτερά, ένα αστέρι κεντρικά, από πάνω μια κορώνα κι από κάτω η λέξη "ζωή". Με κεφαλαία και στα αγγλικά. Α! Και δυσδιάκριτα αρχικά δεξιά κι αριστερά της κορώνας. Πάμε πάλι. Φτερούγες, αστέρι, κορώνα, life και αρχικά... Δεν έβγαζα άκρη. Έστειλα την εικόνα σε ένα φίλο μπας και βρει εκείνος και με διαφωτίσει, αλλά μου απάντησε: Το τατού δε μου μοιάζει κάποιο αναγνωρίσιμο σύμβολο, μάλλον ιδέα του ήταν να συνδυάσει διάφορα πράγματα”. “Μα τότε δε βγαίνει ιστορία ούτε με 30 λέξεις...”, σκέφτηκα και αποφάσισα να αφήσω εκτός ποστ αυτή την εικόνα. Αν τελικά τη βλέπετε εδώ είναι γιατί έστω και χωρίς ιστορία της προκοπής, νομίζω ότι  δείχνει ξεκάθαρα πόση ζέστη έκανε τη μέρα της επιστροφής. Οκτώβρη μήνα... 


"Θα πάω να πάρω τη βαλίτσα από το χώρο των αποσκευών... θα περιμένω να κατέβουν όλοι και θα βγω τελευταία... Θα πάρω το μετρό για Σύνταγμα, μετά θα περπατήσω... το ξενοδοχείο είναι κοντά, αρκεί να το βρω αμέσως. Τη μέρα που ήρθα παιδεύτηκα αρκετά...σήμερα όμως θα τα καταφέρω...Θα αφήσω εκεί τα πράγματα και θα βγω για μια βόλτα στην Πλάκα...Θα φάω το τελευταίο μου σουβλάκι. “Ena gyro me pita parakalo” θα τους πω και θα ζητήσω να βάλουν παραπάνω tzatziki... Αύριο θα ξυπνήσω νωρίς για να προλάβω να πάω στο καινούριο Μουσείο της Ακρόπολης πριν το αεροδρόμιο... Το βράδυ, μόλις φτάσω στο σπίτι και πριν κατεβάσω τις φωτογραφίες, θα ψάξω για εισιτήρια...Είναι κάπως νωρίς για το καλοκαίρι του 2013... καλύτερα όμως να το κάνω αμέσως..."



16 σχόλια:

Yannis Tsal είπε...

Αν μη τι άλλο δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς το φακό σου για έλλειψη πλουραλισμού... Εμπνεύσεις από Χεμινγουέι, βιβλικές μορφές, αντιγραφείς της Τζάκι, εξωτικά τετράποδα, μυστηριώδη σύμβολα... Θα μας φάει η αγωνία όμως με την ιστορία με τις δύο κοπέλες, μέχρι τουλάχιστο να δεχτεί την ανάθεση ο Γκαζιρέ. Ή ίσως Γκαζιρέου στα καταλανικά.

kovo voltes... είπε...

Εξαιρετικό ταξίδι...Την Τζάκι μάλιστα, εγώ με τη Μελίνα την παρομοίασα μόλις την είδα. Εκεί ταιριάζουν πιο πολύ τα ατίθασα μαλλιά...;)

Vam33 είπε...

Φοβερο ποστ Τσαλαπετεινέ!

Σταυρούλα είπε...

Πιο πολύ κι απ΄τις φωτογραφίες μ' αρέσουν οι ιστορίες σου :)

Υ.Γ. Γενικά τα παιδιά είναι πολύ δύσκολο κοινό. ;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Yannis Tsal: Και μένα θα με φάει η αγωνία, αν θελήσει τελικά να γράψει ιστορία γι αυτή την εικόνα. Ελπίζω πως θα το κάνει...

υ.γ. Εγώ τον λέω gasireu.

;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes...: Δεν έχεις άδικο! Έχει έναν αέρα Μελίνας. Ίσως όμως να φταίει πάλι η δεκαετία του εξήντα.

Καλό σου βράδυ!

Τσαλαπετεινός είπε...

Vam33: Να σαι καλά φίλε μου!

(αν μη τι άλλο όταν βάλεις πλώρη για ποστ, δεν το καταλαβαίνεις το ταξίδι - κι ας είναι μακρινό)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σταυρούλα: Δηλαδή να μη σου στείλω τις φωτογραφίες που τελικά δεν ευτύχησαν να γίνουν ιστορίες;


υ.γ. δύσκολο, αλλά πιο ειλικρινές και αυθόρμητο κοινό, τα παιδιά.

antinetrino είπε...

!

ippoliti_ippoliti είπε...

μου άρεσε τόσο που στάθηκες στην ουλή της, μου άρεσε τόσο που περιέλαβες τον καλοκάγαθο γίγαντα, τόσο που γύρισες στη δεκαετία του '60, τόσο, τόσο κάθε φωτογραφία σου, κάθε ιστορία σου, η προσεχτική ματιά σου.
υγ εν αναμονή ιατρικών αποτελεσμάτων, προφανώς με μία υπόγεια αγωνία μπαίνω και ξαναμπαίνω να διαβάσω τις ιστορίες, το νησί σου, τις διακοπές

Τσαλαπετεινός είπε...

antinetrino: Καλημέρα, καλή βδομάδα και καλό φθινόπωρο!

;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti: Να ευχηθώ τα αποτελέσματα να είναι καλά -που θα είναι- και βέβαια καλό φθινόπωρο μια που κρύωσε κάπως ο καιρός.

Καλή σου μέρα!

Σελιτσάνος είπε...

Επιτέλους συμμαζευτείτε!Φθινοπώριασε!

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Σήμερα, ναι! Φθινοπώριασε. Το Σάββατο όμως που ανέβηκε το ποστ ήταν καλοκαιράκι.

;-)

Σελιτσάνος είπε...

(Πφ!Δικαιολογίες!)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: (Μη με ζορίζεις! Θα ξαναφύγω!)