Τετάρτη 16 Ιανουαρίου 2013

Γενάρης έξω

Κάνει Γενάρη εκεί έξω. Μουδιασμένο κι ασυνάρτητο. Όπως και μέσα στις οθόνες. Μόνο που ο έξω είναι πιο ήσυχος από τον Γενάρη μέσα. Σχεδόν βουβός. Περίκλειστος σαν το τοπίο εδώ·  σαν τους ανθρώπους. Κατάκλειστες κι οι μέρες του στο λιγοστό τους φως. “Όμοιες η μια με την άλλη” σκέφτομαι.

Καμιά μέρα ίδια με την προηγούμενη δεν έχει” αντιλέγει συμπτωματικά κάποιος στη διπλανή παρέα στο καφενείο. Παλιότερα χάβρα, χαβαλές, πολιτικές κόντρες, ανελέητα πειράγματα. Τώρα εκκλησία. Και ψηλά στον τοίχο, ένα κομμάτι πιο καθαρό χρώμα, εκεί που βρισκόταν η αποκαθηλωμένη πλέον φωτογραφία του ηγέτη. Αμίλητοι οι θαμώνες γύρω από τα πράσινα τραπέζια. Στις ίδιες πάντα θέσεις. Ανακατεύουν, κόβουν, μοιράζουν, κατεβάζουν, κλείνουν, σημειώνουν. Γερνούν. Από το ραδιόφωνο άθλια τραγούδια σε χαμηλή ένταση από τοπικό σταθμό. Στην γιγάντια οθόνη παίζει κεντρικό δελτίο ειδήσεων. Ο ήχος κλειστός. Κανείς δεν γυρίζει να κοιτάξει. Οχυρωμένοι όλοι πίσω από τα φύλλα τους.

Οχυρωμένοι όλοι στα σπίτια τους. Εκτός από τα πρωινά που έχει λίγη κίνηση, οι δρόμοι της μικρής μας πόλης, έρημοι. Τα βράδια δεν βλέπεις ψυχή. Ούτε ο απόηχος των κλαρίνων της πρωτοχρονιάς απέμεινε, ούτε τα πλήθη που χόρευαν στους δρόμους. Έφυγαν κι οι κομπανίες με τα χάλκινα από τους γύρω νομούς και από τα Σκόπια. Σκόρπισε και το κέφι. Αναλήφθηκε κι εξανεμίστηκε μαζί με τους καπνούς από τις καμινάδες. Κοντά εκατό τόνοι ξύλα μοιράστηκαν από το δήμο. Εκατό και τα σπίτια που δεν έχουν ρεύμα. Διπλάσιες οι μερίδες στο καθημερινό συσσίτιο της εκκλησίας.

Πώς πάνε τα πράγματα;” ρωτάω φίλη που έχει εμπορικό κατάστημα. Κουνάει το κεφάλι της, ανοίγει το συρτάρι του γραφείου της και βγάζει ένα πάκο χαρτιά. “Έβαλα στη βιτρίνα για 2-3 μέρες αγγελία για πωλήτρια και ήρθαν 200 κοπέλες. Οι περισσότερες με πτυχία. Έβγαλα την αγγελία. Δεν ξέρω τί να κάνω. Κοιτάζω τα βιογραφικά μέρες τώρα και με πιάνει η ψυχή μου”.

Όποτε με πιάνει η ψυχή μου παίρνω το δρόμο για το ποτάμι. Μόνος. Παλιά με το ποδήλατο ήταν μια ανάσα δρόμος. Δυο ορθοπεταλιές. Με τα πόδια και τα χρόνια ο δρόμος φαίνεται παράξενα μακρύς. Η άπλα του κάμπου τελειώνει απότομα με έναν κατακόρυφο λόφο, ένα έξαρμα που κλείνει τον ορίζοντα καθώς ορθώνεται -τείχος κανονικό με το ποτάμι, τάφρο στα ριζά του. Στην κορυφή του ο Προφήτης Ηλίας. Παιδί ονειρευόμουν τη μέρα που θα έφτιαχνα μια ωραία σχεδία, θα την έριχνα στα νερά και θα έφευγα, σωστός Χοκ Φιν, πάνω στο ρεύμα. Από τον κλειστό μου τόπο μέχρι την ανοιχτή θάλασσα.

Ομίχλη. Υγρασία και κρύο. Όχι χιονιάς, μα κρύο και μονόχρωμη ερημιά. Ένα σκυλί γαβγίζει κάπου μακριά κι ύστερα λουφάζει. Οι ήχοι της πόλης που αφήνω πίσω μου λιγοστεύουν. Η βοή του ποταμού δυναμώνει. Καθώς πλησιάζω και πριν το δω, ακούω τις κροκάλες που χτυπιούνται παράφορα στο βυθό. Και τότε, για πρώτη φορά σκέφτομαι την αλλαγή σχεδίου. Όχι, δεν  αρκεί πια η απλή πλεύση πάνω σε σχεδία,  "κι όπου σε πάει το ρεύμα". Είναι ώρα να διαπλεύσω τον ποταμό. Να σκαρφαλώσω στον απότομο λόφο. Μέχρι την κορυφή. Από εκεί, πρώτα να δω, κι έπειτα να γυρίσω όλον το κόσμο, για να επιστρέψω πάλι εδώ, σωστός Φιλέας Φογκ. Από τον βουβό Γενάρη που κάνει μέσα- έξω, μέχρι τις Αλκυονίδες.

To a dead friend

31 σχόλια:

kovo voltes... είπε...

Μέσα μας και οι Αλκυονίδες πιο φωτεινές απ'οτι έξω. Μα το μέσα κάποια στιγμή διαχέεται στο έξω. Σίγουρο αυτό, απόλυτο. Δεν γίνεται αλλιώς...Αρκεί να πηδήξουμε απο τη σχεδία στο νερό. Να το νιώσουμε...;)

Ανώνυμος είπε...

Πρώτα με έκανες να κλαίω πρωί-πρωί. Ύστερα, κατάφερες να με τρομοκρατήσεις έστω και για ένα-δυο δευτερόλεπτα, μέχρι να ολοκληρώσω την πρόταση, με αυτή την "αλλαγή σχεδίου"! Μη μου το κάνεις αυτό! Κράτα γερά, δεν είπαμε?

new-girl-on-the-blog είπε...

..άγριο πράγμα ο χειμώνας μέσα..

(αυτή πιστεύω είναι μία από τις καλύτερες αναρτήσεις σου..ευχαριστώ..)

xtina είπε...

"στο δρόμο να μην κουραστείς"
καλημέρα Τσαλαπετεινέ

Theorema είπε...

συναισθηματικό, με χρώματα και ωραίες εικόνες. ωραίο κείμενο, Τσαλ ;)

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι ακόμα ονειρεύομαι αυτή τη σχεδία...

γρηγόρης στ. είπε...

Αυτούς τους γενάρηδες μέσα αρχίζω και φοβάμαι. Λέω όμως να ξαναρίξω τη σχεδία στα νερά.

silia είπε...

Μα ... κοντά , σχεδόν δίπλα , είναι η Άνοιξη . Τότε όλα θα είναι πιο φωτεινά και όμορφα ...
Όχι ?...
Αν άρπαξες το πληκτρολόγιο , για να μου απαντήσεις ένα "όχι" , άστο καλύτερα . Άφησέ με να ζω μ' αυτή την ψευδαίσθηση .
Χωρίς ψευδαισθήσεις , πονούν πιο πολύ (από την υγρασία), τα γέρικα κόκκαλά μου .
Εύχομαι μια ... Άνοιξη .
... Παντού ...

Margo είπε...

Εξαιρετικό ψυχογράφημα της κοινωνίας μας σήμερα κι ας είναι καθαρά προσωπικό. Για μένα όμως αυτό είναι η ιστορία. Οι άνθρωποι και ο τρόπος που βιώνουν το κάθε τι.

Οι αλκυονίδες μέρες δεν αργούν Τσαλαπετεινέ μου, αγάντα μόνο μέχρι τότε…

Σελιτσάνος είπε...

Ελπίζω το τραγούδι να μην παραπέμπει στην πραγματικότητα.Γιατί τότε είναι όντως σκληρός ο χειμώνας.

ΦΛΩΡΑ είπε...

Yπέροχη νοηματική ανάρτηση.
Πες μας όμως τσαλαπετεινέ μου ποια είναι η πόλη σου....

serenata είπε...

Πάντα στην κορυφή υπάρχει εκκλησάκι του προφήτη Ηλία...
Κάτι δεν αλλάζει σ' αυτή τη ζωή.
Οπως κι οι Αλκυονίδες.
Θα ρθουν!
Ολα θα ρθουν στην ώρα τους.
Εξαιρετική ανάρτηση!

Σταυρούλα είπε...

Κράτα, Τσαλαπετεινέ.Οι περισσότεροι κρατιόμαστε με την ψυχή στο στόμα.

(Ο μέσα Γενάρης πολύ βροχάρης )

Yannis Tsal είπε...

Μπορεί να μην έχει τη βαβούρα και το μπουλούκι άλλων εποχών, αλλά για δες καλύτερα στο βάθος, από την πλατεία... Πλησιάζει αργά ένας όμιλος ανθρώπων. Σαν... περιπλανώμενος θίασος.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

... η μέσα βροχή των επαρχιακών καφενείων... μάλιστα... τελικά κι εμείς συγκεντρωμένοι στο ίδιο παιχνίδι είμαστε κάπως: ανακατεύουμε, κόβουμε, μοιράζουμε, κατεβάζουμε, κλείνουμε, σημειώνουμε...

Τσαλαπετεινός είπε...


kovo voltes..: Το μέσα που αναφέρω είναι το μέσα στις οθόνες. Μεγάλες και μικρές. Είναι όμως και το μέσα μέσα. Εκεί, ευτυχώς κάτι κρατάει από Αλκυονίδες.

Τσαλαπετεινός είπε...


Ανώνυμος : Δεν με ξέρεις γι αυτό τρομοκρατήθηκες. Κρατάω γερά! (Με κόπο βεβαια, αλλά κρατάω)

Τσαλαπετεινός είπε...


new-girl-on-the-blog : Ο χειμώνας περνάει. Ο μέσα, κάπως πιο δύσκολα. Αλλά κι αυτόν τον παλεύουμε. Όπως μπορούμε...

Τσαλαπετεινός είπε...


xtina : Ωραία ευχή Χριστίνα! Σ` ευχαριστώ.

Τσαλαπετεινός είπε...


xtina : Ωραία ευχή Χριστίνα! Σ` ευχαριστώ.

Τσαλαπετεινός είπε...


Theorema : Έβαλα ασπρόμαυρο φίλμ στη μηχανή. Τώρα πώς βρήκαν χρώματα, είναι άξιο απορίας. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...


fvasileiou : Τη σχεδία του Χοκ Φίν και το νησί του Ροβινσώνα...

Τσαλαπετεινός είπε...


γρηγόρης στ.: Δεν είναι καιρός για σχεδία Γρηγόρη. Διασχίσουμε το ποτάμι και προχωράμε. "Στα απρόσιτα όνειρα των βουνών της Ανοιξης". ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...


Margo : Αγάντα, Margo μου, αγάντα! (είδες όμως ακόμα και στα βουνίσια ποστ πώς βγαίνει ο θαλασσινός έποπας;)

Τσαλαπετεινός είπε...


Σελιτσάνος : Τον φοβήθηκα τον τίτλο μα το κομμάτι μού φάνηκε ιδανικό sound track και για το ποστ αλλά και για το τοπίο, όπως είναι αυτή την εποχή.

Τσαλαπετεινός είπε...


FLORA GIA: Δεν έχει σημασία ποια είναι η μικρή μας πόλη. Νομίζω ότι θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε πόλη από τη Μακεδονία ως τη Θράκη κι από την Ήπειρο μέχρι την Κρήτη. Έμοιαζαν πάντα οι μικρές επαρχιακές πόλεις στα βασικά τους χαρακτηριστικά και τώρα με την κρίση, πολύ περισσότερο.

Τσαλαπετεινός είπε...


Serenata: Το εκκλησάκι το πρόσθεσα τελευταία στιγμή. Ο Προφήτης Ηλίας είναι μαζί με τον Άγιο Νικόλα, αγαπημένος άγιος, αν κι αυτός απαρνήθηκε τη θάλασσα και πήρε τα βουνά με ένα κουπί στα χέρια του. Εγκαταστάθηκε εκεί που πια οι άνθρωποι δεν γνώριζαν τη χρήση του κουπιού. Πολύ μακριά από τη θάλασσα.

Τσαλαπετεινός είπε...


Σταυρούλα: Τακ τακ, εσύ, τακ τακ εγώ. Τώρα έχουμε και το τικ τικ της βροχής. Κι ο καιρός μαζί μας. Κι εμείς καβάλα στον καιρό.
;-)

Τσαλαπετεινός είπε...



Yannis Tsal: Τους περιπλανώμενους θιάσους, όπως και τους αόρατους πρώτα τους ακούς και μετά τους βλέπεις. Κι έχω τα αυτιά μου ανοιχτά... ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος Κατσαμάκης: Στο παιχνίδι πάντως μέσα στις οθόνες, εσύ είσαι που μοιράζεις συνέχεια την τράπουλα. Για αυτό και δεν θα γεράσεις ποτέ Κατσαμάκη!

Τσαλαπετεινός είπε...

silia: Ζητώ συγνώμη για την καθυστερημένη δημοσίευση του σχολίου σας. Είχε πάει μόνο του και είχε χωθεί στα ανεπιθύμητα.Και πάλι συγνώμη.

Ναι, η άνοιξη είναι κοντά κι αν αργήσει να έρθει, δε θα καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια. Θα πάμε εμείς να τη φέρουμε. Μέσα έξω.

;-)