Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Φίλε μου




Βρήκα το μήνυμά σου όταν γύρισα, μα λογαριάζοντας τη διαφορά ώρας είδα πως ήταν αργά για να σου τηλεφωνήσω. Χάρηκα με τα νέα σου, χάρηκα πολύ· μα την αλήθεια θα ήθελα να μπορούσα να σε κάνω κι εγώ με τη σειρά μου να χαρείς. Μα εδώ τ` αγκάθια είναι πολλά, αγκάθια σε όλο το μάκρος της μέρας, ως μέσα στον ύπνο.(1)

Κι εσύ περιμένεις ένα γράμμα που δεν έρχεται.(2) Και εγώ, τώρα που ξεκίνησα να γράφω, δεν ξέρω αν θα καταφέρω να απαντήσω στο ανήσυχο “τί γίνεται εκεί κάτω;” που με ρωτάς στο τέλος. Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις;(3) Ο χρόνος μου λεηλατημένος(4), σαν τη ζωή μου. Σαν τις ζωές μας σ` αυτό τον τόπο. Κι οι ψυχές μαραγκιασμένες, παρτάλια στο ζόφο κι η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει(5)

Βγαίνει σωματικά όλο αυτό: το νιώθω στο στομάχι, στο στήθος στο κεφάλι. Άλυτος κόμπος μέσα στο πρώτο, πάνω στο δεύτερο η πέτρα ανερμήνευτος χρησμός(6) κι αυτά τα καρφιά που χτυπάνε στο κεφάλι καταλαγιάζουν προσωρινά μόνο με Requiem. Τ` ακούω μέρες τώρα, το μετονομάζω: της Δημοκρατίας κι ύστερα κοιτάζω ψηλά· δεν είναι πλέον ουρανός αυτός, είναι ένα γαιοβάμον σκότος που μας πνίγει.(7) Λέω συχνά τα νεφρά μου θα υπερισχύσουν. Εν τούτοις μαθητεύω πια συνέχεια σε τρόμο.(8)

Μη γελαστείς! Δε δεν νοιώθουν όλοι έτσι. Μια μερίδα τόσο πολύ μαστίγωνε την ψυχή της που στο τέλος το συνήθισε και το αποζητούσε το μαστίγωμα.(9) Αυτοί είναι που σου λένε ανερυθρίαστα: "Βρεθήκαμε σ᾿ ένα διάλειμμα του κόσμου, ο σώζων εαυτόν σωθήτω."(10) Τους βλέπεις ασάλευτους και φωνάζεις: "Γαζώνουν χαμηλά τα πολυβόλα, ή σκύβεις ή απογειώνεσαι"(11) κι ένας -ένας απαντούν, όλοι το ίδιο: "είμαι τόσο φοβισμένος, που όταν μού έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μού άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του".(12)


Δε θα στο στείλω. Γράφω ώρες τώρα. Λόγια δικά μου, μα το βλέπεις, πιο πολύ μπαίνουν λόγια δανεικά. Γράφω και σβήνω. Τέτοια ζωή μας μέλλονταν, να γράφουμεν επιστολές που να μη στέλνουμε από μιαν αξήγητη δειλία (13) Θα σου έλεγα  πως όσα έχω περάσει μού `διναν κάθε δικαίωμα να τρελαθώ. Κι αληθινά θα τρελαινόμουν, αν δεν αποτελούσε κι αυτό μια κάποια παραχώρηση. (14) Θα σου έλεγα ακόμα, θέλω να γείρω… να ξεκουραστώ… να γείρω…να μάθω πάλι να μετράω τ’ άστρα χωρίς να χάνω και τον ουρανό.(15) Κι αν δεν το  γράφω είναι γιατί κι αυτό ακόμα, σήμερα μετράει σαν ήττα. Και το ξέρω καλά πια: αν αγαπήσεις τους γκρεμούς σε βγάζουν συντομότερα.(16)




τα δανεικά 

1.Γιάννης Ρίτσος ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΞΟΡΙΑΣ Ι
2.Μανώλης Αναγνωστάκης 13.12.43 
3.Γιώργος Σεφέρης Ο γυρισμός του ξενιτεμένου 
4.Τίτος Πατρίκιος, Μεσ στη λεηλασία 
5.Γιώργος Σεφέρης Τελευταίος Σταθμός
6.Αργύρης Χιόνης Ακόμα μερικές πέτρες
7.Αργύρης Χιόνης, Εσωτικά Τοπία 
9.Τίτος Πατρίκιος, Πίσω από το φλούδι των φιλιών 
10.Νίκος Καρούζος Διάλογος πρῶτος 
11.Μιχάλης Γκανάς, Απορία 
12.Τάσος Λειβαδίτης, Αυτοπροσωπογραφία 
13 Γιάννης Ρίτσος Απροσάρμοστοι
14.Τίτος Πατρίκιος Δικαίωμα 
15.Θωμάς Γκόρπας, Ποιοι μας αγαπάνε; 
16.Γιάννης Στίγκας, Η τέλεια ακουστική του λαβύρινθου 


Αναδημοσίευση στην bibliotheque 

19 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

΄Κάποιες φράσεις τις αναγνώρισα, οι άλλες είναι κίνητρο να ψάξω την πηγή τους. Εξαιρετική η ανασύνθεση.

Όσο για το θέμα τι να πω γμτ :(

Σελιτσάνος είπε...

Αυτό λέγεται κειμενοσοπιά.Εύγε.

xtina είπε...

αυτό λέγεται πραγματικό διάβασμα μιας ψυχής
χ

Οικοδόμος είπε...

«Τέτοια ζωή μας μέλλονταν, να γράφουμεν επιστολές που να μη στέλνουμε από μιαν αξήγητη δειλία»

Να είσαι βέβαιος πουλί μου πως για τέτοιες επιστολές θα υπάρχουν πάντα αποδέκτες.
Καλή δύναμη!

scarlett είπε...

τα πιο ομορφα "δανεικα" που διαβασα, αν και το αισθημα της θλιψης που αφηνουν, βαρυ

ΦΛΩΡΑ είπε...

Με ισοπέδωσες.
Αν μπορούσαν να το διαβάσουν θα χειροκροτούσαν σίγουρα.

γρηγόρης στ. είπε...

"Εκεί που σκέφτεσαι αν επειδή το θέλησες και μόνο
μπορεί ν' ανοίξει ο δρόμος προς τον άλλο"(...)

Ανώνυμος είπε...

Άριστο! Εύγε! Κι αυτή η φράση: "Τους βλέπεις ασάλευτους και φωνάζεις: "Γαζώνουν χαμηλά τα πολυβόλα, ή σκύβεις ή απογειώνεσαι"(11) κι ένας -ένας απαντούν, όλοι το ίδιο: "είμαι τόσο φοβισμένος, που όταν μού έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μού άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του".(12)" με συγκλόνισε!Είναι η τέλεια περιγραφή της κατάστασης που ζούμε.Μπράβο και πάλι μπράβο!

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Τη μια κοιτάζεις τα μυρμήγκια με τις ώρες, την άλλη κάνεις χαρτοκοπτική με την αλληλογραφία των ξένων ανθρώπων... Σου αξίζει (τη... χρειάζεσαι...) μια θεραπευτική αγκαλιά φίλε :)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σταυρούλα: Το ξέρεις καλά, στα δύσκολα, εκεί που σου κόβεται η μιλιά, καταφεύγω σε δανεικά.

Τσαλαπετεινός είπε...


Σελιτσάνος: Έχουν την τιμητική τους αυτές τις μέρες οι παντός είδους -σοπιές.

Τσαλαπετεινός είπε...


Xtina: Της ανάγκης διάβασμα ήταν αυτό, Χριστίνα, της ανάγκης.

Τσαλαπετεινός είπε...


oikodomos: Καλή μας δύναμη οικοδόμε!
"Τίποτα δὲν μποροῦμε πιὰ νὰ κρύψουμε. 
Ἐδῶ τὰ πράματα βγαίνουν τὰ μέσα ἔξω 
ὅπως μιὰ λερωμένη κάλτσα ποὺ τὴ βγάζουμε πρὶν ἀπ᾿ τὸν ὕπνο 
κι ὅλα τὰ πόδια εἶναι γυμνὰ καὶ τὰ πρόσωπα τὸ ἴδιο." (Γ. Ρ)

Τσαλαπετεινός είπε...


scarlett: Στο τέλος υπάρχει φως. Αχνό μεν, μα φως. Κράτησε αυτό αλλά μην ξεχάσεις όσα προηγήθηκαν. Εντός κι εκτός ποστ.

Τσαλαπετεινός είπε...

FLORA GIA: Δεν ξέρω αν θα χειροκροτούσαν. Υποψιάζομαι ότι θα χαιρόταν καθώς θα έβλεπαν ότι η ποίηση συνεχίζει να παραστέκεται και να μας λυτρώνει -αν όχι γλυτώνει- από την ισοπέδωση.

Τσαλαπετεινός είπε...



γρηγόρης στ. : “Εκεί που ξανασκέφτεσαι...αν γίνεται μονάχος σου να βρεις έναν καινούριο φίλο/ανάμεσα σε επιθετικούς γνωστούς και προσηνείς αγνώστους/εκεί που αναλογίζεσαι αν μπορείς ακόμα ν` απευθύνεσαι/ σε όσους απορρίπτουν πριν καν ακούσουνε τα λόγια σου/ να μην σιωπάς μπροστά σ` αυτούς που δεν θέλουν να ξέρουν/ πώς όλοι μαζί βαδίζουμε προς το θάνατο/εκεί που προσπαθείς να μεταπείσεις όσους αρνιούνται/ πως η ζωή είναι από μόνη της ένα θαύμα...”

Τσαλαπετεινός είπε...


Ανώνυμος: Όλα έχουν ειπωθεί. Ή έχουν ειπωθεί με ένα τρόπο που ερμηνεύει τις Εποχές. Ποίηση παντός καιρού.

Σε ευχαριστώ.

Τσαλαπετεινός είπε...


Γιώργος Κατσαμάκης: Καυστικόν ως συνήθως το σχόλιο -αυτά τα μυρμήγκια μέχρι πότε θα τα πληρώνω Θεέ μου;- πλην όμως παυσίλυπος η κατάληξή του, η φέρουσα εξόχως ιαματικόν εναγκαλισμόν.

Μαύρος Γάτος είπε...

Πουλάκι,μεαγγιξε πολύ βαθιά το φτερούγισμάσου