Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Μοναχοπούλι



Χαμογελάω. Το βλέπεις. Κατάμαυρο γυφτάκι, δίπλα στη θάλασσα. Ηλικία; Αδιευκρίνιστη. Ενώ σε όλες τις παιδικές φωτογραφίες υπάρχει στην πίσω πλευρά με ωραία γράμματα, σχολαστικά σημειωμένος ο τόπος, η ημερομηνία και η ηλικία -υπολογισμένη με ακρίβεια ημέρας- σε αυτή τίποτα. Υπολογίζω ότι είμαι γύρω στα τρία. Βαριά τέσσερα. Προφανώς είναι καλοκαίρι και βρίσκομαι κάπου στην Κρήτη. Αν κρίνω από τα κύματα και το χαμηλό ύψος που βρίσκεται το αεροπλάνο, στο βόρειο μέρος.

Χαμογελούσα μόνο μπροστά στο φακό. Σπάνια σε άλλες περιπτώσεις. Ίσως για να υπάρχουν στο μέλλον πειστήρια μιας ευτυχισμένης παιδικής ηλικίας. Δεν ήταν όμως. Το θυμάμαι πολύ καλά. Όχι γιατί της έλειπε κάτι βασικό, μα γιατί ήταν μοναχική. Πολύ μοναχική. Θυμάμαι ακόμα τις ώρες που έπαιζα χωρίς παρέα. Ατέλειωτες ώρες, βουβές, στο δωμάτιό μου, χωρίς να έχω δίπλα μου κάποιον να μοιραστώ, να παίξω. Χωρίς να έχω απένταντί μου κάποιον να συναγωνιστώ, να μιλήσω, να τσακωθώ, και μετά να φιλώσω.

Περίμενα αδέλφια πώς και πώς αλλά δεν ερχόταν. Παρακαλούσα, γονείς, πελαργό και Παναγίτσα. Με αυτή τη σειρά. Τίποτα. Οι γονείς, γι αυτό όπως και για όλα τα άλλα που ζητούσα, έθεταν ως προϋπόθεση το γενικό και αόριστο “να γίνεις πρώτα καλό παιδί”. Οι πελαργοί πάλι, όποτε τους συναντούσα, εκεί ψηλά που ήταν, μάλλον δε με άκουγαν. Αλλά κι η Παναγίτσα έμενε ασυγκίνητη στις επικλίσεις μου, στις οκτώ ακριβώς κάθε βράδυ. Με το που ακουγόταν και το όγδοο νταν από το ρολόι της Αγίας Παρασκευής, άρχιζα την προσευχή μου και στο τέλος, εκεί που έλεγε “στείλε μου και πάλι/κοντά στο προσκεφάλι/ τον άγγελό μου τον καλό” κολλούσα τον καημό μου: “κι ένα αδελφάκι”. Δεν το άκουγε; Δεν πίστευα αρκετά; Δεν έκανε ρίμα η προσθήκη μου με τον προηγούμενο στίχο; Δεν ήξερα τί να υποθέσω. Το αποτέλεσμα είχε σημασία· παρέμενα μοναχοπαίδι.

Όταν είδα κι απόειδα, πήρα την κατάσταση στα χέρια μου. Φαντάστηκα ότι είχα αδελφό, δίδυμο μάλιστα, που για αδιευκρίνιστους λόγους είχε χαθεί. Καθόλου πρωτότυπο όπως έμαθα αργότερα. Όλα τα μοναχοπαίδια το κάνουν. Άρχισα λοιπόν να τον ψάχνω, αναζητώντας το σημάδι που ως δίδυμος θα είχε, ακριβώς ίδιο με το δικό μου στο δεξί του πλευρό. Ήταν δυο πόντους πλατύ, καμιά δεκαριά σε μήκος κι ακολουθούσε την καμπύλη του θώρακα. Σε αυτό το τμήμα, το δέρμα ήταν εμφανώς πιο ανοιχτό και όταν το καλοκαίρι μαύριζα “σαν γυφτάκι”, η διαφορά γινόταν ακόμα πιο έντονη. Το δικό του σημάδι λοιπόν όφειλε να είναι το ίδιο ακριβώς και άντε, αντί στο δεξί, να ήταν στο αριστερό πλευρό.

Ιδανική περίοδος για την αγωνιώδη αναζήτησή μου ήταν το καλοκαίρι. Ιδανικός τόπος, η παραλία. Έτσι, ανάμεσα σε κολύμπι, βουτιές και πυργάκια στην άμμο, πάντα μόνος, έριχνα κλεφτές ματιές στα άλλα παιδιά, αναζητώντας μάταια, το σημάδι· αυτό το σίγουρο στοιχείο, που θα με οδηγούσε στον αδελφό μου. Μόλις το έβλεπα, δεν υπήρχε περίπτωση, θα τον αναγνώριζα. Θα τον πλησίαζα και δεν θα χρειαζόταν να του πω απολύτως τίποτα γιατί εκείνος αμέσως θα καταλάβαινε. Γιατί δεν μπορεί, κι αυτός λογικά θα με έψαχνε.

Από τα νήπια και μετά, και ιδιαίτερα στο δημοτικό, σταδιακά άρχισα να παραμελώ την αναζήτηση. Όχι γιατί μέχρι τότε είχε αποβεί μάταιη και είχα απογοητευτεί, αλλά γιατί το κενό του χαμένου αδελφού άρχισαν να γεμίζουν συμμαθητές κι οι φίλοι στη γειτονιά, που ως μεγάλο παιδί πια μπορούσα να βγαίνω για παιχνίδι. Εκείνοι έγιναν χρόνο με το χρόνο τα αδέλφια μου. Τότε χτίστηκαν οι φιλίες που όχι μόνο αντέχουν ακόμα, μα γίνονται ακόμα πιο δυνατές. Μπήκαν από τότε γερά θεμέλια και στέρεα υλικά: Δάκρυα για ματωμένα γόνατα και τιμωρίες για αταξίες, γέλια και τραγούδια σε σκανταλιές, εκδρομές και κοπάνες, ατέλειωτες εκμυστηρεύσεις στην εφηβεία και τρελές αγωνίες σε εξετάσεις, μα πάνω από όλα, αγάπη.

Κι όταν πίστεψα πια ότι αυτές οι φιλίες είχαν καλύψει απόλυτα το κενό ενός αδελφού, έφτασαν εκείνες οι ατέλειωτες ώρες σε μια καρέκλα δίπλα σε ένα κρεβάτι εντατικής, τότε που ο χρόνος μετρούσε με τον ορό που έπεφτε σταγόνα σταγόνα. Κι ύστερα ήρθαν αυτά τα ατέλειωτα, αργά βήματα μέχρι τα μνήματα. Τότε, κι εκείνες τις ώρες μόνο, κατάλαβα πως το βάρος της απώλειας του πατέρα, θα μπορούσε να σηκώσει μαζί μου, μόνο ένας άνθρωπος βγαλμένος από την ίδια μήτρα. Κι ας ήταν οι φίλοι ουσιαστικά δίπλα μου.

Το σημάδι στο δεξί μου πλευρό έσβησε στην εφηβεία. Χάθηκε  όπως ακριβώς είχε εμφανιστεί στη βρεφική ηλικία: ανεξήγητα. Σήμερα ακόμα ψάχνω για αδέλφια, αναζητώντας όμως άλλα σημάδια. Με άλλους τρόπους. Κάποτε λαθεύω, νομίζω ότι βρέθηκαν, μα μετά διαπιστώνω ότι έπεσα έξω. Προσωρινά απογοητεύομαι αλλά δε σταματάω την αναζήτηση γιατί ξέρω με σιγουριά ότι τα χαμένα μας αδέλφια, αυτά που φέρουν τα ίδια με μας σημάδια, υπάρχουν και μας ψάχνουν κι εκείνα.



Το σημερινό ποστ είναι η συμμετοχή του τσαλαπετεινού στο διαδικτυακό αφιέρωμα στις παιδικές μας φωτογραφίες, κατόπιν παρακίνησης του κυρίου Κατσαμάκη. Συμμετέχουν:
Σημειωματάριο: Μια παλιά φωτογραφία
Τσαλαπετεινός: Μοναχοπούλι


27 σχόλια:

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Ο αδερφός σου είναι πιο όμορφος από σένα στη φωτογραφία ρε, ναι;

(τα παιδικά σημάδια δεν σβήνονται νομίζω- πολύ ωραία η ιστορία σου φίλε, πολύ ωραία. Ελπίζω να μην άφησες τίποτα στην άκρη για το ποστ :)... )

Σελιτσάνος είπε...

Έχω κι εγώ έναν θλιμμένο τσαλαπετεινό στον κήπο μου,μ' ένα τέτοιο σημάδι.Αλλά του έκλεψε την καρδιά μια όμορφη τσαλαπετεινίνα και παντρεύτηκαν κι έκαναν ένα σωρό τσαλαπετεινάκια.Στήσαν στέρεο σπιτικό και δίνουν την αίσθηση ότι θα πεθάνουν σε βαριά γεράματα,με τις φροντίδες των τσαλαπετεινόπουλων.Λες να...

Σελιτσάνος είπε...

Τώρα το είδα:"βαθιά" βέβαια,όχι βαριά.

Nefosis είπε...

Να σου πω μια ιστορία απ’ την ανάποδη;
(για να μην περιμένω να απαντήσεις, στη λέω)
Είμαστε διακοπές με το μεγάλο μου γιο. Είναι 2 ετών κ παίζει με τα κουβαδάκια στην παραλία. Εγώ λιώνω να τον χαζεύω κι αυτός κοιτάζει όλο ζήλεια τρία αδερφάκια που παίζουν παρεούλα παραδίπλα. Σύντομα, ανακατεύονται παιδιά και παιχνίδια κι εκεί που νομίζω πως πέρασε καλά, μου εκμυστηρεύεται την ώρα μετά το βραδινό παραμύθι: «τυχερός ο Αλέξανδρος» (το ένα από τα τρία παιδάκια). Γιατί, τον ρωτάω. «Έχει δυο αδέρφια». Και έτσι μου φυτεύτηκε ο σπόρος πριν ακόμα φυτευτεί το αδερφάκι του δικού μου.
Όταν σήμερα βρίζονται με τον αδερφό του, του θυμίζω εκείνη την κουβέντα. «Αδύνατον!», μου λέει. «Αποκλείεται εγώ να ήθελα αδερφό. Και σε κάθε περίπτωση, δεν ήθελα αυτόν τον αδερφό!»
(Πολύ-πολύ όμορφη ιστορία. Και ήσουν και κούκλος-μην ακούς τους ζηλιάρηδες!)

Σταυρούλα είπε...

Κουκλάκι το μοναχοπούλι.

Έποαπα, κι εγώ που ΄μαι η μεσαία από 3 αδερφές δεν ήθελα τη μικρότερη αδερφή μου τότε (ναι, ζήλευα, Κατσαμάκη!).

Στα δύσκολα ναι, τ αδέρφια μοιράζονται αλλιώς τον πόνο. Ευτυχώς έχουμε και τους φίλους , τα άλλα μας αδέρφια.

serenata είπε...

Ελα με συγκίνησες!!
Κι εγώ μοναχοπαίδι....
Είχα πλάσει με τη φαντασία μου έναν αδερφό.
Έβγαινα στο μπαλκόνι και τον φώναζα.
Κάποια στιγμή μου πέρασε κι εμένα.....
Μεγαλώνοντας όμως και κυρίως όταν έχασα τη μαμά μου άρχισα ξανά να αναζητώ....
Και να νιώθω ξανά αυτό τον πόνο όταν οι άλλοι μιλάνε για τ' αδέρφια τους....
Δε ζηλεύω......
Θέλω να κι εγώ.....
Αντε, με πήραν πάλι τα ζουμιά..

KidsCloud.gr είπε...

OK! Tώρα μπορώ να πάρω τις ενοχές μου, που η κόρη μου είναι μοναχοπαίδι και να πάω σε μία γωνιά...
Όμορφη φωτογραφία και ακόμη πιο όμορφη ιστορία! :)

γρηγόρης στ. είπε...

Πάντα τα βήματα μέχρι τα μνήματα είναι μοναχικά.
Πάντα όμως υπάρχουν αδέλφια, χαμένα, όπως θες πες τα, με σημάδια και χωρίς, από την ίδια μήτρα ή από άλλη.

Ανώνυμος είπε...

Μελαγχολικό, αλλά συνάμα τρυφερό, κείμενο.
Η τελευταία πρόταση δε, όλα τα λεφτά...

Άπαπαπαπα, Έποπα! (παρήχηση του π)
Ένας άλλος έποψ έχει κι αυτός το ενδιαφέρον του.

http://www.politeianet.gr/index.php?page=shop.product_details&product_id=199300&option=com_virtuemart&Itemid=89


κ.κ.

Τσαλαπετεινός είπε...


Γιώργος Κατσαμάκης: Αυτά τα λες γιατί εγώ ήξερα να ποζάρω και κοίταζα το φακό κι όχι στα ουράνια σα μερικούς μερικούς!

Τα μέσα σημάδια και αυτά στα γόνατα δεν σβήνονται ποτέ. Αλλά επειδή διανύω ακόμα την παιδική ηλικία κι αυτά τα απανωτά αφιερώματα -ένα το μήνα μας βάζεις βρε αθεόφοβε- σίγουρα θα μου δημιουργήσουν τραύματα κάνε λίγο κράτει. Μετά το Πάσχα το επόμενο. (5 Μάη πέφτει, το τσέκαρα) Για αυτο πάντως, σε ευχαριστούμε. Γαλίφη.

Τσαλαπετεινός είπε...


Σελιτσάνος : Σε τί μπελάδες με βάζετε! Αν τύχει και διαβάσει το ποστ η μητέρα θα άλλαξει το τροπάρι. Ή μάλλον θα προσθέσει στο τέλος του: “Τα βλέπεις! Τα λέει κι ο κύριος Σελιτσάνος”

Επειδή αρνούμαι να πιστέψω ότι μπορεί ο Επίτιμος να κάνει λάθος, το διάβασα “βαθιά” και με μπέρδεψε το δεύτερο σχόλιο.

Τσαλαπετεινός είπε...


Nefosis A: Το φανταζόμουν ότι η ιστορία έχει και την ανάποδη όψη της. Μα καθένας τον δικό του πόνο κοιτάζει ;-) Όταν μεγαλώσουν τα πράγματα θα αλλάξουν.

Τους ζηλιάρηδες τους ακούω μόνο όταν μας ζητάνε να συμμετέχουμε σε αφιερώματα ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...


Σταυρούλα: Γυφτάκι όμως ε; Ακόμα και μετά την επιστράτευση του brightness.
Μπορεί να ζήλευες τότε, για λίγο καιρό φαντάζομαι μέχρι να συνηθίσεις την παρουσία της, αλλά τώρα; Δεν χαίρεσαι που είσαστε τρεις;

Τσαλαπετεινός είπε...


serenata: Η φωτογραφία έφταιγε για το ποστ. Αν είχα πρόσβαση στο παιδικό μου άλμπουμ μάλλον θα διάλεγα κάποια άλλη και έτσι θα έγραφα άλλη ιστορία που μάλλον θα ήταν πιο χαρούμενη. Αλλά όταν έχεις να κάνεις με τον Κατσαμάκη που και αδελφό έχει και ένα σωρό ξαδέλφια πρέπει να κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να ανταποκριθείς αμέσως μόλις σου το ζητήσει.

Καλή σου νύχτα μοναχοπαίδι!

Τσαλαπετεινός είπε...


KIDS' CLOUD: Να είσαι καλά και να δώσεις χαιρετίσματα στο μοναχοπαίδι σου! Από τον τσαλαπετεινό να της πεις.
;-)

Τσαλαπετεινός είπε...


γρηγόρης στ.: Ότι υπάρχουν, υπάρχουν! Κι όταν τα βρίσκουμε ακόμα και τα πιο δύσκολα βήματά μας τα κάνουν κάπως ευκολότερα.

υ.γ. Ακόμα σκέφτομαι τα μπακακάκια. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...


κ.κ: Κάπως έτσι δεν είναι σε γενικές γραμμές η παιδική ηλικία; Μελαγχολική και τρυφερή.

Ευχαριστώ για την παρήχηση και για το λινκ του τσαλαπετεινού. Μπήκε ήδη στη λίστα με τα επιθυμητά.

Σταυρούλα είπε...

Τσαλαπετεινέ, γυφτάκια γινόμαστε όλοι τότε. Εγώ ας μη μιλάω. Ένας μεγάλος ξάδερφος με έλεγε "σοκολάτα μου. Η μικρή αδερφή άσπρη και ξανθή σαν τη μεγάλη(εγώ μαυροτσούκαλο), μου έλεγε το καλοκαίρι να γυρίζω το βράδυ απ΄την άλλη μεριά γιατί άσπριζαν στο σκοτάδι τα μάτια και τα δόντια μου και φοβόταν. ;)

Όχι, δε θα μπορούσα χωρίς καμιά μου αδερφούλα να ζήσω.Άσε που μου έκαναν το καλύτερο δώρο , τ ανίψια :)

Polyanna είπε...

Τόσο όμορφο κειμενο αν και παραπονιαρικο:) Κι εγω πάντως τον αδερφό μου τώρα που ειναι στα ξένα και τον εκτίμησα και μου λειπει και τον αγάπησα ακομη πιο πολυ:) Ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας.

L' Aesthete Soleil είπε...

Διακρίνω μια θλίψη ίσως, κάποια μελαγχολία, ωστόσο το κείμενό σου είναι υπέροχο. Από τα ωραιότερα και πιο εσωστρεφή.

Margo είπε...

Δεν είναι κανόνας τσαλαπετεινέ μου τα αδέλφια να είναι πραγματικά κοντά. Στη ζωή κοντά. Ο φίλος, η φίλη μπορεί να γίνουν περισσότερο κι από δίδυμα αδέλφια. Η αληθινή φιλία είναι ευλογία και να ξέρεις όλοι την ψάχνουμε κι ας μην μεγαλώσαμε μονάχοι.

Το μικρό τσαλαπετεινάκι μου υπενθύμισε πως η ψυχούλα των παιδιών εύκολα τραυματίζεται και για να μην πονούν πλάθουν έναν κόσμο φαντασίας για να ζουν μέσα σ' αυτόν..




Ανώνυμος είπε...

Αυτό το κείμενο ήταν το καλωσόρισμα της άνοιξης για φέτος. Μελαγχολικό αλλά γεμάτο ελπίδες. Καλημέρα!

Τσαλαπετεινός είπε...


Σταυρούλα: Αν σου έλεγε η αδελφή σου να γυρίζεις από την άλλη γιατί φοβόταν, όταν ήταν μικρή μάλλον το εννοούσε και δεν ήταν απλώς ένα πείραγμα.

Ελπίζω να βάλατε όλες Μάρτη με μεγάλο δείκτη προστασίας. Για τα ανίψια, δεν έχω καμία αμφιβολία- φοράνε σίγουρα. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...


Polyanna: Αποφεύγω τα παραπονιάρικα ποστ μα όταν η παραγγελία έρχεται από τον Κατσαμάκη, τί να κάνω παρασύρομαι. ;-)
Σε ευχαριστώ!

Τσαλαπετεινός είπε...


L' Aesthéte Soleil: Είσαι άτυχος! Έπεσες ίσως στο μοναδικό -και για να μην είμαι υπερβολικός ένα από τα ελάχιστα- κείμενο σε αυτό το μπλογκ που και λίγη θλίψη το χαρακτηρίζει και αρκετή μελαγχολία. Αλλά νομίζω ότι αυτά είναι κάποια από τα συστατικά της παιδικής ηλικίας.

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Νομίζω ότι είναι κανόνας τα αδέλφια να είναι ουσιαστικά κοντά, τουλάχιστον στη δική μας κοινωνία, αλλά με αρκετές εξαιρέσεις που καμιά φορά γίνονται κραυγαλέες. Όπως κανόνας είναι και οι καλοί φίλοι να γίνονται αδέλφια μας. Αλλά κι αυτός ο κανόνας δυστυχώς έχει τις εξαιρέσεις του.

Καλό απόγευμα Margo μου.

Τσαλαπετεινός είπε...



silentcrossing: Μόνο εσύ διέκρινες την ελπίδα που αφήνει το κείμενο. Πρώτη φορά, χωρίς να θέλω, κατάφερα να την κρύψω τόσο καλά. ;-)

υ.γ. Το καλωσόρισμα της άνοιξης πάντως έγινε με φωτογραφίες, στην ώρα του.