Οδός Γαβριέλας

Διαβάζω στο μπλογκ του φίλου μου του Βιβλιοθηκάριου την ανάρτησή του με τίτλο Αστική Βιογραφία:

"...Οι άνθρωποι βγαίνουν από τα σπίτια τους και παίρνουν τους δρόμους και πάνε- δρόμους που τέμνονται, που προχωρούν παράλληλα, μοναχικούς δρόμους, δρόμους που οδηγούν σε αδιέξοδα (καμιά φορά επώνυμα αδιέξοδα).

Σε αυτή την πόλη δεν υπάρχει δρόμος που να λέγεται "οδός ελευθερίας", μονάχα πλατείες έχουν αυτό το όνομα. Δρόμοι δηλαδή που γυρίζουν συνέχεια και ακατάπαυστα γύρω-γύρω από ένα άγαλμα."

...και σκέφτομαι τη Γαβριέλα -γερμανίδα που μένει πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Το σπίτι της στο Νησί βρίσκεται σε αδιέξοδο. Ακόμα κι αν παρασύρει το βλέμμα σου ο περιποιημένος κήπος της, σίγουρα θα προσέξεις τη μεγάλη ταμπέλα -120% σε σχέση με τις κανονικές- με το όνομα του δρόμου: “Οδός Γαβριέλας”. Δεν ξέρω, αν η ίδια το σκέφτηκε, παράγγειλε την ταμπέλα και την τοποθέτησε κι έτσι όπως στο αδιέξοδο βρίσκεται μόνο το δικό της σπίτι οι αρχές του τόπου, υπεύθυνες για την ονοματοδοσία των οδών, δεν έφεραν αντίρρηση ή αν οι ντόπιοι -που την εκτιμούν πολύ- κάποια άνοιξη, πριν έρθει εκείνη στο Νησί, για να της κάνουν έκπληξη, έδωσαν στο μικρό δρόμο το όνομά της κι έβαλαν αυτή την ταμπέλα.

Θα μπορούσα να ρωτήσω και να μάθω πώς έγινε, μα δε θα το κάνω. Προτιμώ να σκέφτομαι τα δύο προηγούμενα, καθώς και κάποια άλλα ενδεχόμενα. Και βέβαια, προσπαθώ να φανταστώ πώς είναι ο δρόμος, έστω και έξω από το εξοχικό σου σπίτι, να φέρει το όνομά σου.

Το ποστ γράφτηκε κατ` εντολήν του Γιώργου Κατσαμάκη.