Το γάριασμα

Αποφάσισε να μείνει γυμνός·  άλλη λύση δεν υπήρχε.

Τις έβλεπε καιρό τώρα λεκιασμένες, βρωμερές και τρισάθλιες. Ήταν  αγνώριστες. Σκέφτηκε ότι δεν έπαιρνε άλλη αναβολή· είχε φτάσει ο καιρός να βάλει μπουγάδα. Στο χέρι όμως, όχι στο πλυντήριο.

Πήρε πρώτα να τις ξεχωρίζει. Τις πιο ευαίσθητες από τις πιο ανθεκτικές. Τις πιο λερές από τις άλλες με τη λιγότερη βρωμιά. Αυτές με τους λεκέδες πάνω τους που έμοιαζαν οριστικοί, τις έβαλε χωριστά, σε άλλη ντάνα. Χωριστά έβαλε και τις ελάχιστες που ήταν ελαφρώς λερωμένες.

Κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες. Μεταχειρίστηκε ζεστό νερό, απορρυπαντικά, λευκαντικά. Μέχρι και αλισίβα. Ακολούθησε τοπικό τρίψιμο. Επίμονα. Μια, δυο, τρεις φορές. Φαινόταν ότι καθάρισαν. Τις άπλωσε κι όπως ήταν εκτεθειμένες στο φως, καθώς στέγνωναν είδε ότι ήταν γαριασμένες κι οι λεκέδες, όχι τόσο εμφανείς όσο πριν, μα παρόντες.

Το πήρε απόφαση. Δε φοριόταν πια. Κουρέλια όλες τους. Ήθελαν αντικατάσταση μα ήξερε ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Άρχισε να τις μαζεύει, νωπές ακόμα. Μάζευε, μάζευε ώσπου γέμισαν τα χέρια του άχρηστες λέξεις. Χωρίς δεύτερη σκέψη τις πέταξε στα σκουπίδια.

Μετά άνοιξε τη ντουλάπα. Ήταν άδεια. Μόνο ο “φόβος” κρεμόταν καθαρός και άθικτος. Αυτόν όμως δεν θα τον φορούσε σε καμία περίπτωση.

Τότε ήταν που αποφάσισε να μείνει γυμνός·  και φυσικά βουβός.