Βαλκάνιοι στο Σεντραλ Παρκ

Πριν από αρκετές μέρες ξεκίνησα για το Σέντραλ Παρκ. Ο στόχος ήταν όχι απλώς να προλάβω -έστω και στο τέλος τους- τα φθινοπωρινά φύλλα, αλλά να φωτογραφήσω όλο το πάρκο στην καλύτερη εποχή του. Είχα καταστρώσει μεγαλεπήβολο σχέδιο που προέβλεπε τουλάχιστον 2-3 επισκέψεις για φωτογραφίες και παράλληλα συστηματική έρευνα: θα αναζητούσα πληροφορίες για την ιστορία του πάρκου, από τότε που ήταν βαλτότοπος μέχρι σήμερα, για τον σχεδιασμό του, την χλωρίδα και την πανίδα του, για ιδιαίτερες γωνιές, τα αγάλματα και τις γέφυρες του, θα αναζητούσα επίσης τους διάσημους επισκέπτες του, όπως τον Λένον που πήγε από σφαίρα σαν σήμερα το 1980 στην είσοδο του κτηρίου Ντακότα στη δυτική πλευρά του πάρκου και -γιατί όχι- θα έψαχνα μέχρι και σκηνές από ταινίες που γυρίστηκαν εκεί.

Ξεκίνησα λοιπόν για να υλοποιήσω το εξαιρετικά φιλόδοξο σχέδιο αλλά λίγο πριν φτάσω στο σταθμό του μετρό, με τους χάρτες μου, τις σημειώσεις και φυσικά τη φωτογραφική μηχανή, παρασύρθηκα από κάτι άλλο - θέμα προσεχούς ποστ- και τουλάχιστον εκείνη τη μέρα η επίσκεψη στο πάρκο αναβλήθηκε. Δυο τρεις μέρες αργότερα, αποβιβάστηκα στο σταθμό της Πέμπτης Λεωφόρου που βρίσκεται στην νοτιοανατολική γωνία του Σέντραλ Πάρκ. Η αποφασιστικότητά μου όμως γρήγορα εξανεμίστηκε. Γιατί άλλο να οργανώνεις την επιχείρηση επί χάρτου και άλλο να είσαι στο πεδίο δράσης. Εκεί καταλαβαίνεις ότι θέλεις βδομάδες για να διατρέξεις φωτογραφίζοντας τα 3.399 τετραγωνικά του χιλιόμετρα του πάρκου. Επί πλέον με τους εκατοντάδες -ίσως και χιλιάδες- Νεοϋορκέζους και τουρίστες που εκείνη και κάθε μέρα, περνάνε από το πάρκο, συχνά παρασυρόμουν και έτσι πολύ σύντομα αντικατέστησα τον ευρυγώνιο φακό με τον διακοσάρι ζουμ και άρχισα, αντί για το τοπίο να φωτογραφίζω ανθρώπους και βέβαια, πάπιες, σκιουράκια και πουλιά. 

Μετά από αρκετές ώρες περπάτημα, μερικές εκατοντάδες φωτογραφίες κι έχοντας διανύσει ελάχιστο από το νότιο τμήμα του πάρκου και αρκετά απογοητευμένος που είχα παραιτηθεί του αρχικού σχεδίου, αποφάσισα να βρω μια ήσυχη γωνιά, για να καπνίσω επιτέλους ένα τσιγάρο και να ξεκουραστώ. Η γωνιά έπρεπε οπωσδήποτε να ήταν απόμερη γιατί το κάπνισμα απαγορεύεται σε όλη την έκταση του πάρκου. Την βρήκα και απολάμβανα με κλειστά μάτια το παράνομο τσιγάρο μου όταν ξαφνικά άκουσα χάλκινα. Ήταν αυτό το γνώριμο ηχόχρωμα των δικών μας βόρειων ρυθμών, το έξαλλο, το διονυσιακό. Ανοιγόκλεισα τα μάτια και μόνο τότε σιγουρεύτηκα ότι δεν ονειρευόμουν. Ή ότι δεν είχα βρεθεί ξαφνικά από την καρδιά της Νέας Υόρκης κάπου στις γειτονιές των Βαλκανίων. 

Πέταξα το τσιγάρο, βγήκα από το καταφύγιο κι έτρεξα να δω και να ακούσω απο κοντά τους Βαλκανιους μουσικούς. Μετά από λίγο είδα ένα πλήθος συγκεντρωμένο σε μια μικρή πλατεία του πάρκου. Ένα πλήθος ετερόκλητο -μικροί και μεγάλοι κι όλες οι φυλές του Ισραήλ- που κινούνταν στο ρυθμό, ξεσηκωμένο, θαρρείς κι ήταν έτοιμο να χορέψει. Και νομίζω ότι θα χόρευε αν κάποιος έκανε την αρχή. (κλικ στο γιουτουμπάκι και συνεχίζουμε μετά μουσικής)

Με αρκετά “sorry” κατάφερα να περάσω ανάμεσα από τον κόσμο και να βρεθώ μπροστά στο συγκρότημα “Frank London's Klezmer Brass Allstars”. Άκουγα, φωτογράφιζα και στο μεταξύ προσπαθούσα να μαντέψω την καταγωγή τους. Είχα σχεδόν καταλήξει σε Σκόπια, Αλβανία και Βουλγαρία, όταν η υπαίθρια συναυλία τελείωσε. Οι περισσότεροι θεατές, ενθουσιασμένοι πέρασαν να συγχαρούν τους μουσικούς. Νιώθοντας γείτονάς τους, έμεινα στο τέλος. Είπα κι εγώ τα συγχαρητήρια μου σε όλους και κάπως διστακτικά είναι αλήθεια ρώτησα τον ακορντεονίστα: “Από πού είσαστε;” κι εκείνος μού απάντησε με εκατό τοις εκατό αμερικάνικη προφορά: “Από το Μπρούκλιν” 


το ποστ αφιερώνεται στο Βυτίο