Ο μικρός σπορέας

Όταν στην παιδική ηλικία έμαθα ότι θάβουμε τους σπόρους κι αυτοί μετά από καιρό φυτρώνουν, εντυπωσιάστηκα. Δεν είναι και λίγο· για σκέψου το! Χώνεις στο χώμα ένα σπόρο, ένα κουκούτσι, ένα βολβό και από αυτά φυτρώνουν ολόκληρα δέντρα και λουλούδια.

 

Σε μια στιγμή επιφοίτησης, σκέφτηκα κάτι που ήμουν σίγουρος ότι δεν το είχε σκεφτεί κανείς άλλος μέχρι τότε. Γιατί μόνο σπόρους, κουκούτσια και βολβούς; Γιατί όχι μολυβένια στρατιωτάκια; Να φυτρώσει από αυτά δέντρο ολόκληρο με καρπούς, μια μεραρχία ώριμη για μάχη.

Φύτεψα μερικά στρατιωτάκια, αρκετά κέρματα από το χαρτζιλίκι μου κι ένα χρυσό δαχτυλίδι της μάνας μου, που βούτηξα χωρίς να το καταλάβει. Καθώς δεν είχα την υπομονή του καλού καλλιεργητή, πήγαινα συχνά και σκάλιζα επίμονα το χώμα για να διαπιστώσω την πρόοδο της σποράς μου. Πλήρης απογοήτευση. 

Λασπωμένα τα στρατιωτάκια -ίδια με τους στρατιώτες του Qin Shi Huang- με τσακισμένες τις ξιφολόγχες τους, ούτε ρίζες είχαν βγάλει, ούτε φύτρες, ούτε κάτι που να μαρτυρά ανάπτυξη. Το ίδιο και τα κέρματα. Το δαχτυλίδι πάλι, δεν ήξερα πώς πάει, καθώς δε θυμόμουν σε ποιόν τενεκέ, από τη μεγάλη σειρά των ασπρισμένων τενεκέδων με τα χρυσάνθεμα, είχα φυτέψει.

Μού πήρε πολύ καιρό να το πάρω απόφαση ότι σοδειά από τη σπορά μου, δεν θα θέριζα, αλλά συνέχιζα να θάβω. Όχι πλέον αντικείμενα, μα σκέψεις και κυρίως επιθυμίες. Και να δεις ένα παράξενο: αυτές όχι μόνο φύτρωναν, αλλά θέριευαν με τον καιρό.

φωτο © Werner Bischof / Magnum Photos