Ἔστιν οὖν πλούσιος...

- Τὶς ἔστιν πλούσιος Έποπά μου;

-Ὁ ἐν ὀλίγοις ανθοφόροις ιβίσκοις ἀναπαυόμενος Νενέκα μου.

*Ο διασκευασμένος διάλογος από τη Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου. 

Η αφορμή για την επίδειξη των ανθισμένων ιβίσκων μου  ήταν η παρακάτω είδηση: 

«Κωδικός 24 ώρες» είναι το νέο φιλόδοξο σχέδιο του υπουργείου Οικονομικών για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Με τη βοήθεια της τεχνολογίας, των διαφόρων βάσεων δεδομένων από τράπεζες, εφορίες, υποθηκοφυλακεια, κτηματολόγιο κλπ, αλλά και στοιχείων που θα αντληθούν ακόμη και από εφαρμογές social media (Facebook, Instagram) οι φοροελεγκτές της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, του ΣΔΟΕ και άλλων κρατικών υπηρεσιών θα θέσουν στο στόχαστρο 1.800.000 ΑΦΜ πολιτών και επιχειρήσεων για τους οποίους ήδη υπάρχουν ενδείξεις φοροδιαφυγής.

Ο ελεγκτής δεν θα περιορίζεται στα στοιχεία που βγάζει αυτόματα το σύστημα αλλά θα μπορεί με τη βοήθεια της τεχνολογίας να εισέλθει στο προφίλ του φορολογούμενου στο Facebook, στο Twitter και στο Instagram να αντλήσει στοιχεία για ορισμένα περιουσιακά στοιχεία που μπορεί να μην φαίνονται στα επίσημα αρχεία που διαθέτει το κράτος. Ακόμη και ο πολυτελής τρόπος διαβίωσης που μπορεί να απεικονίζεται σε διάφορες φωτογραφίες, αν δεν υποστηρίζεται από τα δηλωθέντα εισοδήματα του φορολογούμενου θα αποτελούν στοιχεία για περαιτέρω έλεγχο και επιβολή προστίμων. (από εδώ)     

Φεγγάρια

Στο Νησί μπορώ να σε πάω στο καλύτερο σημείο για κάθε πανσέληνο του καλοκαιριού. Ιούνιο στα βράχια του βορινού κάβου. Έχουν κάνει τα κύματα καθίσματα για αυτή τη δουλειά. Πας κάθεσαι και περιμένεις να δεις το φεγγάρι ολόγεμο να βγαίνει μέσα από τη θάλασσα. Τον Ιούλιο, το καλύτερο σημείο είναι η σπηλιά. Μπροστά, στο άνοιγμα. Στο μπαλκόνι. Αράζεις εκεί, ανάβεις τσιγάρο και περιμένεις με τα πόδια στο νερό. Τον Αύγουστο πάλι είναι καλύτερα να τη δεις μέσα στο νερό. Βουτάς στην παραλία του προσκυνητή. Ξανοίγεσαι αργά καθώς νυχτώνει και όταν προβάλλει για μια στιγμή σου περνάει από το μυαλό να κολυμπήσεις μέχρι την άκρη της θάλασσας για να το συναντήσεις. Και για Σεπτέμβρη ξέρω και για του Οκτώβρη την πανσέληνο τα καλύτερα σημεία μα δε θα στα πω. Απόψε τουλάχιστον.

Είδα την ώρα κι έφυγα βιαστικά με τη μηχανή. Φοβήθηκα ότι έχω αργήσει, ότι θα έχει ήδη ξεμυτίσει κι έτσι έτρεχα στο δρόμο. Πέρασα τα τελευταία σπίτια και πήρα να ανηφορίζω. Βρήκα μια καλή γωνιά κι άραξα κάτω στο χώμα, ανάμεσα σε έναν ευκάλυπτο και ένα πεύκο καμένο από τις πυρκαγιές του 07. Μπροστά γκρεμός, κάτω ρέμα, απέναντι η άλλη όχθη γκρεμός, πιο ψηλά πορτοκαλιά τα φώτα της Αττικής οδού και πιο πάνω ο Υμηττός. Στην κορυφογραμμή του, σε ένα σημείο φώτιζε περισσότερο.

Πολλές φορές μέναμε στην ταβέρνα. Από νωρίς ενώναμε τρια τραπέζια, μπροστά, με θέα θάλασσα, βάζαμε καρέκλες μόνο από τη μια μεριά και καθόμασταν στη σειρά. Φάτσα Ανατολή. Αν έπαιζε μουσική λέγαμε να την κλείσουν. Μιλούσαμε σιγανά και αγριοκοιτούσαμε όποιον ανέβαζε ένταση σε άλλα τραπέζια. Ούτε τα ποτήρια τσουγκρίζαμε. Ένα σήκωμα και μια ματιά αρκούσε για το “γειά μας” και για το άλλο, το δικό μας το “Καλή Πανσέληνο”. Σιγά σιγά με τον τρόπο μας επιβάλλαμε την αρμόζουσα κατάνυξη. Γέμιζε το μαγαζί και δεν άκουγες άχνα. Μόνο το κύμα που πηγαινοερχόταν κάτω στην άμμο.

Έφτασα νωρίς τελικά. Ιδρωμένος. Έστριψα τσιγάρο, άναψα και περίμενα. Άμα παρακολουθείς το φως να πέφτει συγκεντρωμένος, ρεγουλάρεις την αναπνοή· την προσαρμόζεις στο ρυθμό του κόσμου. Απόλυτη ησυχία. Μια σαύρα μόνο πρέπει να σάλεψε στο γκρεμό κι ένα λεωφορείο κάπου μακριά γκάζωνε χωρίς επιβάτες. Κι ένα σκυλί πιο πάνω, σε μια συστάδα θάμνων κάτι πήγε να γρυλίσει αλλά σώπασε. Η Αττική οδός κι αυτή βουβή. Μόνο τα φώτα της εκεί, παρόντα. Δυο νυχτερίδες μεγάλες σαν πουλιά φτερούγισαν πάνω από το κεφάλι μου τη στιγμή που ξεμύτισε πάνω από τον Υμηττό πίσω από τη βλάστηση. Πήρε να ανηφορίζει βιαστικά.

Τη στιγμή που έσκαγε κόκκινο μέσα από τη θάλασσα -λέγαμε πως ήταν τυχερός ο πρώτος που έβλεπε το φεγγάρι- σηκωνόμασταν όρθιοι και χειροκροτούσαμε σοβαροί. Σαν να ήμασταν σε αρχαίο θέατρο στο τέλος μιας καλής παράστασης. Παρασύραμε και τους άλλους, τους απλούς τουρίστες εμείς οι ταξιδευτές και έβλεπες να αφήνουν το φαγητό τους να σηκώνονται όρθιοι και να χειροκροτούν μαζί μας. Μετά έμπαιναν οι μουσικές -νησιώτικα, κλασσική, βαριά λαϊκά, ροκιές, όλα ταίριαζαν- κι εμείς, κατεβαίναμε τα πέντε σκαλιά, πετούσαμε τα ρούχα και βουτούσαμε στα ασήμια.

Κατεβάζει δροσιά από το βουνό. Ωραία είναι αλλά πρέπει να γυρίσω. Δυό γυναίκες κατηφορίζουν αργά. Τις είχα δει πριν ώρα να ανεβαίνουν. Με βλέπουν να βγαίνω μέσα από τα σκοτάδια και ξαφνιάζονται. Τους λέω μια καθησυχαστική καλησπέρα κι αμέσως με ρωτάνε: “Είσαι με το σκυλί;”. Έχουν ξενική προφορά, απροσδιόριστης προέλευσης.”Είμαι με το φεγγάρι” τους λέω και γελάνε. 

Το Τραύμα

Πρῶτον δε χρή τόν τρωματίην σκοπεῖσθαι*

Στη θέα του τραύματος -ειδικά όταν είναι φοβερό- είτε αποστρέφεις αυτόματα το βλέμμα, είτε στέκεσαι ασάλευτος απέναντί του· η σάρκα χωρίς το ντύμα της, γυμνή από δέρμα και χαίνουσα ως το κόκκαλο, το αίμα αναβλύζον και λαμπερό, μαγνήτης. Ή φεύγεις τρέχοντας λοιπόν, ή στέκεις έκθαμβος, ενώ το ουσιαστικό, το επείγον, είναι -αν και όπως μπορείς- να βοηθήσεις τον πάσχοντα.

Καθισμένος με την πλάτη στο αλμυρίκι, τα πόδια λυγισμένα, τα χέρια απλωμένα για στήριξη και το πρόσωπο ήρεμο, χωρίς την ελάχιστη σύσπαση πόνου, στραμμένο προς τη μεριά της θάλασσας. Αν δεν κρέμονταν όλη η γάμπα -ο τρομερός γαστροκνήμιος- μέχρι τον Αχίλλειο τένοντα, στάζοντας αίμα στην άμμο, θα έλεγες ότι ο γέροντας είχε καθίσει να ξαποστάσει. Ευθυτενής και γαλήνιος αγναντεύοντας τη γραμμή του ορίζοντα, ανάμεσα στις ομπρέλες της οργανωμένης παραλίας. Δίπλα ακριβώς στις κακοκομμένες παραφυάδες του δέντρου που όργωσαν άγρια τη σάρκα του.

Οι γύρω ξαπλώστρες άδειασαν με θαυμαστή ταχύτητα. Η νωχελική, επιμελής επάλειψη με αντηλιακό σταμάτησε απότομα. Φύρδην μίγδην χώθηκαν τα απλωμένα υπάρχοντα στις τσάντες. Στα χέρια πήραν σαγιονάρες, πέδιλα και βατραχοπέδιλα και απομακρύνθηκαν σαν να είχε σκάσει βόμβα δίπλα τους· τρέχοντας άτσαλα στην άμμο για να βρεθούν μακριά από το σημείο της πτώσης και κυρίως τη θέα του νύσσοντος τραύματος, που θα έλεγες ότι προκλήθηκε σε εμπόλεμη ζώνη.

Με σφιγμένα δόντια, η νοσηλεύτρια που ειδοποιήθηκε, καθάρισε επιπόλαια το τραύμα. Όταν σήκωσε την ξεσκισμένη σάρκα για να τη τοποθετήσει στη θέση της, δυο από αυτούς που δε λάκισαν άτακτα, παρηγορούσαν τον γέροντα με ένα ποτήρι νερό και δυο χτυπήματα στον ώμο. Εκείνος ατάραχος σήκωσε τη μπλούζα του, έστριψε λίγο τον κορμό και αποκάλυψε στα πλευρά μια παλιά κακοραμμένη ουλή. “Το 54 χτύπησα στο καράβι. Ήμασταν στα ανοιχτά του Βισκαϊκού και ο πρώτος μηχανικός πρώτα έριξε τσίπουρο στην πληγή κι ύστερα την έσιαξε με τη σακοράφα που είχε ο μάγειρας για να ράβει την κοιλιά του αρνιού το Πάσχα. Μέχρι να φτάσουμε στη Φορταλέζα είχε κλείσει.”

Το ασθενοφόρο έφτασε αθόρυβα μια ώρα αργότερα και πάρκαρε στην είσοδο της παραλίας. Εκείνη τη στιγμή κάποιος από τους λακίσαντες, μακριά από το σημείο του τραυματισμού, αραχτός σε άλλη ξαπλώστρα αγόρευε: “Να μείνουν στη χώρα τους να πολεμήσουν. Που μάθανε και μας κουβαλιούνται εδώ”. Αν δεν επέμεναν έντονα νοσηλεύτρια και τραυματιοφορείς, ο γέροντας ναυτικός, ήταν ικανός να πάει μέχρι την είσοδο με τα πόδια. Κούτσα κούτσα, αλλά ευθυτενής και χωρίς την παραμικρή σύσπαση πόνου στο πρόσωπό του.

*Ιπποκράτης, Περὶ τῶν ἐν κεφαλῇ τρωμάτων

Φωτο: Florian Müller

My good friend Roosvelt

Σαντιάγο Κούβα

6 Νοεμβρίου 1940

Kύριο Φρανκλίνο Ρούσβελτ, πρόεδρο των ΗΠΑ

Καλέ μου φίλε Ρούσβελτ, δεν ξέρω καλά Αγγλικά αλλά ξέρω αρκετά ώστε να σου γράψω. Μού αρέσει να ακούω ραδιόφωνο και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί άκουσα ότι θα είσαι πρόεδρος για μια ακόμα θητεία. Είμαι δώδεκα χρόνων. Είμαι αγόρι αλλά σκέφτομαι πολύ, αλλά δεν σκέφτομαι ότι γράφω στον πρόεδρο των ΗΠΑ. Αν θέλεις, στείλε μου ένα πράσινο αμερικάνικο χαρτονόμισμα των δέκα δολαρίων στο γράμμα σου γιατί ποτέ δεν έχω δει ένα πράσινο αμερικάνικο χαρτονόμισμα των δέκα δολαρίων και θα ήθελα να έχω ένα.

Η διεύθυνσή μου είναι κ. Φιντέλ Κάστρο, Κολέγιο Ντολόρες, Σαντιάγο, επαρχία Οριέντε Κούβα.

Δεν ξέρω πολλά αγγλικά αλλά ξέρω πάρα πολλά Ισπανικά και υποθέτω ότι εσύ δεν ξέρεις πολλά Ισπανικά, αλλά ξέρεις πολλά Αγγλικά γιατί είσαι Αμερικάνος αλλά εγώ δεν είμαι Αμερικάνος. 

Σε ευχαριστώ πολύ. Γειά σου. Ο φίλος σου Φιντέλ Κάστρο.

Αν θέλεις σίδερο για να φτιάξεις τα πλοία σου, θα σου δείξω τα μεγαλύτερα μεταλλεία σιδήρου στη χώρα. Είναι στο Μαγιαρί της επαρχίας Οριέντε. 

Ο νεαρός Φιντέλ Κάστρο την εποχή εκείνη, έκανε μαθήματα αγγλικών και σε ένα βιβλίο είχε δει εικόνες αμερικανικών νομισμάτων. Φαίνεται ότι το δεκαδόλαρο τον εντυπωσίασε τόσο πολύ που έγραψε την παραπάνω επιστολή και την έστειλε στον πρόεδρο των ΗΠΑ ζητώντας του να τού στείλει ένα “πράσινο αμερικάνικο χαρτονόμισμα των δέκα δολαρίων”. 

Λίγο καιρό μετά, ένα πρωί φτάνοντας στο σχολείο, διαπίστωσε ότι όλοι συζητούσαν κατάπληκτοι για το γεγονός της ημέρας: το γράμμα που είχε φτάσει από τις ΗΠΑ, με αποστολέα τον ίδιο τον πρόεδρο Ρούσβελτ. Παραλήπτης του ήταν βέβαια ο Φιντέλ. 

Ωστόσο η προεδρική επιστολή δεν περιείχε το πολυπόθητο χαρτονόμισμα. Ορισμένοι αστειευόμενοι είπαν αργότερα ότι ίσως αν ο πρόεδρος Ρούσβελτ του είχε στείλει τελικά εκείνο το δεκαδόλαρο που είχε ζητήσει όταν ήταν παιδί, ο Φιντέλ, μεγαλώνοντας, δεν θα δημιουργούσε τόσους πονοκεφάλους στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ο Φιντέλ Κάστρο συμπληρώνει σήμερα τα 90 του χρόνια. Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου του 1926 , στο αγρόκτημα Μπριάν της επαρχίας Οριέντε.