Η Καρέκλα των δυόμισι

Το φορτηγάκι σταμάτησε έξω από το σπίτι αργά το απόγευμα. Οδηγός και συνοδηγός κατέβηκαν φουριόζοι. Ο ένας άνοιξε την μεγάλη πόρτα στο πίσω μέρος του φορτηγού και φάνηκε ένα τεράστιο κιβώτιο. Ο άλλος έψαχνε τα κουδούνια. Δεν έβρισκε άκρη και με ρώτησε αν μένει εδώ η κυρία Τάδε. Το όνομα δε μού έλεγε τίποτα. Επέμεναν και οι δυο ότι είχαν έρθει στη σωστή διεύθυνση. Ήταν λάθος τελικά. Προθυμοποιήθηκα να τους βοηθήσω παραλαμβάνοντας ό,τι είχαν για την κυρία Τάδε. “Άσε ρε φίλε την πλάκα!” μού είπε ο οδηγός φουρκισμένος και μπήκε στο φορτηγάκι. “Είναι καρέκλα που κάνει δυόμισι χιλιάδες ευρώ...” απολογήθηκε ο άλλος κλείνοντας την πίσω πόρτα. Έφυγαν γκαζώνοντας.

Άναψα ένα τσιγάρο αλλά δεν το τέλειωσα. Πήγα στην αποθήκη κι έβγαλα μια καρέκλα που είχα μαζέψει από το δρόμο πριν από καιρό και την είχα ξεχάσει εκεί. Όπου δεν έφτανε το τριβείο την περιποιήθηκα με το χέρι. Ένα χοντρό γυαλόχαρτο στην αρχή και ένα δεύτερο πέρασμα με ψιλό. Στην αποθήκη βρήκα ένα κουτί βερνίκι, μισογεμάτο. Ευτυχώς δεν είχε ξεραθεί. Το αραίωσα με νέφτι, ξεσκόνισα καλά την καρέκλα και πέρασα το πρώτο χέρι. Στέγνωσε γρήγορα και πριν περάσω το δεύτερο, τη χάιδεψα απαλά με ένα πολύ ψιλό γυαλόχαρτο. Όταν ήταν πια έτοιμη πια για να τη βάλω στο σπίτι, υπολόγισα χοντρικά ότι η όλη διαδικασία μού πήρε περίπου δυόμισι ώρες.