Το τηλεφώνημα

-"Καλησπέρα σας! Παρακαλώ, μπορώ να μιλήσω με τη Σοφία;"  Η φωνή, όπως και ο αριθμός στην οθόνη του τηλεφώνου, άγνωστη. Ηλικιωμένη  πάνω από ογδόντα ή ίσως νεότερη αλλά χρόνια καπνίστρια, σκέφτηκα. 

-"Λυπάμαι, αλλά δεν έχουμε καμία Σοφία εδώ" της είπα και μετά από μια μικρή, ανεπαίσθητη παύση, συμπλήρωσα περιπαικτικά: "Ούτε αγάπη, ούτε ελπίδα, μα ούτε και πίστη έχουμε". Γέλασε αυθόρμητα και αφού ζήτησε συγνώμη "που σας κάλεσα κατά λάθος" και πριν κλείσει, με συμβούλεψε, μισό αστεία- μισό σοβαρά: "Αν δεν έχετε πίστη και σοφία, δεν πειράζει. Όμως η αγάπη είναι απαραίτητη και πρέπει να την αναζητήσετε. Την δε ελπίδα ποτέ να μην τη χάνετε."