Ο άλλος Rousseau

Παρά το συστηματικό διάβασμα όλη τη χρονιά και το εντατικό τις τελευταίες εβδομάδες, μέχρι να δω τα θέματα η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινα. Με το που τα είδα, ησύχασα· σε όλα μπορούσα να απαντήσω άνετα. Πριν αρχίσω να γράφω, για ένα- δύο λεπτά προσπάθησα να χαλαρώσω. Μετά κράτησα μερικές πρόχειρες σημειώσεις για το πρώτο ζήτημα κι έπειτα άρχισα να γράφω. Το ίδιο έκανα και για τα άλλα. Αν και έγραφα πολύ αργά και ολοκλήρωνα πάντα στο τέλος του δεδομένου  χρόνου, εκείνη τη μέρα κατάφερα να καταρρίψω το ατομικό μου ρεκόρ· 20 λεπτά πριν την καθορισμένη ώρα, είχα τελειώσει ακόμα και το απαραίτητο διπλό τσεκάρισμα του γραπτού.

Ωστόσο, η δύναμη της συνήθειας να παραδίδω πάντα στο τέλος, δε με άφησε να παραδώσω την κόλλα μου και να βγω από την αίθουσα. Έμεινα έτσι, χαζεύοντας τους συμμαθητές που συνέχιζαν να γράφουν και πότε- πότε έριχνα μια ματιά στην κόλλα μου. Τότε, ήταν που μού κατέβηκε η ιδέα. Ήταν σατανική και σαφώς πολύ ριψοκίνδυνη αλλά μετά την ένταση που είχε προηγηθεί και την ικανοποίηση ότι είχα γράψει πολύ καλά, η αποκοτιά μού φαινόταν απόλυτα λογική. Όταν μάλιστα σκέφτηκα την έκφραση του εξεταστή που θα διάβαζε την προσθήκη, με το ζόρι συγκρατήθηκα για να μη βάλω τα γέλια.

Καθώς απέμεναν 10 λεπτά, γύρισα βιαστικά στην τελευταία σελίδα, έβαλα ένα αστερίσκο, άνοιξα παρένθεση κι άρχισα να γράφω: “Ο Ζακ Ρουσσώ είναι ένας σημαντικός Γάλλος αθλητής του άλματος εις μήκος που γεννήθηκε στη Γουαδελούπη. Το 1975, το 1976 και το 1978 ήταν πρωταθλητής Ευρώπης. Συμμετείχε επίσης σε δύο Ολυμπιάδες στις οποίες όμως δεν κατόρθωσε να πάρει μετάλλιο. Στο Μόναχο βγήκε δέκατος, ενώ στο Μόντρεαλ τέταρτος. Η καλύτερη επίδοσή του ήταν στα 8, 26 μέτρα το 1976. Αξίζει να σημειώσω επίσης ότι ο Ζακ Ρουσσώ, εκτός του άλματος σε μήκος, ασχολήθηκε και με άλλα αγωνίσματα, όπως το άλμα σε ύψος, οι δρόμοι ταχύτητας (100, 200 και 400 μέτρα) και είχε καλές επιδόσεις. Για όλα τα παραπάνω, θεώρησα απαραίτητο, στην ερώτηση β του Γ ζητήματος, σχετικά με τον Ζαν Ζακ Ρουσσώ, τον Ελβετό φιλόσοφο και συγγραφέα του οποίου οι ιδέες επηρέασαν τη γαλλική επανάσταση, να γράψω δυο λόγια και για τον συνονόματό του αθλητή από τη Γουαδελούπη.”

- Τέλος χρόνου, φώναξε ο επιτηρητής. Μόλις που είχα προλάβει να τελειώσω. Έκλεισα την παρένθεση, έβαλα βιαστικά έναν αστερίσκο στο τέλος της απάντησης της ερώτησης β του Γ ζητήματος, σηκώθηκα και με θριαμβευτικό ύφος, παρέδωσα το γραπτό μου.

Δεν ξέρω αν γέλασε ο εξεταστής καθώς διάβαζε τα του αθλητή Ρουσσώ, πάντως ο βαθμός μου ήταν πολύ καλός και έχοντας πια ξεμπερδέψει με τις εξετάσεις, εκείνο το καλοκαίρι, το έριξα στη μελέτη βιογραφιών μεγάλων αθλητών.

Θυμήθηκα αυτή την παλιά ιστορία, παρακολουθώντας χθες τη συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής για τη διαφθορά και τη διαπλοκή.

Εν πλω

Βρήκα μια ήσυχη και απάνεμη γωνιά κοντά στην πρύμνη και βολεύτηκα όσο καλύτερα μπορούσα. Η θητεία μου στα βαπόρια με βοηθάει κάτι τέτοιες στιγμές.

Σε λίγο ένας νέος άντρας με πλησίασε χαμογελώντας.

Ακούμπησε μια ψεύτικη Samsonite δίπλα μου, κούνησε το κεφάλι σαν να συμφωνούσε σε κάτι και ξεκίνησε να περπατάει λες και ήταν αρμόδιος να ελέγξει αν όλα πάνω στο βαπόρι λειτουργούσαν σύμφωνα με τους κανονισμούς.

Κάποια στιγμή με ρώτησε αν θέλω μπύρα, γιατί θα πήγαινε να πάρει μια για τον εαυτό του. Ήθελα, κι αυτό του έδωσε μεγάλη χαρά. Ρώτησε και τη μεσόκοπη γυναίκα που καθόταν με το κεφάλι γερμένο στην παλάμη αν χρειάζεται κάτι, γιατί πράγματι έδειχνε να χρειάζεται κάτι.

-Φοβάμαι, παιδάκι μ΄...Κουνάει και φοβάμαι. Την παρηγόρησε γιατί κατάλαβε πως αυτό χρειαζόταν η γυναίκα.

Έφερε τις μπύρες, τις ήπιαμε και μετά άνοιξε την τσάντα, έβγαλε τους Σατανικούς στίχους και άρχισε να διαβάζει. Αυτό με εξέπληξε περισσότερο από την μπίρα κι απ' όλη τη μέχρι τώρα στάση του.

Κάθε τόσο αναποδογύριζε το βιβλίο, για να φέρει μια σακούλα να 'χει να ξεράσει κάποιος ή ένα ποτήρι νερό για να πιει. Διάβαζε αλλά το βλέμμα του έπαιζε ολόγυρα, μήπως ξαφνικά κάποιος χρειαστεί κάτι.

Εφτά χρόνια δούλευε στην Κω και μιλούσε για τη ζωή του νησιού με τέτοια γνώση, που με μπέρδεψε τελείως και δεν μπορούσα να συμπεράνω με τί καταγινόταν. Τώρα πήγαινε στη Σάμο, για να βοηθήσει τον αδελφό του στον τρύγο.

Αργά τη νύχτα το βαπόρι έφτασε στο νησί που θα κατέβαινα κι ετοιμάστηκα. Λυπόμουν που σε θα μάθαινα ποτέ τί σκατά έκανε ο τύπος τόσα χρόνια στη Κω.

Τη στιγμή που αποχαιρετιόμασταν, γέλασε:

-Είμαι υπάλληλος στις φυλακές.

Δεν κατάλαβα και το κατάλαβε.

-Σωφρονιστικός υπάλληλος....εξήγησε. Πώς το λένε...δεσμοφύλακας.

Από το βιβλίο “Υπ' όψιν της Λίτσας” του Αντώνη Σουρούνη των εκδόσεων Καστανιώτη. Το απόσπασμα προέρχεται από τις “Ιστορίες καλοκαιρινής τρέλας”. Ο συγγραφέας πέθανε σήμερα στη Θεσσαλονίκη, σε ηλικία 74 ετών.