Δυο στεφάνια το Μάη

Κάθε χρόνο για το Μαγιάτικο στεφάνι, μαζεύω τα αγριολούλουδα από την παραμονή. Άμα με ρωτάνε γιατί, απαντάω: "Από τον Απρίλη πιάνεις το Μάη". Έτσι, χθες το απόγευμα πήγα για τη φετινή  σοδειά. Είχα εντοπίσει εδώ και αρκετές μέρες δύο- τρία κοντινά σημεία  γεμάτα μαργαρίτες, παπαρούνες και κάτι άλλα μοβ μικρά λουλούδια που στα μέρη μας τα έλεγαν το μέλι του κούκου. 

Όλα ξερά. Καμμένα από τον ζεστό Απρίλη που προηγήθηκε. Στεκόμουν με τα σύνεργα -μικρό κλαδευτήρι και ένα κουβά- στους πρόποδες του Υμηττού και έψαχνα μάταια για λίγα έστω λουλούδια. Τίποτα. Καθώς δεν ήθελα να γυρίσω με άδεια χέρια έκοψα ένα μάτσο ξερά χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα τί θα τα κάνω. Είχε σουρουπώσει όταν πήρα το δρόμο του γυρισμού και ενώ ήξερα ότι πίσω μου θα ανέτειλε ολόγεμο το φεγγάρι της τελευταίας νύχτα του Απρίλη, δεν γύρισα να κοιτάξω. 

Σήμερα νωρίς το πρωί, με τον καφέ κοίταζα από τη μια την ξερή σοδειά μου και από την άλλη τα ανθισμένα λουλούδια της αυλής. Στο τρίτο τσιγάρο κι ενώ ακόμα ο ήλιος δεν είχε πάρει την ανηφόρα, με βαριά καρδιά, το πήρα απόφαση, σηκώθηκα, έφερα τα απαραίτητα και άρχισα να κόβω τριαντάφυλλα, καθώς ήταν άφθονα, για βάση. 

Για να σπάσω τη μονοτονία του γλυκερού ροζ, συνέχισα με πελαργόνια, λαντάνα που μόλις είχε αρχίσει να ανθίζει,  δίχρωμα σερφίνια και μερικά κίτρινα χρυσάνθεμα. Με τη φοβερή εξάσκηση από τα χρόνια του δημοτικού και του γυμνασίου, που στις εθνικές γιορτές, εμείς οι μαθητές ετοιμάζαμε τα στεφάνια για την κατάθεση στο μνημείο των πεσόντων, σε ένα τέταρτο, το στεφάνι είχε τελειώσει. Έβαλα τη σκάλα, το κρέμασα ψηλά και έβαλα δεύτερο καφέ. Κάπνιζα, το κοίταζα, κάπνιζα, το ξανακοίταζα και ενώ ήμουν σε γενικές γραμμές ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα, κάτι με έτρωγε. Ίσως ήταν η ευκολία της κατασκευής του. Δεν το σκέφτηκα πολύ όμως καθώς με περίμεναν φίλοι και έπρεπε να φύγω. 

Το απόγευμα που επέστρεψα, το στεφάνι είχε αρχίσει να μαραίνεται. Μερικά πέταλα από τα τριαντάφυλλα και από τα ευαίσθητα πελαργόνια, είχαν ήδη πέσει. Αναμενόμενο. 

Ο κουβάς με τα ξερά, λίγο πιο εκεί, έστεκε από χθες και δίπλα του, εντελώς τυχαία, πρόσεξα ένα πιατάκι με κομμάτια από παχύφυτα και κάκτους που είχα κόψει εδώ και  μέρες και δεν είχα αποφασίσει αν θα τα φύτευα ή θα τα πετούσα. 

Ετοίμασα τον τρίτο καφέ της μέρας και τη στιγμή που άναβα τσιγάρο, άναψε και η ιδέα. Μέσα σε πέντε λεπτά, έφερα τα απολύτως απαραίτητα: σύρμα, πένσα, κλαδευτήρι, μια μεταλλική κρεμάστρα και...μια φόρμα μαγειρικής! 

Διέλυσα την κρεμάστρα και έφτιαξα ένα κύκλο. Έκοψα μικρά κομμάτι σύρμα και τα έβαλα μέσα στη φόρμα. Ύστερα ξεχώρισα μερικά δεμάτια από τα ξερά, τα έστριψα και τα έβαλα μέσα στη φόρμα. Στεκόταν με δυσκολία αλλά τα πίεζα όσο γινόταν για να σταθούν στο εσωτερικό της. 

Έβαλα πάνω τους το χοντρό σύρμα από την κρεμάστρα και πρόσθεσα και άλλα. Όταν η φόρμα γέμισε, έδεσα τα άλλα, τα λεπτότερα σύρματα σφιχτά, ώστε να μην ανοίξουν τα στάχυα και γύρισα τη φόρμα ανάποδα. 

Το αποτέλεσμα ήταν καλό. Έκανα ένα γύρο όλο το στεφάνι με λεπτό σύρμα ώστε να σφίξει όσο το δυνατόν περισσότερο και μετά το κούρεψα προσεκτικά. 

Η χοντρή δουλειά είχε τελειώσει και με περίμενε η ψιλοβελονιά. Με ένα λεπτό ξύλο άνοιγα τρύπες και έχωνα προσεκτικά μέσα  τα κοτσάνια των παχύφυτων. Για σιγουριά, έφτιαξα μερικές αυτοσχέδιες φουρκέτες με λεπτό σύρμα και με αυτές τα στερέωνα τα παχύφυτα  στην ξερή βάση. 

Με αρκετή υπομονή -το έχουμε ξαναπεί ότι οι κηπουροί διαθέτουν άφθονη- μετά από μια ώρα περίπου και με αρκετές προσθήκες κι άλλων μικρών κομματιών που απαλλοτριώθηκαν χωρίς οίκτο από τα μητρικά φυτά, το δεύτερο στεφάνι ήταν έτοιμο. 

Έχοντας τη βάσιμη υποψία ότι τα φυτά αυτά μπορεί όχι μόνο να επιζήσουν αλλά και να αναπτυχθούν καθώς είναι εξαιρετικά ολιγαρκή,  βύθισα ολόκληρο το στεφάνι σε ένα κουβά με νερό και το άφησα λίγα λεπτά. 

Ύστερα και ενώ έσταζε, το κρέμασα -στο ύψος του ματιού για να το βλέπω καθημερινά- έβγαλα βιαστικά μερικές φωτογραφίες του τελικού αποτελέσματος, ετοίμασα την παρούσα ανάρτηση και τώρα πλήρως ικανοποιημένος, πάω να τελειώσω τον απογευματινό καφέ που σίγουρα έχει κρυώσει. 

Καλό μήνα!