Τετάρτη 22 Αυγούστου 2012

Πετραδάκι πετραδάκι



Καλή φωνή δεν είχα, όμως τραγουδούσα με πάθος. Έτσι στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, μού ζητούσαν επίμονα να πω το τραγούδι που ήταν τότε το μεγάλο μου σουξέ. Πρέπει να ήταν πολύ διασκεδαστικό το θέαμα: ένα πεντάχρονο που σηκωνόταν, στεκόταν στο κέντρο της ομήγυρης που αποτελούσαν θείοι θείες και παππούδες κι άρχιζε σοβαρό -σοβαρό να τραγουδάει “Πετραδάκι, πετραδάκι...” προσπαθώντας όσο μπορούσε να μιμηθεί τη φωνή του Μιχάλη Μενιδιάτη. Ένα πιτσιρίκι που μετά από λίγο, εν μέσω χειροκροτημάτων, κατέληγε βουρκωμένο, με σπασμένη φωνή να τραγουδάει κι ύστερα πάνω στη στάχτη, μοναχός μου έκλαψα."

Δεν ξέρω αν ήταν η μουσική του Απόστολου Καλδάρα με το τρυφερό φλάουτο στην εισαγωγή, που με παρέσυρε και με έκανε να λατρέψω αυτό το τραγούδι. Μάλλον όμως περισσότερο με γοήτευε η ιδιαίτερη, γεμάτη παράπονο λαϊκή φωνή του Μενιδιάτη και η ιστορία που διέκρινα πίσω από τους στίχους της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Έβλεπα μπροστά στα μάτια μου τον ήρωα, ασπρόμαυρο να χτίζει πετραδάκι, πετραδάκι το τσαρδί του, να το ολοκληρώνει με κόπο και ιδρώτα, αλλά αυτό έτσι φτωχικό πού ήταν να μην ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις εκείνης που επέλεγε πλούτη και μεγαλεία αντί της αληθινής αγάπης. Αυτός λοιπόν στην απελπισία του το έκαιγε και στο τέλος έμενε να κλαίει μοναχός του στα συντρίμμια που κάπνιζαν.

Δεν υπήρχε περίπτωση να το ακούσω στο ραδιόφωνο και να μην τρέξω αμέσως να δυναμώσω την ένταση, να κολλήσω το αυτί μου στο ηχείο και να μουρμουρίζω με σεβντά δυσανάλογο της ηλικίας μου τους στίχους, ντουέτο με τον Μενιδιάτη. Kάθε, μα κάθε φορά ακούγοντάς το είχα την κρυφή ελπίδα ότι υπήρχε περίπτωση κάτι να αλλάξει, εκείνη να καταλάβει το λάθος της και να γυρίσει στο φτωχικό τσαρδάκι. Να του πει ότι τον αγαπάει, να τον αγκαλιάσει, και τότε, σε αυτή ακριβώς τη σκηνή να σβήσει σιγά σιγά η μουσική, όπως ακριβώς θα γινόταν σε μια ελληνική ασπρόμαυρη ταινία. Το τραγούδι όμως τέλειωνε πάντα με τον ίδιο τρόπο κι εγώ σκούπιζα τα μάτια μου απογοητευμένος.

Ταυτιζόμουν τόσο με τον ήρωα που νομίζω ότι αργότερα, στις απώλειες που αναπόφευκτα βίωσα, ο πόνος κάθε φορά είχε κάτι από τη χροιά αυτού του παλιού πόνου που ένιωθα στα πέντε όταν μού ζητούσαν και το τραγουδούσα στις οικογενειακές συγκεντρώσεις. Χθες, με αφορμή την είδηση του θανάτου του Μιχάλη Μενιδιάτη το άκουσα και πάλι μετά από πολύ καιρό. Το τραγούδησα ντουέτο μαζί του και στο τέλος -χωρίς χειροκροτήματα αυτή τη φορά- ήμουν και πάλι βουρκωμένος.






η εικόνα από εδώ 

16 σχόλια:

δύτης των νιπτήρων είπε...

Αναρωτιόμουν αν το πρόσεξε κανένας, αλλά ομολογώ με εξέπληξες (ευχάριστα).

Τσαλαπετεινός είπε...

δύτης των νιπτήρων: Με τόσους σεβντάδες στα τσαρδάκια μας είναι δυνατόν να μην το προσέξουμε;

Ανώνυμος είπε...

Είχα την τύχη να τον γνωρίσω όταν ερχόταν για να πιει τον καφε του στο καφενειο του συγχωρεμένου του πατέρα μου πίσω απο τη Σόνια.

Δεκαετία του 70 πιτσιρίκος με κοντα παντελονάκια έτρεχα πάντα να του σερβίρω εγω τον καφέ γιατι πάντα πλήρωνε με 50ρικο και μου ελεγε τα ρεστα δικα μου.

Ενας πραγματικος αρχοντας!!!

kospanti είπε...

ωραία μεράκια ... μπράβο !

Οικοδόμος είπε...

Καλησπέρα.
Αναμνήσεις... Πότε γλυκιές και πότε όχι, από τα παιδικά χρόνια αλλά και πιο μετά. Όμορφο να συνδέει κανείς στιγμές της ζωής του με τραγούδια και τις φωνές που τα τραγουδούν. Δεν σβήνουν από τη μνήμη όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Ο "άρχοντας" κατάφερε αθόρυβα και μελωδικά να συνδεθεί με τη ζωή πολλών από εμάς.

Να είσαι καλά.
Καλή δύναμη!

navarino-s είπε...

Eγώ ως μεγαλύτερος ἠμουν του "Μην περιμένεις πια!" αλλά θέλω να σε συγχαρώ για την ανάρτηση σου και την αναφορά σου σε αυτή την σπουδαία φωνή που όπως έδειξε αργότερα στο "Λαϊκό Τραγουδιστή" του Σαββόπουλου είχε τεράστιες δυνατότητες για πολλά πράγματα. Καλό του ταξίδι!

Τσαλαπετεινός είπε...


Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Μα θα σου βάλω τις φωνές! Έχεις τέτοια ιστορία και τη στριμώχνεις εδώ σε ένα σχόλιο και δεν της δίνεις τον αέρα μιας ανάρτησης;

Τσαλαπετεινός είπε...


kospanti: Εγώ πόσα μπράβο να σου πω για τη ζωή στο καντινάκι ή για το σημερινό, Το τραμ της πλατείας Ταξίμ;

Καλώς ήρθες, καλορίζικο το μπλογκ σου και καλή δύναμη για τη συνέχεια!

Τσαλαπετεινός είπε...


Oikodomos: Το soundtrack της ζωής μας, τραγούδια που αγαπήσαμε. Το δικό σας ραδιόφωνο στο περβάζι του παραθύρου, το δικό μας πάνω στο ψυγείο και τα ίδια τραγούδια να μας ξυπνάνε αναμνήσεις. Κι οι ζωές μας τέμνονται στους αποχαιρετισμούς.

Να σαι καλά!

Τσαλαπετεινός είπε...



Navarino-s: Αρπάζω την αφορμή που μού δίνετε και αντιγράφω:

"Βλέπω φτωχούς ανθρώπους
με πληγωμένο εγωισμό
όμως είμαι ο τελευταίος 
γιατί δεν έχω ούτε κι αυτό 

Μάνα μου όλα περνούνε
και όλα γίνονται ξανά
όμως τούτη η θητεία
δε σταματάει πουθενά

Να απολυθώ, να φύγω
τι θ' αντικρίσω, τι θα βγει 
τούτο το καψόνι μοιάζει 
να είν' ολόκληρη η ζωή

Όλα τα υπάρχοντά μου 
έχουν καεί σιγά-σιγά 
όμως μέσα δεν αλλάζει 
και σιγοβράζει μια φωτιά"

xtina είπε...

εγώ πάλι γιατί είδα την ιστορία της ελένης σ'αυτό το ποστ;
όχι της μικρής ελένης, της μεγάλης, του στρατοπέδου..

Τσαλαπετεινός είπε...

xtina : Αν την είδες, υπάρχει.
;-)

xtina είπε...

ναι, αυτό λέει κάτι για μένα
ευχαριστώ έποπα

Margo είπε...

Εγώ πάω προς τα πίσω σαν τον κάβουρα. Μετά από τόσες απουσίες είπα να τα απολαύσω μαζεμένα τα post, τις αναμνήσεις, τα δάκρυα, τα τραγούδια!

:-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo:Την ώρα που εσύ πας πισω ανάρτησή ανάρτηση, εγώ ανεβάζω καινούρια.

Αυτό που είπες με τον κάβουρα...αν ήξερες τι κλάμα έριχνα σε αυτή την ηλικία με τα "καβουράκια"...

Καλό απόγευμα!

Τσαλαπετεινός είπε...

Αναδημοσίευση: http://kourdistoportocali.com/articles/18388.htm

και http://nonews-news.blogspot.gr/2013/02/blog-post_8139.html