Οδηγίες Εαρινών Εργασιών

Πρώτα το σκάψιμο. Αλλού δυνατά με τσάπα, ἒνδον σκάπτε, με τον τρόπο του Αργύρη(1). Στα “χα” του κόπου σου, θα απαντάει η γη με τα “αχ” της ανακούφισης κι έτσι, κουβέντα στην κουβέντα, θα ανασαίνει εκείνη, θα ανασαίνεις κι εσύ μαζί της έτσι όπως θα γίνεστε ένα -χοῦς εἶ- εγκαίρως.

Αλλού πάλι, να σκάβεις προσεκτικά με το σκαλιστήρι γιατί το ξέρεις: Υπάρχει μνήμη στο κέντρο της γης(2). Με απαλές ντελικάτες κινήσεις γύρω από κορμούς, προσέχοντας να μην πληγώσεις τις ρίζες. Προσέχοντας τους θαμμένους βολβούς που πήραν να ξεμυτίζουν υποσχέσεις.

Με τα ζιζάνια να είσαι αμείλικτος. Αυτά πρέπει να τα βγάζεις από τη ρίζα όσο είναι μικρά. Πριν θεριέψουν -με την ορμή τους αρτεσιανή (3) -και αρχίζουν να επεκτείνονται. Μην λυπηθείς τα αδηφάγα. Μην παρασυρθείς από τη φρεσκάδα τους, μήτε να σε ξεγελάσουν πιθανά άνθη. Τώρα πλέον έχεις κατανοήσει (4) και δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίζεις τα ζιζάνια.

Ύστερα πιάσε τα κλαδέματα. Να ξαλαφρώσεις τα φυτά από τα ξερά που άφησε πίσω του ο χειμώνας. Να τα απαλλάξεις από τα λαίμαργα που ξεπετάγονται και σπαρταρούν πιασμένα στο αγκίστρι του ονόματός τους(5) . Να επέμβεις, μα μια ιδέα μόνο, στον ξέφρενο επεκτατισμό της φύσης. Να δώσεις σχήμα στην επιθυμία της. Όχι απόλυτα γεωμετρικό μήτε αυστηρά κανονικό· αυτή άλλωστε είναι η μόνη εφικτή τέχνη σου.

Έπειτα, πάνω σ᾿ ἀσβέστη κίτρινο ἀπ᾿ τὴν πολυκαιρία(6), στις μάντρες και στα παρτέρια, πέρασε νέο στρώμα υπομονής. Κι ακόμα ένα. Και τρίτο αν χρειαστεί, μέχρι να σβήσουν τα σημάδια του καιρού. Και ας ξέρεις καλά πια, παιδί του Σίσυφου, πως πάλι θα εμφανιστούν πάνω στο λευκό.

Μετά φύτεψε. Για σένα, μόνο μικρά, εποχιακά. Εσύ να αρκεστείς στα πρόσκαιρα, μα για τους επερχόμενους, φύτεψε δέντρα. Να κάθονται στη σκιά τους προσεχή καλοκαίρια, να τρυγούν καρπούς. Να ακούν ανάκουστο κελαϊδισμό και λιγοθυμισμένο (7) έτσι όπως θα μετατρέπονται σε οικοτροφεία και ξενώνες για της πλάσης τα στρουθιά (8). Και τους χειμώνες, καθώς με δέντρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς(9) ευεργετημένοι οι επερχόμενοι θα μνημονεύουν την απουσία σου.

Στο τέλος, πάρε ανάσα. Ξεκουράσου. Μέτρα τους ρόζους στα χέρια σου. Μέτρα και τον ιδρώτα στο πρόσωπο. Ύστερα πότισε το χώμα τους υδρατμούς της ψυχής σου (10) και κοίτα ψηλά . Θα το δεις: Ἔρχεται ἔαρ ἀειπάρθενο(11)

1. Αργύρης Χιόνης, Τα τραγούδια της γης.

2. Μάρκος Μέσκος, Χαιρετισμοί

3. Θοδωρής Ρακόπουλος, Υδροφόρος ορίζοντας

4. Κλείτος Κύρου Το λίγο του χρόνου

5. Κώστας. Γ. Παπαγεωργίου, Παιδικό κουρείο

6. Μιχάλης Κατσαρός, Ὁ Δοῦλος

7. Μιχάλης Γκανάς, Τί βλέπει ο ποιητής στον αιώνα μας;

8. Μανώλης Πρατικάκης Τα δέντρα

9. Κώστας Καρυωτάκης, Άπαντα

10. Χρήστος Αγγελάκος, Τα φώτα απέναντι,

11. Νίκος Καροῦζος Ἡ ἔναστρη φωτεινότητα

η φωτο, κλεμμένη από το διαδίκτυο. 

Brett Bailey, το μήνυμα

Όπου υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία, εκδηλώνεται το ασυγκράτητο πνεύμα της παράστασης.

Κάτω από δέντρα σε μικρά χωριά, πάνω σε σκηνές υψηλής τεχνολογίας στις μητροπόλεις του κόσμου, σε σχολικές αίθουσες, σε γήπεδα και σε ναούς· σε υποβαθμισμένες αστικές περιοχές, σε εμπορικά κέντρα, σε κοινοτικά κέντρα και υπόγεια στο κέντρο της πόλης, οι άνθρωποι μαζεύονται για να κοινωνήσουν στους εφήμερους θεατρικούς κόσμους που εμείς δημιουργούμε προκειμένου να εκφράσουμε την ανθρώπινη πολυπλοκότητα, την διαφορετικότητα και την ευαισθησία μας με σάρκα, ανάσα και φωνή.

Μαζευόμαστε για να κλάψουμε και να θυμηθούμε, για να γελάσουμε και να σκεφτούμε. Για να μάθουμε, να επιβεβαιώσουμε και να φανταστούμε. Για να θαυμάσουμε τις τεχνικές επιδεξιότητες και για να ενσαρκώσουμε θεούς. Για να κοπεί σε όλους μας η ανάσα με  την ικανότητά μας να αναγνωρίσουμε την ομορφιά, τη συμπόνια και τα τερατουργήματα. Ερχόμαστε για να ενεργοποιηθούμε και για να πάρουμε δύναμη. Για να δοξάσουμε τον πλούτο των διαφορετικών πολιτισμών μας και να διαλύσουμε τα όρια που μας χωρίζουν.

Όπου υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία, εκδηλώνεται το ασυγκράτητο πνεύμα της παράστασης. Γέννημα της κοινότητας, φορά τις μάσκες και τα κοστούμια των διαφορετικών παραδόσεων μας. Χρησιμοποιεί τις γλώσσες, τους ρυθμούς και τις χειρονομίες μας, και καταργεί τον χώρο ανάμεσα μας.

Και εμείς, οι καλλιτέχνες που εργαζόμαστε με αυτό το αρχέγονο πνεύμα, αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να το διοχετεύσουμε μέσω της καρδιάς μας, των ιδεών μας και του σώματός μας ώστε να αποκαλύψουμε την πραγματικότητά μας σε όλο της το γήινο μέγεθος και το λαμπερό μυστήριό της.

Αλλά σε αυτή την εποχή εκατομμύρια άνθρωποι παλεύουν να επιβιώσουν, υποφέρουν κάτω από τυραννικά καθεστώτα και έναν αρπακτικό καπιταλισμό, και προσπαθούν να ξεφύγουν από τις συγκρούσεις και τις κακουχίες. Σε αυτή την εποχή  που ζούμε η ιδιωτικότητά μας παραβιάζεται από μυστικές υπηρεσίες και οι λέξεις λογοκρίνονται από παρεμβατικές κυβερνήσεις. Σε αυτή την εποχή τα δάση εξολοθρεύονται,  είδη του ζωϊκού βασιλείου εξολοθρεύονται και οι ωκεανοί δηλητηριάζονται. Μια τέτοια εποχή τι αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να αποκαλύψουμε;

Σε αυτό τον κόσμο της άνισα κατανεμημένης εξουσίας, σε έναν κόσμο όπου διάφοροι ηγεμονικοί κανόνες προσπαθούν να μας πείσουν πως ένα έθνος, μια φυλή, ένα γένος, μια σεξουαλική προτίμηση, μια θρησκεία, μια ιδεολογία ή ένα πολιτισμικό πλαίσιο είναι ανώτερο από όλα τα άλλα, μπορούμε πράγματι δικαιολογημένα να επιμείνουμε ότι οι τέχνες πρέπει να αποδεσμευτούν από κοινωνικές ατζέντες;

Μήπως εμείς οι καλλιτέχνες της αρένας και της σκηνής προσαρμοζόμαστε στις στείρες απαιτήσεις της αγοράς; Ή μήπως αρπάζουμε τη δύναμη που έχουμε για να καθαρίσουμε το τοπίο στην καρδιά και στο μυαλό της κοινωνίας προκειμένου να μαζέψουμε τους ανθρώπους γύρω μας, να εμπνεύσουμε, να μαγέψουμε και να πληροφορήσουμε, και να δημιουργήσουμε έναν κόσμο ελπίδας και ανοιχτόκαρδης συνεργασίας;

Ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1962 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (Δ.Ι.Θ.). Γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 27 Μαρτίου από την παγκόσμια θεατρική κοινότητα. Το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Δ.Ι.Θ. επιλέγει κάθε φορά από μια χώρα-μέλος του μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα του θεάτρου για να γράψει μήνυμα, το οποίο διαβάζεται σε όλα τα θέατρα και μεταδίδεται από τα Μ.Μ.Ε. σε όλο τον κόσμο. Το μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου έχουν γράψει μεταξύ άλλων οι: Ζαν Κοκτώ, Άρθουρ Μίλλερ, Λώρενς Ολίβιε, Ζαν Λουί Μπαρώ, Πήτερ Μπρουκ, Πάμπλο Νερούδα, Ευγένιος Ιονέσκο, Λουκίνο Βισκόντι, Μάρτιν Έσλιν, Ιάκωβος Καμπανέλλης, Αριάν Μνουσκίν, Ρομπέρ Λεπάζ, Αουγκούστο Μποάλ, Τζούντι Ντεντς, Τζον Μάλκοβιτς, Ντάριο Φο κ.ά.

Φέτος το μήνυμα έγραψε ο νοτιοαφρικανός θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης και σκηνογράφος Brett Bailey.

Το κείμενο  -μετάφραση Ν. Παναγιώτου και επιμέλεια  Β. Μαντέλη- από την ιστοσελίδα του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών Η φωτογραφία του Bailey από εδώ. 

Όσο για το Θεατρικό Μουσείο παραμένει κλειστό και σε δραματική κατάσταση από το 2011.

Μάρκος Μέσκος, βραβείο ποίησης

Σήματα

V

Πεινασμένος ο λόγος που καρτερεί σιωπηλά
λέξεις που σημαίνουν λέξεις που δεν σπιθοβολούν
λέξεις που εγείρονται να μιλήσουν πάλι βιαστικά
μην τάχα δεν προλάβουν…

Από τη συλλογή “Τα Λύτρα”, εκδ. Γαβριηλίδης, 2012.

Τι σημαίνει γίνομαι ποίημα;

Αυτή η καταφυγή στο ποίημα, αυτή η συνήθεια της αγάπης που είναι η ποίηση. Γιατί, μην ξεχνάμε, η ποίηση είναι κυρίως προσφορά, είναι τα τίμια δώρα, τα πρόσφορα, ενώ η πεζογραφία έχει άλλες διαστάσεις. Είναι περισσότερο δημόσιος λόγος και πιο αποτελεσματικός. Η ποίηση έχει μακροπρόθεσμες δυνάμεις, θα δράσει στο μέλλον, ενδεχομένως, και χωράει στο διάστημα που περνάμε από τη μια εποχή στην άλλη, εάν μείνει κάτι απ' αυτή. Αν δεν έχει τις αρετές από μόνο του το ποίημα, δεν μένει τίποτα, σκορπίζει, γίνεται στάχτη. (Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημιώτη που δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 7.10.2013)

Η σύγκρουση ή προδοσία βάρυνε περισσότερο την «πέτρα» σας;

Η σύγκρουση λιγοστεύει την πέτρα, ενώ η προδοσία καρφώνει την ψυχή. Μνήμη ζωής την κατέχω από παιδί. Θυμάμαι τον κόσμο από τα πέντε μου. Δέκα χρόνια μετά συνδαύλιζε την ψυχή μου και η συνείδηση. Γιατί, όσα είδα, άκουσα και βίωσα ήταν αυτά που ολοκλήρωσαν τη συνείδησή μου και που έγιναν η αιτία να πάρω τους δρόμους της επιλογής μου. Αυτούς, των ταπεινών και καταφρονεμένων, των «ηττημένων», της δυστυχίας των μειονοτήτων και του κοινωνικού περιθωρίου. (Συνέντευξη στη Γιώτα Μυρτσιώτη στη Καθημερινή 1.3.2014)

ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΟΙΗΣΗΣ

Απονέμεται, κατά πλειοψηφία, στον Μάρκο Μέσκο για το έργο του με τίτλο «Τα λύτρα», εκδόσεις Γαβριηλίδης.

5+3 του Nyman

Ο Άγγλος συνθέτης, μουσικός και μουσικολόγος  Michel Nyman 

γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1944

Love Doesn`t End από την ταινία The End of the Affair  του Neil Jordan

The Heart asks Pleasure First από την ταινία The Piano της Jane Campion 

Prospero`s Magic από την ταινία Prospero`s Books του Peter Greenaway

The Departue από την ταινία Gattaca του Andrew Niccol 

Miserere Paraphrase από την ταινία The Cook, the Thief, His Wife &Her Lover του Peter Greenaway

Ακούστε ακόμα τα soundtracks των ταινιών Wonderland, The Draughtsman`s Contract, À la folie

Από τί ζουν οι άνθρωποι;

 Στη μακρινή Ρωσία

λένε μια ιστορία

τώρα θα σας την πω

δεν έχει άγρια θηρία

ούτε δράκο κακό

πρίγκιπες νεράιδες

μάγους και βασιλιάδες

δεν θα τους βρείτε εδώ 

 

τη λεν στα παραμύθια

στη μακρινή Ρωσία

τις νύχτες στα παιδιά

αν έγινε στα αλήθεια

δεν ξέρω μη ρωτάτε

μα κάποια παραμύθια

βγαίνουν αληθινά

Κάπως έτσι, με αυτό το τραγούδι αρχίζει η παράσταση “Από τί ζουν οι άνθρωποι”. Όταν τελειώσει, κι ενώ έχει απαντηθεί το ερώτημα του τίτλου, οι θεατές για λίγο, διστάζουν να σηκωθούν από τις θέσεις τους· σαν να ελπίζουν ότι τα φώτα θα χαμηλώσουν, οι ηθοποιοί θα επανέλθουν στους ρόλους τους και η μαγεία θα κατακλύσει και πάλι την αίθουσα.

 

Όλα ξεκίνησαν όταν η Όλια Λαζαρίδου, διάβασε το ομώνυμο διήγημα του ρώσου συγγραφέα. Την ενθουσίασε και διέκρινε ξεκάθαρα “τη φλόγα που κρύβει μέσα αυτή η μεγάλη ψυχή που είναι ο Τολστόι.” Η ιστορία του μια παραβολή, απλή και δυνατή σαν παραμύθι που καταλήγει στην ουσία της ίδιας της ζωής.

 

Πρώτη και βασική ύλη για την παράσταση λοιπόν, στάθηκε το διήγημα του Τολστόι με ήρωες τον τσαγκάρη Συμεών, τη γυναίκα του τη Ματριόσα και τον ξένο, τον Μιχαήλ που έφτασε εξ ουρανού, στο κατώφλι τους μια κρύα νύχτα του χειμώνα. Τον ανέστιο που βρήκε εστία και θαλπωρή στο φτωχικό σπίτι του ζεύγους και η παρουσία του άλλαξε τη ζωή τους.

 

Το διήγημα διασκευάστηκε σε θεατρικό από την ίδια και τους δύο άλλους συντελεστές της παράστασης, τον Γιώργο Νανούρη και τον Ηλία Κουνέλα, που παίζουν τους ρόλους του Συμεών και του Μιχαήλ αντίστοιχα, όμως προστέθηκαν κι άλλα άκρως ενδιαφέροντα συστατικά: εμβόλημα κείμενα της Λαζαρίδου -μικρές καθημερινές ιστορίες από την Αθήνα της κρίσης, σε πρώτο πρόσωπο- καθώς κι ένας ακόμα ήρωας: μια μαργιονέτα “ενσάρκωση” της σκιάς και alter ego της ηθοποιού που κατασκεύασε η Μάρθα Φωκά.

Οι τρεις παλιές ντουλάπες που αποτέλεσαν το λιτό σκηνικό της Κατερίνας- Χριστίνας Μανωλάκου μεταμορφώθηκαν σε σπίτια, δωμάτια, κρεβάτια κι όταν μετακινήθηκαν, το κενό μεταξύ τους, έδωσε στους θεατές την αίσθηση του δρόμου. Η δε μουσική του Κωνσταντίνου Βήτα, έδεσε σαν καταλύτης το σύνολο.

Με απλά υλικά που όμως έδεσε σαν καταλύτης το πάθος της δημιουργίας καθώς και η διάθεση των συντελεστών να αρθρώσουν το δικό τους λόγο -μια χαμηλόφωνη πλην όμως ουσιαστική απάντηση στην κρίση- στήθηκε μια ονειρική παράσταση για μικρούς και μεγάλους, που χωρίς υπερβολή από κριτικούς και κοινό χαρακτηρίστηκε “βάλσαμο”. 

 H TAYTOTHTA THΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

«Από τι ζουν οι άνθρωποι» Λέων Τολστόι

Διασκευή - Σκηνοθεσία - Ερμηνεία: Όλια Λαζαρίδου - Γιώργος Νανούρης - Ηλίας Κουνέλας

Μουσική: Κωνσταντίνος Βήτα

Σκηνικά - κοστούμια: Κατερίνα-Χριστίνα Μανωλάκου

Κατασκευή κούκλας: Μάρθα Φωκά

Φωτισμοί: Σοφία Αλεξιάδου

Βοηθός σκηνοθέτη: Αννα Μαρία Πασχάλη

Συμπαραγωγή: Λυκόφως - Κέντρο Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος"

 «ΘΕΑΤΡΟΝ», Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» - Αίθουσα Ιφιγένεια (Πειραιώς 254, Ταύρος, τηλ. 212 2540.300)

Παραστάσεις κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις 21.00 και κάθε Κυριακή στις 15.00   -ως το τέλος Μαρτίου.

Εισιτήρια: 16 - 12 - 10 €  

*αναδημοσίευση: toportal

Μιλώ...

Διιστολογικό αφιέρωμα για σήμερα, 21 Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα της ποίησης και παγκόσμια ημέρα ενάντια στο ρατσισμό. Κι επειδή ο ρατσισμός έχει πολλά πρόσωπα, επέλεξα το ποίημα του Άρη Ταστάνη, “Μιλώ...”, για την αναπηρία. Στο αφιέρωμα συμμετέχουν:

Ερυθρό Καγκουρώ

Κυνοκέφαλοι

Ο ήχος του ανέμου
Rubies & Clouds/RubinakiM
Ποδηλάτισσα
Kospanti
Το Καραντί
Rubies & Clouds/Nefosis

βιβλιοθηκάριος
Σημειωματάριο
Anna Silia

Zauberberg

Το Zauberberg, (το Μαγικό Βουνό του Tomas Mann) από την σελίδα 25 της ποιητικής συλλογής Ο Εμονίδης, του George Le Nonce που παρουσιάζεται απόψε στις 8:30 στον Ιανό. Το βιβλίο θα παρουσιάσει ο εκδότης της Μικρής Άρκτου, Παρασκευάς Καρασούλος. Θα ακολουθήσει συζήτηση του συγγραφέα Χρήστου Αγγελάκου με τον George Le Nonce. Ποιήματα από τον Εμονίδη θα διαβάσουν ο ηθοποιός Φαίδων Καστρής, η σκηνοθέτης/ηθοποιός Χρύσα Καψούλη, ο ποιητής Αλέξανδρος Μακάριος, η ακτιβίστρια Πάολα Ρεβενιώτη κι ο μουσικός Άρης Σιαφάς.

Για τον George Le Nonce και την ποιητική του συλλογή, η Λένα Πλάτωνος έγραψε χθες στο face book:

"Ο George Le Nonce είναι πρωτίστως εικαστικός.

Οι εικόνες του έχουν άλλοτε σαφήνεια και άλλοτε μια ομιχλώδη ευθραυστότητα. Αν και ''μαύρος'' ποιητής, εξορκίζει τον Θάνατο βάζοντας τον σε περίοπτη θέση δίπλα στον Έρωτα. Όταν ο Θάνατος φοράει τον φιλικό ή τον ερωτικό μανδύα στα συγκεκριμένα ποιήματα, σε προκαλεί να τον αγνοήσεις ή και να τον χλευάσεις.

Τα ποιήματα και τα πεζογραφήματα του γλύπτη George Le Nonce είναι γλυπτά εν κινήσει, σαν ολογράμματα.  Φλερτάρουν με την έννοια του χρόνου με ένα χιούμορ σαρωτικό. Ο χρόνος διαλύεται κυριολεκτικά και το άγχος της φυσικής ανθρώπινης φθοράς απαλύνεται.

Ο ποιητής ελκύεται από το όργανο του ματιού! Κι όχι τόσο απ' αυτό, όσο απ' όλες της έννοιες της όρασης: της οπτικής, της ψυχικής, της διορατικότητας και της ενόρασης.

Ο George Le Nonce είναι ο υπ'αριθμ. 1. Φανταστικός Ρεαλιστής ποιητής. 

Όλα του τα ποιήματα ομοιάζουν με παραμύθια κι ο ίδιος σαν Νόνα, με τη μεταφυσική σημασία της ύπαρξης της, που τα αφηγείται σε παιδιά έτοιμα να μεγαλώσουν. Χαρακτηρίζω τον George Le Nonce ως τον ποιητή με την πιο προσωπική και ιδιωτική ταυτότητα στα ελληνικά γράμματα αυτή τη στιγμή."

"Καβάλα 1939" Γ. Χειμωνά

Από την Καβάλα όπου γεννήθηκα, έφυγα τριών χρονών, όταν όλη η οικογένεια εγκαταστάθηκε οριστικά στη Θεσσαλονίκη. Από αυτή τη σύντομη πρώτη μου ζωή κράτησα τέσσερις αισθήσεις που αργότερα αναπτύχθηκαν σε μόνιμες συγκινησιακές λειτουργίες. Αυτές, πιστεύω, όρισαν τους τρόπους μου να ζω ως σήμερα.

1)Η φαντασμαγορία· άνοιξα με πολύ κόπο το παλιό ντουλάπι του τοίχου. Κάτω, χαμηλά, ανάμεσα σε άχρηστα σκοτεινά υφάσματα, είδα να λάμπει, να φωτίζει βαθειά την όρασή μου μια παράξενη, πολύτιμη χοντρή ζώνη. Είχε εκτυφλωτικά κίτρινα και ιώδη χρώματα σαν κεντημένα πάνω σ` ένα ιδρωμένο κυανό. Την ακούμπησα και η αφή της μού έδωσε ανάλογα αισθήματα που ακόμα υπάρχουν στα δάχτυλά μου, μια υγρασία που την προκάλεσαν τρυφερές, βασιλικές, πεθαμένες θωπείες. Ξαφνικά η ζώνη χάθηκε μπροστά στα μάτια μου κι ποτέ ξανα δεν την βρήκα, όσο κι αν έψαξα.

Το είπα στην γριά Άρτεμις, που μας φρόντιζε εμάς τα παιδιά. Η γριούλα άρχισε να ξεφωνίζει τρομαγμένη: “Φίδι!”, “Φίδι!” φώναξε κι έψαχνε και φιλούσε τα δάχτυλά μου. Δίπλα στο σπίτι μας ήταν ερείπια και άγριοι θάμνοι κι εκεί υπήρχαν πολλά φίδια.

2) Ο φόβος· στο τελευταίο, μπαίνοντας αριστερά στο σπίτι, δωμάτιο ακουγόταν συνέχεια, όταν φυσούσε αέρας τον χειμώνα, ένας βόγγος, βασανισμένος και άγριος. Το δωμάτιο ήταν πάντα κλειδωμένο. Ήταν σαν μια αποθήκη. Αλλά εγώ ήξερα ότι εκεί μέσα ήταν φυλακισμένο, δεμένο, ένα άγνωστο πληγωμένο ζώο που ποτέ δεν έπρεπε να ελευθερωθεί. Γι αυτό, το δωμάτιο εκείνο έπρεπε να είναι πάντα κλειστό.

Όλα τα σπίτια, όλες οι οικογένειες έχουν πάντα ένα τέτοιο δωμάτιο και κρατούν εκεί ως το τέλος, αφανέρωτο το μεγάλο τρομαχτικό ζώο, γεννημένο κι αυτό μέσα στην οικογένεια.

3)Ο έρωτας· το σπίτι μας ήταν απέναντι από το Ιμαρέτ κι από το μεγάλο παράθυρο της κάμαράς μου έβλεπα το λιμάνι, τη θάλασσα. Κυρίως πρόσεχα τις βάρκες. Τα πλαγιασμένα ακίνητα σώματά τους λικνίζονταν ελαφρά, με ένα ήμερο χορτασμένο άφημα επάνω στα στερεά βαθειά νερά. Αισθανόμουν τη διαρκή, ατέλειωτη ηδονή που ρουφούσαν από τη θάλασσα, μέχρι να σαπίσουν και να πεταχτούν ψόφιες στην ακτή οι βάρκες.

4)Ο κλέφτης· μια ταραχή είχε απλωθεί σε όλα τα σπίτια, επειδή κυκλοφορούσε ένας κλέφτης που ήξερε πολλούς και μυστικούς τρόπους να μπαίνει μέσα από κλειδωμένες εξώπορτες και τα παράθυρα τις νύχτες. Ήξερα τί μορφή είχε αυτό το πλάσμα: το σώμα του ήταν εντελώς επίπεδο, από μαύρο χαρτόνι και το κεφάλι του τριγωνικό. Γλιστρούσε εύκολα μέσα από χαραμάδες κι έκλεβε σιωπηλά από τη ζωή μας. Ολόκληρη η ζωή μας γλιστράει και φεύγει πάνω σε φτυάρια από μαύρο χαρτόνι, τους ανθρώπους.

~ . ~

-Ποιό ήταν το κίνητρο για να οδηγηθείτε στη γραφή;

- Το αίτημα για ζωή...Και κυρίως οι μνήμες μου από την Καβάλα, την πόλη που γεννήθηκα. Τα παλιά κουρέλια στα ντουλάπια της μάνας μου, η έκστασή μου μπροστά στο φίδι που χάθηκε μια νύχτα ανάμεσά τους, ο φόβος μου για εκείνο το φανταστικό τέρας που κρυβόταν μέσα στο κελάρι του σπιτιού μας, ο έρωτας έτσι όπως τον είδα να γεννιέται μέσα από την επαφή μιας βάρκας με το νερό, ο κλέφτης της γειτονιάς μας. Αυτά τα τέσσερα πράγματα είναι η γραφή μου. Οι τέσσερις γωνίες του τετραγώνου: η μια είναι το θαυμαστό, η άλλη ο έρωτας, η τρίτη ο φόβος και η τέταρτη ο οίκτος. Στο ψάξιμο αυτών των τόπων έγκειται και η συνέχισή της. Χωρίς να είναι αυτοβιογραφική -μόνο κάποιες στιγμές χρησιμοποιούνται ως σκηνογραφία- διερευνά μια μνήμη στοιχειωμένη από ειρμούς, εικόνες, αισθήσεις που δεν αφορούν μόνο τη δική μου προσωπική ζωή αλλά την ιστορία και τη μνήμη του καιρού μου. 

-Άτιτλο κείμενο, του Γιώργου Χειμωνά. Δημοσιεύτηκε στο Υπόστεγο  στο 6ο τεύχος στο μικρό αφιέρωμα με θέμα “Εκδοχές. Σφραγίδες μιας πόλης” και αναδημοσιεύτηκε επεξεργασμένο και με τον τίτλο “Καβάλα, 1939” στο βιβλίο Ποιόν φοβάται η Βιρτζίνια Γουλφ; Δημόσια Κείμενα Αθήνα, Εκδόσεις Καστανιώτη 1995.

-Απόσπασμα συνέντευξης στη Μαρία Αδαμοπούλου που δημοσιεύτηκε στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 2 Φεβρουαρίου 1997 με αφορμή την έκδοση της μετάφρασης του Μακβεθ του Σαίξπηρ

Τα αντέγραψα από τον πολύτιμο τόμο Πεζογραφήματα Γιώργος Χειμωνάς (δεύτερη έκδοση συμπληρωμένη) των εκδόσεων Καστανιώτη, από την τελευταία ενότητα: "Χρονολόγιο βίου και έργου Γιώργου Χειμωνά"

Ο Χειμωνάς γεννήθηκε σαν σήμερα 17 Μαρτίου το 1939 (δηλώθηκε το 1936) στην Καβάλα και πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου του 2000.