Πέμπτη 30 Απριλίου 2015
Τρίτη 28 Απριλίου 2015
Από το αρχείο
Ήταν νωρίς το μεσημέρι της Παρασκευής 14 Ιουνίου του 2013. Το μαύρο στην ΕΡΤ είχε πέσει τρεις μέρες πριν -στις 11 Ιουνίου- και στο Σύνταγμα, γινόταν μια διαμαρτυρία με κεντρικό σύνθημα "ΕRT -NOT FOR SALE".
Εκεί συνάντησα την Αννέτα Καββαδία, τον Στέλιο Ελληνιάδη, τον Μενέλαο Καραμαγγιώλη, την Κάτια Γέρου, την Μαρία Κανελλοπούλου, την Μάνια Παπαδημητρίου, τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, τον Άλκη Ρήγο, τον ποιητή από τη Χιλή Jaime Svart και τον αείμνηστο Διαγόρα Χρονόπουλο. Τους παρακάλεσα να σημειώσουν σε ένα μπλοκάκι δυο λόγια -ό,τι ήθελε ο καθένας- για την ΕΡΤ.
Τα κείμενα και οι φωτογραφίες τους, έμελλε να μείνουν στο αρχείο μέχρι απόψε που στη Βουλή ψηφίζεται το νομοσχέδιο για την Ελληνική Ραδιοφωνία Τηλεόραση.
Στέλιος Ελληνιάδης
Μενέλαος Καραμαγγιώλης
Κάτια Γέρου
Μάνια Παπαδημητρίου
Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Άλκης Ρήγος
Jaime Svart
Διαγόρας Χρονόπουλος
Αναρτήθηκε από
Τσαλαπετεινός
στις
9:29 μ.μ.
Δευτέρα 27 Απριλίου 2015
Η τελευταία χορδή
Όταν, μετά τον ξέφρενο αυτοσχεδιασμό, έσπασε
και η τελευταία χορδή που είχε απομείνει,
σταμάτησε με τα χέρια στον αέρα. Όλοι
είχαν σηκωθεί όρθιοι και ήταν έτοιμοι
να χειροκροτήσουν·
δυο- τρεις μάλιστα το έκαναν διστακτικά κι ακούστηκε παράταιρο μετά το ντελίριο
που είχε προηγηθεί.
Οι υπόλοιποι έμειναν με τα χέρια στον αέρα, με τις παλάμες αντικριστές, έτοιμες για την επιβράβευση, αναγνωρίζοντας,
όχι ένα ομολογουμένως εντυπωσιακό, αν και αναγκαστικό
φινάλε, αλλά παύση. Μια μεγάλη παύση που κράτησε
ως τη στιγμή που εκείνος, ξαφνικά, γύρισε τούμπα
το όργανο, το έκανε κρουστό και συνέχισε
να παίζει.
Αναρτήθηκε από
Τσαλαπετεινός
στις
12:21 μ.μ.
Πέμπτη 16 Απριλίου 2015
Περί ριζών
Στις γλάστρες, οι
ρίζες των φυτών αναπτύσσονται μέσα στα
επιβαλλόμενα πήλινα ή πλαστικά όρια.
Σταδιακά, χρόνο με το χρόνο, καταλαμβάνουν
με απόλυτα λειτουργικό τρόπο όλο τον
διαθέσιμο χώρο, υιοθετώντας τελικά το
σχήμα της γλάστρας που βρίσκονται
φυτεμένα.
Στο χώμα όπου δεν
υπάρχουν περιορισμοί, εξαπλώνονται
ελεύθερα προς πάσα κατεύθυνση, τόσο σε
έκταση, όσο και σε βάθος. Οι σχετικές
τομές, δείχνουν ότι το ριζικό σύστημα
είναι συνήθως εντυπωσιακά μεγαλύτερο
από το υπέργειο τμήμα των φυτών που
υποστηρίζουν.
Στην απόλυτη ελευθερία
για ανάπτυξη που τους δίνει η γη, μπορεί όμως στην πορεία τους να συναντήσουν βράχους. Ωστόσο ούτε
οι βράχοι αποτελούν ουσιαστικό εμπόδιο,
καθώς οι ρίζες, είτε τους παρακάμπτουν,
είτε τους σπάνε προκειμένου να επεκταθούν
όσο είναι απαραίτητο.
Κι αν τα καταφέρνουν με τους βράχους,
είναι πολύ εύκολο για τις ρίζες, να
σπάσουν τη γλάστρα, πήλινη ή πλαστική,
διεκδικώντας με αυτό τον ακραίο τρόπο
τη μεταφύτευσή τους, σε μεγαλύτερη
γλάστρα -που θα έχει και αυτή βέβαια
περιορισμένα όρια- ή στη γη και στην
απόλυτη ελευθερία.
φωτο: Το κάτω μέρος
της ρίζας νεαρού φοίνικα που μεταφυτεύτηκε
σε μεγαλύτερη γλάστρα αφού έσπασε την
προηγούμενη.
Δευτέρα 13 Απριλίου 2015
Adios don Eduardo
Ένα σχέδιο στον τοίχο
Σε κάποια κρεβατοκάμαρα
στον Κορινθιακό Κόλπο, μια γυναίκα
παρατηρεί στο φως της φωτιάς το προφίλ
του κοιμισμένου εραστή της.
Η σκιά απλώνεται στον
τοίχο.
Ο εραστής που είναι
ξαπλωμένος πλάι της θα φύγει. Μόλις
ξημερώσει θα πάει στον πόλεμο, στον
θάνατο.
Το ίδιο και η σκιά
του, η πιστή συντρόφισσα, θα φύγει και
θα πεθάνει μαζί του.
Είναι ακόμα νύχτα.
Η γυναίκα παίρνει ένα
κάρβουνο από τη φωτιά και σχεδιάζει
στον τοίχο το περίγραμμα της σκιάς του.
Αυτές οι γραμμές δε θα φύγουν. Ξέρει πως
δεν μπορούν να την αγκαλιάσουν, όμως θα
βρίσκονται εκεί.
Οι άνεμοι της θάλασσας.
Σύμφωνα με τις αφηγήσεις
των παλιών ναυτικών, η θάλασσα ήταν
γαλήνια, μια τεράστια λίμνη δίχως το
παραμικρό κύμα, και μπορούσες να τη
διασχίσεις μόνο κωπηλατώντας.
Τότε ένα κανό, χαμένο
στο χρόνο, πήγε στην άλλη άκρη του κόσμου
και βρήκε το νησί όπου ζούσαν οι άνεμοι.
Οι ναυτικοί τους έπιασαν, τους πήραν
μαζί τους και τους υποχρέωσαν να φυσούν.
Οι αιχμάλωτοι άνεμοι έσπρωξαν το κανό
που γλίστρησε στα νερά, κι έτσι οι
ναυτικοί, που κωπηλατούσαν εδώ και
αιώνες, μπόρεσαν επιτέλους να πέσουν
για ύπνο.
Δεν ξύπνησαν ποτέ.
Το κανό τσακίστηκε
στα βράχια.
Από τότε οι άνεμοι
αναζητούν το χαμένο νησί που ήταν κάποτε
το σπίτι τους. Μάταια περιφέρονται στις
εφτά θάλασσες του κόσμου οι ούριοι
άνεμοι, οι μουσώνες και οι κυκλώνες.
Καμιά φορά βουλιάζουν τα πλοία που
συναντούν στο δρόμο τους για να εκδικηθούν
την απαγωγή τους.
Mare nostrum
Είχε περάσει πάνω από
ένας αιώνας από τότε που ο πάπας της
Ρώμης μοίρασε το μισό κόσμο στην Ισπανία
και στην Πορτογαλία, όταν το 1635 ο Άγγλος
νομοθέτης Τζον Σελντεν δημοσίευσε το
Mare clausum.
Η πραγματεία εκείνη
αποδείκνυε ότι ιδιοκτήτη δεν είχε μόνο
η γη αλλά και η θάλασσα, και κατά συνέπεια
η Αυτού Μεγαλειότητα ο Βασιλεύς της
Αγγλίας είχε το δικαίωμα να είναι ο
νόμιμος ιδιοκτήτης των εδαφών και των
θαλασσών της επεκτεινόμενης αυτοκρατορίας
του.
Το βρετανικό δίκαιο
της ιδιοκτησίας βασιζόταν στον θεό
Ποσειδώνα, στον Νώε και τα τρία παιδιά
του, στη Γένεση, στο Δευτερονόμιο, στους
Ψαλμούς καθώς και στις προφητείες του
Ησαΐα και του Ιζεκιήλ.
Τριακόσια εβδομήντα
χρόνια αργότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες
διεκδίκησαν τα απόλυτα δικαιώματα του
αστρικού χώρου και των ουρανίων σωμάτων,
αλλά δεν επικαλέστηκαν πηγές παρόμοιου
κύρους.
Τα αποσπάσματα από το βιβλίο "Καθρέφτες, μια σχεδόν παγκόσμια ιστορία", του Eduardo Galeano, από τις εκδόσεις Πάπυρος. O Ουρουγουανός δημοσιογράφος και συγγραφέας πέθανε σήμερα σε ηλικία 74 ετών στο Μοντεβιδέο.
Εδουάρδο Γκαλεάνο: «Ο Τσε ζει...», από τον Οικοδόμο
Αναρτήθηκε από
Τσαλαπετεινός
στις
8:08 μ.μ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)