Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Μαραθώνας 490 πΧ - Μαραθώνιος 2010 μ.Χ

"μαχομένων δὲ ἐν τῷ Μαραθῶνι χρόνος ἐγίνετο πολλός, καὶ τὸ μὲν μέσον τοῦ στρατοπέδου ἐνίκων οἱ βάρβαροι, τῇ Πέρσαι τε αὐτοὶ καὶ Σάκαι ἐτετάχατο· κατὰ τοῦτο μὲν δὴ ἐνίκων οἱ βάρβαροι καὶ ῥήξαντες ἐδίωκον ἐς τὴν μεσόγαιαν, τὸ δὲ κέρας ἑκάτερον ἐνίκων Ἀθηναῖοί τε καὶ Πλαταιέες·2 νικῶντες δὲ τὸ μὲν τετραμμένον τῶν βαρβάρων φεύγειν ἔων, τοῖσι δὲ τὸ μέσον ῥήξασι αὐτῶν συναγαγόντες τὰ κέρεα ἀμφότερα ἐμάχοντο, καὶ ἐνίκων Ἀθηναῖοι. φεύγουσι δὲ τοῖσι Πέρσῃσι εἵποντο κόπτοντες, ἐς ὃ ἐς τὴν θάλασσαν ἀπικόμενοι πῦρ τε αἴτεον καὶ ἐπελαμβάνοντο τῶν νεῶν."

Ηροδότου, Ἱστοριῶν ἕκτη ἐπιγραφομένη Ἐρατώ 113

Εικόνα: Παράσταση μάχης από μελανόμορφη λήκυθο του 490-480 π.Χ Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.




I feel goodδήλωσε ο Κενυάτης Raymond Bett (1984) που τερμάτισε πρώτος με χρόνο 2:12:40 στον 28ο Κλασσικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Τη δεύτερη και τρίτη θέση κατέλαβαν οι επίσης Κενυάτες Kipkorir Edwin και Kimutai Edwin. Τη δέκατη πέμπτη θέση κατέλαβε ο Μιχάλης Φαρμάκης του Πανελληνίου με χρόνο 2:20:48. Στις γυναίκες τερμάτισε πρώτη η Rasa Drazdaukaite από την Λιθουανία σε 2:31:06. Στον φετινό μαραθώνιο – 2500 χρόνια μετά τη μάχη του Μαραθώνα- σημειώθηκε ρεκόρ συμμετοχών καθώς έτρεξαν περισσότεροι από 20.000 αθλητές από 88 χώρες.

Όλα τα αποτελέσματα εδώ.

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Μια παλιά φωτογραφία.




Το μόνο που υπάρχει σημειωμένο με εξόχως καλλιγραφικά γράμματα στην πίσω όψη αυτής της φωτογραφίας είναι: “Εορτή της Σημαίας”. Με μια αποφασιστική δασεία να στολίζει το κεφαλαίο 'Ε' ενώ το 'Σ' ξετυλίγεται νοσταλγικά κυματιστό. Υπολογίζω ότι πρέπει να τραβήχτηκε στα τέλη της δεκαετίας του `40, το αργότερο αρχές του ` 50.

Έπαρση της σημαίας στην πλατεία της μικρής μας Πόλης. Πολύς κόσμος συγκεντρωμένος. Όλοι σε στάση περήφανης προσοχής. Ευθυτενείς στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου που παίζουν πέντε λαϊκοί οργανοπαίκτες. Στην άκρη φαίνεται τμήμα του λιθόστρωτου που αργότερα κάλυψε, πρώτα ένα στρώμα τσιμέντου και μετά η άσφαλτος.

Το μεγάλο κτίριο δεξιά- αυτό με το κατάμεστο μπαλκόνι- έγινε παρανάλωμα μια νύχτα πριν από μερικά χρόνια, αφήνοντας στη θέση του ένα αμήχανο κενό. Όταν ήμουνα παιδί είχα ακούσει ότι στη μεγάλη αίθουσα του ισογείου το 1940 εμφανίστηκε η Βέμπο, προφανώς καθ` οδόν για το μέτωπο κι όσοι δεν χώρεσαν μέσα, στάθηκαν όρθιοι απ` έξω αψηφώντας το κρύο εκείνου του βαρύ, δύσκολου χειμώνα για να ακούσουν την τραγουδίστρια της Νίκης.

Κάποιος μου είχε πει ότι αυτή η αίθουσα είχε φιλοξενήσει επίσης μια παράσταση στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Μάνος Κατράκης. Δε θυμόταν όμως ούτε πότε έγινε αυτό, ούτε ποια παράσταση ήταν. Μόνο τη φωνή του Μάνου θυμόταν : “σαν να την ακούω τώρα στα αυτιά μου...” μου είχε πει.

Προσπάθησα να διασταυρώσω αυτή την πληροφορία αλλά δεν τα κατάφερα. Άλλωστε οι περισσότεροι που έζησαν αυτή την εποχή έχουν πια πεθάνει. Αν αληθεύει πάντως, ίσως ήταν μεταξύ 43 και 46 όταν ο Κατράκης ήταν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Μουσική: Gymnopédie No.3 του Erik Satie

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Οι αντιδράσεις των πολιτών


I.

II.


III.

IV.

V.

στη διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού.

Οι αντιδράσεις των κομμάτων.

Και οι πρώτες αντιδράσεις φίλων ιστολόγων:



Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Μαυρομαλλούσα κοπελιά


Πού ταξιδεύεις και γελάς

Έσβησε το πρωί η Καίτη Χωματά, μια από τις ιδανικές ερμηνεύτριες του Νέου Κύματος




Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Ολόγεμο του Οκτώβρη

Ι.

ΙΙ.

ΙΙΙ.


Μουσική: Tin tin deo, του Gil Fuller με τον πιανίστα Junior Mance
από το άλμπουμ του 1973 "The Junion Mance Touch"

Η αρχική φωτογραφία (Ι) του Joseph Rodriguez από εδώ,

οι άλλες δύο εκδοχές, παιχνίδια στο photoshop.



Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

We love you too, Maceo Parker...




We love you all...επαναλάμβανε διαρκώς και σε όλους τους τόνους στην χθεσινή χορταστική συναυλία στο Παλλάς ο θρύλος της funky μουσικής Maceo Parker.


Συχνά κατά τη διάρκεια των συναυλιών μου θα με ακούσετε να λέω «σας αγαπούμε» και είναι κάτι που πραγματικά το εννοώ. Νιώθω ότι έχω τον ρόλο κάποιου ο οποίος σκορπά αγάπη και αρμονία στον κόσμο. Εάν, μάλιστα, οι άνθρωποι που έρχονται στις παραστάσεις μου μπορούν να αφήσουν για λίγο στην άκρη τα προβλήματα και τις έννοιές τους, αυτό είναι θαυμάσιο.”

Ο Maceo Parker παρέσυρε το κοινό με το μαγικό του σαξόφωνο


το τραγούδι του,

την αμεσότητά ενός μεγάλου performer


και βέβαια με την καταπληκτική του μπάντα

Από την συναυλία δεν μπορούσε να λείπει ο μεγάλος Ρέι. «Πάντα μου άρεσε ο Ρέι Τσαρλς, πάντα μου άρεσε και πάντα εκτιμούσα τον τρόπο που έπαιζε. Τον άκουγα από πολύ μικρός»


Λίγο πριν το τέλος απαίτησε” να σηκωθεί το κοινό από τα καθίσματα -αν και οι ασυγκράτητοι χόρευαν ήδη από την αρχή στους δύο πλαϊνούς διαδρόμους του Παλλάς φέρνοντας σε αμηχανία τους ταξιθέτες.

Το κοινό δεν ήθελε και πολύ για να ανταποκριθεί...



...και να αρχίσει το ξέφρενο χορό...


Στο τέλος, όλα τα μέλη της μπάντας και ο ίδιος ο Maceo Parker χαιρέτησαν έναν- έναν τους θεατές που είχαν συγκεντρωθεί κάτω από τη σκηνή...


...ανάμεσα στους οποίους ήταν και γνωστός blogger.


Αρκετή ώρα μετά το τέλος της συναυλίας λίγοι, αλλά πιστοί θαυμαστές του τον είδαν να διασχίζει τη στοά και τον χειροκρότησαν θερμά, ξαφνιάζοντας όσους καθόταν ανέμελοι στα τραπέζια...


Άφησε τη βαλίτσα του, κάθισε και είχε την υπομονή να υπογράψει όλους τους δίσκους που είχε φέρει μαζί του νεαρός μουσικός...

...καθώς και το εισιτήριο του Τσαλαπετεινού -Hoopoe αφού πληροφορήθηκε για πoιό πτηνό πρόκειται...

Με αυτή την τελευταία υπόκλιση μας άφησε για να φύγει για το Λονδίνο όπου δίνει σήμερα την επόμενη συναυλία της περιοδείας του.



Σοβαρή κριτική για τη χθεσινή συναυλία αναμένουμε βέβαια από τον blogger που συνέλαβε ο φακός να χαιρετά δια θερμής χειραψίας το μεγάλο μουσικό. Αυτές οι εικόνες και αρκετές ακόμα στη διάθεσή του.

Μουσική: Children's World live με τους Maceo Parker, Fred Wesley και Pee Wee Ellis.

Bonus track: Pass The Peas



...και κάτι ακόμα μια που σαν σήμερα, 21.10. 1917 γεννήθηκε ο Dizzy Gillespie



Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Beamonesque!


Δεν είχα προλάβει να χαρώ. Άλμα εις μήκος, τέσσερα μέτρα και κάτι ελάχιστα εκατοστά που δεν θυμάμαι πια πόσα ακριβώς ήταν- έχουν περάσει πολλά χρόνια από την έκτη τάξη του δημοτικού. Μόλις είχα κατέβει από το βάθρο με ένα μετάλλιο κρεμασμένο στο στήθος μου. Στο ένα χέρι κρατούσα το δίπλωμα σε ρολό, δεμένο με μπλε κορδέλα και στο άλλο σφιχτά, το πρώτο μου μετάλλιο σε σχολικούς αγώνες του νομού μας. Η χαρά μου εκείνη την ώρα προσπαθούσε να συναγωνιστεί την πίκρα -μπορώ να το ομολογήσω τώρα πια- που δεν είχα καταφέρει να κατακτήσω το χρυσό αλλά το αργυρό, όταν ο δάσκαλός μας με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε: "Γεια σου ρε Bob Beamon!". Ήταν η πρώτη φορά που άκουγα αυτό το όνομα και θες για το εξωπραγματικό άλμα του - διπλάσιο και βάλε από το δικό μου, όπως έμαθα - θες γι αυτή τη γοητευτική παρήχηση του “μπ”, το όνομα του Αμερικάνου μαύρου αθλητή χαράχτηκε οριστικά στην μνήμη μου.



Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1968 στο Μεξικό, στις 3:30 το μεσημέρι της 18ης Οκτωβρίου ο εικοσιδιάχρονος τότε Bob έλαβε θέση. Συγκεντρώθηκε για λίγο, πήρε βαθιά ανάσα και άρχισε να τρέχει. Η επιτάχυνσή του σταδιακά μετέτρεψε το τρέξιμο σε αφηνιασμένο καλπασμό. Ένας καλπασμός που κατέληξε σε ένα δυνατό πάτημα- αρχή της απογείωσης. Από εκείνη τη στιγμή άρχισε μια απίστευτη πτήση που όταν την δει κανείς σε αργή κίνηση μπορεί να διακρίνει γιατί αυτό το άλμα χαρακτηρίστηκε η πιο ποιητική στιγμή εκείνων των Αγώνων. Το σώμα του ανυψώθηκε τεντωμένο με τα χέρια απλωμένα στον ουρανό, ενώ τα κάτω άκρα του συνέχιζαν τους διασκελισμούς στον αέρα αψηφώντας τη βαρύτητα κι ύστερα καθώς πέρασε από το ψηλότερο σημείο της τροχιάς, τα άκρα του μαζεύτηκαν στον κορμό για να απλώσουν και πάλι αμέσως μετά για την προσγείωση στην άμμο.

Ο Beamon σηκώθηκε με δύο τρεις αναπηδήσεις και απομακρύνθηκε από το σκάμμα χωρίς να έχει συνειδητοποιήσει την επίδοσή του, αφήνοντας τους έκπληκτους κριτές να καταφεύγουν σε μεταλλική μετροταινία μια που το εύρος του τηλεσκοπικού μετρητή δεν ήταν ικανό να καταγράψει αυτό το άλμα που κατέρριπτε το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ κατά 55 εκατοστά! Όταν ανακοινώθηκε ότι ήταν 8,90 μέτρα κι ενώ οι θεατές του σταδίου όρθιοι άφηναν ένα επιφώνημα θαυμασμού που αμέσως κάλυψαν τα χειροκροτήματα, ο Beamon δεν αντέδρασε.

Έπρεπε να τον πλησιάσει ο συναθλητής του - και φαβορί για το χρυσό μετάλλιο μαζί με τον Ρώσο Igor Aramovitsj Ter-Ovanesian που κατείχαν και οι δύο το παγκόσμιο ρεκόρ με 8,35 - επίσης Αμερικανός Ralph Boston για να του μεταφράσει τα μέτρα και τα εκατοστά σε πόδια και ίντσες (29 και 2½) για να καταλάβει το μέγεθος του άθλου του. Τότε ο άνθρωπος που πέτυχε το τέλειο άλμα* κατέρρευσε. Χρειάστηκε αρκετός χρόνος και λίγη βοήθεια από άλλους αθλητές που τον έστησαν ξανά στα πόδια του, για να αρχίσει να πανηγυρίζει την ανέλπιστη επίδοσή του. Εκείνες τις στιγμές κατά πάσα πιθανότητα δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα έπρεπε να περάσουν 23 χρόνια μέχρι να καταρριφθεί το δυσθεώρητο παγκόσμιο ρεκόρ του, τον Αύγουστο του `91 από τον επίσης μαύρο Αμερικανό άλτη Mike Powell. (8,95)

Ο Bob Beamon δεν έπιασε ποτέ ξανά εκείνη την καταπληκτική επίδοση. Ήταν όμως ικανή να τον κατατάξει ανάμεσα στους κορυφαίους αθλητές του 20ου αιώνα και το όνομα του να γίνει η βάση της λέξης Beamonesque, που σημαίνει κάτι εξαιρετικό, ανεπανάληπτο, εντελώς αναπάντεχο, μοναδικό.






* “The Perfect Jump” τίτλος βιβλίου του Dick Schaap που αναφέρεται στο άλμα του Beamon

Η φωτογραφία του Ed Lacey από εδώ.

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

..................


........................................................................................................
........................................................................................................
........................................................................................................

........................................................................................................
.........................................................................................................
........................................................................................................
........................................................................................................
.........................................................................................................
........................................................................................................

.........................................................................................................
.........................................................................................................
.........................................................................................................
..........................................................................................................
..........................................................................................................

...........................................................................................................
............................................................................................................


Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Υπόγεια ζωή...

The son of Chilean miner Florencio Avalos, seven-year-old Bairon, shows a drawing depicting the rescue of his father, as he is examined by doctors after being brought to the surface on October 13, 2010. (ARIEL MARINKOVIC/AFP/Getty Images)

Με αγωνία, όπως όλοι πιστεύω, παρακολουθώ πάνω από δυο μήνες τώρα την περιπέτεια των 33 εγκλωβισμένων μεταλλωρύχων της Χιλής. Κρατάει από παλιά η συμπάθεια για τη μακρινή χώρα, από τον καιρό του Αλιέντε και του Νερούδα. Στον Πάμπλο Νερούδα, άλλωστε, παρά στα ιστοριογραφήματα ή στα εφημεριδογραφήματα, χρωστάω τα λιγοστά που ξέρω για τη «μάνα των μετάλλων», όπως την όρισε ο ποιητής στο «Κάντο Χενεράλ». «Το ορυχείο είναι για τον Νερούδα η νύχτα της Ιστορίας» έγραφε η μεταφράστριά του Δανάη Στρατηγοπούλου σχολιάζοντας το «Γενικό Ασμα» (κυκλοφορεί στις εκδόσεις «Τυπωθήτω») και συμπλήρωνε: «Ο κεφαλαιώδης καθορισμός του Λαού σαν Ανθρωπότητα Υπόγειας Ζωής βρίσκει στους ανθρακωρύχους συγκεκριμένη τη λαβή που δίνει μεγαλύτερη δύναμη στο σύμβολο». Ακόμα και το χιλιάνικο κρασί, για τον Νερούδα άλλο δεν είναι παρά «το αίμα ενός υποχθόνιου λαού [...] είναι μεταλλωρύχοι που ζούνε / εδώ κι αιώνες βγάζοντας / φωτιά απ’ την παγωμένη γη».

Σαν σύμβολο ακριβώς αντιμετωπίστηκε το δράμα και ο αγώνας των μεταλλωρύχων. Τα σύμβολα, όμως, το ξέρουμε και από τα δικά μας, είναι ευάλωτα, υπόκεινται σε πολλές (και αλληλοσυγκρουόμενες) αναγνώσεις, ερμηνείες και χρήσεις. Αλλα σημαίνει η «ζωή εν τάφω» των εγκλωβισμένων για τους δικούς τους, άλλα για την πολιτική τάξη (που, παρά να αναζητήσει τις ευθύνες της για το αν το ορυχείο λειτουργούσε τηρώντας τις προδιαγραφές, διάλεξε να επενδύσει συναισθηματικά και πολιτικά στην περιπέτεια) κι άλλα για τα ΜΜΕ, τοπικά και διεθνή, που έστησαν το δικό τους πανηγύρι - δεν είναι αλλωστε προνόμιο δικό μας η σχεδόν κορακοειδής εκμετάλλευση αλλοτρίων παθημάτων.

Δεν ξάφνιασε, ως εκ τούτου, ιδιαίτερα η πληροφορία ότι, κατόπιν σκέψεων και συσκέψεων, οι μεταλλωρύχοι που θα ανεβούν πρώτοι από την υποχθόνια εστία τους στο φως του πάνω κόσμου (και των αδηφάγων προβολέων) είναι όσοι έδειξαν μέχρι τώρα πως έχουν κάποια άνεση με τα μέσα ενημέρωσης. Χρειάζεται, η αλήθεια αυτή είναι, τεράστιο κουράγιο και χιούμορ επίσης, για να αντιμετωπίσει κανείς την αναμενόμενη συντριπτική ερώτηση: «Πώς νιώθετε;» Και χρειάζεται ακόμα περισσότερο κουράγιο για να αποφασίσει να μην εκτεθεί στη διαρκή δημοσιότητα και στα «συμβόλαια αξιοποίησης» (δημοσιογραφικής, τηλεοπτικής, κινηματογραφικής).

Υπάρχει η ελπίδα ότι θ’ αντέξουν. Κι αν όχι όλοι, πολλοί. Αυτό τουλάχιστον υποδεικνύει η είδηση πως οι μεταλλωρύχοι αντιδικούν όχι για το ποιος θα ανέβει με τους πρώτους, να σωθεί μια ώρα αρχύτερα, αλλά για το ποιος θα μείνει ώς το τέλος, για να βοηθήσει τους υπόλοιπους συντρόφους του, με τους οποίους μοιράστηκε τη γεύση του θανάτου, δηλαδή ό,τι περισσότερο εξανθρωπίζει τον άνθρωπο. Οι ελπίδες ότι ο πάνω κόσμος, εγκλωβισμένος στη δική του λογική, θα τους καταλάβει και θα τους σεβαστεί είναι σαφώς λιγότερες.


Του Παντελή Μπουκάλα, copy paste από την σημερινή Καθημερινή

Η φωτογραφία από εδώ

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

CoolClimate


1ο βραβείο
No pollution please
Χρίστος Λαμπριανίδης, Ελλάδα

2ο βραβείο
AIR
Jeffrey Durden, Βολιβία



3ο βραβείο
Oil Spill Duck Sculpture
Don Gialanella, Η.Π.Α



4ο βραβείο
Don`t Trash It
Starkman Group, Η.Π.Α.



5ο βραβείο
Tick Tock
Juliet MCiver, Η.Π.Α.


«Αυτές οι εικόνες μιλάνε για τον αέρα, το νερό και την γη που μας συντηρεί. Και μας αποκαλύπτουν την επικίνδυνη εξάρτηση μας από το πετρέλαιο και το κάρβουνο. Η ανθρώπινη εφευρετικότητα δημιούργησε αυτά τα προβλήματα, και η ανθρώπινη δημιουργικότητα – όπου την βλέπουμε εδώ να είναι εμφανής - μπορεί να μας οδηγήσει στη λύση τους. Παροτρύνω τους περιβαλλοντικούς ακτιβιστές να χρησιμοποιούν αυτές τις εικόνες για τις δράσεις τους .» Van Jones, κριτής του διεθνούς διαγωνισμού CoolClimate με θέμα την υπερθέρμανση του πλανήτη.


Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

"...που χαρτογράφησε τις δομές της εξουσίας..."

.
.


Ουρανία. Οι γονείς της δεν την υπολόγισαν και πολύ. Το όνομά της θύμιζε πλανήτη, ορυκτό, οτιδήποτε εκτός από την ψιλόλιγνη γυναίκα με τα λεπτά χαρακτηριστικά, τη στιλπνή επιδερμίδα και τα μεγάλα, κάπως θλιμμένα, σκουρόχρωμα εκείνα μάτια, που της έδειχνε ο καθρέφτης. Ουρανία! Πώς τους ήρθε! Ευτυχώς κανείς πια δεν την αποκαλούσε έτσι, αλλά Ούρι, Μις Καβράλ, Μίσις Καβράλ, ή Δόκτωρ Καβράλ. Απ` όσο μπορούσε να θυμάται, από τότε που έφυγε από τον Άγιο Δομίνικο- “για να ακριβολογούμε, από την πόλη Τρουχίλιο”, όταν έφυγε, δεν είχαν ακόμα αποκαταστήσει το όνομα της πρωτεύουσας-, ούτε στο Άντριαν ούτε στη Βοστόνη ούτε στην Ουάσινγκτον ούτε στην Νέα Υόρκη, κανείς δεν την είχε ξαναπεί Ουρανία, όπως παλιότερα στο σπίτι της και στο κολέγιο Σάντο Δομίνγκο, όπου οι sisters και οι συμμαθήτριές της πρόφεραν πάρα πολύ σωστά το αλλόκοτο όνομα που της είχαν επιβάλει ως τιμωρία με το που γεννήθηκε. Να ήταν άραγε δική του ιδέα ή δικής της; ήταν πλέον πολύ αργά για να το επαληθεύσεις, κορίτσι μου. Ή μάνα σου ήταν στον άλλο κόσμο και ο πατέρας σου ένας ζωντανός νεκρό. Ποτέ δε θα το μάθεις. Ουρανία! Το ίδιο παράλογο να εξευτελίζεις την παμπάλαιη πόλη του Αγίου Δομίνικου δε Γουσμάν αποκαλώντας την Πόλη Τρουχίλιο. Να ήταν άραγε κι αυτή ιδέα του πατέρα της;

Περιμένει να ξεπροβάλει η θάλασσα από το παράθυρο του δωματίου της, στον ένατο όροφο του ξενοδοχείου Χαράγουα, και επιτέλους τη βλέπει. Το σκοτάδι υποχωρεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και η γαλαζωπή λάμψη του ορίζοντα, καθώς θεριεύει βιαστικά, εγκαινιάζει το θέαμα που περιμένει να δει από την ώρα που ξύπνησε, στις τέσσερις το πρωί, παρά το χάπι που είχε πάρει παρακάμπτοντας τις προκαταλήψεις της εναντίον των υπνωτικών. Η μπλε σκούρα γραμμή της θάλασσας, τρομαγμένη από τις κηλίδες του αφρού, θα πάει να ανταμώσει έναν μολυβένιο ουρανό στη μακρινή γραμμή του ορίζοντα, κι εδώ, στην ακτή, σκάει πάνω στο Μαλεκόν, που το διακρίνει κατακερματισμένο μέσα στις φοινικιές και στις αμυγδαλιές που το περιστοιχίζουν. Την εποχή εκείνη, το ξενοδοχείο Χαράγουα είχε θέα κατάφατσα το Μαλεκόν. Τώρα το Μαλεκόν φαίνεται από το πλάγια. Η μνήμη της επεστρέφε την εικόνα- της ημέρας εκείνη;- του μικρού κοριτσιού που κρατούσε τον πατέρα της από το χέρι, μπαίνοντας στο εστιατόριο του ξενοδοχείου για να γευματίσουν οι δυό τους. Τους έδωσαν τραπέζι κοντά στο παράθυρο, και μέσα από τα κουρτινάκια, η Ουρανίτα έβλεπε τον μεγάλο κήπο και την πισίνα με τους βατήρες και τους λουόμενους. Μια ορχήστρα έπαιζε μερέγκε στο ισπανικό πάτιο, περιτριγυρισμένο από διακοσμητικά πλακάκια και πήλινες γλάστρες με γαρίφαλα. Ήταν εκείνη την ημέρα; “όχι”, λέει χαμηλόφωνα. Το Χαράγουα εκείνης τη εποχής το είχανε γκρεμίσει για να το αντικαταστήσει ετούτο το ογκώδες κτήριο στο χρώμα του ροζ πάνθηρα που τόσο πολύ την ξάφνιασε μόλις έφτασε στον Άγιο Δομίνικο πριν από τρεις μέρες.

Έκανες καλά που ήρθες; Θα το μετανιώσεις, Ουρανία. Να χαραμίσεις μια εβδομάδα διακοπών. Εσύ που πάντα παραπονιόσουν ότι δεν είχες χρόνο να γνωρίσεις τόσες και τόσες πόλεις, περιοχές και χώρες που θα ήθελες να δεις – τις οροσειρές και τις χιονισμένες λίμνες της Αλάσκα, για παράδειγμα- γύρισες στο νησάκι όπου είχες ορκιστεί να μην ξαναπατήσεις το πόδι σου. Σύμπτωμα παρακμής; Φθινοπωρινός συναισθηματισμός; Απλή περιέργεια, τίποτε άλλο. Για να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι μπορείς να περπατήσεις στους δρόμους αυτής της πόλης, που πια δεν είναι δικιά σου, να διατρέξεις αυτή την ξένη χώρα, δίχως αυτό να σου προκαλεί θλίψη, νοσταλγία, μίσος, πίκρα, ογρή. Ή μήπως ήρθε για να δεις με τα ίδια σου τα μάτια την κατάντια του πατέρα σου; Για να διαπιστώσεις τι θα αισθανθείς, όταν τον δεις έπειτα από τόσα χρόνια. Ένας ρίγος τη διατρέχει από την κορυφή ως τα νύχια. Ουρανία, Ουρανία! Για φαντάσου να ανακαλύψεις, ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, πως, κάτω από το πεισματάρικο αυτό κεφάλι, πάντα τακτοποιημένο, αδιαπέραστο από κάθε είδους στεναχώρια, πως πίσω από αυτό το οχυρό που όλοι το θαυμάζουν και ζηλεύουν σ` εσένα, έχεις μια τρυφερή καρδιά, φοβισμένη, πληγωμένη, ευαίσθητη. Βάζει τα γέλια. Φτάνουν οι σαχλαμάρες κορίτσι μου.

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από το μυθιστόρημα Η Γιορτή του Τράγου του Περουβιανού συγγραφέα και δημοσιογράφου Mario Vargas Llosa που τιμήθηκε χθες από την Σουηδική Ακαδημία με το Νόμπελ Λογοτεχνίας για το 2010.


Διαβάστε επίσης : “ Για ένα μυθιστόρημα που μάχεται την εξουσία” του Βασίλη Καλαμαρά.


Ο νεαρός Μάριο Βάργκας Λιόσα με τον χιλιανό ποιητή Πάμπλο Νερούδα (Νόμπελ 1961)


Μάριο και Πατρίτσια Λιόσα από το οικογενειακό άλμπουμ

Με τον Jorge Semprún το 1996

Ο Λιόσα με τον Gabriel Garcia Marquez (Νόμπελ 1982)


Στην διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας για την Προεδρία το 199ο


Με τον Salman Rushdie το καλοκαίρι του 1992 στο Escorial

Ο Χουάν Κάρλος συγχαίρει τον Λιόσα για το βραβείο Cervantes με το οποίο τιμήθηκε το 1995.

Ο Λίοσα το σπίτι του στη Μαδρίτη


Ο Λιόσα απεσταλμένος της

EL PAÍS

με μέλη της Χαμάς στην Παλαιστίνη

Στον τάφο του Paul Gauguin (Ο Παράδεισος στην άλλη γωνία)


Ο Λιόσα με την ηθοποιό Aitana Sánchez Gijón το 2006




Οι φωτογραφίες από την EL PAÍS

Η φωτογραφία με τον Gabriel Garcia Marquez από εδώ

Μουσική: Cholo soy, βαλς του περουβιανού Jaime Cuadra