Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Χθες...


...τ` απόγευμα μόλις δυνάμωσε η βροχή βγήκα για τσιγάρα. Έκοψα δρόμο από το παρκάκι. Ένας μουσκεμένος κότσυφας με φλέρταρε ασύστολα. Απόρησα με το θράσος του κι ύστερα κατάλαβα ότι πάλι είχα βγει από το blog και από το σπίτι σαν τσαλαπετεινός. Μπήκα πια για τα καλά στο ρόλο. Πλήρης ταύτιση. Όπως ο Χ. που μετά από ένα ολόκληρο καλοκαίρι στο χορό των Ορνίθων, πήγαινε σαν χεσμένος για μήνες. Έφαγε χοντρό δούλεμα μέχρι να αρχίσει να περπατάει πάλι σαν άνθρωπος.

Μια κοπέλα μόνη στη στάση μουσκεμένη κι αυτή, περιμένει. Ρίχνει το κεφάλι κάτω, στρώνει λίγο τα μαλλιά της που στάζουν με τα δάχτυλα και ύστερα το σηκώνει απότομα προς τα πίσω. Έχει τα μαύρα μακριά μαλλιά του Ινδού στον Άγγλο Ασθενή. Μου θυμίζει αυτή την υπαινικτικά ερωτική σκηνή που εκείνος λούζεται έξω κι έρχεται η Χάνα η Juliette Binoche… πρέπει να  ξαναδώ την ταινία. Για αυτή τη σκηνή, για την άλλη, την αιώρηση με το δαυλό στην σκοτεινή εκκλησία και για την αρχή της, με τα σχήματα σαν ζωγραφιές στη σπηλιά την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι.



Στο δρόμο λίγα αυτοκίνητα. Επιστρέφουν. Τα τζάμια κλειστά κι ιδρωμένα. Στο εσωτερικό τους μυρίζει σκορδαλιά πάνω από τα επιτρεπτά όρια. Όσο μπορώ να διακρίνω οδηγοί και επιβάτες αμίλητοι, μπουχτισμένοι από το μεσημεριανό φαγητό, τρέχουν για τη σιέστα τους. Σαν ξέμπαρκη Κυριακή στη μέση της βδομάδας αυτή η αργία της 25ης Μαρτίου, σε ίση απόσταση από το προηγούμενο και το επόμενο Σαββατοκύριακο.

Το περίπτερο κλειστό. Το επόμενο δεν έχει τη μάρκα μου. Το τρίτο είναι μακριά, ψιλικατζίδικο. Πάντα ανοιχτό. Δε καταλαβαίνει από γιορτές και αργίες. Την ώρα της Ανάστασης εκεί. Στη κάψα του δεκαπενταύγουστου εκεί. Στην αλλαγή του χρόνου εκεί. Σήμερα δεν είναι κανείς. Ανοιχτό, αλλά ερημιά. Χαζεύω την έκθεση περιοδικών εφημερίδων και προσφορών μέχρι να φανεί κάποιος. Βγαίνει, ο πιο συμπαθητικός από τους τρεις που το δουλεύουν από μικρή πόρτα που μάλλον οδηγεί σε αποθήκη. Μασουλώντας. «Μπακαλιάρος;» τον ρωτάω. «Μπα, κεφτέδες…τώρα μου φέρανε φαγητό» μού λέει ακόμα μπουκωμένος.

Στο γυρισμό φυσάει τρελά. Ο αέρας αλλάζει διαρκώς διεύθυνση κι η ομπρέλα τραβάει σαν ατίθασο κατοικίδιο. Χορεύω αναγκαστικά μες τη βροχή με παρτενέρ που δεν έχει ρυθμό. Θα απογειωθώ και κανείς δε θα το πάρει είδηση· ψυχή στο δρόμο. Ούτε ένας για να δηλώσει την ανάληψή μου στις αρμόδιες αρχές ή έστω σε ένα κανάλι. Κλείνω την ομπρέλα.

Καλύτερα έτσι, ανοίγει το οπτικό πεδίο. Λάμπουν οι νεραντζιές του δρόμου. Μια πασχαλιά μισάνοιξε. Μόλις που μυρίζει. Μετράω μέσα στη τσέπη με τα δάχτυλα τις μέρες μέχρι το Πάσχα. Έχει καιρό ακόμα. Δυο τρεις σημαίες στα μπαλκόνια μουσκεμένες ανεμίζουν αλλόκοτα. Να θυμηθώ να τηλεφωνήσω στην Εύα μόλις γυρίσω. Γιορτάζει σήμερα. Τα γενέθλια της είναι 28η Οκτωβρίου. Βλέπω σημαίες και τη θυμάμαι. Πλησιάζοντας στη μικρή πλατεία ξαφνικά ανάβει το μόνιμο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τίποτα δε με ξαφνιάζει πια. Θα πάρω τηλέφωνο στο Δήμο να τους ευχηθώ για την καινούρια χρονιά.

Στα νότια σαν να ανοίγει ο καιρός. Ο Υμηττός ακόμα καπελωμένος με πυκνά σύννεφα. Μόνο οι κεραίες μισό-φαίνονται. Αλωμένος ο Υμηττός. «..τα άπαρτα ψηλά βουνά». Νοσταλγώ τη ασφάλεια που μου έδινε κάποτε αυτό το ποίημα πάνω στη σκηνή του Δημοτικού σχολείου με το κοινό από κάτω έτοιμο για το χειροκρότημα. Όλες οι σίγουρες απαντήσεις εκεί, στο βασικό ερώτημα «τι είναι η πατρίδα μας;». Ερώτημα που επανέρχεται καθημερινά  ενώ οι παλιές απαντήσεις δεν επαρκούν και οι καινούριες έχουν πλέον στερέψει.

Ο κότσυφας πάλι εκεί. Στο ίδιο πεύκο, ένα κλαδί πιο κάτω. Του σφυρίζω αλλά αυτή τη φορά καταλαβαίνει το λάθος του και φεύγει. Τα βρεγμένα φτερά κάνουν βαρύ το πέταγμά του. Τον καταλαβαίνω απόλυτα. Θα στεγνώσει αύριο  που τουλάχιστον ο «ήλιος της θα χρυσολάμπει».



Bordel, του Astor Piazzolla από τους Paz βιολί και Assad κιθάρα.


η φωτογραφία από:
media.photobucket.com


buzz it!

18 σχόλια:

xomeritis είπε...

(α) Τον "Άγγλο Ασθενή" εγώ θα τον έβλεπα για την αφήγηση από τον Ηρόδοτο - την ιστορία του Γύγη.

(β) Μη φοβάσαι αν σε πάρει ο αέρας με την ομπρέλα. Περιπολώ καβάλα στη σκούπα.

(γ) Να βγαίνεις πιο συχνά για βόλτα και να ελαττώσεις το κάπνισμα.

Margo είπε...

... μα καπνίζει ο τσαλαπετεινός; Μάλλον δεν έχεις μπει για τα καλά στο ρόλο:)
"Τι είναι η πατρίδα μας;" η μόνη σκέψη που σκοτείνιασε τις υπόλοιπες, για λίγο όμως... μου αρέσουν πολύ αυτές οι αφηγήσεις σου.. όμως νομίζω στο λέω για ό,τι γράφεις:)
Καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

ωραίο εικονογραφημένο

Τσαλαπετεινός είπε...

Thomas Xomeritis:
Α. "Τώρα δύο δρόμοι σου ανοίγονται, Γύγη, και σου δίνω το δικαίωμα να πάρεις όποιον από τους δυο θέλεις: ή σκότωσε τον Κανδαύλη και πάρε εμένα και τη βασιλεία των Λυδών, ή ο ίδιος αμέσως τώρα πρέπει να πεθάνεις, για να μη βλέπεις στο εξής, με την τυφλή σου υπακοή στον Κανδαύλη, όσα δε σου επιτρέπεται…".

Β. Μα, τι μοντέλο σκούπας έχεις που καλύπτει τέτοιες αποστάσεις; Περιμένω αναλυτικά ιπποδύναμη, κατανάλωση ανά χιλιόμετρο, εκπομπές ρύπων και κυρίως αν οι προδιαγραφές ασφαλείας είναι της Ε.Ε- το τελευταίο κυρίως για να μη γκρινιάζει ο Προκόπης.

Γ. Δεν ξέρω/ δεν απαντώ.


Margo: Ο Τσαλαπετεινός καπνίζει κρυφά με κάθε ευκαιρία στα παρασκήνια, γι αυτό και λαχανιάζει πάνω στη σκηνή.

Όσο μας σκοτεινιάζει αυτή η σκέψη υπάρχουν ελπίδες


Κ.Κ.Μοίρης: Η παντελής έλλειψις αναφορών που εντόπισα στο σχόλιό στις «Βλαβερές συνέπειες του καπνίσματος» με οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα ότι είσαστε αμετανόητος καπνιστής.

Spy είπε...

Ναι, γεια σας.

(ε... γκχμ... πολύ ωραία η ανάρτησή σας κλπ. κλπ.)

Ήρθα να σας κάνω ένα παράπονο: προς τι ο μετριασμός σχολίων και η $@%^#@#@Ε*%λεκτική επαλήθευση;;;
Έχετε δεχθεί επίθεση spam και δεν αντέχετε άλλο;

Τσαλαπετεινός είπε...

Spy:
-Ναι…γεια σας! Με ακούτε; Δεν σας ακούω καλά…χάνεται η γραμμή. Εμπρός...ναι...ποιος είσαστε;
Δεν έχω αναγνώριση…μπορείτε να ξανακαλέσετε;

Spy είπε...

Θα ξανακαλέσω στην επόμενη ανάρτηση διότι δεν έχω μονάδες.

maximus είπε...

To σκηνικό με την ομπρέλα, πολύ καλό! Θα το διαβάζω μέχρι να αλλάξετε θέμα. Ε, έχετε χιούμορ πως να το κάνουμε...

Τι είναι η ζωή, τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι η παρίδα μας, ποιος ασχολείται σήμερα με τέτοια, ένα βαθύ πιάτο σκορδαλιά και είμαστε εντάξει.

Μαύρος Γάτος είπε...

Δεν έχω ούτε απαντήσεις, ούτε προστακτικές

έχω μόνο μια κουρασμένη καλησπέρα που πάει να γίνει άγρυπνη καλημέρα

Σ:ο)

bananiotis είπε...

Με την κοπέλα στη στάση δε μας είπες όμως τι έγινε......

Ανώνυμος είπε...

Θα μπορούσες να γίνεις και μια Μαίρη Πόππινς, αλλά και ένας Αλαντίν στο μαγικό χαλί, αλλά εσύ εκεί να κλείσεις την ομπρέλα... Αλλά μετά από που θα έγραφες ιστορίες για εμάς; Άσε καλύτερα... Αυτό τα τσιγάρα θα σε φάνε... Μια με τη μέση έξω κρυώνεις, μία τα τσιγάρα!

Τσαλαπετεινός είπε...

Spy : Αν δεν με βρείτε, μήνυμα στο τηλεφωνητή.


MAXIMUS: Το κακό είναι ότι απλώς διατυπώνουμε ερωτήματα και δε ψάχνουμε για απαντήσεις. Ιστορίες με ομπρέλες έχω κι άλλες. Προσεχώς- μόνο να μου το θυμήσεις!


Μαύρος Γάτος: Α! Εσείς βολτάρατε χθες βράδυ στις 2:58 στα κεραμίδια. Σας παρακαλώ να προσέχετε που πατάτε, στη περιοχή γύρω από την καμινάδα υπάρχει πρόβλημα.

Τσαλαπετεινός είπε...

bananiotis : Θα σε απογοητεύσω αλλά …πέρασε το λεωφορείο.


Spastos Petalakis: Αγαπητέ, όποιος έχει τα προσόντα εκ φύσεως να πετάει με τα δικά του φτερά δεν έχει ανάγκη ομπρέλες, λυχνάρια και μαγικά χαλιά.

Prokopis Doukas είπε...

Λογοτεχνίζουμε, βλέπω - και ωραία μάλιστα... :-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Prokopis Doukas: Από σας περίμενα το εξής σχόλιο: "Τι ωραία που δένει ο Piazzolla - βιολί και κιθάρα και όχι το ίδιο κομμάτι με κλαρινέτο και πιάνο ή φλάουτο και κιθάρα- με το στροβίλισμα της ομπρέλας στον αέρα" .
Έχω σκάσει...

antinetrino είπε...

Τώρα κατάλαβα τι εννοούσες με το πρώτο σου σχόλιο, περι ομαδικής ανάληψης! Οκ λοιπόν, ξέχνα τις κόντρες , μπορούμε να κάνονίσουμε καμια βόλτα με τις ομπρέλες μας....
αντε καλημέρα.

Tali είπε...

Πως μου αρεσουν αυτα τα ποστ..που εχουν αποσπασματα μιας μερας...

και ποσο θλιβερο ειναι αληθεια ενα χριστουγεννιατικο δεντρο τον Μαρτιο

-τωρα θα πει κανεις..."εδω ηταν και τα Χριστουγεννα φετος"

τεσπα ......
φευγω και θα σας παρω μαζι μου
( ως λινκ )
για να ξαναρθω σωστα ..ειναι βλεπετε και ο Ρωσσος εμιγκρες Τσαλ ..και καπου χανω το μονοπατι.


-και αφηνω στον mr Spy μια πενηνταευρη καρτα να εχει μοναδες !
-διαολε!:)

χχχχχχχχχχχχχ

Freedom είπε...

Πολλή συννεφιά, αγαπητέ Τσαλαπετεινέ... Μουντός καιρός μέσα κι έξω... Αν και ο "Άγγλος ασθενής" ομόρφυνε λίγο την κατάσταση... Η σκηνή στην εκκλησία, η σκηνή όπου η Χάνα ανακαλύπτει το πιάνο και για καλή της τύχη παίζει Μπαχ καθώς και εκείνη όπου "πάνε βόλτα" τον Ολμάσι στη βροχή, είναι οι πιο αγαπημένες μου... Τι όμορφη ταινία πήγες και θυμήθηκες...