Χθες...

...τ` απόγευμα μόλις δυνάμωσε η βροχή βγήκα για τσιγάρα. Έκοψα δρόμο από το παρκάκι. Ένας μουσκεμένος κότσυφας με φλέρταρε ασύστολα. Απόρησα με το θράσος του κι ύστερα κατάλαβα ότι πάλι είχα βγει από το blog και από το σπίτι σαν τσαλαπετεινός. Μπήκα πια για τα καλά στο ρόλο. Πλήρης ταύτιση. Όπως ο Χ. που μετά από ένα ολόκληρο καλοκαίρι στο χορό των Ορνίθων, πήγαινε σαν χεσμένος για μήνες. Έφαγε χοντρό δούλεμα μέχρι να αρχίσει να περπατάει πάλι σαν άνθρωπος.

Μια κοπέλα μόνη στη στάση μουσκεμένη κι αυτή, περιμένει. Ρίχνει το κεφάλι κάτω, στρώνει λίγο τα μαλλιά της που στάζουν με τα δάχτυλα και ύστερα το σηκώνει απότομα προς τα πίσω. Έχει τα μαύρα μακριά μαλλιά του Ινδού στον Άγγλο Ασθενή. Μου θυμίζει αυτή την υπαινικτικά ερωτική σκηνή που εκείνος λούζεται έξω κι έρχεται η Χάνα η Juliette Binoche… πρέπει να  ξαναδώ την ταινία. Για αυτή τη σκηνή, για την άλλη, την αιώρηση με το δαυλό στην σκοτεινή εκκλησία και για την αρχή της, με τα σχήματα σαν ζωγραφιές στη σπηλιά την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι.

Στο δρόμο λίγα αυτοκίνητα. Επιστρέφουν. Τα τζάμια κλειστά κι ιδρωμένα. Στο εσωτερικό τους μυρίζει σκορδαλιά πάνω από τα επιτρεπτά όρια. Όσο μπορώ να διακρίνω οδηγοί και επιβάτες αμίλητοι, μπουχτισμένοι από το μεσημεριανό φαγητό, τρέχουν για τη σιέστα τους. Σαν ξέμπαρκη Κυριακή στη μέση της βδομάδας αυτή η αργία της 25ης Μαρτίου, σε ίση απόσταση από το προηγούμενο και το επόμενο Σαββατοκύριακο.

Το περίπτερο κλειστό. Το επόμενο δεν έχει τη μάρκα μου. Το τρίτο είναι μακριά, ψιλικατζίδικο. Πάντα ανοιχτό. Δε καταλαβαίνει από γιορτές και αργίες. Την ώρα της Ανάστασης εκεί. Στη κάψα του δεκαπενταύγουστου εκεί. Στην αλλαγή του χρόνου εκεί. Σήμερα δεν είναι κανείς. Ανοιχτό, αλλά ερημιά. Χαζεύω την έκθεση περιοδικών εφημερίδων και προσφορών μέχρι να φανεί κάποιος. Βγαίνει, ο πιο συμπαθητικός από τους τρεις που το δουλεύουν από μικρή πόρτα που μάλλον οδηγεί σε αποθήκη. Μασουλώντας. «Μπακαλιάρος;» τον ρωτάω. «Μπα, κεφτέδες…τώρα μου φέρανε φαγητό» μού λέει ακόμα μπουκωμένος.

Στο γυρισμό φυσάει τρελά. Ο αέρας αλλάζει διαρκώς διεύθυνση κι η ομπρέλα τραβάει σαν ατίθασο κατοικίδιο. Χορεύω αναγκαστικά μες τη βροχή με παρτενέρ που δεν έχει ρυθμό. Θα απογειωθώ και κανείς δε θα το πάρει είδηση· ψυχή στο δρόμο. Ούτε ένας για να δηλώσει την ανάληψή μου στις αρμόδιες αρχές ή έστω σε ένα κανάλι. Κλείνω την ομπρέλα.

Καλύτερα έτσι, ανοίγει το οπτικό πεδίο. Λάμπουν οι νεραντζιές του δρόμου. Μια πασχαλιά μισάνοιξε. Μόλις που μυρίζει. Μετράω μέσα στη τσέπη με τα δάχτυλα τις μέρες μέχρι το Πάσχα. Έχει καιρό ακόμα. Δυο τρεις σημαίες στα μπαλκόνια μουσκεμένες ανεμίζουν αλλόκοτα. Να θυμηθώ να τηλεφωνήσω στην Εύα μόλις γυρίσω. Γιορτάζει σήμερα. Τα γενέθλια της είναι 28η Οκτωβρίου. Βλέπω σημαίες και τη θυμάμαι. Πλησιάζοντας στη μικρή πλατεία ξαφνικά ανάβει το μόνιμο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Τίποτα δε με ξαφνιάζει πια. Θα πάρω τηλέφωνο στο Δήμο να τους ευχηθώ για την καινούρια χρονιά.

Στα νότια σαν να ανοίγει ο καιρός. Ο Υμηττός ακόμα καπελωμένος με πυκνά σύννεφα. Μόνο οι κεραίες μισό-φαίνονται. Αλωμένος ο Υμηττός. «..τα άπαρτα ψηλά βουνά». Νοσταλγώ τη ασφάλεια που μου έδινε κάποτε αυτό το ποίημα πάνω στη σκηνή του Δημοτικού σχολείου με το κοινό από κάτω έτοιμο για το χειροκρότημα. Όλες οι σίγουρες απαντήσεις εκεί, στο βασικό ερώτημα «τι είναι η πατρίδα μας;». Ερώτημα που επανέρχεται καθημερινά  ενώ οι παλιές απαντήσεις δεν επαρκούν και οι καινούριες έχουν πλέον στερέψει.

Ο κότσυφας πάλι εκεί. Στο ίδιο πεύκο, ένα κλαδί πιο κάτω. Του σφυρίζω αλλά αυτή τη φορά καταλαβαίνει το λάθος του και φεύγει. Τα βρεγμένα φτερά κάνουν βαρύ το πέταγμά του. Τον καταλαβαίνω απόλυτα. Θα στεγνώσει αύριο  που τουλάχιστον ο «ήλιος της θα χρυσολάμπει».



Bordel, του Astor Piazzolla από τους Paz βιολί και Assad κιθάρα.

η φωτογραφία από:

media.photobucket.com