Σάββατο 23 Μαΐου 2009

Αυτάρκεια


Σήμερα έφαγα στο πόδι.

Καθώς πότιζα, έκοψα ένα φυλλαράκι ρόκα. Πιπεράτο και δροσερό να τρίζει στο στόμα. Ονειρεύτηκα μια σαλάτα με χοντροτριμμένη κεφαλογραβιέρα Αμφιλοχίας, μπόλικη κάπαρη και μπαλσάμικο. Το ένα φυλλαράκι όμως έφερε το άλλο και με το τσιμπολόγημα της φουντωμένης σοδειάς αραίωσα μισό τετραγωνικό. Τώρα θα δυναμώσει και σε δυο τρείς μέρες θα μπορώ πάλι να τρυγήσω. Το γεύμα μύριζε ντομάτα από τις δύο παρακείμενες, ανθοφόρες πλέον ρίζες που χρήζουν άμεσης υποστύλωσης.

Από πάνω περίμεναν ώριμα τα μούσμουλα τη σειρά τους, και με ένα επιπόλαιο πλύσιμο με το λάστιχο, πέρασα στο φρούτο. Δεν έχουν μπόλικη σάρκα , αλλά είναι μια περιπέτεια να γεύεσαι το χνούδι πρώτα κι ύστερα να ξεχωρίζεις τα μεγάλα τεράστια κουκούτσια από το ‘ωφέλιμο’. Έφαγα και μερικά κουκούτσια, έτσι για να ισορροπήσει το γλυκό πριν, με το πικρό μετά, το μαλακό- ζουμερό με το σκληρό- στεγνό. Στο μεταίχμιο του συλλέκτη –καλλιεργητή, στην Αθήνα του εικοστού πρώτου, χόρτασα. Μετά κατάλαβα ότι περισσότερο με γέμισε η αίσθηση ή για να είμαστε ακριβείς η ψευδαίσθηση της αυτάρκειας.

Η απαρχή της επιθυμίας μου για αυτάρκεια, ανάγεται στη μακρινή εκείνη Κυριακή της τετάρτης Δημοτικού που άρχισα και τελείωσα τον
Ροβινσώνα Κρούσο. Αγνοώντας τότε την ύπαρξη του Alexander Selkirk του Σκωτσέζου ναυτικού, η ιστορία του οποίου ενέπνευσε τον Daniel Defoe, ταυτίστηκα με τον Ροβινσώνα. H ακλόνητη πεποίθηση ότι κι εγώ όπως εκείνος, κάποια στιγμή θα ναυαγήσω στο δικό μου Aguas Buenas – κι ας απείχε χιλιόμετρα η ορεινή μας πόλη και από τα δύο πελάγη- με έκανε να αρχίσω να προετοιμάζομαι σοβαρά για εκείνη τη μαγική στιγμή που το κύμα θα με ξέβραζε στην άγνωστη ακτή.

Η πρώτη κίνηση ήταν η προμήθεια ενός σουγιά και γερού σπάγκου. Δεν κατάφερα να βρω αγκίστρια κι έτσι στα απαραίτητα του επίδοξου ναυαγού προστέθηκαν παραμάνες σε διαφορετικά μεγέθη οι οποίες –κατόπιν δοκιμών που άφησαν ματωμένα δάχτυλα- αποδείχθηκαν ικανές να αποκτήσουν το ενδεδειγμένο σχήμα, που θα μου εξασφάλιζε καλές ψαριές.

Το αμέσως επόμενο στάδιο ήταν η προσαρμογή στην άγρια φύση. Το κτήμα μας όντας πολύ οικείο δεν προσφερόταν γι αυτή την αποστολή κι έτσι κατέφυγα στο διπλανό, ενός θείου που είχε φυτέψει πυκνά λεύκες. Ανάμεσά τους φύτρωναν αγριόχορτα στο μπόι μου. Ήταν η ζούγκλα, το παρθένο δάσος που ζητούσα.

Πριν αρχίσει η κατασκευή του καταλύματος, επέβαλα στον εαυτό μου τον απαράβατο όρο να χρησιμοποιήσω αποκλειστικά υλικά που θα έβρισκα επί τόπου. Η αλόγιστη σπατάλη του πολύτιμου σπάγκου μπορούσε να αποβεί μοιραία στην περίπτωση που αργούσε να φανεί το καράβι που θα με έβγαζε από την απομόνωση.

Διάλεξα μια μεγάλη λεύκα, έκοψα με τo σουγιά τα αγριόχορτα τριγύρω και χάραξα στο χώμα ένα κύκλο εφαπτόμενο στον κορμό της. Ύστερα άρχισα να χώνω μακριές βέργιες από κλαδεμένες μηλιές, την μία δίπλα στην άλλη πάνω στον κύκλο. Η καλύβα που έγινε σχετικά εύκολα, με χωρούσε μόνο σε εμβρυακή στάση, αλλά με δεδομένο ότι αποκλειόταν η διανυκτέρευση, ήταν ότι έπρεπε.


Πέρασα εκεί μέσα τις ατέλειωτες ώρες των τροπικών καταιγίδων ενώ έξω ήταν λιακάδα. Πέρασα απογεύματα στήνοντας καρτέρι στα άγρια θηρία –περαστικοί αδέσποτοι σκύλοι- ή έφτανα μέχρι το ποτάμι με τις παραμάνες δεμένες στο σπάγκο κι αυτόν σε καλάμι. Τόσο το ψάρεμα όσο και η αγωνιώδης προσπάθεια ν` ανάψω φωτιά με τον πρωτόγονο τρόπο σημείωσαν παταγώδη αποτυχία.

Ύστερα ακολούθησε μια βδομάδα, ίσως και περισσότερο κακοκαιρίας που με περιόρισε στο σπίτι, αλλά αυτές οι μέρες δεν πήγαν χαμένες. Αφοσιώθηκα με προσήλωση νεοφώτιστου στη θεωρητική μελέτη. Ξαναδιάβασα προσεκτικά το βιβλίο, επιμένοντας στα σημεία που θα με βοηθούσαν στην πράξη, στην οποία θα επέστρεφα αμέσως μόλις άνοιγε ο καιρός. Την πρώτη καλή μέρα έφτασα τρέχοντας στο κτήμα με τις λεύκες, το ‘νησί’ μου, αλλά πλησιάζοντας στην καλύβα σταμάτησα αντικρίζοντας ένα θαύμα.

Στην ταινία
Quo Vadis που είχα δει εκείνη την εποχή, ο Απόστολος Πέτρος, ενώ εγκατέλειπε τη Ρώμη άκουσε φωνή εξ ουρανού να ρωτάει το περίφημο «Πού πηγαίνεις Κύριε;». Ακουμπισμένος σε ένα ραβδί αναλογίστηκε την αποστολή του και αποφάσισε να επιστρέψει στην Αιώνια πόλη και στο βέβαιο θάνατο. Η τελευταία σκηνή της ταινίας – πάνω στην οποία πέφτουν οι τίτλοι-ήταν ένα γενικό πλάνο εξοχής που έκλεινε σταδιακά πάνω στο ραβδί που είχε αφήσει ο Απόστολος μπηγμένο στο χώμα. Δεν ήταν όμως πια ξερό αλλά καταπράσινο και ανθισμένο. Η εικόνα αυτή καταγράφτηκε μέσα μου ως η πλέον χειροπιαστή απόδειξη του θαύματος που μπορεί να προκαλέσει η πίστη.

Εκείνη τη στιγμή είχα μπροστά μου το δικό μου θαύμα. Την επιβράβευση της δικής μου πίστης στο προσεχές ναυάγιο: η καλύβα μου είχε ανθίσει! Οι βέργιες είχαν αποκτήσει φύλλα και είχαν γεμίσει μπουμπούκια! Τα ‘λαίμαργα’ αυτά κλαδιά έστω και κομμένα από τα δέντρα αρκετό καιρό πριν, είχαν κρατήσει μέσα ζωντανούς τους μηχανισμούς της αναγέννησης.

Και σήμερα πιστεύω στα θαύματα. Όχι τόσο στη βιβλική τους εκδοχή όσο στα μικρά καθημερινά. Το θαύμα, ας πούμε να σπέρνεις απειροελάχιστους σπόρους στο χώμα κι ύστερα από μερικές βδομάδες στο ίδιο σημείο να ανεμίζει πιπεράτη ρόκα που σε χορταίνει και σου δίνει την αίσθηση της αυτάρκειας, έστω κι αν δε ναυάγησες τελικά στα Ωραία Νερά του νησιού που όταν ήσουν παιδί λαχταρούσες.

a mi hermano gemelo

Μουσική: Cast Away 2000, του Alan Silvestri



buzz it!



29 σχόλια:

Spy είπε...

Άει στα κομμάτια πρωινιάτικα...
Θα πάω στην αγαπημένη μου Ανάφη μόλις γεννήσουμε.
(για πάντα...)
:)

Freedom είπε...

Μου ξεκούρασες την ψυχή και μου γέμισες το μυαλό εικόνες, ήχους και μυρωδιές... Μη φύγεις, έρχομαι και σου φέρνω κεφαλογραβιέρα και πεκορίνο Αμφιλοχίας!
(Κατά πού είπαμε ότι πέφτει ο παράδεισος;)
Άσε που έμαθα και τον τίτλο ενός κομματιού που λατρεύω αλλά -ως συνήθως- δεν έχω ιδέα πώς το λένε...
("The crave").
Καλά να περνάς, τυχερέ Ροβινσώνα!

Margo είπε...

Μόνος ναυάγησες τσαλαπετεινέ μου αδέλφια, ξαδέλφια, γείτονες τίποτα;

Έζησες τη δική σου περιπέτεια το δικό σου θαύμα.. πώς να ξεχάσεις τέτοιες στιγμές, πώς να μην σε ακολουθούν στην ενήλικη ζωή και να τη διαμορφώνουν ανάλογα;

Να ξερες τι μου θύμησες.. η έλλειψη παιχνιδιών και τηλεόρασης, μας οδηγούσαν στην εξερεύνηση, στο απόλυτα δημιουργικό παιχνίδι!

Το σκίτσο περιγράφει τη πραγματική σκηνή; Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που περιγράφεις τις εικόνες!

Νέα γεωργός και εγώ νιώθω μεγάλη χαρά και ικανοποίηση με το λαχανόκηπό μου και στέκομαι εκστατικά σ' αυτό το θαύμα. Ο σπόρος που δίνει καρπούς και εκατοντάδες σπόρους για να αναπαραχθεί πάλι. Είναι σπάταλη η φύση, δε θα έπρεπε να υπάρχει πείνα ούτε φυτοφάρμακα!

Με συγχωρείς για το μεγάλο σχόλιο με παρέσυρες με τις σκέψεις και τις αναμνήσεις σου:)

Καλό βράδυ!

Τσαλαπετεινός είπε...

Spy: Πριν μετοικήσετε στη αγαπημένη σας Ανάφη καλό θα ήταν να μάθετε αν υπάρχει ωδείο εκεί ώστε η κόρη σας να μην χάσει τα μαθήματα πιάνου. ;-)


Freedom : Λυπάμαι αλλά πρέπει να βγω. Αν περάσεις βάλε σε παρακαλώ την κεφαλογραβιέρα και το πεκορίνο στο ψυγείο.
«Ο παράδεισος έχει πάντα τη διεύθυνση που του δίνουμε.» © tsalapeteinos

Margo :Οι Ροβινσώνες ναυαγούν πάντα μόνοι τους. Κι ο Παρασκευάς ακόμα να φανεί! Το σκίτσο 100% πιστό στην ανάμνηση, μας απαλλάσσει από εκτενέστερη περιγραφή. Καλό Σαββατοκύριακο…

Spy είπε...

Ωδείο δεν έχει, αλλά έχει κάτι ταβέρνες μούρλια!
(θα την κάνω σερβιτόρα...)

vague είπε...

Πίστη στα θαύματα εκ του ασφαλούς; Μ' αρέσεις!
Επιπλέον, μου θύμισες τον αστείο Ντάνιελ Τσέστερφιλντ που σατυρίζει τον Ντέηβιντ Κόππερφιλντ.

http://www.youtube.com/watch?v=ukPkBwYP5Po

Και για να προλάβω πιθανές απορίες, θα πρέπει να επισημάνω ότι, δεν είμαι σε θέση να απαντήσω σε ερωτήματα σχετικά με τη ροή των συνειρμών μου. Άβυσσος...

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Κλαψ! Σνιφ! Ζηλεύω! Οι δικές μου οι ντοματούλες είναι ακόμα πολύ πολύ μικρούλες καθότι οι καλές μου μεγάλωνουν σε μεγάλο υψόμετρο.
Όσο για τα υπόλοιπα μόλις την προηγούμενη εβδομάδα έπεσε ο σπόρος στο χώμα. Εις αναμονήν του θαύματος λοιπόν!

Όμορφες εικόνες που έφτιαξες με τα λόγια σου...

Τσαλαπετεινός είπε...

Spy: Αν περάσει η κυρία Spy από δω και δει τι γράφετε, θα έχει κι άλλο «μπαφ!»

Συνοδοιπορος: Παραδίδομαι αμαχητί στη ροή των συνειρμών σου. Ντάνιελ

Μια φορα κι εναν τρελο...: Θα σας μαλώσω και μόλις μας ήρθατε! Δε διαβάσατε προσεκτικά και ζηλεύετε άδικα. Στην ανθοφορία είναι ακόμα. Εσείς θα κάνετε γεμιστά κι εμείς δε θα έχουμε φάει ακόμα σαλάτα. Κοπριά ρίξατε;

xomeritis είπε...

"'That corpse you planted last year in your garden,
'Has it begun to sprout? Will it bloom this year?"

T.S. Eliot Wasteland

Από το Quo Vadis θυμάμαι μια σκηνή. Τον Άγιο Πέτρο σταυρωμένο ανάποδα. Ή μήπως είναι της φαντασίας μου;

Τσαλαπετεινός είπε...

Thomas Xomeritis:
"Son of man,
You cannot say, or guess, for you know only
A heap of broken images, where the sun beats."


Αν υπάρχει τέτοια σκηνή δεν την είδα. Ήμουνα σίγουρα κάτω από το κάθισμα.

Unknown είπε...

ΜΜΜμμμ μύρισε παιδικότητα! Κι εμείς τα βαμπιράκια που τη χρειαζόμαστε για να ζήσουμε!

Καλή εβδομάδα Τσαλαπετεινέ μας!

Φιλιά!

vague είπε...

χα χα χα χα
Τσαλαπετεινέ, εκτιμώ την ευγένειά σου και σ' ευχαριστώ για την κατανόηση και την αποδοχή.

Πρέπει επίσης να προσθέσω ότι, τα αυτονόήτα και αναμενόμενα θαύματα είναι κι εμένα το φόρτε μου :))))

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Να είσαι καλά τσαλαπετεινέ, έχεις έναν τρόπο να μιλάς για τεράστιας σημασίας ζητήματα με τόσο απλό τρόπο!!Τι συγκλονιστική έννοια η αυτάρκεια!!Και το θαύμα στο οποίο αναφέρεσαι ...που συμβαίνει καθημερινά..έχεις απόλυτο δίκιο, ναι!!Και γω πιστεύω σε αυτό το θαύμα.Στο μεγαλείο του να είσαι ζωντανός..Καλή σου μέρα

maximus είπε...

To ερώτημα για μένα είναι πόσες φορές πρέπει κάποιος να ναυαγήσει, είτε σε ωραία νερά είτε σε απόκρημνα βράχια, για να φτάσει στην αυτάρκεια και πως μπορεί να σταματήσει την ανατροπή της.

Όσο για τα θαύματα, η πίστη στον εαυτό μας μάλλον μας κάνει τόσο ανθεκτικούς που αποκτάμε και θάρρος να επαναδιαπραγματευόμαστε με περισσότερο ρεαλισμό. Κάπου εκεί ξεκινά ο δρόμος για το θαυμα.

Μια που έγινε αναφορά στον αγαπημένο T.S. Eliot και ψάχνοντας να γράψω κι εγώ δυο σχετικά λόγια από τo "Τhe Waste Land", είδα ότι είχα σημειώσει στο περιθώριο αυτές τις λέξεις και νομίζω ότι θα μείνω σ' αυτές, "o δε νους ίσως θειότερόν τι καί απαθές έστιν" Αριστοτέλης.

k είπε...

Απόψε εσύ έβαλες μουσική στο σπιτικό μου.
Απόψε το γέμισες με μυρωδιές.
Απόψε το γέμισες γεύση.
Τα χρώματα ήταν αναπόφευκτα.
Είδα και την καλύβα σου και αγάλλιασε η ψυχή μου υψηλότατε.
Μα βρίσκομαι στο blog σου? Στο σπιτικό σου βρίσκομαι. Λαδάκι από Κρήτη έχωωωω! Πάρε πάρε πάρε!!

anepidoti είπε...

περάσατε στα...μουγγά, αλλά εγώ είμαι φασαριόζα, αγαπητέ μου!
αν χρειαστείτε κανέναν αστακό, εδώ είμαστε, δεν πειράζει που εκτελεί χρέη ακουστικού!είναι παντός καιρού αυτός!
ζηλεύω τον ροβινσώνα σας!
:-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Dana_Semitecolo : Το ‘κακό’ άρχισε όταν έγραψες εσύ για τις κολόνιες με τα τριαντάφυλλα…με παρέσυρες στο παρελθόν και ιδού τα αποτελέσματα. Αναμνήσεις και μελωδίες.




Συνοδοιπορος: Έκοψα την τελευταία παράγραφο από την ανάρτηση. Θα σου το εμπιστευτώ αλλά να μείνει μεταξύ μας γιατί έβγαινε λίγο μελό. Έλεγε λοιπόν για το θαύμα που συμβαίνει εδώ, στα blogs. Όλο αυτό το αλισβερίσι, που άλλοτε είναι σοβαρό, άλλοτε αστείο, πολλές φορές ουσιαστικό…για μένα να είναι ένα νέο θαύμα που το απολαμβάνω όσο δε φαντάζεσαι.


CARPE DIEM : Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Πρέπει να γυρίζουμε που και που πίσω, να βρίσκουμε το νήμα και να συνεχίζουμε. Είτε αυτό το πίσω είναι η παιδική ηλικία μας είτε η ιστορία.

Τσαλαπετεινός είπε...

MAXIMUS : Αγαπητέ μου γάτε, είναι 4 το πρωί – το μόνο που μπορώ να πω σοβαρά ως απάντηση σε όλα τα ζητήματα που έθεσες είναι το αγαπημένο μου: «Τα φυλλαράκια της ματζουράνας είναι γλυκά σαν φας πολλά». Μην το υποτιμάς, του Λόρκα είναι. Και τα λέει όλα.


kayadesigner : Αυτό το υψηλότατε, έχει αρχίσει να μου αρέσει πολύ, αν και δε κολλάει πολύ με την καλύβα. Λαδάκι θα πάρω αν είναι από την Κρήτη, αλλά να περιμένετε λίγο να γίνουν κι οι ντομάτες.



anepidoti : Σας καλωσορίζω εν χορδαίς και οργάνοις! Στα μουγκά περνούσα καιρό τώρα. Την τελευταία φορά όμως σας άφησα σχόλιο και την κάρτα μου. Το αστακό για να πω την αλήθεια τον λιμπίστηκα– βγάζει 4 μερίδες αστακομακαρονάδα να γλείφεις τα δάχτυλά σου.

Ανώνυμος είπε...

Τελικά όσες φορές κι αν περάσω απο το λημερι σου ποτέ δεν θα βαρεθώ. Πάντα θα νοιώσω αυτό το γλυκό μούδιασμα των χεριών και των ποδιών όπως όταν μας τυλίγει η γαλήνη και η ευχαρίστηση. Τσαλαπετεινέ τα κείμενα σου ειναι μια όαση στην απρόσωπη και ψυχρή καθημερινότητα μας. Τολμώ με ειλικρίνεια να πω οτι ναι ΣΕ ΖΗΛΕΥΩ

Keep walking my friend it's a kind of magic!

Margo είπε...

Σχόλιο 4.54 τα ξημερώματα; Εμ οι καλοί κηπουροί ξυπνούν με το χάραμα:)
Καλημέρα!

vague είπε...

Νομίζω ότι με την ομολογία σου τα πράγματα μπαίνουν αληθινά στη θέση τους. Το κείμενο φαινόταν ανολοκλήρωτο, αναφορικά τουλάχιατον με τους θαυματουργούς συσχετισμούς. Η δήλωσή σου όμως
-την οποία ποτέ δεν θα αποκαλύψω γιατί είμαι τέρας εχεμύθειας, θέλω να με πιστέψεις- έλυσε και τις τελευταίες απορίες σχετικά τόσο με την προέλευση του θαύματος, όσο και με την γενεσιουργό αιτία του.

apos είπε...

Τι το ήθελα και άνοιξα τα σχόλια; Πάνω στην Ανάφη έπεσα και θυμήθηκα...

vos tambien sos gemelo?

Τσαλαπετεινός είπε...

Άνεργοι Δημοσιογράφοι: Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Αποδράσεις στο παρελθόν κάνω για να ξεφύγω λίγο από αυτή την καθημερινότητα που περιγράφετε. Αν με δείτε να φτάνω στο Βυζάντιο τα πράγματα ‘έξω’ θα είναι πολύ άσχημα. I will keep flying… ;-)

Margo: Σου απαντώ στις 6.12 το πρωί της επόμενης μέρας. Σου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να μην έχω κοιμηθεί ακόμα; Μόνο για τα καπνά σηκωνόμαστε αξημέρωτα, για μαρούλια και ρόκες δε χρειάζεται.

Τσαλαπετεινός είπε...

Συνοδοιπορος: Οπότε μόνο εσύ έχεις την ολοκληρωμένη εκδοχή αυτής της ανάρτησης! Το κομματάκι που αφαιρέθηκε- στα πλαίσια της οικονομίας πόρων και δυνάμεων- θα αυγατίζει και θα γίνει μια άλλη ανάρτηση, αυτόνομη. Τώρα είναι σπόρος και με τη συνήθη τακτική μου περιμένω το θαύμα.

apos: Ανάφη; Σχόλια; Έπεσα; Θυμήθηκα; Hombre, no entiendo nada!

Ahora… si! Y vos tambien?

Margo είπε...

Ξέρω ότι αυτήν την ώρα δεν έχεις κοιμηθεί ακόμη γιατί ξέρω τι δουλειά κάνεις, εσύ μου έχεις πει, ακόμα ξέρω ότι δε χρειάζεται να σηκωθεί κανείς αξημέρωτα για μαρούλια και ντομάτες.. είπα να αστειευτώ αλλά φαίνεται δε μου βγαίνει.
Πάντως σ' ευχαριστώ για τις αναρτήσεις σου είναι πάντα εξαιρετικές!
Σε χαιρετώ, να σαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Σε διαβάζω σήμερα ,μόλις γύρισα από εκδρομή.Όσοι έχουν κήπο μπορούν να χρησιμοποιούν τέτοιες λέξεις πολυτελείας όπως "αυτάρκεια".Κι αυτό όμως μόνο για τα λαχανικά, γιατί αν επεκτείνεις την έννοια σε βαθύτερες ανάγκες άστο καλύτερα...
Meli

antinetrino είπε...

Μετά το "προσωρινά κλειστόν", η "αισιοδοξία σε αυτάρκεια"! Πολύ όμορφο.

Σου εύχομαι λοιπόν να συνεχίσεις να μετατρέπεις τους χυμούς σου σε άνθη και να παραμείνει ανθισμένη η καλύβα σου!
Και πάλι καλημέρα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Εσύ αστειεύεσαι κι εγώ σε πειράζω. ;-)


Meli: Και μια γλάστρα στο παράθυρο, κήπος είναι. Μικρός, αλλά κήπος.
Ο στόχος πάντως είναι να μη μείνουμε στην αυτάρκεια σε επίπεδο λαχανικών!

antinetrino: Ούτως ή άλλως και όταν ήταν το μαγαζί προσωρινά κλειστό αισιοδοξία υπήρχε και αυτάρκεια αφού αντιμετώπισα τα τεχνικά προβλήματα χωρίς βοήθεια.
Σε ευχαριστώ για τις ευχές…

Ανώνυμος είπε...

Απ΄τη μια η πικρή ρόκα..κι αν πετύχεις αυτή που με την αψάδα της σε κάνει να διψάς, ακόμα καλύτερα!
Απ΄την άλλη είναι και τα φυλλαράκια της ματζουράνας...κάποιο καλοκαίρι στη Λευκάδα κάθομαι σ΄ένα ταβερνάκι, δίπλα σε παράθυρο..στο περβάζι είναι μια γλάστρα μ΄ένα φυτό, που μου φάνηκε πως τα φύλλα του μοσχοβολούσαν..αν και σκονισμένα, δεν αντιστάθηκα...έκοψα γρήγορα γρήγορα μερικά και τα ΄βαλα στο στόμα μου! Γεύτηκα κάτι σαν σαπούνι, σαν γλυκό σαπούνι! Ρώτησα την ιδιοκτήτρια της ταβέρνας τι φυτό είναι και μου ΄πε..ματζουράνα!
Θαύματα συμβαίνουν καθημερινά..ας έχουμε τις κεραίες της νοημοσύνης και της ψυχής μας σε εγρήγορση, γιατί έρχονται και φεύγουν γρήγορα...