Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Το ποτάμι που ζήτησες

Δε θυμάμαι πώς έφτασε η κουβέντα στο ποτάμι. Μου είπες: «Θέλω να πας να βγάλεις φωτογραφίες» με ένα τρόπο που δε σήκωνε αντιρρήσεις. Αιφνιδιάστηκα αλλά βρήκα αμέσως πρόχειρες μερικές δικαιολογίες- θα μείνω λίγες μέρες για τις εκλογές, θέλω να δω τόσους φίλους, έχω και δουλειές να τακτοποιήσω... Επέμεινες όμως και προσπάθησα να σε ξεγελάσω με αναμνήσεις, που ξεπήδησαν με τον τρόπο των αναμνήσεων: ανεξέλεγκτες.

Σου είπα ότι με «τα άλλα παιδιά», πηγαίναμε σχεδόν κάθε απόγευμα, με τα ποδήλατα. Ρίχναμε πέτρες και συναγωνιζόμασταν ποιος θα πετύχει περισσότερες αναπηδήσεις, τα καλοκαίρια βουτάγαμε σε μικρές πράσινες λίμνες που σχηματιζόταν κάθε φορά και σε άλλο σημείο από τις αλλαγές στη ροή του ποταμού από τις συνεχείς αμμοληψίες. Γυρίζαμε σούρουπο, κατάκοποι κι ευχαριστημένοι με τα πρόσωπά μας να φέγγουν αλλόκοτα από τις κωλοφωτιές* που μαζεύαμε στους αγρούς και στολιζόμασταν.

Των Φώτων από την παλιά, εγκαταλειμμένη πια γέφυρα, βλέπαμε το σταυρό να πέφτει στο ποτάμι κι από τις χιονισμένες όχθες κάτω, «τα παλικάρια», να βουτάνε στο νερό. Το τοπίο γκρίζο, χειμωνιάτικο, θολό από την ομίχλη και από τα χρόνια που περάσανε κι εμείς μικροί με ορθάνοιχτα μάτια να ονειρευόμαστε τη μέρα που θα μεγαλώσουμε και θα μας αφήσουν επιτέλους να ορμήσουμε κι εμείς στα παγωμένα νερά για να πιάσουμε το σταυρό.

Θυμήθηκα τα ψαρέματα των μεγάλων που βάζανε ένα δίχτυ κάθετα στο ποτάμι και μετά πηγαίνανε εκατό μέτρα πιο πάνω κόντρα στο ρεύμα και ρίχνανε πέτρες κατηφορίζοντας σιγά σιγά προς το δίχτυ. Τα ψάρια τρομάζανε, φεύγανε ακολουθώντας το ρεύμα και παγιδευόταν. Εύκολο ψάρεμα. Ούτε μισή ώρα υπόθεση κι ύστερα ξεψαρίζανε βράδι σε ένα πεζοδρόμιο «σαράντα κιλά πιάσαμε» έλεγε και ξανάλεγε περήφανος ο πατέρας μου, μοιράζοντας στις γειτόνισσες που ερχόταν κατόπιν πρόσκλησης και περίμεναν υπομονετικά με πιατέλες να πάρουν μερίδιο της ψαριάς, όπως κι οι γάτες που μαζευόταν απρόσκλητες. Την άλλη μέρα σε όλη τη γειτονιά από τα ανοιχτά παράθυρα έβγαινε η ίδια μυρωδιά τηγανητού ψαριού.

Θυμήθηκα και κάτι που δεν έχω ζήσει αλλά οι εντυπώσεις από τις διηγήσεις ήταν τόσο έντονες που γέννησαν ζωντανές εικόνες. Τέτοια εποχή πήγαιναν οι γυναίκες, μεγάλες παρέες, γειτόνισσες ή συγγενείς και πλένανε τα μάλλινα, κουβέρτες κιλίμια, φλοκάτες. Τα ρίχνανε στα ρηχά και τα χτυπούσαν με καδρόνια για να καθαρίσουν.

«Αυτά γιατί δεν τα γράφεις; Πήγαινε βγάλε φωτογραφίες και ετοίμασε μια ανάρτηση για το ποτάμι», είπες λίγο πριν κλείσουμε το τηλέφωνο και απάντησα απρόθυμα ότι θα προσπαθήσω. Είχα σκοτεινιάσει, αλλά μάλλον δεν το κατάλαβες.

«Τα άλλα παιδιά» ήταν ο Χρίστος και ο Λεωνίδας. Τα σπίτια μας κολλητά, μαζί μεγαλώσαμε, χωρίζαμε μόνο στο ύπνο και στις τάξεις στο σχολείο. Ο Λεωνίδας ήταν ένα χρόνο κι ο Χρίστος τέσσερα, μικρότεροι από μένα. Έτρωγα σπίτι τους και τρώγανε στο δικό μας. Στην πίσω κοινή αυλή γιορτάζαμε τα γενέθλια μας στη σειρά -κι οι τρεις μας γεννημένοι καλοκαίρι. Μαζί ανεβαίναμε στη κερασιά και τρώγαμε μέχρι να μας πονέσει η κοιλιά. Μαζί τρώγαμε και το ξύλο για τις σκανταλιές μας - το περισσότερο ήταν εκείνη τη φορά που πήραμε κρυφά δύο γαϊδουράκια από ένα κτήμα γιατί ήταν σκασμένα τα λάστιχα στα ποδήλατα και θέλαμε να πάμε καβαλάρηδες στο ποτάμι. Αφηνιάσανε αυτά στο δρόμο, μας έριξαν κάτω και τρέχαμε με ματωμένα γόνατα μέσα στο δάσος για να τα προλάβουμε.

Πρώτη χρονιά στο Πανεπιστήμιο στην Αθήνα κατακαλόκαιρο, μετά από ξενύχτι εξεταστικής, πέφτω ξημερώματα και βλέπω στον ύπνο μου μια γιορτή. Κόσμος μαζεμένος στην πίσω αυλή μας και από μια αόρατη ορχήστρα χάλικνων πνευστών φτάνουν ξέφρενοι βαλκανικοί ρυθμοί. Όρθιοι όλοι γύρω από ένα κύκλο χτυπούσαν παλαμάκια, πρόσωπα απροσδιόριστα οικεία. Ξαφνικά μέσα από το πλήθος πρόβαλε ο Χρίστος με πονηρό χαμόγελο, καλώντας τους άλλους για χορό. Δεν τον ακολούθησε κανείς. Δεν έχασε το κέφι του από την άρνηση των άλλων κι άρχισε να χορεύει μόνος του στο κέντρο του κύκλου στο ρυθμό που γινόταν ολοένα και πιο γρήγορος και πιο ζωηρός. Κρατούσε ένα μεγάλο κόκκινο μαντήλι και πότε το ανέμιζε, πότε το είχε ψηλά τεντωμένο στα χέρια του. Μούσκεμα στον ιδρώτα, ευτυχισμένος.

Με παραξένεψε το όνειρο. Αργά το βράδυ της επόμενης μέρας τηλεφώνησα στους δικούς μου και μόλις απάντησα στο αγωνιώδες «πώς έγραψες,» ρώτησα τί κάνει ο Χρίστος. Μεσολάβησε μια παύση και μετά μου είπαν ότι ήταν λίγο αδιάθετος. Τηλεφώνησα τις επόμενες μέρες για να δω πώς πάει και διαρκώς χειροτέρευε αλλά δεν ξέρανε τι είχε. Την τελευταία φορά άρχισα να ουρλιάζω «γιατί δεν τον πάτε στο νοσοκομείο;». Ξαφνικά κατάλαβα ότι κάτι μου κρύβανε κι έτσι τηλεφώνησα σε μια γειτόνισσα. «Πνίγηκε στο ποτάμι...» μου είπε «...σήμερα ήταν η κηδεία» και ξέσπασε σε κλάματα.

Αργότερα έμαθα ότι είχε πάει για ψάρεμα με ένα φίλο του. Ήταν η μέρα που έκλεισαν τα σχολεία. Η μέρα που είχα δει το όνειρο. Γλύστρισε από το βράχο που κάναμε βουτιές, έπεσε, τον παρέσυρε το ρεύμα. Τον βρήκαν δύο μέρες αργότερα, χιλιόμετρα μακριά. Η νεκροψία έδειξε καρδιακή προσβολή. Ήταν δεκαπέντε χρονών.


Από τότε δεν ξαναπήγα στο ποτάμι.

Τώρα πιστεύω ότι μπορείς να δικαιολογήσεις την απροθυμία μου. Να σου πω κάτι παράξενο; Νομίζω ότι τώρα, που έγραψα όλα αυτά μπορώ να ξεκινήσω για τον Αλιάκμονα. Θα περάσω όμως πρώτα από το Χρίστο να του ανάψω ένα κερί.


*πυγολαμπίδες



Μουσική: Του Ennio Morricone από την ταινία The Mission



70 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

στα ποτάμια που ζητάμε. στα ποτάμια που δεν ζητάμε. στα ποτάμια που διασχίζουμε. στα ποτάμια που μας διασχίζουνε.

συγκλονιστικό το ποτάμι αυτό.

Ανώνυμος είπε...

Σκέφτηκες άραγε ποτέ οτι είναι αμαρτία τόσο ωραίες ιστορίες να τις απολαμβάνουμε μόνο εμείς οι αναγνώστες σου??? Γιατι δεν τις φυλακίζεις ολες μαζί σε ένα βιβλιο? Κάτι μου λέει οτι θα γίνει ανάρπαστο!Όσο για το ποτάμι και το Χρίστο να είσαι βέβαιος οτι κάνουν καλή παρέα απο τότε...

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Πάντα είχα την αίσθηση ότι τα ποτάμια είναι μέρη μαγικά.
Το δικό μου λατρεμένο ποτάμι - ο Λούσιος - τα τελευταία χρόνια έχει "πάρει" στην ορμή του 10 ανθρώπους.
Δεν ήξερα κανέναν από αυτούς, αλλά όταν πια περπατάω δίπλα του είναι σαν να έχει μείνει κάτι - σα σφραγίδα ανεξίτηλη - στον αέρα, στο νερό, στα δέντρα...

maximus είπε...

"Εδώ κι εκεί, να μερικοί
που 'χουν βουνίσιο αγέρα,
τη δύναμή του που αψηφάν
κι απ' τα βραχόκορφα πετάν
το θράσος τους ως πέρα".

ή

"Yet here and there some
daring mountain-band
disdain his power
and from their rocky hold
hurl their defiance far.

Lord Byron

Margo είπε...

Είναι παράξενο, όταν η προσωπική ιστορία βγαίνει στο φως και γίνει ιστορία όλων τότε είναι σαν να την αφήνουμε σε καλά χέρια.. κρατάμε ότι αγαπήσαμε και πάμε παρακάτω.
Να σαι καλά..

k είπε...

Να συμφωνήσω με την Margo. Δύσκολο να μοιράζεσαι τέτοιες ιστορίες, αλλά με κάποιο τρόπο σε φέρνουν πιο κοντά μας.
O Χήστος το ΄κανε δικό του το ποτάμι. Μην το φοβάσαι πια. Μην τ'αποφεύγεις. Να πας να του μιλήσεις γιατί θα έχετε πολλά να πείτε και να θυμηθείτε.
Την καλησπέρα μου και το φιλί μου.

ΞΕΝΗ είπε...

Πολύ όμορφη αφήγηση Τσαλαπετινέ μου. Και φυσικά θα συμφωνήσω απόλυτα με του Άνεργους Δημοσιογράφους. Γιατι μονο στο Ιντερνετ και οχι και σε βιβλιό;

vague είπε...

Πόσο πολύ λυπάμαι...

Spy'ce Daughter είπε...

(να θυμηθώ να πω στον μπαμπά να μη με πάει στο ποτάμι για μπάνιο...)

Γειά σας. Μου είπαν ότι τιτιβίζετε ωραία και ήρθα να δω, αλλά μάλλον έπεσα πάνω σε κακή μέρα...

:(

Theodota είπε...

Θυμάμαι όταν πηγαίναμε για ψάρεμα στη λίμνη ή για μπάνιο στο ποτάμι, όλες τις τρομακτικές ιστορίες που μας έλεγαν οι μεγάλοι για τα παιδάκια που πνίγηκαν κάποτε, είτε επειδή έσπασε ο πάγος είτε επειδή γλίστρησαν και έπεσαν στο νερό. Όμως πάντα το ποτάμι είχε μια μαγεία, όπως και οι γουλιανοί που πιάναμε σχεδόν με το χέρι και τους ξαναρίχναμε μέσα.

Πολύ λυπήθηκα για τον Χρήστο, αλλά χαίρομαι που είχε πραγματικούς φίλους που ζουν και τον θυμούνται.

mermyblue είπε...

μερικές φορές οι λέξεις είναι ποτάμι μέσα μας και φουσκώνουν στα μάτια όταν διαβάζουμε κάτι τόσο προσωπικό.

δεν έχω λέξεις, θα συμφωνήσω απόλυτα με τη Μαργκό...το ποτάμι του καθενός μας, στα χέρια αυτών που το διαβάζουν

καλή σου ημέρα
κ να περάσεις να παραλάβεις κάτι από τα μέρη μας

μ είπε...

Χθες το πρωί διάβασα την ανάρτηση σου πρώτη φορά. Ήθελα να σου γράψω κάτι αλλά δεν είχα λόγια.

Σήμερα τη διάβασα δεύτερη φορά και μπορώ να σου πω μόνο το εξής. Ανθρώπους που για σένα έχουν την ίδια με το Χρήστο - ή και περισσότερη - "αξία" να τους έχεις πάντα κοντά σου και να περνάς όσο περισσότερο χρόνο γίνεται δίπλα τους. Πρόσφατα έχασα έναν άνθρωπο μου και πέρα από το προφανές της απώλειας, βούρκωνα συνεχώς για το χρόνο που δεν μπόρεσα να περάσω μαζί της.

Αυτά... Καλό μεσημέρι.

Τσαλαπετεινός είπε...

b|a|s|n\i/a : Καταπληκτική πρόποση αυτό που έγραψες! «Στα ποτάμια που διασχίζουμε, στα ποτάμια που μας διασχίζουν». Από δω κι πέρα θα το λέω κάθε φορά που σηκώνω το ποτήρι μου, αναφέροντας πάντα την πηγή προέλευσης. Πρόποση με λίνκ.

Άνεργοι Δημοσιογράφοι : Αν είναι ωραίες οι ιστορίες είναι γιατί ξεπηδάνε κάθε φορά με αφορμή κάποιον από τους αναγνώστες και γράφονται ειδικά για αυτόν. Το θέμα της αμαρτίας πάντως δεν είχε περάσει από το μυαλό μου. Αν είναι πάντως να πάω στην κόλαση για αυτό το λόγο, θα αρχίσω να το σκέφτομαι. ;-)


Μια φορα κι εναν τρελο...: Το νερό γενικά είναι μαγικό, σε οποιαδήποτε ποσότητα, σε οποιαδήποτε μορφή, σε οποιαδήποτε κατάσταση. Διαφέρει μόνο η υφή της μαγείας.

Τσαλαπετεινός είπε...

MAXIMUS: Ποίηση έδωσες, ποίηση θα λάβεις.

Στην ακροποταμιάν αλάφι ζωγραφίζει,
που σκύφτει τα νερά να πιει, τα κρυσταλένια,
και, ξάφνου, σαϊτιά στην πλάτη το λαβώνει,
στρέφεται αυτό, κοιτάει με πόνο την πληγή του,
πάσχει ν' απαλλαχτεί, δε δύνεται το μαύρο,
κι από τον ουρανόν, από τα δένδρα γύρα
βοήθεια λες ζητάει... Κ. Κρυστάλλης


Margo : Το παράξενο είναι ότι ο καθένας εισπράττει διαφορετικά την ίδια ιστορία και με ένα μαγικό τρόπο τελικά γίνεται δικιά του. Όλα τα κρατάμε – δεν αφήνουμε τίποτα πίσω- και πάμε παρακάτω ή… παραπάνω ;-)


kayadesigner : Ανταλλάσοντας ιστορίες ερχόμαστε όλοι πιο κοντά...
Όσους ανθρώπους αγαπήσαμε και ζήσαμε μαζί τους την παιδική μας ηλικία τους κουβαλάμε μέσα μας.

Τσαλαπετεινός είπε...

ΞΕΝΗ: Γιατί στο ιντερνετ ξέρω ποιοι τις διαβάζουν! ;-) Άσε που εδώ υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία, στην έκταση, στην εικονογράφηση, στις μουσικές…

Συνοδοιπορος : Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Απλώς ο τόπος ξυπνά τις μνήμες με ένα τρόπο πολύ έντονο…

Spy'ce Daughter: Πόσο χαίρομαι που περάσατε! Είσαστε η νεότερη από τους αναγνώστες μου. Συγχαρητήρια για το blog σας, είναι υπέροχο. Ξέρετε φαντάζομαι από τους γονείς σας ότι ήδη έχω τιτιβίσει για σας…

Τσαλαπετεινός είπε...

Theodota: Θα με παρασύρεις να γράψω και για τη λίμνη που ξέρω ότι είναι τα δικά σου χωρικά ύδατα! Κοινή πατρίδα μας τελικά η παιδική μας ηλικία.

mermyblue:… κι όταν ενώνονται τα ‘ποτάμια’ μας γίνονται ωραία θάλασσα κι αν γίνουμε περισσότεροι, ωκεανός…
Ξέμεινα στην εκλογική μου περιφέρεια- παγιδεύτηκα από τις αναμνήσεις- και από το φασαριόζικο ίντερνετ καφέ δε μπόρεσα να κάνω τις τακτικές μου βόλτες αλλά θα επανορθώσω…

Τσαλαπετεινός είπε...

Μάνος : Το μάθημα που έμαθα καλύτερα από όλα είναι ακριβώς αυτό. Κάθε στιγμή που περνάμε με τους ανθρώπους είναι μοναδική και ανεπανάληπτη. Η έκφραση της αγάπης και της στοργής μας δεν πρέπει να παίρνει αναβολές.

Valisia είπε...

Ήμουν σίγουρη από την τρίτη ή τέταρτη παράγραφο ότι είσαστε από τα βόρεια.Λίγο οι κερασιές,λίγο το ποτάμι,λίγο οι κωλοφωτιές.
Τουλάχιστον μοιραστήκατε 15 ολόκληρα χρόνια.

Υ.Γ:Δοκιμάστε και την version του Υο-yo ma plays Ennio Morricone.

Ανώνυμος είπε...

Εμένα να μου πεις για ποτάμια, γλυκιέ μου Τσαλαπετεινέ... Τι να μου πεις? Ξέρεις καλά νομίζω... Πόσο πια τα σέβομαι... πάντα τα σεβόμουν... Πόσο τώρα!

theorema είπε...

Αχ, μου τσακίσατε την καρδιά...
Μεγαλειώδες κείμενο.

Ανώνυμος είπε...

Έχει τέτοια αρτιότητα ως γραφή, αισθητική και δομή με εικόνες που υποβάλλουν δυνατά συναισθήματα και βιώματα, που όσο το διάβαζα σκεπτόμουν πόσα χάνουν όσοι δε θα το διαβάσουν. Και βέβαια πρέπει να τα εκδόσεις,Τσαλαπετεινέ, αλλά θα μπορέσει ένα βιβλίο να αποδώσει τη μαγεία της ανάγνωσης αυτού του κειμένου μ' αυτή τη μουσική και την χρονική αμεσότητα ανάμεσα στην αιτία που το παρήγαγε και τη γραφή του;
Meli

Τσαλαπετεινός είπε...

Valisia: Καλώς μας ήρθατε! Χαίρομαι που χρησιμοποιήσατε τα μυστικά κλειδιά που οδηγούν στο εντοπισμό του στίγματός μου. Πολύ ενδιαφέρουσα η version που προτείνετε.

Spastos Petalakis: Δυστυχώς αρχίζουμε και σεβόμαστε τη φύση αφού υποστούμε απώλειες. Μεταλλαχθήκαμε σε παιδιά της πόλης ακόμα κι όσοι μεγαλώσαμε στη φύση.

theorema: Σας ευχαριστώ! Αν και η πρόθεσή μου δεν ήταν να τσακίσω καρδιές. Νομίζω ότι σήμερα που είναι η μέρα του Χρίστου, τα λουλούδια που θα του αφήσω δεν θα είναι μόνο από μένα αλλά από όλους τους φίλους που διάβασαν την ιστορία εδώ.

ippoliti_ippoliti είπε...

Τι τρυφερή ανάρτηση.
Καλό καλό βράδυ

ΞΕΝΗ είπε...

Αγαπητέ Τσαλαπετεινε παρακαλώ περάστε να πάρετε το βραβείο σας

antinetrino είπε...

Δε θέλω να σου γράψω πάλι ότι είναι μια εξαιρετική ανάρτηση... ότι σήμερα την διάβασα για τρίτη φορά σε μια προσπάθεια να εμπνευστώ ένα έξυπνο σχόλιο....
και ότι τέτοιες αναρτήσεις με κάνουν να θέλω να γνωρίσω καλύτερα τον μπλόκερ.....

Αλλά τελικά αυτά θα σου γράψω.
Κράτα καλά ε?

Τσαλαπετεινός είπε...

Meli; Γι αυτό λέω να συνεχίσω εδώ αντί να ψάχνω για εκδοτικούς οίκους.


ippoliti_ippoliti: Σαν την παιδική ηλικία, όταν τα κοιτάζουμε απο αποσταση...καληνύχτα.


ΞΕΝΗ: Αμέσως!

antinetrino:Ο μπλόγκερ έχει στοκ παλιών ιστοριών και υποσχεται οτι σιγά σιγά θα τις καταγράψει, οπότε θα τον γνωρίσεις καλύτερα. ;-)

Unknown είπε...

Το ποτάμι δεν γυρίζει ποτέ πίσω, ε;

Σε φιλώ!

:)

maximus είπε...

Μια βδομάδα και δεν έχετε αλλάξει ανάρτηση...

What's up bird?

Unknown είπε...

Καλημέρα σας!

Να με συμπαθάτε αλλά εδώ είχα εναποθέσει ένα σχολιάκι το οποίο τώρα δεν βλέπω πουθενά! Το έφαγε ο δαίμων της μπλογκόσφαιρας!

Έγραφα λοιπόν, ότι όπως και να έχει... το ποτάμι δεν γυρίζει ποτέ πίσω. Όλο πάει και πάει... παρακάτω!

Φιλιά!

Τσαλαπετεινός είπε...

Dana_Semitecolo: 1. Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω αλλά ο τσαλαπετεινός βρήκε τελικά το δρόμο για τη φωλιά του.

2. Ο δαίμων της μπλοκόσφαιρας ήταν έτοιμος να κατασπαράξει το σχόλιο σου, αλλά όρμησε ο θαρραλέος τσαλαπετεινός, πάλεψε μαζί του στα μαρμαρένια αλώνια και βγήκε νικητής!

MAXIMUS: Αγαπητέ Μ. σας υπόσχομαι ότι θα δουλέψω σκληρά- υπερωρίες αν χρειαστεί- για να καλύψω τα κενά των αναρτήσεων αυτού του μήνα.
Brird is back!

anepidoti είπε...

πήρα το δικό μου ποτάμι, όπως αρμόζει σ' ένα υπέροχο κείμενο και κωπηλατώ, όπως αρμόζει σ' έναν καλό ταξιδευτή...
καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Συγκίνηση είν΄αυτό που ένιωσα διαβάζοντας την ιστορία σου κι ας μη γνωρίζω πρόσωπα και καταστάσεις..γλυκιά νοσταλγία επίσης για τα παιδικά χρονια, τα οποία πέρασαν ανεπιστρεπτί..μα μπορούμε να συμπεριφερόμαστε με παιδική ανεμελιά, όποτε το άγχος μας χτυπάει το τζάμι του παραθύρου..εμείς να τραβάμε την κουρτίνα και να κάνουμε γκριμάτσες μέσα απ΄το παράθυρο..!!
(Καλώς σε βρήκα, τσαλαπετεινέ!)

Tali είπε...

Tωρα τι να σας πω!

αυτες τις εικονες τις ξερω
ετσι μεγαλωσα κι εγω (κι ελατε να δειτε ενα "ποταμι" που ισως θα σας θυμισει πολλα)
Ετσι ακριβως

κι οταν διαβασα για τις φλοκατες στην οχθη συνειρμικα ειπα η Βοδας ή Αλιακμονας...

ομως ,
αυτοι που μεγαλωσαν διπλα στο ποταμι
γυρνουν παντα εκει,
να ακουσουν τις κλαιουσες.

Μιληστε στην πρωτη που θα συναντησετε και πειτε του δυο λογια.Θα του τα πει!

Tali είπε...

http://redtalisker.blogspot.com/2008_03_01_archive.html

Εμενα η πολη μου ειναι αυτη η Κυρα!
κι ακομα ο κοπανος για τα κιλιμια υπαρχει στης γιαγιας, μαζι με τον σοφα

και μενα ,τρεις φιλοι πνιγηκαν εκει .. αν ειστε απο κει γυρω θα ξερετε την ιστορια.
Ταξιδεψε τον καμπο ολο .

-καλη επιστροφη!

Τσαλαπετεινός είπε...

anepidoti : Σε βλέπω ήδη να απομακρύνεσαι με την πιρόγα σου στο ποτάμι της Αποστολής, καλέ ταξιδευτή. Στο φόντο υπάρχουν οι καταρράκτες του Ιγκουασού και χαλί της εικόνας ο Ένιο με τη μουσική του.


new-girl-on-the-blog : Καλώς όρισες κορίτσι του Βορά! Φρόντιζε το παιδί που έχεις μέσα σου και κάνε γκριμάτσες μέσα από το παράθυρο όσο πιο συχνά μπορείς! (είναι αποτελεσματικό, πίστεψέ με!)


Talisker Stt. : 1. Νομίζω ότι όσοι μεγαλώσαμε δίπλα σε ποτάμια έχουμε ανάλογες εικόνες, της συνεχούς ροής, της πυκνής βλάστησης…δεν έχει σημασία αν το ποτάμι είναι ο Αμαζόνιος, ο Νείλος, ο Rio Parana, ή ο Αλιάκμονας.


2. Όταν οι ιστορίες ταξίδευαν στον κάμπο από στόμα σε στόμα, γινόταν θρύλοι που περνούσαν από τη μια γενιά στην άλλη. Τώρα αυτές οι ιστορίες είναι ειδήσεις του λεπτού στις μικρές οθόνες που εξαφανίζονται μόλις πέσει η επόμενη είδηση.

Nomad είπε...

Λυπάμαι που χαίρομαι για τη γραφή σου, επειδή το θέμα θαπρεπε να με κανει να λυπαμαι ανευ χαρας. Αλλα δεν γίνεται. Δεν σε ειχα διαβάσει ως τωρα, λαθος μου.

Τα λεμε.

:)

Ανώνυμος είπε...

''Αυτόγραφα Όνειρα''του Ν.Καζαντζάκη.


σε κάποιο από αυτά......
''είμουνα σκυμένος σε μεγάλο βιβλίο, ξαφνικά ένιωσα πάνου μου δυο μάτια να με κοιτάζουν επίμονα..ταράχτηκα και σήκωσα το κεφάλι...ένας νάνος με κοίταζε ..με μακριά γένια ..ένιωσα εφτύς πως ήταν ο απόστολος Πάβλος,ταραγμένος έσκυψα πάλι τα μάτια στο βιβλίο μα είμουνα ανήσυχος κι ανεσήκωσα πάλι το βλέμα κι είδα τον Παύλο να με θωρεί με έλεος , θλίψη κι αγανάχτηση...κούνησε το κεφάλι του και ξύπνησα έντρομος...απο τότε ..................άρχισα....να σιχαίνομαι το βιβλίο και τη γνώση.....''



πώς ....πώς .να .....κλείσω........
;;;;
σε καλούπια;;;

.......την ψυχή μου;;;;;;;;;;









για όποια....φαυλότητα του λόγου και της σκέψης μου




Συγγνώμη.



ποιος ξέρει;;;...μπορεί και να φταίει η θάλασσα.




από καρδιάς και ψυχής...να είσαστε καλά.
Σίρο Ρεδόνδο

Ανώνυμος είπε...

τούτη την ανάρτηση μα τον che μου ..σας λέω... την αγάπησα,.. είναι οι λέξεις,.. οι σκέψεις.. που έγιναν φράσεις ,..και μέσα από το φως των αγγέλων ,..ταξίδεψαν λίγο στη γη, ...έτσι απλά για να θυμίσουν το ουράνιο αστέρι.. που κάποιες φορές... να ...αλήθεια το λέω, ...κατεβαίνει στη γη,... έτσι αέρινα να μας πει μια καλημέρα.
Σίρο Ρεδόνδο

Τσαλαπετεινός είπε...

Σίρο Ρεδόνδο: Με παρασύρετε από τη θάλασσα που έχω μπροστά μου πίσω στα ποτάμια της παιδικής μου ηλικίας.

Να είσαστε καλά. Μια ακόμα καληνύχτα.

Ανώνυμος είπε...

φεγγαροπρόσωπες οι θάλασσες..
....φεγγαροπρόσωπα τα ποτάμια...που ταξιδέψαμε....
πρυμναίες σκέψεις..της ζωής μας...

απροσδόκητα, ανθρώπινα....ζουν..και..που και που....φωτοσυνθέτουν ...σκέψεις..που γίνονται φράσεις....

ξέρετε;;
έχουμε σοροκάδα...σήμερα..την παρακάλεσα ..ναι την παρακάλεσα...
την καληνύχτα μου αέρινα να σας προβοδίσει....
καληνύχτα
Σίρο Ρεδόνδο

Ανώνυμος είπε...

να σας ζητήσω ξανά συγγνώμη ;;μα το θεό και τον che μου...τώρα ...αν ζητήσω συγγνώμη....ναι....!θα χει φαυλότητα ο λόγος μου.....

αγριεμάρα..ο κορμός της σκέψης....μια μάχη...μάχη ..
μάχη που ρολάρει..ακούρδιστα και ακούραστα....
την ανάγκη... που δικάταρτο του νου το καίκι....κρατά....έτσι για να εξαγνίσει....
τι άλλο;;
μα τι άλλο;;
φόβος; μπορεί ναι!μπορεί και να το λέμε και φόβο..εμείς οι άνθρωποι.
...κατευνάζει λίγο...
ξεπροβοδίζει...το φόβο.
σχηματοποιεί τις σκέψεις σε φράσεις....
και ευφλόγιστα....ταξιδεύει..
και τούτο το βράδυ.....ο λόγος.

Σίρο Ρεδόνδο
''βίγλιζα ακοίμητος τα σύνορα του χρόνου''
..λέει..ο Σικελιανος....''βιγλίζω ακοίμητη τις σιωπές της ψυχής μου με το να φαντάζω φαύλη που και που''θα πω..
καληνύχτα σας.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σίρο Ρεδόνδο:
Μην κοιτάτε που δε μιλάω...
Εδώ είμαι και σας ακούω
σιωπηλός στα σκοτεινά.

Ανώνυμος είπε...

....μη γελάσετε ...μαζί μου....
κι όλα τούτα..με ένα τσιγάρο στο χέρι...
έγραφα ..με ένα τσιγάρο στο χερί...
νύχτα ...φοβος....αγωνία....
φτου μου!έχω λόγο....;ε και;
...
θαλάσσοπνίχτηκα...και με τα δύο ...
αυτό το βράδυ.
Σρ
να είστε καλά.

Ανώνυμος είπε...

...ακολουθώ....καινοτόμα....αναλφάβητα κάποιες φορές...το παράδοξο....που μια μάχητα ...ξυπνούσε μέσα μου από παιδί...
πιστώνω χρόνο στις φράσεις μπας και βρει ο νους την κατάλληλη....
μα που;
.............
έχει ήχο.....χρώμα....
ζωγραφίζει αραχνούφαντα.....
ίσως και να εκτελείται από μαντολινάτα...που πανεράκι ανθοστόλιστο...θυμίζει...

ένα ολοστόλιστο ..ευχαριστώ...είναι
και είναι από την ψυχή.

καλό σας βράδυ...καληνύχτα.

Ανώνυμος είπε...

...φαυλότητα φαντάζει...να γράφω ''ξέμπαρκα''..σε μια παλαιά ανάρτηση......
και χωρίς...να έχω ...παροχή δικαιώματος.....
[κλείστε.....την .....γιατί φοβάμαι.......οτί ....μπορεί και να γράφω].....
...ανισόπλευρα σκέψεις..που....καπηλεύουν λέξεις...
δαρτόβρεχτες....και ταξιδεύουν...ακροβατούν....
....

Ανώνυμος είπε...

....έχει κάτι....τούτη η ανάρτηση...
από εκείνες...τις όμορφες...αέρινες...εποχές....κάτι.
σαν εκείνο το καλοκαίρι...που μια παρέα...κοντοζύγωσε..στον ίσκιο ενός
γέροντα πλατανου....και επιφώνησε...
''τα ονόματα, τα ονόματα, κορίτσια...στις ''αετοφωλιές''.....
επιχείρημα....ήταν....η σπουδαιότητα του οποίου...χρόνια μετά....ταξιδεύει
τη σκέψη....της χαρίζει φτερά....ξαναμιλά...στις ψυχές...η χαμένη αθωότητα...και παραμυθιάζει το νου....με όνειρα....που γλυκαίνουν τις νύχτες......
.......ανταριάζει.....το φόβο...που γεννά ο χρόνος...και μιλά.....με τη γλώσσα της σιωπής...
ξέρετε....όταν η σιωπή έχει χρώμα...είναι δροσοστάλαχτη...φωτονέφελη....
.....φορές φορές....μια σκέψη....
βαραίνει....και μιλά στην ψυχή...μήπως και την πείσει να ακούσει......
.....πάνε χρόνια τώρα...μπα...δεν ...μπορεί...να ναι εκεί ...δεν μπορεί;...να!....εκείνα...τα ονόματα
......μήπως είναι ακόμα..εκεί...;;;...........................

ένα από εκείνα τα παιδιά...λειπει...άγγελος είναι....
και ξέρετε....φοβάμαι....μην κλαψω σαν παιδί....μήπως ...κρυστάλλώσουν
τα δάκρυα.........
...Σίρο Ρεδόνδο
καλή σας νύχτα.

Ανώνυμος είπε...

''e pur si muove''
...........
.............
...............
................η σκέψη....
.οι λέξεις....
οι φράσεις.....
e pur si muove
και η ψυχή.
η ψυχή.ΣΡ.

Ανώνυμος είπε...

...αντίζηλος της ψυχής...η ψυχή....
δεν ανηφορίζει, τούτη τη μέρα ...κατηφορίζει....
ναι!κατηφορίζει
...τούτη την έναστρη μέρα.
η γοητεία ανακαλεί τη φαντασία , τις μισοξεχασμένες μνήμες, τις ιστορίες , τα όνειρα, τα φωτεινά όνειρα!...ταξιδεύει......παράλογα ταξιδεύει....
ανασκαλίζει τελετουργιακά τα του ''μέσα'' μας...
ταξιδιού ταξίδι...
και δοκιμάζεται.
παλίρροιες, βροχές....ολουφαίνουν τις σκέψεις ....
που με αγωνία πασχίζουν να γίνουν φράσεις...

......
η ουσία;;
;
αντιστέκεται η ψυχή...σαν σε ιστό αράχνης...
απεικονίζει
απεικονίζεται
και το κέντρο;
το κέντρο τούτης της πανσελήνου..που έρχεται....
αντάμα με το σκοτάδι της ψυχής....
γίνονται ένα.
ανάγκη πνευματικής δύναμης;
''Σουμέριο λάλημα'';
;
και στην περιστροφή ...στην περιστροφή , στο λεπτό της
περιστροφής
...απλά....χωρίς λόγια....
η ζωή....αποφασίζει ζωή.
απλά.
[λάθρα πήρα τις σκέψεις..κάποιου
τροχαίου μου....του δικού μου τροχαίου.....παρά κάτι....τύχη;
τύχη;
δεν θα το μάθω ποτέ.
απλά
...τύχη, παίζω ...ακόμη με τις λέξεις.....
ένας χρόνος και κάτι....
''στα φεγγάρια που ένσφαιρα μας ταξιδεύουν ακόμη''
....και στην ανάμνηση....σ' εκείνο το δρόμο..σ' εκείνη την δυνατή πρόσκρουση...............................
.μιας σκέψης.....
η ζωή ήθελε ζωή.
Σίρο Ρεδόνδο
καλή σας νύχτα.

Ανώνυμος είπε...

...αγριμοκυνηγώ...λέξεις...στο καντούνι της ψυχής....
άγευστα τα λόγια μου... φαντάζουν..
άγερτα κοιτάζω ...την ψυχή..
πρόχειρα με ζω και με ζυγιάζω.
πάντρεμα σιγής ...τρίγωνο λιοβόρι..
ατέμπο η φωνή.. κούφια ...μα
ακόμη στορίζει τις νύχτες της.
Σίρο Ρεδόνδο
καλή σας νύχτα.
[το ακόμη ...;απόρροια....
απόρροια μιας ανάμνησης....ενός τροχαίου
....είναι και η μέρα τέτοια ...να το θυμίζει.....]
....''με το συμπάθιο''....για τη μωρολογιά μου....

Ανώνυμος είπε...

.....τα βήματά μου! ...τα βήματα της ψυχής!
...πάνε χρόνια....που τα χω ξεχάσει....
ντρέπομαι που ξέμαθα να μιλώ....τη γλώσσα...!
τη θαλασσινή μου γλώσσα.

τούτη δω!....ψυχή ...απεικονίζει...μα δεν είναι....τα ξοδέματα της πένας ...που σε κάνουν...να ημερεύεις.

φυσάει .....απόψε....σοροκάδα.....
.....σας ευχαριστώ.....για τη φιλοξενία
Σίρο Ρεδόνδο.

Ανώνυμος είπε...

...έχετε δίκιο.
σε μια ανάρτηση του χθές;
να καταγράφω σκέψεις.;
η ομοιογενής ''ποσότητα'',
και ''ποιότητα'' , με ''νεκρά '', την ψυχή,
στην υπερημερία.
φιλοσοφική πρακτική ερώτηση
ήταν.
ή
νεωτερισμός; μια άλλη ερώτηση:
η ομοιογενής ποσότητα και ποιότητα τούτης της ζωής με ζωντανή την ψυχή στην υπερημερία;
φιλοσοφική πρακτική φιλοσοφική πρακτική θεώρηση;
;
ποια ποσότητα;
ποια θεώρηση;
ποια αντίσταση;

ψευδομορφώσεις,ψευδομορφωμένων σκέψεων.
απομιμήσεις
προσπάθειες.
δεν ξέρω μα το θεό; μα τον τσε .
τι θα έλεγαν τα παιδιά μου ο αντώνης μου και η εύα μου
με μια μάνα να γίνεται φαύλη σε μια ανάρτηση του χθες.
;
δεν ξέρω τι θα σκεφτούν.
μα να μη διστάσουν στη ζωή τους
και καταγής να στρώθεί η ψυχή, να στρώσουν σακάκι στην ψυχή τους και είναι ευχή μου να παλέψουν το φόβο,
φοβισμένα δεν θα τα ήθελα ποτέ.


είναι φορές που εμείς οι άνθρωποι
και γω μαζί τους
''χρησιμοποιώ''
όνομα
που δεν είναι δικό μου.
με τούτο τον τρόπο , διευρύνουμε, ιστορικά την παρουσία του ονόματος, μα όχι πρακτικά.
η ιστορία και η φιλοσοφία για το κάθε , ,

είναι να ξεκινά την πορεία της με μια πρακτική, ''απαλύνοντας''.

ίσως εκείνο που χει αξία,
είναι να μπορέσει ο άνθρωπος να απαλύνει όσο το δυνατόν περισσότερο τον ανθρώπινο πόνο
να διασχίζει τη μιζέρια , σε κάθε γωνιά, και να διεισδύει στην ανθρώπινη, ακολουθώντας , μονοπάτια, και τα μονοπάτια που αγγελοσκιάζουν τη μιζέρια του καθενός.
οι φωτογραφίες οι μεμονωμένες προσπάθειες και λεπτομέρειες της φωτογραφίας , ακροβατούν δίπλα στη μιζέρια του πόνου των πολλών , μα δεν διεισδύουν,
έτσι να !
πως να το πώ;
δεν σταματώ , δεν χαζεύω,πασχίζω από όποιο μετερίζι με όποιο μέσο και λίγο να 'ναι
αρκεί.
ίσως αυτό που λέμε ''υπανάπτυξη''
να χει χέρια , πόδια , μπορεί και να ''κουλαντρά''
ψυχές,
;πρακτική ζωής είναι , και είμαι μέσα και εγώ.
ημιαποικιακή και ανεξάρτητη μου φαντάζει, μα είναι ,ημιαποικιακή.
Σίρο Ρεδόνδο[η ημιαποικιακή έκφραση μου]
καλή σας νύχτα..

Ανώνυμος είπε...

σας ευχαριστώ
ειρήνη (σ)ίρο (ρ)εδόνδο

Ανώνυμος είπε...

τα ποτάμια που χαζέψαμε
τα ποτάμια που σαν όνειρο
γεμίζουν τη γή της γης μας....
είναι εκείνα που ξεστρατίζουν και λευθερώνουν τη σκέψη....
μας κάνουν ήρωες στα όνειρα
και σκλάβους στη ζωή...
τα ποτάμια που μας μιλάνε με λαλιά ήχου πέφτουν στο κενό μιας ανάγκης, μιας ντροπής...
ακούω τον ήχο...και ζω!
ακούω τον ήχο και ντρέπουμαι..
και η απόσταση ανάμεσα στο ντρέπουμαι
και στο ζώ...είναι απλά ένας ήχος
μπέρδεμα του χθές που μας γέννησε
του σήμερα που μας ζει του αύριο που ελπίζει
και του ονείρου που σαν μια φράση του che....θα καίει...τα μέσα ....για να
μας κάνει απόηχα...να ταξιδεύουμε ανάμεσα σε ποτάμια...που μας σκοτώνουν....μα σαν ανθρώπους ακόμη ...μας κρατούν ...ζωντανούς.

Ανώνυμος είπε...

αγαπημένη τούτη η ανάρτησή σας.....
είναι στιγμές που φοβήθηκα ...τις σκέψεις...
την ψυχή μου....
μπορέι να είναι η λέξη ποταμός...
ενώνεται το χθες με το σήμερα....
ακροβατεί....
και ό.τι .....συνέπεια μαχών.....ιδεατών εικόνων....
μπορει και θυμίζει το καταθλιπτικό φως της ζωής....
λειτουργεί....σε αυτό που μένει τελικά
.........σαν ένα ποτάμι.....
ατίθασο τολμηρό ...μα και γενναιόδωρο....
....κάποιες στιγμές αυτοκαταστροφικό..
η ιστορία....
ένα ποτάμι....
μια παρέα....
συνένοχη ....η ιστορία ενός ποταμού
με την υπάρβαση....και ανυπεράσπιστα
τραυματισμένα που και που ...οι σκέψεις να χορεύουν στο καθρεπτισμα που κάνει η ψυχή με το χρόνο.
σας ευχαριστώ...
Σίρο Ρεδόνδο.

Ανώνυμος είπε...

ξέχασα....να πω ...
χρόνια πολλά ...
υγεια και δύναμη.
και ένα συγγνώμη ....
που ...''μοιράστηκα'' σκέψεις σε μια ανάρτηση του χθες....
''ημιαποικιακές σκέψεις''
κουράζουν.....
απο τη ψυχή μου συγγνώμη.
Σίρο Ρεδόνδο.
να είστε καλά. καλή χρονιά.

Ανώνυμος είπε...

...δεν έχω ζηλέψει...τίποτα...
σε τούτη...τη ζωή....περα...από τις λέξεις...
πάντα θα με με θυμάμαι ...να διαβάζω....
και ένα..τόσο μα τόσο μικρό αγκαθάκι...να παίρνει...σάρκα και όστά....άνθρωπος να γίνεται...και εγώ...εγώ...να το ζηλεύω...
ένα αγκαθάκι μωρέ...ζηλεύεις?
ναι!
πάντα....
οι λέξεις γίνονται λουλούδια....
λουλούδια με αγκάθια...και γω....να τα χαζεύω...
και να θαλασσομαχώ....στα πελάγη...
μα
να!
δεν φαίνεται?
έχασα.....μπέρδεψα..το τέλος τη μέση την αρχή..
τα έκανα ..έναν αχταρμά...
μα θυμάμαι αυτό που η ψυχή αισθάνθηκε την ανάγκη να το πεί....
άρτιος ο λόγος και η σκέψη σας...άρτιος..
άρα..
άρτιες οι αναρτήσεις σας.
και να !
μαζί με την καληνύχτα μου...ήθελα να σς πώ..
σας θαυμάζω.
να είστε καλά.
Σ.Ρ.

Ανώνυμος είπε...

χρόνια καλά, χρόνια πολλά, υγεία..δύναμη, ομορφιά στη ζωή σας,
''σε λάθος ανάρτηση το σχόλιό μου'',
θα μου 'πείτε...και έχετε απόλυτο δίκιο
σε λάθος ανάρτηση,μα κρατάω έναν προσωπικό λόγο τιμής,
μέχρι την ημέρα που δεν θα δαμάζω τις λέξεις, και που ελεύθερα θα τις αφήνω να ταξιδεύουν σε όποιον προσωπικό , έστω και διαδικτυακό χώρο.
χρόνια σας πολλά
και να 'ναι καλά,με δύναμη και υγεία.
καλή χρονιά, να έχετε
Υ.Γ.θαυμάζω τις λέξεις σας.
με εκτίμηση
ειρήνη

Ανώνυμος είπε...

...μπήκα στα κλεφτά, παρακολουθώ , βέβαια , πάντα τις αναρτήσεις σας....
ωραίες, απλές, λογοτεχνικές κάποτε, μεστές και δυνατές οι λέξεις σας, και ο απόηχος τους......
τώρα γιατί βούτηξα στα νερά τούτου του ''ποταμού''?
ο θεός και η ψυχή μου...ξέρει....
καλό σας ξημέρωμα, με δύναμη και υγεία πάντα.
ειρήνη.

Ανώνυμος είπε...

......σαν ναυαγός, έρχομαι σε τούτη την ανάρτηση,
το αστείο της ιστορίας είναι ότι .......κατέγραψα ....δύο σχόλια , μα πάλευα με τις λέξεις, βλέπετε φταίει που τις ξαναδιάβαζα......και έτσι τα δύο μου σχόλια με τις ρετουσαρισμένες λέξεις δια μαγείας χάθηκαν..........
καλώς και χάθηκαν ,
''δανεικές λέξεις'', ?........
θολές αλήθειες.
...........πέταξα τις λέξεις και τα σχόλια , θέλοντας και μη,
ακροβάτησα σε μια ανάρτηση του χθες χωρίς σανίδα σωτηρίας, με κοίταξα για λίγο εν των έσω .......
και να σας πω κάτι?
''δανεικές λέξεις''?
θολές αλήθειες......
ακόμη κι αν τις είχα μια ζωή.
.........θα έρχομαι, άλλωστε πάντα, πεζοπορώ στις αναρτήσεις σας.
και κάτι ακόμη....
σας ευχαριστώ, ακόμη και για τις δανεικές λέξεις που με ενέπνευσε κάθε σας ανάρτηση.
Να μου είστε πάντα καλά.
Ειρήνη.

Ανώνυμος είπε...

..δύσκολα, όλα γύρω μας .......φίλοι γνωστοί , άγνωστοι,
αγωνία, φόβος , τρόμος κάποτε.....
οι ζωές σαν ένα παιχνίδι , με μακάβρια σενάρια....
και έρχεται μια στιγμή, μια σκέψη .....κάτι σαν επιστροφή..να σε κάνει αχνά να χαμογελάσεις στο σκοτάδι...
ένα παραμύθι:''μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα κορίτσι , άγγελος , χάθηκε γρήγορα στους ουράνιους δρόμους ,βλέπετε οι άγγελοι, φεύγουν γρήγορα και πάντα αφήνουν σημάδια , να πως να σας το πώ....η ουρανοονειρεμένη άμαξα που οδηγούν... αφήνει ίχνη ............
χρυσοσκάλιστα μονοπάτια ,χρώματα γήινα ,δυνατά, ζωντανά....,
εκείνο το κορίτσι,χάθηκε από τον δικό μας γήινο κόσμο, κάπου στα 23...5 χρόνια πριν φύγει από τη γή, της είπαν ότι έχει ένα χρόνο... όχι κάτι παραπάνω, για να ζήσει κοντά μας..........
εκείνο το κορίτσι λάτρευε τη γη τη μητέρα γη, ήταν φορές που όλοι οι άλλοι, γύρω του, νιώθαμε να της μιλά,νιώθαμε να την αγκαλιάζει, να την προστατεύει, να την χαιδεύει και να της γελά..........σκεφτόμαστε , πως μπορεί,? μα το χαμόγελο εκείνου του κοριτσιού, ήταν απάντηση......ότι εκείνη μπορεί,
........το βλέπαμε , .......τα λουλούδια της πλήθαιναν , μεγάλωναν άνθιζαν ....έστω κι αν ήξερε ότι .......ένας είναι ο χρόνος της στην γη......
........πριν φύγει ......εκείνος ο άγγελος .....είχαν περάσει κιόλας 5 χρόνια...
ένα της έδωσαν στη γη , μα 'κείνη φώτισε και άγγιξε με τη δύναμη ενός αγγέλου, της γης τα λουλούδια, που λάτρεψε και έτσι επιμήκυνε το ταξίδι της.............. κάλιο αργά πάρα ποτέ........................,
μέσα από τούτο το παραμύθι , εκείνος ο όμορφος άγγελος, μου χάρισε ένα μυστικό.......
ονειροσκάλιστη αλήθεια,..........ένας μικρός μα μικρός σπόρος στη μάνα γη αρκεί ........να δώσει χρώμα , ομορφιά ...
και αύριο στα όνειρά μας....''..
......
υγ.''άγγελε μου, χρειάστηκαν πολλά χρόνια ...για να μάθω, την ομορφιά της σποράς στη γη, χωρίς να σκέφτομαι το φόβο της φθοράς.
σ' ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

...ο νοτιάς δυναμώνει και πάει...
επιλέγεις ταυτότητα , μα καμιά δεν ταιριάζει, με τον ήχο της ψυχής , που σε μεγάλωσε.
..μετριάζεις την ανάγκη, με τη σύνεση, άκρη δε βρίσκεις .....χάνεις το μπούσουλα.....πώς να διασταυρωθούν η ανάγκη της έκφρασης , με τη σύνεση των λόγων ,που τόσο έχουν ανάγκη οι άλλοι από εσένα?
......ο νοτιάς δυνάμωσε.....
κι εγώ....στην ακροπαραθύρητη όχθη
, ακόμη με χαζεύω και αναρωτιέμαι ......να ανεχτεί η ανάγκη την αδυναμία διασταύρωσης με τη σύνεση ? η σύνεση να σωζυγιάσει τα δίκαια των πολλών? ή η ανάγκη έκφρασης να πάψει να χει μέτρα και σταθμά?
..............?
[αγαπητέ τσαλαπετεινέ, δύσκολοι οι καιροί ακόμη και για σχόλια, σας ευχαριστώ, με εντιμότητα ψυχής . Τ ο λέω τούτο, γιατί μπορώ να γράφω....''ότι αισθάνομαι, σε κάποια δύσκολα της ζωής μου'' σε τούτη , εδώ τη στήλη , σας ευχαριστώ].

Ανώνυμος είπε...

ο νοτιάς δυναμώνει,
μιλά με τις λέξεις που τρέχουν ,
όμορες σκέψεις, αντοχές .....
ο νοτιάς λένε, φυσά !και παίρνει τον αδιάβαστο το νόμο , στους τόπους , που μεγάλωσα,
τους αδιάβαστους τους νόμους ,τους φοβάται ο άνθρωπος , και έτσι φοβάται και το νότο.
..........μοναχά που ναι , έκφραση φυσική ο νότος ,
σαν το θυμό και την οργή του ανθρώπου......
σαν το χαλάζι και τη θύελλα ...

Ανώνυμος είπε...

.....άφησα, εκείνο το παλιό σερμπέτι,
σύντροφο σκέψεων, και ανεμαζώχτρα ,των ταπεινών και ευλογημένων ,προσδοκιών της ψυχής .....
.....άφησα εκείνο το παλιό βιβλίο,
να μένει άγραφο,ακόμη, λες και περιμένει,την ώρα , τη στιγμή, που θα βραχεί, το σώμα και η ψυχή μαζί.
....άφησα κάτι από ' μένα στη σιωπή, μήπως και ο αντίλαλος, φωτίσει τη ζωή.

Ανώνυμος είπε...

...μαζεύω τη σκέψη μορφή να της δώσω......
παλεύει η ύλη , μπερδεύει το πνεύμα,
.......και χάνεται η τέχνη.....
.............

Ανώνυμος είπε...

........το ν' αφήσει ή να μαζέψει , ο άνθρωπος ,
παλεύοντας , και μπερδεύοντας .......
ό,τι και αν του ' χει απομείνει.......
ίσως να είναι,ο ισχυρός λόγος
να κάμει
μια προσπάθεια ακόμη......
όχι για να ζήσει...
απαραίτητα!
μα να !
πώς να το σκεφτώ? πώς να το πω?
οι κατηφοριές του χωριού του ,να 'ναι .......όσες και οι ανηφοριές του!
Χρόνια πολλά

Ανώνυμος είπε...

αγαπητέ μου,μπλόκερ,αισθάνομαι την ανάγκη να σας ευχαριστήσω, δημόσια.......
μου δώσατε το χώρο ,που τιμάτε τις προσωπικές ιστορίες, και σκέψεις σας......
να γράψω και εγώ τις δικές μου.
σας ευχαριστώ.
Σίρο Ρεδόνδο.

Ανώνυμος είπε...

..........έχει πολλά, αγαπητέ τσαλαπετινέ, η ανάρτηση της αρχικής σας σελίδας.....
''φυλλορροούν,σκέψεις ''.
..........ήθελα να σχολιάσω,
μα
να!
.....ο γιός μου ,
περιμένει , το ναυτικό του φυλλάδιο, δική του απόφαση, στα 18 του......
και γω,σαν, γέννημα,θρέμμα,της νησιωτικής Ελλάδας, ............''ψάρωσα, και τα έχασα, τα μέσα μου λιγάκι''.

Σίρο Ρεδόνδο.

Ανώνυμος είπε...

...ένιωσα την ανάγκη, να ταξιδέψω σε τούτη την παλαιά ανάρτηση.....
εμμονικό σύνδρομο?
εσωτερική ανάγκη?
...δεν μπορώ να ξέρω.
...εικόνες μιας ξεχασμένης αθωότητας, που έρχονται, γλυκόπικρα , σαν δίστιχα ή τετράστιχα, κάποιων άλλων καιρών.....
...λέξεις, θύμησες, που μεταλάσσονται,σε εικόνες, και ταξιδεύουν ψυχή, νου,
αυτό!
αν είναι κακό ή αισθητικά άκομψο
συγγνώμη
....είναι ένα απάγκιο....για μένα...
και αράζω που και που....
Σίρο Ρεδόνδο.

Ανώνυμος είπε...

..."μέτρησα" τις λέξεις που έγραψα, σε σημασία, βαρύτητα
....σε μια ανάρτηση, που χωρίς να ξέρω .....ταξίδεψα μαζί της
.
κρατάω σαν φράση από το χθες μια αναμνήση ζωής, που ήρθε με τη φράση του γιού μου σήμερα..
''μαμά η θάλασσα θα με επιστρέφει και πάντα θα επιστρέφω σε αυτήν''
........μοναδική η δύναμη του νερού , της θάλασσας , των ποταμών,
..........και όσοι τα λατρεύουν, και τα φοβούνται μαζί.
........θα επιστρέφουν θα τους επιστρέφουν και θα συνεχίζουν λατρεύοντάς τα!.
Σίρο Ρεδόνδο.

Ανώνυμος είπε...

.....να γραφετε....!. .οι ιστοριες που "αναγνωσκουμε".....φορες και στιγμες γινονται.... ποταμι.....ποταμι λεξεων φρασεων συναισθηματων.....που μαγικα ........μας ....ταξιδευουν.......
Ε.Σ.Μ.