Συλλήβδην… αειθαλές.

Αυτήν την ιστορία την ξέρω χρόνια, μα δε μπορώ να θυμηθώ αν μου τη διηγηθήκανε ή την διάβασα κάπου. Δε μπορώ να θυμηθώ ούτε τι όργανο έπαιζε ο ανατολίτης μουσικός, ο πρωταγωνιστής της- κατά πάσα πιθανότητα όμως ήταν έγχορδο. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν καθόταν όλη μέρα στην αυλή του σπιτιού του και έπαιζε. Ξαφνικά τα τραγούδια του αντικαταστάθηκαν από μία νότα. Μια και μοναδική νότα που επαναλάμβανε ακατάπαυστα όλη τη μέρα. Το ίδιο έκανε και τις επόμενες μέρες. H γυναίκα του στο τέλος δεν άντεξε το μαρτύριο και του φώναξε αγανακτισμένη: «Άνθρωπέ μου, παίξε κάτι άλλο, επιτέλους!» Εκείνος σταμάτησε, την κοίταξε έκπληκτος και της απάντησε: « Μα γιατί, αφού βρήκα τη νότα;»

Αν οι λέξεις σε ένα κείμενο είναι ότι οι νότες για τη μουσική, πολύ θα ήθελα να είχα την τύχη του ανατολίτη μουσικού. Τότε θα άφηνα κατά μέρος όλες τις άλλες λέξεις και τους άπειρους συνδυασμούς που μπορεί να κάνει κανείς χρησιμοποιώντας τις. Θα την υιοθετούσα οριστικά και καθημερινά ή ανά δύο μέρες θα έκανα μια ανάρτηση που θα περιείχε αυτή και μόνο τη λέξη. Μια φορά ή περισσότερες. Με κεφαλαία ή πεζά γράμματα, όρθια ή λοξά. Πιστέψτε με, δε θα το κανα για να αποφύγω τον κόπο- γιατί κάθε φορά θα αναρωτιόμουνα μέχρι βασανισμού αν παραμένει για μένα η μια και μοναδική.

Έχω δύο λέξεις κατά νου αλλά δυσκολεύομαι να διαλέξω. Είναι οι λέξεις «συλλήβδην» και «αειθαλές». Την πρώτη την συνάντησα σε αρχαίο κείμενο στην τρίτη Λυκείου, είναι επίρρημα και σημαίνει: συνολικά, περιληπτικά. Με εντυπωσίασε τόσο που άρχισα να τη γράφω σε τοίχους, πράγμα που δεν είχα κάνει ποτέ πριν και δεν επανέλαβα όταν πια είχε περάσει ο πρώτος φλογερός έρωτας που μου ξύπνησε. Η δεύτερη, το αειθαλές είναι σύνθετη από το αεί (πάντα) + θάλλω (ανθίζω, βλασταίνω, είμαι ακμαίος, αειθαλή φυτά: αυτά που διατηρούν το φύλλωμά τους και το χειμώνα). Αειθαλές λοιπόν το πάντα θαλερό, το αενάως ακμαίο.

Σίγουρα σκέφτεστε ότι κατέληξα αυτές λόγω της σημασίας τους. Όχι! Αυτό που με γοητεύει είναι κυρίως ο ήχος τους, η γεύση που αφήνει στο στόμα η προφορά τους. Ο ρυθμός που παράγεται από τον συνδυασμό των συμφώνων τους. Δωρικός του στιβαρού συλλήβδην και ιωνικός, ανάλαφρος και ανέμελος του αειθαλούς. Δεν υποτιμώ καθόλου την αξία των φωνηέντων σε αυτές τις λέξεις-τα αλλεπάλληλα «ι» στο συλλήβδην ή την στενή γειτνίαση του άλφα με το δίφθογγο έψιλον γιώτα, στο αειθαλές που αφήνει το ηχείο για λίγο ανοικτό, για να κλείσει στη συνέχεια με τη γλώσσα πάνω στην οδοντοστοιχία με το θήτα που ακολουθεί.

Τελικά όμως δεν καταφέρνω να διαλέξω ανάμεσά τους κι αυτό νομίζω ότι είναι σοβαρή ένδειξη ότι καμία από αυτές δεν είναι η λέξη μου. Ίσως εκείνη, η μοναδική, μου είναι ακόμα άγνωστη ή πάλι μπορεί να υπάρχει μέσα μου, να υπάρχει στο λεξιλόγιό μου αλλά δεν έχει νικήσει ακόμα όλες τις άλλες για να μπορεί να αναδυθεί και τελικά να επικρατήσει.

Θα συνεχίσω να την αναζητώ με την επιμονή και την υπομονή του ανατολίτη μουσικού. Αν και φοβάμαι ότι άμα την βρω και αρχίσω να χρησιμοποιώ αποκλειστικά και μόνο αυτή στις αναρτήσεις, θα διαμαρτυρηθείτε λέγοντας: «Άνθρωπέ μου, γράψε κάτι άλλο επιτέλους!» Και τότε φυσικά θα απαντήσω: «Μα γιατί, αφού βρήκα τη λέξη;»

Στην αγαπημένη μου M. Σ

Μουσική: Offering των Ravi Shankar και Philip Glass

από το καταπληκτικό δίσκο, Passages του 1990 .