Δευτέρα 20 Ιουλίου 2009

Η φωτογραφία


Ο Ομάρ το έσκασε νύχτα από το σπίτι του.

Το προηγούμενο απόγευμα στην αυλή είχε εκμυστηρευτεί στη κατά μια ώρα μικρότερη αδελφή του τι σκόπευε να κάνει. Εκείνη τον άκουσε προσεκτικά αν και ήξερε- με τον τρόπο των διδύμων- τα πάντα από τη στιγμή που την πλησίασε με σοβαρό ύφος και άρχισε να της λέει ψιθυριστά, ότι θα φύγει για την δύση, για την Ευρώπη, θα βρει μια καλή δουλειά, θα σπουδάσει, θα βρει μια ακόμα καλύτερη δουλειά και τότε θα την πάρει μαζί του. Δεν αντέδρασε καθόλου όσο της μιλούσε, αλλά εκείνος κατάλαβε βλέποντάς την να σουφρώνει τη μύτη της ότι ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. «Δεν μπορώ άλλο στη Νάκα…» της είπε με απελπισία κι εκείνη σταμάτησε το σούφρωμα της μύτης, σηκώθηκε, μπήκε στο σπίτι και μετά από λίγο βγήκε με τη μοναδική φωτογραφία τους στο χέρι. Την κοίταξε, χαμογέλασε κι ύστερα του την έδωσε.

-Για να μη με ξεχάσεις.
-Εσύ πώς θα με θυμάσαι;
-Θα κοιτάζω τον καθρέφτη.


Ο Ομάρ κατάφερε να φτάσει από την Πάκτια στην Καμπούλ τέσσερεις μέρες αργότερα στην καρότσα ενός φορτηγού. Καθώς πλησίαζαν στην πρωτεύουσα δέχτηκαν ριπές πυροβόλου από ένα ελικόπτερο που περνούσε πάνω τους. Ήταν 1η Μαρτίου του 2006, η ημέρα που έκλεινε τα δεκαπέντε του και για μια στιγμή πίστεψε ότι το ταξίδι του θα τελείωνε εκεί.

Στην Καμπούλ έμεινε τρεις μήνες. Τα βράδια κοιμόταν σε ένα ερειπωμένο από βομβαρδισμούς κτίριο και τις μέρες έκανε δουλειές του ποδαριού. Μάζεψε μερικά χρήματα και πριν συνεχίσει το ταξίδι προς τη δύση αγόρασε μια μαντίλα και την έστειλε στην αδελφή του με ένα συγχωριανό του που συνάντησε τυχαία.

Τα δύο επόμενα χρόνια – μέχρι το καλοκαίρι του 2008 που έφτασε στην Κωνσταντινούπολη – προχωρούσε σταθερά με κατεύθυνση προς την Ευρώπη και το όνειρο. Όπου έβρισκε δουλειά έμενε για λίγο και έπειτα συνέχιζε, πότε με τα πόδια, πότε με λεωφορείο ή τραίνο πότε με κάρα ή φορτηγά που τον παίρνανε από το δρόμο.

Σε κάθε σταθμό του ταξιδιού, αγόραζε ένα δώρο για την δίδυμη αδελφή του και το έστελνε με ένα σημείωμα που έλεγε κάθε φορά τα ίδια, ότι είναι καλά, ότι σύντομα θα τα καταφέρει και θα την πάρει μαζί του να μην ανησυχεί και να προσέχει. Στο Αμμάν που έμεινε το μεγαλύτερο διάστημα, του έστειλε κι εκείνη δύο γράμματα με όλα νέα της οικογένειας και κυρίως την πίκρα της μάνας τους που έφυγε χωρίς να την αποχαιρετίσει ο πρωτότοκος γιός της.

Τα βράδια πριν κοιμηθεί πάντα κοίταζε τη φωτογραφία τους.

Ο Ομάρ με άλλους πέντε βούτηξε νύχτα το Έβρο. Οι δύο δε βγήκαν στην άλλη όχθη. Τους έφαγε το σκοτάδι. Σα το σκυλί κολύμπησε με τη φωτογραφία κρατημένη στα δόντια του, τυλιγμένη προσεκτικά σε μια νάιλον σακούλα. Έκανε σε είκοσι μέρες με τα πόδια τη διαδρομή από τα σύνορα μέχρι την Αθήνα. Περπατούσε μόνο βράδυ, δίπλα στην εθνική οδό και κοιμόταν τις μέρες όπου έβρισκε. Από την Αθήνα της αγόρασε ένα χρυσό μενταγιόν με το κεφάλι του Μεγάλου Αλεξάνδρου και στο σημείωμα πρόσθεσε στο τέλος: «τώρα είμαι στη Δύση».


Στην Πάτρα κόλλησε σχεδόν ένα χρόνο περιμένοντας την ευκαιρία να μπουκάρει σε ένα φορτηγό με τελικό προορισμό την Αγγλία.


Τινάχτηκε στον ύπνο του με το πρώτο χτύπημα. Νόμιζε ότι ονειρευόταν. Στο δεύτερο, ο πόνος δεν του άφησε περιθώρια. Μέσα στο λιγοστό φως είδε ένα τεράστιο κεφάλι- όχι κράνος ήταν -πάνω του κι άκουσε βρισιές που δεν είχε ξανακούσει. Χέρια τον τράβηξαν από το στρώμα μαζί με τους άλλους που κοιμόταν δίπλα του και τον έσυραν έξω από την παράγκα . Ξημέρωνε. Άντρες με στολές, έφηβοι κι άντρες μισόγυμνοι ζαλισμένοι από τον ύπνο, ένα κουβάρι. Πανικός. Κι άλλες βρισιές, ξύλο, ουρλιαχτά ενώ ο ήλιος μόλις έσκαγε μύτη.

Τους συγκεντρώσανε σε μια αλάνα έξω από τον καταυλισμό. Τότε μπήκαν οι μπουλντόζες. Η επιχείρηση σκούπα σε πλήρη εξέλιξη. Οι παράγκες άρχισαν να σωριάζονται η μία μετά την άλλη. Τρίξιμο ξύλων, λαμαρίνες που πέφτανε με θόρυβο. Μόνο οι φωνές είχαν πια καταλαγιάσει. Ο Ομάρ άκουσε τους διπλανούς του να μιλάνε για απέλαση κι ασυναίσθητα έβαλε το χέρι στο στήθος του. Ανάμεσα στο τρύπιο φανελάκι και στο στέρνο του δεν υπήρχε… Εκείνη τη στιγμή κάποιος φώναξε: «Φωτιά!» κι όλοι γυρίσανε να δούνε τις φλόγες που ξεπήδησαν στο βάθος.

Ξέφυγε από το κλοιό των φρουρών και άρχισε να τρέχει σα δαιμονισμένος προς τον καταυλισμό μέσα από τα σωριασμένα ερείπια. «Θα προλάβω, θα προλάβω» έλεγε στον εαυτό του, χωρίς να γυρίσει να κοιτάξει πίσω του. Ένοιωθε ότι τον καταδίωκαν αλλά ήταν σίγουρος πως δεν θα κατάφερναν να τον πιάσουν. Το τίναγμά του από τη μάζα, τους αιφνιδίασε και άργησαν να αντιδράσουν.

Δεν πρόλαβε. Η παράγκα είχε λαμπαδιάσει. Πάνω στο στρώμα κάτω από το μαξιλάρι καιγόταν η μοναδική φωτογραφία των διδύμων που δεν αποχωρίστηκε ούτε μια στιγμή. Η φωτογραφία που είχε κατάσαρκα συνεχώς, εκτός από εκείνη την τελευταία νύχτα . Σωριάστηκε κάτω και άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Είχε να κλάψει από δέκα χρονών. Από την ημέρα που αμερικανικά αεροπλάνα βομβάρδισαν τη Νάκα σκοτώνοντας 25 ανθρώπους -ανάμεσά τους ήταν οι δύο καλύτεροι φίλου του. Εκείνη τη μέρα είχε ορκιστεί ότι θα έφευγε για πάντα από το Αφγανιστάν.

'Ακουσε μια λαχανιασμένη ανάσα πίσω του. Δεν γύρισε. Ένα χέρι τον ακούμπησε στη πλάτη κι έμεινε εκεί. Συνέχισε να κλαίει κουβαριασμένος στο χώμα δίπλα στις φλόγες. Το χέρι τον χτύπησε μαλακά κι αδέξια δυο τρείς φορές. Γύρισε και είδε ξαφνιασμένος έναν άντρα με στολή να του λέει ήρεμα : «Έλα σήκω! Πάμε…Τελείωσε

Στο λεωφορείο της μεταγωγής των ανηλίκων μπήκε τελευταίος. Στο πρώτο σκαλί κοντοστάθηκε. Κρατήθηκε από τις μπάρες, έγειρε πίσω το σώμα του και κοίταξε το πρόσωπό του στον πλαϊνό καθρέφτη. Ήταν το πρόσωπο ενός άντρα με αποκαΐδια πάνω στο πυκνό χνούδι που είχε σχηματίσει μουστάκι και άρχίζε να καλύπτει το πηγούνι. Όμως τα μεγάλα μαύρα μάτια που τον κοίταζαν από τον σκονισμένο καθρέφτη ήταν τα μάτια της αδελφής του.



Η ιστορία, αν και βασίστηκε σε πραγματικά περιστατικά είναι φανταστική. Όμως επειδή τα σενάρια της ζωής συνήθως υπερβαίνουν τα σενάρια της φαντασίας, μπορείτε να την εκλάβετε ως αληθινή και να αναρωτηθείτε Τι Απέγιναν οι Συλληφθέντες της Πάτρας;



Μουσική: Paris, Texas του Ry Cooder, από την ομώνυμη ταινία του Wim Wenders

31 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

μα είναι πέρα για πέρα αληθινή. πώς θα μπορούσε να μην; πρόσφατα βρέθηκα στην πάτρα. στο λιμάνι μία απίστευτη κατάσταση. εκατοντάδες μετανάστες όπου βλέπουν φορτηγό να ορμάνε να ανοίγουν τις πόρτες πίσω να κρυφτούν σε έναν δρόμο για μία ελευθερία. χωρίς να λογαριάζουν το παραμικρό. αν θα τους πατήσουν τα φορτηγά. αν θα πέσουν στο λιμάνι.
μοιάζει τόσο τραγικό να μην έχεις ελπίδα. βοήθεια σε μία ελπίδα. να νοιώθεις τόσο ξένος και απροστάτευτος σε θεωρητικά πολιτισμένες χώρες. και σε χώρες που έχουν βιώσει τόσο το πώς είναι να σε διώχνουν και το πώς είναι να πηγαίνεις κάπου κάποτε ξένος μόνος σε χώρες άγνωστες χωρίς ελπίδα.

john savvopoulos είπε...

Ελάχιστες φορές μου έχει τύχει να διαβάσω κείμενα σαν και αυτό.

Να είσαι καλά!

ELvA είπε...

Πολυ συγκινητικη η ιστορια που περιγραφεις και τελικα μονο
'φανταστικη' δεν ακουγεται με ολα αυτα που συμβαινουν καθημερινα, so far away, so close...Ειναι πολυ κριμα να πηγαινει χαμενο ενα τετοιο δυναμικο ανθρωπων.
Κατι μου λεει ομως, οτι εφοσον το μεταναστευτικο εκλαμβανεται ως 'προβλημα', (ολοι ετσι το αναφερουν), δεν προκειται να βρεθει δικαιη, γι αυτους, λυση. Χρειαζεται αλλαγη νοοτροπιας και διαφορετικη θεωρηση του ζητηματος ΑΝ θελουμε να λυθει.....

Ανώνυμος είπε...

Η "επιχείρηση σκούπα" τα λέει όλα. Σα σκουπίδι ο άνθρωπος χωρίς συναισθήματα και επιθυμίες πετιέται. Πού χώρος για το δίδυμό σου;Ούτε εκεί αλλά ούτε και στην "καθαρή" δύση.
Για τις σκέψεις μου κεντρί η δυνατή αφήγησή σου.

cynical είπε...

Tsalapeteine,

κοιτα συμπτωση και γω εγραψα σημερα για καποιες αλλες φωτογραφιες σταλμενες απο ελλαδα ομως..

συκοφάγος είπε...

Εχει πολύ δυνατό φινίρισμα το τέλος σου, αγαπητέ Τσαλαπετεινέ. Τα γυναικεία μάτια των διδύμων σου μού έφεραν στο νου ένα γυναικείο ζευγάρι ματια, πάντα εκφραστικά και μάλλον πάντα υγρά, εκείνα του Τσάρλι Τσάπλιν.

Υποθέτω τα μάτια των διδύμων σου θα "σκληρύνουν" με τα χρόνια...

navarino-s είπε...

Μπράβο σου Τσαλαπετεινέ! Καταπληκτική και καλογραμμένη ιστορία, δίνει συναισθηματική διάσταση στα ξερά ρεπορτάζ. Να είσαι καλά!

Unknown είπε...

Αναφορικά με το «Τι Απέγιναν οι Συλληφθέντες της Πάτρας;»

Από τον τοπικό τύπο εδώ στα Ιωάννινα

Οδύσσεια με 3 ευρώ τη μέρα

Ξεπέρασαν τους 100 οι ανήλικοι Αφγανοί στην Κόνιτσα

Από συνέντευξη του Γκαζμετ Καπλάνι.
Εδώ

«Ευτυχώς που μερικοί άνθρωποι με δική τους πρωτοβουλία κάνουν αυτό που δεν κάνει το κράτος. Αλλά είναι λίγοι. Εδώ έρχεται πάλι η κουβέντα τι μπορεί να κάνει ο καθένας από μας. Νομίζω ότι εκτός από την άνοδο της μισαλλοδοξίας υπάρχει και μια «τεράστια μειοψηφία» στην Ελλάδα που θέλει να προσφέρει, να επικοινωνήσει, που θέλει μια πιο ανθρώπινη κοινωνία και πόλη. Απλά είναι σαν νησίδες που δεν επικοινωνούν μεταξύ τους. Αυτό είναι το στοίχημα, να τους φέρουμε σε επικοινωνία. Σε ένα ανύπαρκτο κράτος, η συμβολή του καθενός από μας μπορεί να είναι πολύτιμη...»

Μα το ερώτημα παραμένει μετέωρο :

τι μπορεί να κάνει ο καθένας από μας ;

Theodota είπε...

Ναι, ακριβώς έτσι είναι τσαλ. Είναι και αυτοί άνθρωποι και έχουν ακριβώς το ίδιο δικαίωμα στην προσωπική μνήμη, τους φόβους και τις ελπίδες με εμάς, τους ασφαλείς. πολύ ωραίο κείμενο!

Κ.Κ.Μοίρης είπε...

για πουλί έχετε σπάνιες ευαισθησίες..

ippoliti_ippoliti είπε...

Τι να σου πώ Τσαλαπετεινέ, ότι μας συγκίνησες, ... είναι λίγο. Κατάφερες γλαφυρότατα να εκφράσεις τι κρύβεται πίσω από τα ψυχρά νούμερα. Η κατάσταση έχει ξεφύγει καιτο θέμα είναι ότι πραγματικά δεν αντιλαμβάνομαι τι μπορούμε να κάνουμε.
Τους Γιατρούς χωρίς σύνορα είναι που βλέπω να δραστηριοποιούνται.
Με τέτοιες συμπεριφορές που μόνο χριστιανικές δεν είναι, δημοκρατικές, ανθρώπινες, δηλώνω μη χριστιανή, μη δημοκράτισσα, ζώντας οργανισμός απλώς. Ντρέπομαι, ντρέπομαι που δεν μπορώ να κάνω πράγματα.
Αναμένω ν'ακούσω και δεν έχω ακόμη ακούσει τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας,τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο (γιατί για τους υπόλοιπους δεν θα μιλήσω, έδωσαν δείγματα γραφής). Όσο για την Ευρώπη και τους θεσμούς της, τι να μας πεί και ο Μπαρό, με αυτήν την κατάπτυστη Οδηγία που ψήφισαν για την μετανάστευση;
Το Συμβούλιο Προσφύγων πραγματικά δεν ξέρω τι κάνει. Οταν είχα επικοινωνήσει μαζί τους ζητώντας την νομική τους παρέμβαση στο νόμο που ψηφίστηκε προ διετίας (λυπάμαι αλλά απ'το θυμό μου ξεχνώ και το ΦΕΚ) μου απάντησαν πως δεν είναι ενήμεροι, δεν διαθέτουν νομική υπηρεσία. Τότε που ζητούσαμε θρασύτατα από τους μετανάστες να πληρώσουν παράβολο, 6 μήνες ΙΚΑ, να δηλώσουν που μένουν και ...εμείς ως κράτος απλώς θα τους δίναμε το χαρτί που θα βεβαίωνε το ενδιαφέρον τους να νομιμοποιηθούν στη χώρα. Και που φτάσαμε...που φτάσαμε, στις επιχειρήσεις σκούπα, που αναμένεται να ενταθούνα από το Σεπτέμβρη;
Ασκεί πολιτική ο Καρατζαφέρης στην Ελλάδα.
Η ζωή δεν έχει αξία, όχι η ζωή όλων. Είναι σήμερα ψέμα ότι διαβάσαμε, ότι μάθαμε και ότι υιοθετήσαμε και γράφαμε στα σχολικά λευκώματα.
Τι υποκριτές που είμαστε, τι υποκριτές.
Καλό καλό βράδυ

Τσαλαπετεινός είπε...

b|a|s|n\i/a: Νομίζω ότι δεν είναι δυνατόν να φανταστούμε τι έχουν περάσει. Διαβάζουμε κείμενα, βλέπουμε εικόνες ή ρεπορτάζ αλλά η εμπειρία «γκρεμίζεται το σπίτι από βομβαρδισμό…ψάχνω στα συντρίμμια για τους αγαπημένους μου… δεν έχω να φάω μέρες» δε μπορεί να μεταφερθεί σε μας που μας πιάνει πανικός με μια ώρα διακοπή ρεύματος ή διακοπές χωρίς γρήγορη σύνδεση. Όσο για τη συλλογική μνήμη της μετανάστευσης που θα έπρεπε να έχουμε, μάλλον ο χρόνος την έχει αμβλύνει.

John Black : Σε ευχαριστώ 

Elva : Τα προβλήματα λύνονται μόνο όταν τα αντιμετωπίζουμε νηφάλια, αποφασιστικά και συστηματικά. Όσο παραμένουν και αυξάνουν οι αιτίες της μετανάστευσης, όσο οι δυτικοί δε μπορούμε να απαρνηθούμε στο ελάχιστο τα ‘κεκτημένα’ μας, όσο το ‘πρόβλημα’ θα αντιμετωπίζεται με τρόπους που προσβάλουν την ανθρώπινη υπόσταση, το ζήτημα θα παραμένει.

Τσαλαπετεινός είπε...

Ανώνυμος: Οι επιχειρήσεις σκούπα- απάνθρωπος όρος- είναι απλώς η μετατόπιση του προβλήματος σε άλλη περιοχή, σε άλλη γειτονιά, σε άλλη πόλη σε άλλη χώρα. Το ζήτημα είναι να μην το βλέπουμε μπροστά μας. Η μετάθεσή του, η μεταγωγή του μας βρίσκει τελικά, σιωπηλά σύμφωνους. Ή αν μας ταράζει η ‘είδηση’ στρέφουμε και το βλέμμα, πατάμε το off και το ζήτημα ‘εξαφανίζεται’ δια μαγείας.

cynical : Είδα την ανάρτησή σου το πρωί και χάρηκα για τη σύμπτωση. Πάντως η ιδέα για «Την φωτογραφία» γεννήθηκε όταν διάβασα το δικό σου «Τι απέγιναν οι συλληφθέντες της Πάτρας» - γι αυτό και σε ευχαριστώ.

sikofagos : Ήθελε κι άλλο…οι λέξεις είναι ατίθασες κι αν είσαι άπειρος θηριοδαμαστής αντιστέκονται και κάνουν τα δικά τους.
Ξανακοιτάζω τη φωτογραφία και…ναι έχεις δίκαιο για την υγρασία.
Λίγα ζευγάρια τα μάτια δε ‘σκληραίνουν’ με τα χρόνια. (Των αφελών και των σοφών, υποθέτω)

Τσαλαπετεινός είπε...

navarino-s : Νομίζω ότι και η συναισθηματική διάσταση χρειάζεται πότε πότε, για τις ισορροπίες και για την ουσιαστικότερη κατανόηση των ‘προβλημάτων’. Κατανοούμε απόλυτα την τραγωδία αν αθροίσουμε τις μονάδες της. Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.

kossak: Σε ευχαριστώ που πέρασες τέτοιες μέρες ;-) και για τα λινκ που μας έστειλες και τουλάχιστον δίνουν απάντηση στο τι έγιναν οι ανήλικοι του καταυλισμού της Πάτρας.
‘Σε ένα ανύπαρκτο κράτος η συμβολή του καθενός μας είναι απαραίτητη’- για να ‘διορθώσω’ τον Καπλάνι. Και στο μετέωρο ερώτημά σου να προσθέσω μια λέξη: ΤΩΡΑ!

Theodota : Σε ευχαριστώ Θεοδότα.

Τσαλαπετεινός είπε...

Κ.Κ.Μοίρης: Η επίσκεψή σας μεσούντος του θέρους με τιμά ιδιαίτερα. (όσο για τις ευαισθησίες των Ορνίθων ας το συζητήσουμε από Σεπτέμβρη)


ippoliti_ippoliti : Εδώ συμβαίνει το παράδοξο όσοι δηλώνουν χριστιανοί να συλλαμβάνονται αδιάβαστοι στα βασικά και αντί προσφοράς χιτώνα να δείχνουν με το δάχτυλο τεντωμένο την έξοδο από τη χώρα – λες και πρόκειται για το διαμέρισμά τους - χωρίς καμία ντροπή και να πιέζουν- μετά και την τηλεοπτική τους λεύκανση βλέπε Μπουκάλας Καθημερινή- για άμεσες ‘λύσεις’.
Δε σε πιστεύω όταν λες «δεν αντιλαμβάνομαι τι μπορούμε να κάνουμε» .

k είπε...

True story... δυστυχώς!
Κι έχεις κι αυτόν τον τρόπο...
Καλημέρα!

Γιάννης Χάρης είπε...

εξαιρετικό κείμενο!

[η παραπομπή στο συγκεκριμένο κομμάτι του Π. Μανδραβέλη, ατυχής]

Margo είπε...

Διάβασα το εξαιρετικό σου κείμενο από χθες και έχω συνέχεια στο μυαλό μου την εικόνα των δύο παιδιών. Δυστυχώς η ιστορία είναι αληθινή!

Φιλικό μου πρόσωπο που έχει αφιερωθεί στην εκπαίδευση και ψυχολογική στήριξη των παιδιών των μεταναστών, μου περιγράφει τραγικές συνθήκες και υποτίθεται ότι αυτοί οι "οικισμοί" είναι οργανωμένοι και χρηματοδοτούνται. Φαντάζομαι τι θα γίνεται στα περίφημα "κέντρα υποδοχής".
Αναρωτιέμαι για πια ανθρώπινα δικαιώματα μπορούμε να μιλάμε;

maximus είπε...

Nα σας συγχαρώ κι εγώ με τη σειρά μου.

Καλο απόγευμα

Σελιτσάνος είπε...

Δεν τελειώνει ποτέ.Τι απέγιναν οι άνθρωποι που είχαν σωρωθεί στο παλιό εφετείο Αθηνών;

anepidoti είπε...

το μυαλό μου παρατάει το υπέροχο κείμενό σου, ναι, υπέροχο και η ψυχή μου σταματάει στα μάτια...σε χώρες της αφρικής συναντάς παρόμοια...αυτό μούρθε...αφρική...ίσως γιατί έχει περισσότερο πόνο...

ippoliti_ippoliti είπε...

Φαντάζομαι, Τσαλαπετεινέ, ότι αντιλαμβάνεσαι ότι βρίσκω πολύ λίγα και αναποτελεσματικά όσα κάνουμε. Με τρομάζει η συναίνεση τόσων ανθρώπων στα "μέτρα ασφάλειας". Κάποια στιγμή είμασταν μέλη και φίλοι της συνδικαλιστικής οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ. Τρόμαξα όταν κάποιοι από εμάς αναρωτηθήκαμε, με ποιούς μιλάμε; με το ΛΑΟΣ; "Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να δεί την ασφάλεια των κατοίκων" έλεγε ο ένας.Αλλίμονο, σύμφωνα με τη δική μου κοσμοθεωρία αν η Αριστερά για ψηφοθηρικούς λόγους εγκαταλείψει τις ιδέες και αξίες της, τον ανθρωπισμό και διεθνισμό της.
Σήμερα μίλησα με το Συνήγορο του Πολίτη ζητώντας συνδρομή στο πως μπορώ ως άτομο να αντιδράσω όταν είμαι παρούσα σε κυνηγητό για να μην πώ σκούπα αφενός, αφετέρου όταν κατά τη γνώμη μου, βλέπω σφετερισμό εξουσίας από τα αστυνομικά όργανα. Μου απάντησαν αναρμοδιότητα και μου υπέδειξαν να αποτανθώ στο ΥΠ.Εσωτερικών. Εμεινα ελαφρώς άφωνη.
Ηθελα κάτι ακόμη να πώ. για το πόσο υποκριτές είμαστε. Σε όλους αυτούς που δηλώνουν ότι απειλήθηκαν θέσεις εργασίας, εγώ διαπιστώνω ότι οι μόνοι που "έχασαν" ήταν οι τσιγγάνοι, στον αγροτικό χώρο δεν έχουν τη θέση που είχαν. Εξεγέρθηκαν ενάντια στους μετανάστες; δεν είδα κάτι. Αντίθετα είμαστε ενάντια εμείς οι καλοί χριστιανοί, οι μικρο, μεσο, μεγαλο αστοί.
Καλό βράδυ
ΥΓ 1. Σε προσκαλώ να διαβάσεις την πρώτη μου ανάρτηση που αφορούσε τους μετανάστες.
Καλό βράδυ

Τσαλαπετεινός είπε...

kayadesigner : Μη λες δυστυχώς. Υπάρχει και πιο σκληρή εκδοχή της ίδιας ιστορίας, που την απέκλεισα για πολλούς λόγους.


Γιάννης Χάρης : Δαίμων, ανάλογος αυτού του τυπογραφείου, εισχώρησε στα άδυτα της ιστοσελίδας και αντικατέστησε από τις ηλεκτρονικές μου σημειώσεις το λινκ που οδηγούσε στο «Επιχείρηση σκούπα στην Πάτρα» με «Τα κακαρίσματα του ρατσισμού» . Επομένως, διπλό ευχαριστώ.


Margo : Το παρήγορο είναι ότι κάποιοι αφιερώνονται και προσφέρουν αθόρυβα ουσιαστικό έργο, που αποτελεί την καλύτερη απάντηση στο μετέωρο ερώτημα που έθεσε πιο πάνω ο kossak.


MAXIMUS : Χαίρε maximus ακριβοθώρητε!

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος : Εκκενώθηκε το παλαιό Εφετείο http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=65778
Φαντάζομαι ότι θα το έχετε δει, ήδη...


anepidoti : Τα μάτια αυτών των παιδιών μπορούν να σε παρασύρουν σε διαδρομές. Ακόμα κι αν δεν τα είχα φωτογραφήσει νομίζω ότι θα τα θυμόμουνα.


ippoliti_ippoliti : Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να κάνουμε περισσότερα, περισσότεροι για να υπάρχει αποτέλεσμα. (Διάβασε πιο πάνω το σχόλιο της Margo)

Η συναίνεση πάντως τόσων ανθρώπων στα "μέτρα ασφάλειας" δεν προέκυψε από τη μία μέρα στην άλλη και σε αυτό συνέβαλαν πολλοί παράγοντες. Ένα χθεσινό παράδειγμα. Άκουγα σε δελτίο ειδήσεων δημοσιογράφο να ρωτά με το ύφος ‘είμαστε στα πρόθυρα τραγωδίας’ έναν επιδημιολόγο για το πόσο περισσότερο κινδυνεύουμε από τον ιό της γρίπης, λόγω των μεταναστών. Τόσο το ύφος, όσο και η διατύπωση της ερώτησης ήταν για να εκμαιεύσουν μια συγκεκριμένη απάντηση που θα έβαζε ένα ακόμα λιθαράκι σε αυτή τη συναίνεση που αναφέρεις.

ippoliti_ippoliti είπε...

Συμφωνώ απολύτως για το πως προέκυψαν τα μέτρα ασφαλείας.
ΥΓ 1.Διαβάζω σχεδόν πάντα τα σχόλια όλων.
ΥΓ 2. Σου ζητώ συγγνώμη για το ύφος, απλώς φαντάζομαι σε μένα όπως και σε αρκετούς άλλους ...κάτι διέγειρες.
Καλό βράδυ

Yannis Tsal είπε...

Άλλος ένας "παράδεισος στη Δύση που έγινε κόλαση"... Θα μπορούσε πραγματικά να είναι ιδέα σεναρίου ταινίας. Δε χάνεις τίποτα να το στείλεις στον Κώστα Γαβρά ή το Βιμ Βέντερς. Ίσως ενδιέφερε και τον φίλο μας τον Όλιβερ Στόουν.

Τα εύχημα και για την επιλογή του πολυτάλαντου Ry Cooder, που μεταξύ άλλων συνέβαλε στην διεθνή προβολή του Buena Vista Social Club.

Σελιτσάνος είπε...

Ω ναι,το είδα και γι αυτό θέτω και το ερώτημα.

Τσαλαπετεινός είπε...

ippoliti_ippoliti: ΥΓ2. Μη ζητάς συγνώμη! Το ύφος σου μου μετέδωσε την αγωνία που νοιώθεις και ελπίζω να βρει αποτελεσματική διέξοδο.

tsalapeteinos: Hermanito, νομίζω ότι αν μεσολαβήσει ο λιδερ έχουμε περισσότερες ελπίδες να ενδιαφερθεί ο Όλιβερ. ;-)

Η δεύτερη επιλογή για sound track της ανάρτησης ήταν το
Across The Borderline επίσης του Ry που λέει:
“When you reach the broken promised land
Every dream slips through your hands
And you ll know it`s too late to change your mind
cause you pay the price to come so far’’

Σελιτσάνος : Τα νεότερα: (http://www.tvxs.gr/v16767) «… από πληροφορίες μέσω κοινοτήτων μεταναστών, προκύπτει ότι δε συνελήφθη κανένας. Στην αρχή ψάξαμε να βρούμε τι έχει γίνει με τους ανθρώπους, πού ακριβώς τους έχουν πάει. Όμως απ’ ότι φαίνεται δεν συνελήφθησαν, απλά διασκορπίστηκαν στη γύρω περιοχή. Στη συνέχεια βέβαια ακολούθησε μια μεγάλη σκούπα από χθες μέχρι και σήμερα, στην Ομόνοια και στη γύρω περιοχή…», επισημαίνει ο κ. Κούρκουλας από την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό».
Και (http://www.tvxs.gr/v16790) Βρετανοί ακαδημαϊκοί απευθύνουν σκληρή επιστολή διαμαρτυρίας προς την ελληνική κυβέρνηση για την «απάνθρωπη και αποκρουστική» – όπως τη χαρακτηρίζουν – επιχείρηση της αστυνομίας ενάντια στον προσφυγικό καταυλισμό της Πάτρας.

Yannis Tsal είπε...

Μόλις αποσυμφορηθεί λίγο ο λίδερ, μετά τον εορτασμό του κινήματος της Ιούλη και τα γενέθλιά του δηλαδή, το ζήτημα της εκδούλευσης με τον Όλιβερ θα είναι από τα πρώτα στην ατζέντα του :)

Ανώνυμος είπε...

Πολλοί σε αυτή τη χώρα δεν συνειδητοποιούν, ότι όλοι είμαστε εν δυνάμει μετανάστες. Π.χ., αν η Ελλάδα, λόγω αλλαγής κλίματος και αύξησης θερμοκρασίας, όχι και πολύ μακριά, σε καμιά 50 χρόνια, γίνει μια Υποσαχάρια περιοχή, με θερμοκρασίες Καΐρου και μην πω καλύτερα Χαρτούμ, πόσο φιλικά, εμάς τους dark λοιπόν μεσόγειους, θα μας δεχτούν σε μια Στοκχόλμη ή Κοπεγχάγη; Έτσι απλά κάνω το devil's advocate.
Τι περιμένεις; Εδώ το κράτος δεν έχει στοιχειώδη συμπεριφορά για την καθημερινότητά μας...
Καλό κουράγιο...

maximus είπε...

Ε όχι και ακριβοθώρητο το γατί. Δεν το δέχομαι!