…αλλά οι τοίχοι του καθιστικού σχεδόν πάντα είναι από αμμόχωμα και σπάνια φωτεινοί. Αν ήταν φωτεινοί θα έσβηναν εκείνη την απαλή, εύθραυστη ομορφιά του ανεπαίσθητου φωτός. Φτάνουμε στο σημείο να αντλούμε ευχαρίστηση στη θέα εκείνου του λεπτότατου φωτός των αβέβαιων ακτίνων, που πέφτοντας στο σύθαμπο της επιφάνεια των τοίχων διατηρούν μετά βίας μια ύστατη πνοή. Και ειλικρινά δεν κουραζόμαστε ν` αφήνουμε το βλέμμα μας πάνω σ` αυτούς τους τοίχους κι η κάποια λάμψη, αυτές οι αμυδρές σκιές, είναι ανώτερες για μας από κάθε στολίδι. σελ69
Δεν έχετε κι εσείς αισθανθεί μια ιδιαίτερα ευλογημένη ανάταση μπαίνοντας σε ένα τέτοιο καθιστικό, όπου οι φωτεινές ακτίνες που περιπλανούνται μεσ` την κάμαρη σαν να μην είναι φτιαγμένες απο το συνηθισμένο φως; Ή μήπως πάλι δεν ερωτοτροπήσατε ποτέ μ` ένα είδος φόβου απέναντι στην ‘αιωνιότητα’, έναν φόβο πως σ` αυτό το δωμάτιο μπορεί να χάσετε την αίσθηση του χρόνου, πως σ` αυτό το χωρίς συνείδηση διάστημα θα κυλήσουν χρόνια και πως βγαίνοντας θα βρείτε τον εαυτό σας γέρο με άσπρα μαλλιά; σελ 78
Από Το Εγκώμιο της Σκιάς, του Τανιζάκι, εκδόσεις Άγρα.
(περισσότερα εδώ )
Μουσική: Gnossienne 05 (Modéré) του Erik Satie από τον δίσκο
Satie: Piano Works, Daniel Varsano και Philippe Entremont, 1992
16 σχόλια:
Υπέροχα αποσπάσματα.
Υπάρχει ένα είδος φωτός που το αποφεύγω, ένα άλλο που το αγαπώ και το αποζητώ, ένα ακόμα που το ζηλεύω (θα ήθελα να είμαι σαν κι αυτό) κι ένα τελευταίο, αυτό που θα ήθελα να με φωτίζει στην τελευταία μου στιγμή.
κι αυτό από μένα:
http://hyperperfo.wordpress.com/2008/11/30/eloge_a_lombre/
με μια καλημέρα
Συνοδοιπορος : Δε μπορώ να διαλέξω φως! Μου αρέσει το απόλυτο του καλοκαιρινού μεσημεριού, το φως του λύκου, των βροχερών πρωινών του χειμώνα στα βόρεια, το φως του φθινοπωρινού απογεύματος…τα φώτα των προβολέων, των κεριών, των κρυστάλλινων πολυελαίων, των μισοφώτιστων υπογείων…όλα κάτι έχουν να πουν. Διαφορετικό.
Hypericum Perforatum : Καλησπέρα και σας ευχαριστώ για την συνεισφορά- το έβαλα ήδη σε λίνκ όπως θα είδατε. Εξαιρετικό το βιβλίο ε;
εξαιρετικό το βιβλίο
όπως και άλλα
της μεταπολεμικής ρωγμής
κυρίως ως το '75
και μεγάλος καημός η Ιαπωνία
εγώ σας ευχαριστώ
απόλαυσα το εγκώμιο αλλά και το λινκ.
καλέ μου τσαλαπετεινέ, δεν ξέρεις τί σημαίνει για μένα το φως και οι ακτίνες του μέσα στη σκιά...
μόλις...κυκλοφορήσω θα συναντηθώ με τον Τανιζάκι, το οφείλω στον εαυτό μου.
ευχαριστώ για τις ευχές σου!έπιασαν, μη νομίζεις...
Οταν υπαρχει φως ολα παιρνουν μιαν αλλη οψη και κυριολεκτικα,αλλα και μετφορικα. Εμεις εχουμε μια ιδιαιτερη σχεση με το φως, εδω, αγαπητε τσαλαπετεινε μας, επειδη δεν εχουμε αρκετο,τους χειμερινους μηνες...Μεχρι τελευταια, ειχαμε φως μεχρι τις 10,11 το βραδυ, τωρα ομως σκοτεινιαζει νωριτερα, λογω φθινοπωρου και θα αρχισουμε να τρωμε και παλι τα γευματα μας κατω απο το φως των κεριων!
Both romantic and...economic! :)
Από μωρό παιδί αλλά κυρίως τώρα στα γεράματα έχω μια λατρεία στο φως. Και μου αρέσουν πολύ 3 είδη φωτός: το απαλό φως του δειλινού, που βρίσκω ότι δένει απόλυτα με τη Gnossienne 05, το ορμητικό φως της αυγής, που συνδυάζεται με το αντίστοιχο κομμάτι του Grieg και το ανοιξιάτικο χρυσό φως που -δεν ξέρω γιατί- με κάνει να βλέπω τα πάντα με άλλο μάτι, σα να αλλάζει τελείως η οπτική μου...
Σ' ευχαριστώ που με αυτά τα αποσπάσματα μου κέντρισες το ενδιαφέρον για τον Τανιζάκι, γιατί από Ιαπωνία είμαι κολλημένος με Καβαμπάτα και Μισίμα.
Όμορφο, ενδιαφέρον, φωτεινό και σκοτεινό όπως και η εικόνα επίσης.
Το βιβλίο θα μπει στη λίστα προτεραιότητας:)
Καλό απόγευμα!
έσβησε τη λάμπα του γραφείου του, εμεινε δυο δευτερολεπτα ασαλευτος στο πουθενα του σκοταδιου, έβγαλε τα γυαλια του αφηνωντας τα διπλα στον αιχμηρο χαρτοκοφτη και τέλος έφερε τα δυο του χερια να κρυψει τις πύλες του κόσμου του. μάτια, μύτη και στόμα. η ακοή δεν τον νοιαζόταν πια, την αγνοουσε και του λόγου του, δυο γεροι που συνερίζονταν ο ένας τον άλλον.
"το χρώμα" βγήκε πνιχτή η φωνή από τα χέρια του "το χρωμα οφείλεται στο φως ή στην υφη των πραγματων;"
η επιστήμη είχε αποφανθει από χρόνια. είχε δωσει και νομπελ.
αλλά από τα χερια του εβγαινε τώρα ολοσκότεινη η δυσπιστία...
Hypericum Perforatum : Το ξαναδιαβάζω, τώρα μετά από χρόνια με αφορμή τη φωτογραφία και το χαίρομαι περισσότερο από την πρώτη φορά. Το σχόλιό σου θα με οδηγήσει σε αναζήτηση που προβλέπεται πολύ ενδιαφέρουσα.
anepidoti : Έμπνευση της στιγμής! Διάβασε το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου Οι Ζέβρες, από τη συλλογή Αντικριστοί Καθρέφτες. Μιλάει για φως και σκιά.
Χαίρομαι που έπιασαν οι ευχές μου. Δεν ξέρεις πόση ώρα κοίταζα την ανάρτησή σου προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσω το κρυμμένο μήνυμα και πόσο ανησύχησα. Χαίρομαι πολύ που όλα είναι καλύτερα!
Elva : Έχω δει το ελάχιστο χειμωνιάτικο φως λίγο βορειότερα από τη γειτονιά σου και μου άρεσε κι αυτό. Θα ήθελα πολύ να δω και το καλοκαιρινό. Νομίζω ότι όλα τα είδη φωτός έχουν ενδιαφέρον- για μένα τουλάχιστον. Το πιο εντυπωσιακό πάντως είναι…άσε καλύτερα θα το φυλάξω για μια αυτόνομη ανάρτηση που ξέρω ήδη και το soundtrack της.
Freedom : Το ανοιξιάτικο φως σε συνδυασμό με όλα τα άλλα συστατικά της εποχής αλλάζει την οπτική όλων μας. Η γραφική παράσταση της έντασης και της λαμπρότητας του φωτός στη διάρκεια του χρόνου είναι μια υπέροχη κυματιστή καμπύλη. Τι με κάνεις και γράφω τώρα Freedom !
navarino-s : Τα ιστολόγια μοιάζουν τελικά με την επιτραπέζια αντισφαίριση! Εσείς για Τανιζάκι με την πάσα μου εγώ για Καβαμπάτα από τη δικιά σας. Οπότε κι εγώ ευχαριστώ με τη σειρά μου.
Margo: Πώς αλλάζουν τα νοήματα από τη μια μέρα στην άλλη λόγω των συνθηκών! Τώρα με τους καπνούς που πλησιάζουν, οι στάχτες κιόλας φτάσανε το σκοτεινό και το φωτεινό αποκτούν άλλες διαστάσεις. Όλη μέρα ένα απόκοσμο κίτρινο φως και μυρωδιά καμένου. Θυμάμαι την ανάρτησή σου αρχές καλοκαιριού για τις φωτιές…
Οταν ειχα διαβασει το ποστ
δεν ειχε ακομα κανενα σχολιο
κι ολο ηθελα να ξαναρθω
να σου πω οτι το μονο φως που μου αρεσει
-ειναι το θαμπο φως του χειμωνα
η εκεινο του κεριου
κι αυτο που σκορπα η γαληνεμενη φωτια σε ενα τζακι το χειμωνα
-μου αρεσει και το φως στους πινακες των Μονε του Μανε και το παραμορφωμενο του Βαν Γκογκ..
αλλα ολα αυτα θα στα ελεγα χτες ..
Εχω ζησει στην Παλληνη
ειναι εκει τωρα ο πατερας μου μολις μιλησαμε και μου λεει πως ειναι γεματο καπνους "και φως πουθενα"
δεν υπαρχει το εκτυφλωτικο φως του καλοκαιριου που δεν αντεχω
κι υστερα λεω..
τι αχαριστοι που ειμαστε οι ανθρωποι..
sikofagos : Το σχόλιό σας θα το τυπώσω και θα το βάλω δίπλα στην οθόνη μου για να το διαβάζω κάθε μέρα. Όταν το χαρτί κιτρινίσει λίγο από τον καιρό και το φως και αποκτήσει την πρέπουσα υφή θα ζητήσω και την υπογραφή σας (μαζί με λίγο παστοκύδωνο- για να μην ξεχνιόμαστε) Ευχαριστώ.
Talisker Stt. : Να δεις τι έπαθα εγώ! Κοιτάζω από χθες την φωτογραφία και το χρώμα της μου θυμίζει τις εικόνες της φωτιάς κι ενώ ήταν μια εικόνα φως απογευματινό και μια σκια τώρα φαντάζει εφιαλτική. Πώς αλλάζει τόσο η οπτική μας μέσα σε λίγες ώρες;
Ελπίζω να είναι όλα καλά στην Παλλήνη.
Εγώ το φως που προτιμώ είναι αυτό που βγάζει το κόκκινο αστέρι της Επανάστασης!
tsalapeteinos: Εμένα πάλι μου είναι απαραίτητα όλα τα βασικά χρώματα- κι όλοι οι συνδυασμοί τους.
Δημοσίευση σχολίου