Αναποφάσιστος*

Αν δεν είχα μαζί μου τη φωτογραφική μηχανή αυτό το ζεστό μεσημέρι που κατηφόριζα την Ερμού, θα γύριζα και κάτι θα έγραφα με αφορμή αυτή την σκηνή του δρόμου που παρακολούθησα. Δεν ξέρω όμως αν θα καταπιανόμουνα με το μπόμπιρα που πρώτος, πριν τη μουσική- να το ομολογήσω- τράβηξε τη προσοχή μου καθώς εκστασιάστηκε από ήχο και θέαμα, απαίτησε έντονα να κατέβει από την αγκαλιά και μόλις πάτησε στον πεζόδρομο άρχισε να χορεύει στους περσικούς ρυθμούς μπροστά στο σαντούρι του Omed, χωρίς ούτε στιγμή να αποστρέψει τα μάτια του από τις μπακέτες που πηγαινοερχόταν πάνω στις χορδές με τέτοια ταχύτητα που λίγο να μισόκλεινες τα μάτια μπορούσες να δεις φτερά πεταλούδας να πάλλονται.

Ίσως να έκανα αυθαίρετες προβλέψεις για το μικρό, να σκαρφιζόμουνα μια ιστορία που θα άρχιζε ένα βράδυ του 2025, στο Μέγαρο Μουσικής, τη στιγμή ακριβώς που ένας δεκαεπτάχρονος νεαρός θα υποκλινόταν αμήχανα στο κοινό που θα τον αποθέωνε όρθιο με παρατεταμένα χειροκροτήματα μετά από ρεσιτάλ και την επόμενη μέρα η εικόνα του- αυτή η εικόνα της παρθενικής του υπόκλισης - θα ήταν πρωτοσέλιδο σε όλες τις εφημερίδες με διθυραμβικές κριτικές για το «αστέρι που γεννήθηκε». Θα ακολουθούσε παγκόσμια τουρνέ κι άλλα δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο που θα μιλούσαν για τον Έλληνα σολίστα, «ένα παιδί θαύμα», ηχογραφήσεις με τις καλύτερες ορχήστρες στον κόσμο, συνεντεύξεις, συναυλίες για φιλανθρωπικούς σκοπούς κι ίσως –για να γίνει η ιστορία πιπεράτη- να πρόσθετα και έναν μεγάλο έρωτα με μια αγέννητη ακόμα σταρ του αμερικάνικου κινηματογράφου. Θα έκλεινα σίγουρα με τη μητέρα του σολίστα που θα έλεγε στη διάρκεια ενός αφιερώματος της κρατικής τηλεόρασης, ότι πρώτη φορά πέρασε φευγαλέα η σκέψη ότι ο γιός της μπορεί να γίνει μουσικός, ένα ζεστό μεσημέρι του 2009 στην Ερμού τότε που 15 μηνών στάθηκε εκστασιασμένος μπροστά στο σαντούρι του Οmed.

سنتور

Ίσως πάλι το ενδιαφέρον μου να είχε στραφεί στο ίδιο το όργανο: να αναζητούσα τις ρίζες του, να προσπαθούσα να καταλάβω αν η ονομασία του προέρχεται από τις περσικές λέξεις σαν ταρ που σημαίνουν εκατό χορδές ή από το ελληνικό ψαλτήριο. Θα χανόμουνα στις περιγραφές του, στο τρόπο που κρατάει ο μουσικός τις μπακέτες, στην κατασκευή και στις οκτάβες του, στις διαφορές ανάμεσα στο περσικό και το ελληνικό, σε ζωγραφιές του 1669 από παλάτια του μυθικού Isfahan που εικονίζουν γυναίκες να παίζουν σαντούρι ή σε φωτογραφίες που εστιάζουν στο όργανο αποκαλύπτοντας τις λεπτομέρειες του. Σίγουρα στην αναζήτηση θα στεκόμουνα αρκετά στα Καφέ Αμάν των αστικών κέντρων της Μικράς Ασίας του 18ου και 19ου αιώνα, όπου εμφανιζόταν ελληνικές κομπανίες με το σαντούρι βασικό όργανο κι ύστερα στο πέρασμά του μετά το `22 στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και στην συνέχεια στη καθιέρωσή του και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Θα άκουγα με τις ώρες και ταλαντευόμουνα ανάμεσα στο δάσκαλο Αριστείδη Μόσχο κι στη μαθήτρια την Αρετή Κετιμέ στη μεγάλη της στιγμή το 2004. Τέλος θα κατέβαζα τον σκονισμένο Αλέξη Ζορμπά εξορισμένο στο ράφι, εκεί ψηλά με τα εφηβικά αναγνώσματα, θα έβρισκα την ξεχασμένη σκηνή που παίζει σαντούρι και θα την αντέγραφα για ένα φινάλε με Καζαντζάκη.

سنتور

Μπορεί όμως να ακολουθούσα ένα τρίτο δρόμο, ξεκινώντας από την Amol του Māzandarān στο Βόριο Ιράν δίπλα στην Κασπία θάλασσα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε ο Omed Tahmasepbur που συνάντησα καθισμένο σταυροπόδι, με την άνεση του Ανατολίτη- να παίζει σαντούρι στον πεζόδρομο της Ερμού. Μάλλον θα ανέφερα βιαστικά για την οικογένεια του και τη σχέση της με τη μουσική καθώς και τις σπουδές του που ολοκληρώθηκαν στο ωδείο της Τεχεράνης και περιλάμβαναν και την εκμάθηση της κατασκευής του οργάνου. Θα στεκόμουνα περισσότερο, στην γοητευτική πορεία του από τις συναυλίες με το συγκρότημά Τανίν που ίδρυσε, στο Ιράν και σε ευρωπαϊκές χώρες, στα δύο χρόνια που έμεινε στην Τουρκία και στο συγκρότημά του με Τούρκους και Ιρανούς μουσικούς μέχρι την εγκατάστασή του τελικά στην Ελλάδα το 2000. Δε θα αναρωτιόμουνα καθόλου γιατί ένας τόσο καλός μουσικός που έχει διδάξει στο Μουσικό Σχολείο Θεσσαλονίκης , που έχει πραγματοποιήσει τόσες πολλές εμφανίσεις σόλο ή με το συγκρότημά του Περσέπολις, επιμένει να παίζει στο δρόμο: ο ίδιος δίνει την αφοπλιστικά απλή απάντηση: «Είτε παίζεις σε μια συναυλία, είτε στο δρόμο, τα πρόσωπα του κόσμου φωτίζονται παντού το ίδιο όταν ακούν μουσική».

سنتور

Όμως είχα τη μηχανή μαζί μου αυτό το ζεστό μεσημέρι που κατηφόριζα την Ερμού. Προσπάθησα και πάλι να επιλέξω* ανάμεσα στις τρείς εκδοχές, δεν τα κατάφερα κι έτσι βολεύτηκα με την ασπρόμαυρη φωτογραφία και δεν έγραψα ούτε την ιστορία του μικρού που άκουσε τον Omed κι αργότερα έγινε διάσημος μουσικός, ούτε μια σοβαρή ανάρτηση για το σαντούρι, ούτε ένα αξιοπρεπές βιογραφικό σημείωμα του πλάνητα Ιρανού που σκορπάει τόσο απλόχερα τη μουσική του.


Αφού τελικά όμως δεν έγραψα για όλα αυτά, τι είναι αυτές οι 751 λέξεις πιο πάνω;




Μουσική: Sangria, σύνθεση της Mariah Parker που παίζει σαντούρι με το συγκρότημά της Indo Latin Jazz Ensemble, από συναυλία στο Berkeley στις 26.7.09

Get this widget Track details eSnips Social DNA

Τώρα αν έχει τελειώσει το Sangria θα πρέπει να κλείσετε τον Sam το ραδιοφωνάκι της πορτοκαλί στήλης στα δεξιά και από εδώ να ακούσετε τον Omid Tahmasebpur στο Taqsim, το πρώτο κομμάτι από το προσωπικό του CD, με τίτλο Περσικό Σαντούρι, 2006

* Μην μου πείτε ότι όταν διαβάσατε τον τίτλο, δεν σκεφτήκατε ότι η ανάρτηση θα είχε σχέση με τις εκλογές;