Τήρηση προεκλογικών υποσχέσεων

Ποιο είναι άραγε το βασικό κίνητρο που ωθεί κάποιον να θέσει υποψηφιότητα και να διεκδικήσει την ψήφο των συμπολιτών του; Αυτό που προτάσσουν στην πλειονότητά τους οι υποψήφιοι είναι ο διακαής πόθος να υπηρετήσουν το λαό και τα συμφέροντά του. Κανένας όμως δεν τολμά να ομολογήσει ότι υπάρχει κι άλλο ένα ανομολόγητο πλην όμως ισχυρότατο κίνητρο.

Κόντρα λοιπόν στο ρεύμα των υποψηφίων που αποκρύπτουν επιμελώς τα μύχια κίνητρά τους θα αναφερθώ στην δική μου υποψηφιότητα. Ομολογώ εντίμως και ευθύς εξ αρχής, ότι όταν διεκδίκησα την προεδρία εκείνο που με παρακίνησε περισσότερο από το να θέσω εαυτόν στην υπηρεσία του συνόλου ήταν η μέθη της εξουσίας που θα μου πρόσφερε αυτή η θέση.

Η προεκλογική μου εκστρατεία παρ` όλο που ήταν περιορισμένη σε χρονική διάρκεια- μόλις μιας εβδομάδας- περιελάμβανε όλα τα συνήθη μέσα πλην των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών: σύντομες ομιλίες επί της ουσίας της πολιτικής που θα ακολουθούσα σε περίπτωση εκλογής, ανάρτηση ενός και μόνο πανό με το βασικό σύνθημα της εκστρατείας- όχι τόσο από οικολογική συνείδηση, όσο από έλλειψη πόρων μια που δεν είχα καμία απολύτως χρηματοδότηση- και το κυριότερο, συνεχή, ουσιαστική και καθημερινή προσωπική επαφή με το σύνολο των εν δυνάμει ψηφοφόρων μου.

Η βασική προεκλογική μου υπόσχεση και σύνθημα της εκστρατείας ήταν ομολογουμένως κάπως αόριστη, αλλά κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας- δυο μόλις μέρες πριν την κάλπη- με περιορισμένο μεν αλλά ενθουσιώδες ακροατήριο, στριμώχτηκα από καίρια ερώτηση που δέχτηκα από ψηφοφόρο. Η παντελής έλλειψη πολιτικής πείρας και ο ενθουσιασμός που έδινε η πρόγευση της εξουσίας με οδήγησαν στο ατόπημα να συγκεκριμενοποιήσω κατ` απόλυτο τρόπο το αόριστο. Μέγα λάθος! Το ξέρουν όλοι οι συνάδελφοι. Στις δύσκολες ερωτήσεις ξεγλιστράμε πάση θυσία, δίνοντας ασαφείς απαντήσεις ή αλλάζοντας το θέμα.

«Τέσσερεις!» ήταν ο αριθμός που ασυλλόγιστα ξεστόμισα απαντώντας στην ερώτηση: «Όταν λες να ψηφίσουμε εσένα για περισσότερες εκδρομές, πόσες ακριβώς εκδρομές σε ένα μήνα εννοείς;» Με έλουσε κρύος ιδρώτας καθώς συλλογίστηκα το ανέφικτο της υπόσχεσης που έδωσα και μετάνιωσα πικρά για την υπερβολή.

Δεν ξέρω κατά πόσο αυτή συνετέλεσε στο εκλογικό αποτέλεσμα που ήταν ένας θρίαμβος. Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν διπλάσιο του ποσοστού που θα συγκεντρώσει τη ερχόμενη Κυριακή το πρώτο κόμμα. Η χαρά για την εκλογική νίκη και η ανάληψη της προεδρίας της Γ` τάξης του Γυμνασίου όμως ήταν μισή από το βάρος της ευθύνης που μου δημιουργούσε η απερίσκεπτη εξαγγελία. Γιατί μπορεί όπως ήδη ομολόγησα τα κίνητρά μου να ήταν ποταπά, είχα όμως φιλότιμο και έπρεπε να κρατήσω το λόγο μου. Το «πώς» αναλογιζόμουνα την ώρα που κατέβαζα το χαρτόνι- πανό που είχα αναρτήσει στον τοίχο ακριβώς πίσω και πάνω από το θρανίο μου στην τελευταία σειρά. Έγραφε με μεγάλα γράμματα:

ΓΙΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΚΔΡΟΜΕΣ
ΨΗΦΙΣΤΕ
ΕΜΕΝΑ

και ακριβώς από κάτω από το σύνθημα είχα σχεδιάσει ένα βέλος που όταν καθόμουν έδειχνε το κεφάλι μου.


Οι μήνες περνούσαν και οι εκδρομές ερχόταν με τον συνηθισμένο τους ρυθμό. Η μόνη ελπίδα να κρατήσω το λόγο που έδωσα και θεωρούσα ότι αποτελούσε συμβόλαιο με τους συμμαθητές μου -ήταν ο Μάιος. Για τις δύο τελευταίες εβδομάδες του είχαν κανονιστεί η εκδρομή της τάξης στο Βόλο και η ημερήσια εκδρομή όλου του σχολείου. Έτσι τη πρώτη εβδομάδα του Μάιου μπήκα στο γραφείο του Γυμνασιάρχη- ένας καλοκάγαθος θεολόγος στα πρόθυρα της σύνταξης, εξαιρετικά αφηρημένος όπως είχαμε ήδη διαπιστώσει- και δε δυσκολεύτηκα να τον πείσω ότι ήταν μια ωραία μέρα γι εκδρομή. Το μεγάλο βήμα για την επίτευξη του στόχου είχε πραγματοποιηθεί. Δύο εκδρομές στο τέλος του μήνα, μια στην αρχή σύνολο τρεις. Μου χρειαζόταν μια ακόμα. Η πιο δύσκολη.

Όπως στο αρχαίο δράμα εμφανίζεται ο από μηχανής θεός για να δώσει λύση όταν η εξέλιξη έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο, έτσι και στο δικό μου προσωπικό δράμα εμφανίστηκε από μηχανής θεός: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αυτοπροσώπως! Στις 8 η ώρα το πρωί κάποιας μέρας της δεύτερης εβδομάδας εκείνου του Μάιου σύσσωμη η μικρή μας πόλη υποδεχόταν στην κεντρική πλατεία τον Πρόεδρο. Τυμπανοκρουσίες, ανθοδέσμες, ομιλίες, όλα ωραία και καλά… αλλά πολύ σύντομα. Στις 8:20 είχε ήδη φύγει και εμείς επιστρέψαμε στο σχολείο.

«Μη ζητήσεις εκδρομή! Πήγαμε την προηγούμενη βδομάδα…» μου το ξέκοψε ο γυμνασιάρχης με το που με είδε να μπαίνω στο γραφείο του. Δε με πτόησε ούτε μια στιγμή το αποφασιστικό του ύφος. Άρχισα να λέω με το επίσημο ύφος που ταίριαζε στην ημέρα, πόσο ξεσηκωμένοι ήμασταν όλοι από την τιμή που μας έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Ανώτατος Άρχοντας στη Ακριτική μας πόλη, την ξεχασμένη κι από το Θεό, την πόλη που έδωσε το αίμα της στους αγώνες του Έθνους, συνέχισα με αποσπάσματα από την Αγωγή του πολίτη για τη Δημοκρατία, για τους θεσμούς, πρόσθεσα και κάτι που είχε πει κι ο Δήμαρχος στην προσφώνηση του πριν από λίγο κι ετοιμαζόμουνα να διανθίσω την αγόρευσή μου με κάτι από το μάθημά του, μια παραβολή, μια ρήση των Αποστόλων, κάτι…ώστε να κάμψω και την τελευταία του αντίσταση όταν τον άκουσα να λέει σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά, ένα απελπισμένο «Εντάξει! Θα πάμε εκδρομή» προφανώς για να γλιτώσει από το παραλήρημα μου.

Θυμάμαι τις ενθουσιασμένες φωνές των παιδιών στην τάξη όταν τους ανακοίνωσα την απόφαση του γυμνασιάρχη. Τους έκανα νόημα να σταματήσουν και δήλωσα με- κατά το δυνατόν- συγκρατημένη περηφάνια ότι είχα εκπληρώσει την προεκλογική μου υπόσχεση για τέσσερεις εκδρομές σε ένα μήνα. Δεν πίστευα στα αυτιά μου όταν άκουσα τους περισσότερους να λένε: «Ποια υπόσχεση;». Το είχαν ξεχάσει- ή δεν με άκουγαν προσεκτικά – κι εμένα με είχε φάει η αγωνία όλη τη χρονιά πώς θα τα καταφέρω.

Αν το καλοσκεφτεί κανείς ήταν – και παραμένει – πρωτοφανές. Ένας υποψήφιος τήρησε με θρησκευτική ευλάβεια την προεκλογική του υπόσχεση απέναντι σε ένα εκλογικό σώμα που δε θυμόταν καν τι του είχαν τάξει.


Η ανάρτηση αφιερώνεται στους συμμαθητές μου.

Η φωτογραφία είναι από εκδρομή της τάξης μας την επόμενη χρονιά.


Μουσική: After You've Gone, σύνθεση του Benny Goodman με την Swing Orchestra του Bernard Berkhout