GRAFFITO Παύλος Μάτεσις

Στο Μουσείο Φιλοξενίας αρχαίων θεών και ηρώων ο οικοδεσπότης στενοχωριόταν για την ερημία του. Τώρα, ο κόσμος δεν προσέρχεται να προσκυνήσει, ούτε αλλοδαποί ούτε ιθαγενείς.
Οι φρουροί των αγαλμάτων βρέθηκαν όλοι στις θέσεις τους, με τον οπλισμό τους, πιστοί στο καθήκον και στο λειτούργημά τους, και νεκροί την τρίτη μέρα του λοιμού.
Ο οικοδεσπότης του Μουσείου φοβήθηκε μήπως του ασθενήσουν και του κακοπάθουν οι θεοί του και όμορφα παλληκάρια του και οι σεμνές νύμφες του. Γι αυτό άνοιξε πύλες και παράθυρα, όλα, να έχουν να εισπνεύσουν τα μαρμάρινα πλάσματα.
Οι φρουροί, εξαερωμένοι δίπλα, στις σκοπιές τους και στο ιερό πόστο τους, τα όπλα τους με τάξη πλάι, στο πάτωμα. Φρουρούσαν τα αγάλματα από την εφηβική τους ηλικία, ταγμένοι εθελοντές από την πρώτη μέρα που τους έφεραν οι γονείς τους να τα προσκυνήσουν.
Και την τέταρτη μέρα του λοιμού, όταν μπήκε ο οικοδεσπότης για να καλημερίσει, είδε τα αγάλματά του να στέκουν όρθια, και όλα με τα μάτια κλεισμένα.
-Κόλλησαν την ασθένεια, είπε, γι αυτό απέστρεψαν τη ματιά τους- αυτό μην το δω! Ξεκλείδωσε την είσοδο, πήρε το πεσμένο περίστροφο ενός εξαερωμένου φρουρού και πήγε στο γραφείο του.
Και μόλις άκουσαν τον πυροβολισμό, τα αγάλματα άνοιξαν τα μάτια τους, όλα. Και δεν είπαν τίποτα μεταξύ τους, δεν γνώριζαν την ανθρώπινη ομιλία, δεν γνώριζαν ότι υπάρχει ομιλία.
Και κίνησαν με το δεξί πόδι, σαν δοκιμή. Και είδαν πώς έχει καλώς.
Πέρασαν πρώτα από το γραφείο του οικοδεσπότη τους, να τον αποχαιρετήσουν, με σέβας να μην σκοντάψουν απάνω του. Και ένας ραδινός κούρος από τη Μήλο του άφησε ενθύμιο το στεφάνι του.
Και βγήκαν στο δρόμο όλα τους, με χαρά και θάμβος. Και καθένα τους προχώρησε χωριστά. Και έκτοτε πήγαιναν παντού, κανένας δεν τους έκανε την παρατήρηση, ούτε τους εζήτησε κανείς εξηγήσεις, μάλιστα μερικοί τους έλεγαν καλώς ήρθες αδελφέ, ή καλώς όρισες Κόρη, σε περιμέναμε.
Και οι μητέρες, όταν περνούσε άγαλμα από το δρόμο τους, του άνοιγαν την πόρτα να περάσει μέσα να ξεκουραστεί, να φυλαχτεί μην ασθενήσει, Έλα να σε δει και το παιδί μου, του έλεγαν.
Και τότε τα αγάλματα κατάλαβαν τι εστί ομιλία και μίλησαν και εννοούσαν.
Στους δρόμους κυκλοφορούσαν κυρίως καβούρια, έτρεχαν βιαστικά, πήγαιναν προς τη Βουλή, μάλιστα πολλά είχαν κάνει κατάληψη στο χριστουγεννιάτικο δημαρχιακό δέντρο, Εμείς είμαστε τα πρέποντα στολίδια του, είχαν συμφωνήσει μεταξύ τους.
Και το άγαλμα, Μη σας ενοχλώ, έλεγε στους νοικοκυραίους που το καλούσαν να καταφύγει στο σπίτι τους, εμείς δεν έχουμε σχέση με την ασθένεια, μας έχουν μυρώσει από τότε. Μόνο, αν σας περισσεύει, μου προσφέρετε ένα ποτήρι νερό.
Και οι νοικοκυραίοι του έδιναν νερό ευχαρίστως και συνέχιζε το δρόμο του. Κι ότι νερό περίσσευε στο ποτήρι, η νοικοκυρά το έδινε να το πιεί το παιδί της.
Και όταν περνούσε άγαλμα, οι άλλοι περαστικοί άνθρωποι ετηρούσαν τη σιγή.
Κι όσοι πρόσφεραν ποτήρι νερό σε άγαλμα, δεν εκόλλησαν την ασθένεια.

Απόσπασμα- σελ 65 έως 67 -με τίτλο Τα αγάλματα αποφυλακίζονται, από το βιβλίο GRAFFITO, του Παύλου Μάτεσι, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Αν περιμένατε κριτική θα σας απογοητεύσω: αφ ενός δεν έχω τελειώσει το βιβλίο -είμαι στην 68 σελίδα- αφ ετέρου…Για τον Παύλο Μάτεσι και το έργο του δεν γράφει κανείς εύκολα. Και, κυρίως, όχι αμέσως. Χρειάζονται οι αλλεπάλληλες «επισκέψεις» και η μέθεξη όλου του είναι του αναγνώστη, όχι με την έννοια του ταυτισμού με τον ένα ή τον άλλο από τους ιδιότυπους ήρωές του ή με κάποια κατάσταση που τρομάζει ή γοητεύει, αλλά με το σύνολο του κόσμου αυτού, που δεν είναι του «κόσμου αυτού», αλλά σαν να έρχεται από κάποια προϊστορικά βάθη, να συνδέεται με την παγκόσμια μυθολογία και τα παραμύθια και να καταλήγει, με μυητικές και μυστικιστικές διαδικασίες, σε αινιγματικές πράξεις βίας και θανάτου που έχουν χαρακτήρα τελετουργικό, που δεν εξηγούνται και δεν αμφισβητούνται στην αναγκαιότητά τους· πράξεις που, παρά τη σκληρότητά τους, εκπέμπουν μια περίεργη ομορφιά που τελικά λυτρώνει. Τα έργα του Μάτεσι είναι σαν τελετουργίες πόνου που υφίστανται συγγραφέας και αναγνώστης σε μια διαδρομή συνοδοιπορίας στους δαιδάλους μιας παραμορφωμένης ψυχοσύνθεσης, η οποία οδηγεί, με την ακρίβεια του φόβου και του τρόμου του εφιάλτη του μικρού παιδιού, σε μια «θυσία» επιβεβλημένη από άγνωστους νόμους για άγνωστους λόγους.

Μουσική: Bach Suite, του βραζιλιάνου Marco Antônio Guimarães από το soundtrack της ταινίας Blindness 2008, του Fernando Meirelles, βασισμένη στο βιβλίο του José Saramago