« Στο Χάρλεμ φυσικά!» απάντησε ανεπιφύλακτα ο Alex στην ερώτηση ποιό είναι το καλύτερο σημείο της Νέας Υόρκης για να βρίσκεται κανείς την Τρίτη 4 Νοεμβρίου του 2008. Ήταν το απόγευμα της παραμονής των πολυαναμενόμενων αμερικάνικων προεδρικών εκλογών. Ο καιρός το επέτρεπε και το κάπνισμα επέβαλε να επιλέξουμε τα υπαίθρια τραπεζάκια ενός καφέ στην λεωφόρο Amsterdam ακριβώς απέναντι από το Columbia University . Το τηλέφωνό του χτυπούσε συνεχώς κι εκείνος απαντούσε αρνητικά στις προσκλήσεις σε πάρτι για την επόμενη μεγάλη βραδυά. Είχε αποφασίσει να μείνει σπίτι και να παρακολουθήσει μόνος του τα αποτελέσματα των εκλογών από την τηλεόραση. Η φίλη του εδώ και μήνες εργαζόταν εθελοντικά στη προεκλογική εκστρατεία του Ομπάμα.
Το πρωί της επόμενης μέρας ακολούθησα την υπόδειξη του Alex και μουρμουρίζοντας «You must take the "A" train to go to Sugar Hill way up in Harlem»* ανηφόρισα με τον υπόγειο στο Χάρλεμ- το μαύρο κομμάτι της Νέας Υόρκης. Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια του σταθμού, στην 125η οδό η πρώτη εικόνα ήταν του Hassan που είχε στήσει την πραμάτεια του- τρία ταμπλό με κονκάρδες με το πρόσωπο του δημοκρατικού υποψήφιου- και έκανε χρυσές δουλειές. «Ένα δολλάριο για τον.. Barack», διαλαλούσε χαμογελαστός. Ακόμα κι αυτοί που είχαν ήδη στο πέτο τους σταματούσαν για να προσθέσουν μία ακόμα ή και περισσότερες. Παρατήρησα ότι όλοι τις καρφιτσώνανε στο αριστερό μέρος-της καρδιάς.
Μετά από αρκετή ώρα συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχε κανείς στην ευρύτερη περιοχή που να μην είχε πάνω του έστω και μια κονκάρδα ή ένα αυτοκόλλητο που δήλωνε την προτίμησή του-ακόμα και οι ξένοι δημοσιογράφοι, οι φωτογράφοι από όλο το κόσμο και οι οπερατέρ, που άρχισαν καθώς περνούσαν οι ώρες να καταφθάνουν.
Στην απέναντι γωνία, μια ομάδα φοιτητών έκανε μια έρευνα. Σταματούσαν τους περαστικούς και τους ζητούσαν να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο και στη συνέχεια να γράψουν σε ένα χαρτί τι περίμεναν από τον νέο πρόεδρο. Στο τέλος τους φωτογράφιζαν να κρατάνε το χαρτί με φόντο ένα μοναδικό τοίχο.
Άφησα πίσω μου την Martin Luther King και συνέχισα ανατολικά προς την λεωφόρο Malcolm X. To πορτραίτο του Barack Obama έχει αναρτηθεί σε ένα τοίχο. Οι περαστικοί σταματούσαν για να φωτογραφηθούν εκεί δίπλα στον επόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ.
«Κοίτα που πατάς!» μου λέει έντονα ένας ηλικιωμένος. Ρίχνω το βλέμμα κάτω δε βλέπω τίποτα και τον κοιτάζω με απορία. Σκάει στα γέλια με το ύφος μου και δείχνει με το χέρι του ψηλά. Apollo Theater, λέει στη μαρκίζα. Το ιστορικό θέατρο του Χάρλεμ! «Ξέρεις ποιοί έχουν περάσει από εδώ;» συνεχίζει με ύφος ήρεμο πια. Η προετοιμασία δεν πήγε χαμένη σκέφτηκα κι απάντησα αμέσως:, «Billie Holiday, Duke Ellington, Sarah Vaughan, James Brown, Aretha Franklin, ...» Σταμάτησα για να πάρω ανάσα κι εκείνος συνέχισε να απαριθμεί τα ιερά τέρατα που εμφανίστηκαν στο περίφημο θέατρο: «Charlie Parker, Dizzy Gillespie, Thelonious Monk ...»
Λίκνο της Jazz το Apollo Theater άνοιξε σαν όπερα αποκλειστικά για λευκούς το 1914 και είκοσι χρόνια αργότερα που το ανέλαβε ο επιχειρηματίας Φράνκ Σίφμαν απέκτησε μεγάλη φήμη αφού άρχισαν να εμφανίζονται στη σκηνή του τα μεγαλύτερα ονόματα της Jazz. Περίφημες ήταν επίσης οι βραδιές των ερασιτεχνών- που συνεχίζουν να διοργανώνονται μέχρι σήμερα με μεγάλη συμμετοχή διαγωνιζομένων- κάθε Τετάρτη, όπου το χειροκρότημα του κοινού και μόνο αναδεικνύει τον νικητή.
Λίκνο της Jazz το Apollo Theater άνοιξε σαν όπερα αποκλειστικά για λευκούς το 1914 και είκοσι χρόνια αργότερα που το ανέλαβε ο επιχειρηματίας Φράνκ Σίφμαν απέκτησε μεγάλη φήμη αφού άρχισαν να εμφανίζονται στη σκηνή του τα μεγαλύτερα ονόματα της Jazz. Περίφημες ήταν επίσης οι βραδιές των ερασιτεχνών- που συνεχίζουν να διοργανώνονται μέχρι σήμερα με μεγάλη συμμετοχή διαγωνιζομένων- κάθε Τετάρτη, όπου το χειροκρότημα του κοινού και μόνο αναδεικνύει τον νικητή.
«O-ba-ma, O-ba-ma, …» λέγανε ρυθμικά οι τρεις γενιές της οικογένειας του κυρίου Clinton με το μικρότερο μέλος της να προχωράει καμαρωτό με βήμα παρέλασης. Ο παππούς, η κόρη και ο εγγονός. Με είδαν να σηκώνω τη φωτογραφική μηχανή και πόζαραν χωρίς να το ζητήσω- «μια οικογενειακή φωτογραφία σε μια ιστορική μέρα»
Ο παππούς επέδειξε περήφανος την κάρτα μέλους του δημοκρατικού κόμματος και βούρκωσε καθώς άρχισε να διηγείται τις άγριες εποχές των διακρίσεων που έζησε όταν ήταν στην ηλικία του εγγονού του. Στη συνέχεια θέλησαν να μάθουν από πού είμαι και πως βρέθηκα εκεί. Η λέξη Ελλάδα τους ενθουσίασε αλλά έμειναν με το στόμα ανοιχτό όταν τους είπα χαριτολογώντας ότι πήγα για να κάνω προπαγάνδα υπέρ του Ομπάμα στους συγγενείς μου- που σε ένα βαθμό ήταν αλήθεια-και ότι τελικά εξασφάλισα εννέα ψήφους για τους δημοκρατικούς. «Ε! Μα τότε πρέπει να έρθεις μαζί μας, να σε γνωρίσουμε στον υπεύθυνο των εθελοντών του Χάρλεμ!»
Στην αίθουσα χορού Alhambra, δεκάδες εθελοντές κάθε ηλικίας είχαν μπροστά τους λίστες και τηλεφωνούσαν ο καθένας χρησιμοποιώντας το κινητό του σε ψηφοφόρους για να τους υπενθυμίσουν ότι είναι η μέρα των εκλογών και να τους παρακινήσουν -αν δεν το έχουν κάνει ήδη -να υποστηρίξουν με την ψήφο τους τον δημοκρατικό υποψήφιο. Η όλη διαδικασία γινόταν, ήρεμα, μεθοδικά και με μεγάλο κέφι.
Ο υπεύθυνος των εθελοντών ενθουσιάστηκε και αυτός με τη σειρά του, μου έσφιξε το χέρι και με ευχαρίστησε θερμά για τη συμβολή (!) μου στην εκστρατεία κάνοντάς με να νοιώθω άβολα για την ελληνική υπερβολή που ξεστόμισα σε αμερικάνικα αυτιά. Όμως η υπερβολή έπιασε τόπο: μου πρότεινε να τον ακολουθήσω σε μερικά εκλογικά τμήματα που θα επισκεπτόταν.
Η συνέχεια, στην επόμενη ανάρτηση…
Μουσική : Take The A Train * του Billy Strayhorn, με τη Ella Fitzgerald
Ομπάμα: Ένας χρόνος μετά από τα ΝΕΑ
25 σχόλια:
κάποιος απο την Αλεξανδρούπολη , ζηλεύει πολύ...
raz: Να μην ανεβάσω το δεύτερο μέρος τότε... ;-) Καλημέρα στην Αλεξανδρούπολη
Ο Ομπάμα εκεί,ο ΓΑΠ εδώ...Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα,είμαστε!
Τσαλαπετεινέ,
μπερδεμένο αποδημητικό...
Μα πώς κατέληξες στο Χάρλεμ;
Προς τα ζεστά κλίματα έπρεπε να ταξιδεύεις όταν φεύγεις στο τέλος του καλοκαιριού.
Καλημερα Tσαλ.
Τελικα εισαι πολυ...'ταξιδιαρα ψυχη', oπως λεγανε οι 'Τρυπες' :)
Εσυ ομως τι λες, ενα χρονο μετα, την εκλογη Ομπάμα; Εγω πιστευω οτι αληθευει αυτο που υποστηριζει το ρεπορταζ των ΝΕΩΝ οτι 'το ονομα του συνδέεται περισσότερο με την ελπίδα και τις προσδοκίες παρά με την ουσία και τα γεγονότα'...
Υ.Γ Ωραιο το τραγουδι της Εlla :)
Η αρχική φωτογραφία σου ειναι για βραβείο.
Α, πολύ ωραίο ρεπορτάζ - the real thing! :-)
Σελιτσάνος : Ναι και έρχονται και τα Χριστούγεννα όπου νάναι!
Elva : Καλησπέρα Elva μου. Τα πράγματα είναι μάλλον έτσι όπως τα λες. Άλλωστε είναι ουτοπικό να περιμένουμε ότι μπορούν να επαληθευτούν οι μεγάλες προσδοκίες που συνόδεψαν αυτή την εκλογή. Πάντως η ελπίδα και η προσδοκία είναι πολύ σημαντικές κινητήριες δυνάμεις.
Το take the A train είναι από τα αγαπημένα μου και σε αυτή η εκτέλεση με την Ella- παρά ένα γράμμα συνονόματή σου- δίνει το ρυθμό εκείνης της μέρας.
Riski : Μα δεν το είπα; Με το Α Train !
Τα αποδημητικά πουλιά μεταναστεύουν σε κοπάδια και εγώ έχω μόνο τον αδελφό μου που προσπαθώ να πείσω να φύγουμε για πιο ζεστά κλίματα, αλλά εκείνος τίποτα! Πες του και εσύ καμιά κουβέντα…
Michael Sc : Σε ευχαριστώ αλλά νομίζω ότι ο βραβείο πάει κατευθείαν στο μοντέλο και όχι στο φωτογράφο. Δεν είναι καταπληκτική η μικρή;
Prokopis Doukas : Ρεπορτάζ από τη «μαύρη» καρδιά των γεγονότων! Σε ευχαριστώ.
Τυχαιρό πουλί, σε ζηλεύω που έφτασες μέχρι εκεί. Άντε περιμένουμε και το δεύτερο μέρος.
Ασε τα Νέα στα ερωτηματικά τους .
Στο Χάρλεμ δεν τα θέλουν όλα μαύρα.
Απαιτώ το 2ο μέρος τώρααα!!! :)
Από εκείνα τα οδοιπορικά που για όσου τα έχουν περπατήσει, ξέρουν ότι υπάρχουν πολλά σημεία της πατρίδας των "φονιάδων των λαών" ασύγκριτης ομορφιάς. Σε τοπία και ανθρώπους.
me sygkinhsate, gennithika sto nosokomeio tou columbia k oi goneis mou (pou spoudazane) menane ekei konta. ta eida xana auta ta merh 24 xronwn pou phga me ton filo mou k perpathsame sto harlem, pou to vrhkame filiko. perimenw th 2h antapokrish :-)
ΞΕΝΗ : Η μόνη τύχη είναι τα φτερά, Ξένη μου! Άμα έχεις το μέσον, πετάς εύκολα και φέρνεις και στους άλλους τα νέα – που σε αυτή την περίπτωση είναι παλιά- από τόπους μακρινούς.
habilis : Δεν κλείνουμε τα αυτιά σε ερωτηματικά. Μόνο που όταν επιχειρούμε να δώσει απαντήσεις, η ψυχή πρέπει να βλέπει τα όλα χρώματα και ο νους να είναι ορθάνοιχτος.
ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ : Στύλωσε τα ποδάρια της η φοράδα και ζητάει τη συνέχεια! Έννοια σου και ψήνεται. Μα δεν είναι εύκολο να διαλέξεις εικόνες και ιστορίες από μια μεγάλη μέρα και μια ακόμα μεγαλύτερη νύχτα.
DonnaBella : Κι εγώ συγκινήθηκα με τη σειρά μου για τη σύμπτωση. Mάλιστα τώρα καταλαβαίνω γιατί τελευταία στιγμή, έβαλα αυτή την εισαγωγή με το καφέ απέναντι από το Columbia. Σε ωραίο σημείο γεννηθήκατε! To Harlem είναι πολύ ζωντανή περιοχή, με υπέροχους, πολύ ανοιχτούς ανθρώπους.
TSALAPETEINOS A380 !!!
Κ.Κ.Μ.
Poly kalo to blog-o-documentary!
Ήμασταν τόσο δίπλα εκείνες τις μέρες και τόσο άγνωστοι ακόμα;
Εκπληκτικό. Το κείμενο εννοώ.
Δεν θα το φανταζόμουν αδερφέ ότι έλαβες κι εσύ μέρος στην Ομπαμάνια! Εγώ δυσκολεύομαι να συγκρατήσω τις πρόσφατες επετείοτς, σε αντίθεση με τις παλιές, όπως αυτή
http://www.tvxs.gr/v25209.
Ένα χρόνο μετά και παρά το Νομπέλ Ειρήνης οι προσδοκίες για το νέο πρόεδρο έχουν αρχίζει ήδη να ξεφτίζουν. Εγώ είχα πει από τότε ότι προφανώς θα είναι καλύτερος από τον προκάτοχό του, αλλά δεν περιμένω να είναι κάτι πολύ καλύτερο από τον Τζίμμυ Κάρτερ - τον καλύτερο μεταπολεμικό πρόεδρο κατά τη γνώμη μου. Κρατάμε επίσης ως θετικό ότι έδωσε λίγη περισσότερη αξιοπρέπεια και αυτοπεποίθηση στους λιγότερο προνομιούχους πολίτες των ΗΠΑ - τους μαύρους, τους ισπανόφωνους, τους μετανάστες, τους φτωχούς, τους άνεργους, τις μειονότητες.
ΥΓ: Χθες ήταν και η περίφημη (Remember, remember, the) 5th of November! Περνώντας όμως το απόγευμα έξω από το Κοινοβούλιο ήταν ακόμα στη... θέση του. Ούτε φέτος λοιπόν :)
Δεν είστε μόνο καλλιτέχνης τελικά...:-) Πολύ μου άρεσε το υλικό σας. Kαλό βράδυ
Τσαλαπετεινέ ζηλεύουμε! Απο την άλλη όμως χαιρόμαστε που μοιράζεσαι μαζί μας τις εμπειρίες σου. Είναι τόσο γλαφυρή η αφήγηση και τόσο ζωντανές οι εικόνες που σε παρασύρουν σε μονοπάτια με ατέλειωτα τζαμαρισματα και αυτοσχεδισμούς. Σ ευχαριστούμε!
Κ.Κ.Μ. : Και φιλικός προς το περιβάλλον!
masquerade : Thanks! (Λίγη υπομονή και το β` μέρος ψήνεται- σε χαμηλή φωτιά πάντα)
apos : Δεν είχε έρθει ακόμα το πλήρωμα του χρόνου apos! Ούτε είχα τότε λοφίο για να με αναγνωρίσεις. ;-)
tsalapeteinos: Δεν πιστεύω αδελφέ μου εσύ να ήσουν υποστηριχτής του Mac Cain! ;-) Πάντως στα αφιερώματα-όπου δε μπορεί κανένας να σε συναγωνιστεί- άλλοτε συμπλέουμε απόλυτα κι άλλοτε, όπως τη δεδομένη χρονική στιγμή αναλαμβάνεις εσύ τα πιο παλιά και γω τα πρόσφατα.
MAXIMUS: Αγαπητέ μου γάτε, πάνω και πέρα από όλα είμαι ένα πτηνό που προσπαθεί απεγνωσμένα να βγάλει και το δεύτερο μέρος αυτής της ανάρτησης.
Άνεργοι Δημοσιογράφοι : Παιδιά σας ευχαριστώ. Ήταν μια μοναδική και ανεπανάληπτη εμπειρία να βρίσκεσαι στο Χάρλεμ τη μέρα αυτών των εκλογών.
Ωραία όλα αυτά αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει δείξει κάποιο έργο. Πιο πολύ δημοσιοσχεσίτη τον κόβω παρά υπεύθυνο πολιτικό. Θα δείξει...
Πετεινότατε
είμαι σιγουρος πως τιμησατε δεοντως την εκπροσωπηθείσα δι υμάς χώρα στην εκειθεν του ατλαντικου ακτή. [σαν να ακουω με τα ώτα μου μεγάφωνα στας οδους να λαλουν το όνομα Ελλάς και Εποψ]
η δε συμβολή σας εχει καταγραφεί χρυσοποικίλτως εις τας ιστορικάς δέλτους!
[η συνέχεια θα βγει ποτέ από το συρτάρι σας; εχουμε κατασκηνώσει περιμενωντας...]
the elf at bay : Καλωσορίσατε!
Καλά το λέτε: «θα δείξει…». Πάντως η αποτίμηση του έργου ενός προέδρου είναι δύσκολη υπόθεση με όλες τις παραμέτρους που πρέπει να λάβει κανείς υπ` όψη του αν θέλει να είναι αντικειμενικός.
sikofagos: Αφέντη του ιλαρού πελάγους
Έκανα ότι μπορούσα για να εκπροσωπήσω επαξίως τη χώρα- αν και δεν είχα τις απαραίτητες επίσημες διαπιστεύσεις. Στη εκείθεν του Ατλαντικού ακτή δυστυχώς στερούνται Libro d'Oro, οπότε η ταπεινότητα μου περιορίστηκε στο να εμφανίζεται από καιρού εις καιρό στην σκέψη εκείνων με τους οποίους διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας- γεγονός τελικά σημαντικότερο από οποιαδήποτε εγγραφή σε οποιουδήποτε ευγενούς μετάλλου κιτάπια.
[Όταν υπάρχουν καθυστερήσεις – οκνό πουλί βλέπετε- αφού ξέρετε που είναι τα κλειδιά μην κάθεστε απ` έξω τώρα που ψύχρανε ο καιρός. Περάστε και μέχρι να ετοιμάστε μια ζεστή σοκολάτα, θα έχω αναρτήσει.]
Δημοσίευση σχολίου