Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Συνειρμοί...


Σαββατόβραδο, διάλειμμα για τσιγάρο στο φουαγέ, είχαμε κέφια μα δε θυμάμαι ποια ταινία βλέπαμε, ίσως ήταν Αλμοδοβαρ - θα μπορούσα να ψάξω, αλλά όταν ξεστρατίζω, χάνομαι και δε θα τελειώσω, θα μείνει κι αυτό ημιτελές μαζί με τα άλλα που με κοιτάζουν θλιμμένα, σα παλιές αγάπες που δεν τους έδωσες το βάρος που τους έπρεπε -και ξαφνικά ο Θ. άνοιξε το πορτοφόλι, έβγαλε θριαμβευτικά καμιά δεκαριά κολλαριστά χαρτονομίσματα των διακοσίων δραχμών, που εκείνες τις μέρες είχαν κυκλοφορήσει, το ξέραμε αλλά δεν τα είχαμε δει ακόμα, πρώτη φορά ήταν εκείνο το βράδυ σε ένα κινηματογράφο της Πατησίων, από τη μια μεριά το κρυφό σχολειό χαρακτικό από τον πίνακα του Γύζη κι από την άλλη ο Ρήγας ο Βελενστινλής, να λέει σοβαρός σαν ήρωας «όποιος ελεύθερα συλλογάται συλλογάται και καλά»- γιατί όμως πάντα εκστασιαζόμαστε στο καινούριο ή στο ξένο νόμισμα;- μας έδωσε από ένα, με ύφος θείου που δίνει χαρτζιλίκι στα ανίψια του, σκεφτήκαμε ή δηλώσαμε ότι θα το κρατήσουμε για πάντα;- το ψάχνω ώρες τώρα και δεν το βρίσκω- δε μπορώ να θυμηθώ αν ήταν το `96 ή το `98, το Carne trémula βγήκε `97, το La flor de mi secreto νωρίτερα αλλά αυτό το είδα σε DVD όχι σε κινηματογράφο- ούτε τη λίστα με τις ταινίες δεν ετοίμασα- ίσως και να μην ήταν του Αλμοδοβαρ η ταινία που είχαμε πάει να δούμε, αλλά πόσα χρόνια πέρασαν από κείνο το βράδυ που του ζητήσαμε αφιέρωση στα κολλαριστά χαρτονομίσματα και μας έγραψε με μαύρο μαρκαδόρο με πολύ λεπτή μύτη, κάτι αστείο όπως πάντα, θυμάμαι ότι επέμεινα «βάλε κι ημερομηνία» -αν του είχα πει να βάλει και την ταινία τώρα θα ήξερα- αλλά τι λέω, αφού δεν το βρίσκω, ανακάτεψα συρτάρια κούτες και φακέλους, πουθενά, ούτε μαζί με τα άλλα, τα κρατημένα το `02, εκεί που βρήκα το καραβάκι της νοσταλγίας μου.



Μετά το σινεμά, τρελά κέφια της δεμένης φοιτητικής παρέας με τους μυστικούς κώδικες που μια λέξη μπορούσε -και μπορεί ακόμα-να φέρει έκρηξη γέλιου, μια τέτοια έκρηξη μας βρήκε κολλημένους στο φανάρι της Αγίου Μελετίου και μας αιφνιδίασε το χτύπημα κι αυτά τα θολά μάτια που κόλλησαν στο τζάμι του αυτοκινήτου, κάτι μας έλεγε ασυνάρτητο, μας προσγείωσε απότομα από τη χαρά στις γνωστές ταλαντεύσεις «να δώσεις να μην δώσεις», αν δώσεις ησυχάζεις τη συνείδησή σου και αυτός συμπληρώνει για τη δόση, αν δε του δώσεις μετά αναρωτιέσαι «κι αν αλήθεια πεινούσε;», « αν πονούσε από τη στέρηση;» τα γνωστά, όλοι καταλήξαμε αυτόματα στο «όχι δε δίνουμε», αλλά ξαφνικά ο Θ. εκεί που το πρεζάκι ετοιμαζόταν να φύγει του κάνει νόημα «περίμενε», γυάλισε το μάτι του βλέποντας να ανοίγει η θήκη όχι από τα ψιλά, αλλά η άλλη με τα χαρτονομίσματα, εμείς καταλάβαμε αμέσως ότι θα έπαιρνε γερό μπουναμά, έβγαλε ένα κολλαριστό του το έδωσε με χαρά-πόσα δίναμε τότε; το πολύ κανένα πενηντάρικο σε κέρμα - οι διακόσιες δραχμές ήταν υπερβολή, αλλά ας έπαιρνε κι αυτός μια στάλα από τη χαρά μας, έλαμψε το θολό μάτι, κατοστάρικο φαντάστηκε στα σκοτάδια του δρόμου, το πήρε, στο χάσιμο ούτε «ευχαριστώ» δεν είπε, έκανε μεταβολή απότομη λες και πίσω του περίμενε η δόση, έχασε λίγο ισορροπία, κοντοστάθηκε σκυμμένος, καταλάβαμε ότι κοίταζε το νόμισμα, χαιρόμασταν που θα ανακάλυπτε ότι είχε διπλάσια τύχη από την καλύτερη που περίμενε, έστω και χωρίς αφιέρωση με λεπτό μαύρο μαρκαδόρο, στο κάτω- κάτω δε θα το κρατούσε όπως εμείς για πάντα, αλλά εκείνος γύρισε εξοργισμένος με ένα: « Μας δουλεύεις ρε φίλε;» έσυρε αργά τις λέξεις, τις έφτυσε στο παράθυρο, αλλά και πάλι δε ήταν αρκετός ο χρόνος να καταλάβουμε τι ήθελε να πει, τον κοιτάζαμε με απορία κι εκείνος τσαλάκωσε το χαρτονόμισμα, το πέταξε μέσα από το ανοιχτό παράθυρο κι έπρεπε να συμπληρώσει «να πας να παίξεις Μονόπολη με αυτό…» για να καταλάβουμε.



Εικόνα: Τελικά το χαρτονόμισμα βρέθηκε…


Μουσική: Tajabone, του Ismaël Lô που ακουγόταν σε διασκευή του Alberto Iglesias στην ταινία του Pedro Almodóvar, Todo sobre mi madre

26 σχόλια:

Coffeemug είπε...

Κάτι έχεις πάθει με τις αναμνήσεις τώρα τελευταία. Και με τα χαρτονομίσματα, με τα πενηντάρικα, με τα πεντακοσάρικα. Χμμμ

logia είπε...

Συρτάρια ξεκαθαρίζεις
Αναμνήσεις ξεσκονίζεις
Προσωπικές στιγμές απαλά απλώνεις σε καμβά
Κοινωνούς μας κάνεις μιας περασμένης εποχής
που σήμερα πιο όμορφη φαντάζει
Κι ας περιμέναμε τότε
να έρθουν καλύτερες μέρες...

maximus είπε...

Έχω πολλά να πω αλλά θα γράψω λίγα.

1. Αυτό το τραγούδι μου αρέσει πολύ και το wait.. επίσης, δεν το είχα ακούσει.
2.".. μυστικούς κώδικες που μια λέξη μπορούσε.. να φέρει έκρηξη γέλιου.." Πόσα χρόνια ή πόσες κοινές εμπειρίες χρειάζονται για να φτάσουμε σε τέτοια επίπεδα επικοινωνίας, κι όταν συμβαίνει δεν είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση; Νομίζω δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα.
3. Η ιστορία σας μου θύμισε ένα χαρτάκι που είχα βρει παλιά σε ένα βιβλίο αγγλικών. Είχα σημειώσει την ημερομηνία, την ώρα και το μέρος που θα συναντιόμασταν με κάποια παιδιά δέκα χρόνια μετά. Όταν το βρήκα είχαν περάσει δεκαπέντε χρόνια και έναν απ'αυτούς που είδα τυχαία στο δρόμο (είχε και τρία παιδιά)μου είπε ότι κανείς δεν είδοποίησε κανέναν.

Τσαλαπετεινός είπε...

coffeemug : Μην ανησυχείς, τέλος με τα νομίσματα. Βέβαια δεν παίρνω όρκο γιατί είναι μπροστά μας η Πρωτοχρονιά οπότε όλο και κανένα φλουρί από βασιλόπιτα θα θυμηθώ. Και αν πέσει στα χέρια μου καμιά δεκάρα…μμμ ούτε κι εκεί θα μπορέσω να αντισταθώ. Αλλά για την ώρα βάζω φρένο.


logia : Δεν τολμάω να ξεκαθαρίσω συρτάρια, ντουλάπια και άλλους αποθηκευτικούς χώρους! Πολλή δουλειά, χρονοβόρα και συνήθως οδυνηρή.
Οι συνειρμοί πάντως είναι περίεργοι. Τα θαλασσινά θέματα που προηγήθηκαν μου έφεραν στο νου το πενηντάρικο με το καραβάκι, αυτό, έφερε στην επιφάνεια το χαρτονόμισμα των 200 δραχμών που δεν το χαρήκαμε και πολύ από το1996 μέχρι το 2002...

Τσαλαπετεινός είπε...

MAXIMUS : 1. Χαίρομαι πολύ που σου άρεσαν, αλλά άκουσε και The Astounding Eyes Of Rita που βρίσκεται λίγο πιο κάτω στην play list…

2. Συνήθως χρειάζεται να περάσεις μεγάλο διάστημα με ανθρώπους και μάλιστα σε νεαρή ηλικία για να δημιουργηθούν οι κώδικες επικοινωνίας. Καμιά φορά όμως συμβαίνει- σπάνια αλλά συμβαίνει- να συναντήσεις ανθρώπους με τους οποίους ανακαλύπτεις από την πρώτη στιγμή ότι έχεις κοινούς κώδικες, ή τους δημιουργείς σε ελάχιστο χρόνο. Και τότε «δοξάζεις Θεούς και Δαίμονες» για την εύνοια της τύχης.


3. Γιατί δεν οργανώνεις τη συνάντηση τώρα; Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να είναι οι συναντήσεις στα 10, 20 ή 30 χρόνια και να μην είναι στα 8, 14, 22 για παράδειγμα.

maximus είπε...

1. Δεν το βρίσκω, θα το ακούσω από το δικό μου.
2.!
3..γιατί βαριέμαι όπως και οι υπόλοιποι μάλλον..

Freedom είπε...

Καλλιτέχνη μου

Σου γράφω από το δακρυγονιασμένο κέντρο, συγκεκριμένα όξω από τα Starbucks στην Μητροπόλεως.
Καταρχάς, τα εύσημα για τη μουσική σου και πάλι, το κομμάτι είναι θεϊκό, κατά δεύτερον τα κχτηνάκια λάτρεψαν την τελευταία ανάρτησή σου και έγινε γενικά παραδεκτό ότι το ζάκι είχε δίκιο, αισθητικά σε όλους λεφτά της Μονόπολυ θύμιζαν αυτά τα διακοσάρικα, ίσως τα πιο "ψεύτικα" νομίσματα από καταβολής της δραχμής και δεν έλειψαν από κανέναν όταν ήρθε το ευρώ.
Εμάς μας έτυχε κάτι άλλο πριν κανένα χρόνο: επιστρέφοντας με ταξί σπίτια μας, στην προκαθορισμένη διαδρομή που είναι σαν να περνάει σχολικό, ο ταρίφας είχε κάτι νεύρα απίθανα. Δεν ήθελε και πολύ για να μας πει το λόγο: είχε πάρει "κούρσα" κάτι ξένους, οι οποίοι του έδωσαν κάτι νομίσματα που μοιάζανε με ευρώ αλλά όταν τα κοίταξε καλύτερα, δεν ήταν "αληθινά" ευρώ. Τα περιεργαστήκαμε και δοκιμάσαμε μια δυσάρεστη έκπληξη: ήταν τουρκικές λίρες... οι γείτονές μας, προσδοκώντας ακόμη να μπουν στην ΕΕ (με τα όσα βέτο υπήρχαν), αλλά με τη σιγουριά του νικητή, είχαν ήδη αναπροσαρμόσει το νόμισμά του, τόσο ως προς την αξία του (η σημερινή λίρα είναι όσο 100 ή 1000 παλιές) όσο και μορφολογικά...

Φιλί τριπλό
Να χαίρεσαι τους Νίκους και τις Νικολέτες σου

latecomer είπε...

@tsalapeteine την καλησπέρα μου. Με παρηγορεί το ότι δεν είμαι ο μόνος που κρατάω κάθε λογής 'σαβούρες', πραγματάκια που αν τα δει κανένας άσχετος θα πεθάνει στα γέλια. Ακόμα και πακέτο τσιγάρα με αφιέρωση έχω κάπου. Τι κάνει ο άνθρωπος για να μην του φύγει η στιγμή.. :Ρ

@ Freedom αμ δεν ήτανε 1 προς 1000 οι νέες λίρες (yeni lirasi της λέγανε θυμάμαι). 1 πρός 1.000.000 ήτανε. Πριν 4 χρόνια που είχα περάσει απο κει κυκλοφορούσανε ταυτόχρονα οι παλιές με τις νέες. Ίδια σκίτσα, ίδια χρώματα, διαφορετικά χαρτονομίσματα όμως και πολύ λιγότερα μηδενικά. Η ισοτιμία τότες ήτανε 1.5 νέα λίρα προς 1 ευρώ.

Τσαλαπετεινός είπε...

MAXIMUS: 1. Για να μην ψάχνεις εδώ είναι Τα μάτια της Ρίτα :

http://www.youtube.com/watch?v=F_XS4ayjTQU
με εικόνες του Koudelka

2. Εγώ βάζω !!! μόνο και μόνο γιατί προσπαθώ να είμαι εγκρατής. ;-)


3. Οι σχέσεις των ανθρώπων ανθίζουν μόνο με προσπάθεια.

Τσαλαπετεινός είπε...

Freedom : Σου απαντώ από την καπνισμένη φωλιά- καπνίζω τόσο που να φανταστείς διάβασα την τελευταία σου ανάρτηση απ` έξω βάζοντας το χέρι στο τζάμι. Και φυσικά δεν τόλμησα να μπω μέσα.

Πες μου τώρα, μετά από τόσα χρόνια ότι λόγοι αισθητικής έκαναν το φίλο μας να πετάξει το χαρτονόμισμα στα μούτρα μας! Να πάω να τον βρω και να… του ζητήσω τα ρέστα, γιατί εγώ αντίθετα το συμπαθώ πολύ αυτό το χαρτονόμισμα. Κυκλοφόρησε για λίγο διάστημα και δεν προλάβαμε να το βάλουμε εκτός από την τσέπη μας στην καρδιά μας. Και το γεγονός αυτό είναι ένας ακομα λόγος που με κάνει να το ξεχωρίζω. Πρώτη θέση στην καρδιά μου έχει όμως το πενηντάρικο με το καραβάκι.

Γιαλαντζί ευρώ οι γείτονες! Φαντάζομαι τα νεύρα του ταρίφα!

Τα σέβη μου και τα φιλιά μου σε όλη την παρέα.

Τσαλαπετεινός είπε...

latecomer: Καλησπέρα κι από μένα. Συνήθως τα δικά μας πολύτιμα είναι σαβούρες για τους άλλους. Αλλά όλοι κάτι μαζεύουν, όλοι κάτι κρατάνε για να τους θυμίζει αυτό που δεν καταφέρανε τελικά να κρατήσουν.

Όταν κοιτάζω τις δικές μου ‘σαβούρες’ πάντως θυμάμαι μια ατάκα του Robert De Niro στην ταινία Heat . Έλεγε
λοιπόν ότι πρέπει -αν είσαι παράνομος- να είσαι σε θέση να εγκαταλείψεις το σπίτι σου για πάντα, αν χρειαστεί σε λίγα δευτερόλεπτα.

Σελιτσάνος είπε...

Μου θυμίσατε τον τυφλό ζητιάνο-Μίμη Φωτόπουλο-στην κάλπικη λίρα...

Yannis Tsal είπε...

Καταρχήν, "επί της διαδικασίας", να σημειώσω πως το τραπεζογραμμάτιο (χαρτονόμισμα) ως φυσικό αντικείμενο είναι περιουσία του κράτους και ο πολίτης μπορεί να κατέχει μόνο τη συναλλακτική αξία του. Επομένως νομότυπα δεν μπορεί να το χαρίζει με προσωπική αφιέρωση.

Το σχόλιο της Freedom για την τούρκικη λίρα μου θύμησε πριν 10 χρόνια σχεδόν μια εργασία στο πανεπιστήμιο, σχετικά με την μεγάλη τραπεζική και συναλλαγματική κρίση της τούρκικης οικονομίας. Χρειάστηκε τότε να δωθεί γη και ύδωρ στον αντιπρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας, Κεμάλ Ντερβίς, για να αναλάβει "τσάρος" της τουρκικής οικονομίας! Προφανώς δεν τα κατάφερε, γιατί η ισοτιμία με το δολλάριο και αργότερα με το ευρώ διατηρήθηκε σε... επταψήφιο νούμερο. Εδώ και 2χρόνια περίπου έχει αντικατασταθεί η παλιά λίρα τους από τη Νέα Τούρκικη Λίρα, με αναλογία 1: 1.000.000! Έτσι η σημερινή τούρκικη λίρα έχει αξία περίπου μισό ευρώ. Αν διαβάζει λοιπόν ο συμπαθής αυτοκινητιστής ταξί ας μην την πετάξει, έχασε μόνο τη μισή αξία της κούρσας! Από δω και στο εξής ας είναι βέβαια πιο παρατηρητικός, όχι μονο προς εντοπισμό τουρκικών λιρών, αλλά και βουλγάρικων λέβα και βραζιλιάνικων ρεάλ που μοιάζουν επίσης με το ευρώ!

Yannis Tsal είπε...

Αδερφέ τώρα που το θυμήθηκα, αν έχεις στο αρχείο σου τίποτα γραμμάτια από τον Εμφύλιο, με την έγγραφη δέσμευση να εξαργυρωθούν επί... λαοκρατίας, θα με ενδιέφεραν πολύ!

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Κι εγώ όπως ο Μίμης «τυφλός τα τ΄ ώτα τον τε νουν τα τ΄ όμματ΄ ειμί» Β-)


tsalapeteinos Ι : Αδελφέ μου πάλι με εντυπωσιάζεις! Θα ήθελα να σε ρωτήσω όμως αν ο πολίτης δικαιούται εκτός της συναλλακτικής αξίας του τραπεζογραμματίου να κατέχει και την συναισθηματική του αξία. Αν ναι μπορούμε να συγχωρήσουμε το φίλο μου που κατόπιν έντονης δικής μου παρότρυνσης προέβη στην προσωπική αφιέρωση.


Όσο για το σχόλιό σου επί του σχολίου της αγαπητής Freedom το μόνο που έχω να προσθέσω είναι: « Τι θα λέγατε αγαπητά μου παιδιά για μια εκδρομή στην Πόλη;» Να εκλάβετε βέβαια το ταξίδι αυτό ως πρόβα τζενεράλε του άλλου ταξιδιού στην Νότια Αμερική. (Στην περίπτωση που ο κύριος Συκοφάγος εκπληρώσεις τις από 12/8 τρέχοντος – που δε θα τρέχει για πολύ ακόμα- έτους, υποσχέσεις για αποστολή παστοκύδωνου του μπορεί να συμπεριλήφθη στους μετέχοντες. )

Αν μας διαβάζει ο συμπαθής αυτοκινητιστής ταξί– και προσκομίσει βεβαίως τις τούρκικες λίρες ως απόδειξη- όλα τα έξοδα της εκδρομής δικά μου! ( bonus χαμάμ )



tsalapeteinos ΙΙ : Ladrones απαλλοτρίωσαν πριν από μερικά χρόνια παλιά γραμμάτια από το πατρικό μου, αλλά δεν θυμάμαι αν ήταν του εμφυλίου. Θες να ψάξω στο Μοναστηράκι; Πες το ναι και πρωί- πρωί αρχίζω την αναζήτηση.

συκοφάγος είπε...

Μου φαινεται πως το στέλνω δυο φορές τουτο το σχόλιο. Αν ειναι ετσι, σβήνεις αυτό και κρατας το πρωτο. Αν δεν εχει ελθει δυο φορές, τοτε σβησε απλώς τουτες τις αγκύλες.
Σε φιλώ]

Πετεινότατε

χαιρετώ την ομορφη παρέα των φοιτητικών χρόνων. Ιδιαιτερους χαιρετισμούς στο Θ[είο] σας, που χαρτζιλίκωσε τα μικρα για την βραδυνη έξοδό τους.
Κι σαν καλός θειος δεν έκανε εξαιρέσεις. Πώς λοιπόν να μη δωσει;

υ.γ. ας υποθέσουμε πως σας ικανοποιώ το τάξιμο του παστοκύδωνου. Μετά δεν θα έχετε κανενα λόγο να με κανετε παρέα, αφού η "αποστολή" θα έχει εκτελεσθεί. Ενω τώρα -ηλιου φαεινότερον- δωροδοκώ τον καιρό με αυτόν τον τρόπο [μιας και δεν μπορώ να τον εξαγοράσω].

theorema είπε...

Ω, μα τι πανέμορφο κείμενο, τι ωραία μουσική!
Μου θυμίσατε ένα ξεχασμένο πεντακοσάρικο (κάπου σε ένα παλιό πορτοφόλι), που πάνω του έχει τη σχολή στην οποία φοίτησα όταν η ευτυχία είχε πράσινο χρώμα...

Unknown είπε...

Όταν ακούω το "tajabone", γίνομαι χώμα. Σε συνδυασμό δε με το ποστ σου (και το Όλα για τη Μητέρα μου)... άστα να πάνε!

Σε φιλώ!

Τσαλαπετεινός είπε...

theorema : Καλησπέρα σας! Το κίτρινο αθηναϊκό απόγευμα υποδέχεται τις αναμνήσεις που προέρχονται από το πράσινο νόμισμα των 500 δραχμών που βρίσκεται μισοξεχασμένο σε παλιό πορτοφόλι . Αλλά δυστυχώς το μόνο που θυμάμαι - μια που δεν κατάφερα να βρω στο τέλος αυτό το χαρτονόμισμα- είναι ότι στη μια του πλευρά εικονιζόταν ο Καποδίστριας.

Τι χρώμα έχει σήμερα η ευτυχία;


Dana_Semitecolo : Καλησπέρα κυρά τσι Ζάκυνθος! Ελπίζω το «άστα μα πάνε» σα προορισμός να είναι γλυκός κι ανέφελος. Όλα – κι η μουσική και το κείμενο αλλά ακόμα και η ταινία απ` όπου προέρχεται το τραγούδι- έχουν μια φωτεινή κι αισιόδοξη πλευρά. Κι εγώ σε αυτή στέκομαι. Ή τουλάχιστον προσπαθώ να στέκομαι.

Φιλιά σε σένα, στο αστέρι και στο νησί.

DonnaBella είπε...

μελαγχολησα! ηρθα Λονδινο 1996, δε θυμαμαι 200ρικο, και αισθανομαι σα να μου εχουν κλεψει μια πολυ σημαντικη αναμνηση :-(
θελω ΚΑΙ παστοκυδωνο ΚΑΙ ταξιδι στην πολη για να ανεβω!

Τσαλαπετεινός είπε...

DonnaBella : Α! Μα δεν το ήθελα. Για παρηγοριά να πω ότι ούτε κι εμείς το χαρήκαμε αρκετά, ότι αν θέλετε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις αναμνήσεις που κατατέθηκαν εδώ, χωρίς να αναφέρετε πηγή…τι άλλο να πω για να σας παρηγορήσω;

Χαίρομαι πάντως που δηλώνεται εγκαίρως τη διάθεση σας για συμμετοχή στην εκδρομή στην Πόλη καθώς και την επιθυμία σας για παστοκύδωνο. Αρχίζω να ελπίζω ότι σύντομα θα δημιουργηθεί ένα ισχυρό διεθνές κίνημα που θα πιέσει τους υπεύθυνους ώστε θα παραλάβουμε τις απαραίτητες προμήθειες.

theorema είπε...

Πολύ σωστά ενθυμείστε. Από τη μια ο Καποδίστριας, από την άλλη το σπίτι του, στην Κέρκυρα. Όπου και είχα την απερίγραπτη τύχη να σπουδάσω, καθότι τότε το κτίριο στέγαζε το τμήμα Μετάφρασης&Διερμηνείας.
Τώρα το χρώμα της ευτυχίας είναι πλέον ασαφές. Στην περίπτωσή μου τουλάχιστον. Όσα γνώριζα παλιά τώρα τα έχω λίγο ξεχάσει.

Freedom είπε...

Γκουχ γκουχ, άνοιξε βρε καρδιά μου ένα παράθυρο, θάλαμο αερίων το έκανες εδώ μέσα! Μόνο το Zyklon B λείπει!

Ουπς! Ζητώ συγγνώμη για την -ακούσια- παραπληροφόρηση, αλλά όταν το ψάξαμε στο ίντερνετ είχα σοκαριστεί από την στάση των γειτόνων μας, η δε ισοτιμία ήταν σε δεύτερη μοίρα (και ομολογώ ότι με τους αριθμούς, τα ποσά, τις ημερομηνίες, δεν τα πάω και πολύ καλά, ούτε με τα λεφτά και τις ισοτιμίες, εξ ου και μερικές φορές τα κχτηνάκια με φωνάζουν "Ντάλια"). Τώρα να σας πω ότι έχετε δίκιο, αγαπητοί latecomer και νονέ1, το ξέρετε...
Αλλά δεν είχα ιδέα ότι κυκλοφορούν κι άλλα νομίσματα με τη μορφή του ευρώ και σας ευχαριστώ που το επισημάνατε! Τουλάχιστον σε αξία είναι αντίστοιχα του ευρώ ή είναι σκέτη κλοπή; Πάντως ο ταρίφας, όταν του είπαμε ότι ίσως να είναι τούρκικα (ο φλίτατος -όχι φίλτατος- Άρης επέμενε ότι δεν ήταν αληθινές λίρες γιατί "όταν είχε πάει αυτός στην Τουρκία... μπλα μπλα μπλα" εξ ου και δεν ήμασταν απόλυτα σίγουροι) εκτός του ότι κατέβασε μισό τέμπλο Αγίους, γιατί βλέπετε ήξερε τις παλιές ισοτιμίες, λίρα με δραχμή, μας είπε ότι θα τις κρατούσε για ενθύμιο...
Οπότε, όσο κουτά κι αν φαίνονται κάποια ενθύμια εκ πρώτης όψεως, ποτέ δεν ξέρεις! (Έχω ένα ξεραμένο λευκό τριαντάφυλλο καμιά 15ριά χρόνια σε κουτί).
Ανήκομεν εις τη Δύσιν...(γιατί μετά την πρόταση γάμου που μου έγινε από μουσουλμάνο συνάδελφο εκ Πόλης ορμώμενο, αποφεύγω επιμελώς την εγγύς Ανατολή!)

Φιλί ένα και μοναχικό
(θα με φάει το αγιάζι τώρα το χειμώνα, σβήστο, να χαρείς το λοφίο σου το όμορφο, βρε νονέ2) :)

Τσαλαπετεινός είπε...

theorema: Νομίζω ότι δεν ήταν θέμα τύχης αλλά μεγάλης προσπάθειας και ικανοτήτων. Ίσως το δυσκολότερο τμήμα!
Η ευτυχία μπορεί να έχει πολλά χρώματα. Μπορεί ακόμα να είναι και ασπρόμαυρη. Ή και μωβ. Μιας υπέροχης ανάρτησης που ακόμα δε σχολίασα… ;-)



Freedom : Άμα το σβήσω για να γράψω, ζήτημα αν βγει μια σειρά! Αν ακούσεις τίποτα για μικρή ηλεκτρική σκουπίτσα που θα μαζεύει τη στάχτη από το πληκτρολόγιο κράτησε στοιχεία σε παρακαλω. Ψάχνω σαν κι αυτή που είχε ο Ethan Hawke στο Gattaca και δίνω όσο - όσο!

Πάντως όταν είναι να περάσεις, να σφυρίζεις από το μπαλκόνι σου- δυο βήματα είμαστε, δε μπορεί θα σε ακούσω – κι εγώ θα ανοίγω πέντε λεπτά πορτοπαράθυρα στο μπλογκ να φύγει η κάπνα.

Τι; Δεν θα πάμε στην Πόλη;

theorema είπε...

Δεν πειράζει, ελάτε κατευθείαν στο dark blue. Ελπίζω να μην σας σοκάρω ιδιαίτερα πάντως. :-ρρρ

Σας ευχαριστώ πολύ για το τόσο κομψό σχόλιο πιο πάνω. Σπανίζει στις μέρες μας ο τρόπος σας να βλέπετε και να εξηγείτε τα πράγματα και νιώθω τυχερή που καμιά φορά μου συμβαίνει και συναντώ παρόμοιους χειρισμούς της πραγματικότητας και των όποιων αξιών.
Καλημέρα σας, σπάνιο πουλι.

Τσαλαπετεινός είπε...

theorema : Αν άργησα να σας απαντήσω ήταν γιατί μόλις διάβασα το σχόλιο σας και πετάχτηκα στο dark blue. Κι όπως σας είπα κι εκεί, με σοκάρει η άνεσή σας να ξεδιπλώνεται τις χρωματικές παλέτες, όπως και να φωτίζετε μια ιστορία με διαφορετικές φωνές. Φυσικά μετά ξεχάστηκα, γιατι ο καθένας βλέπετε κουβαλάει τα χρώματά του. Άλλοι βέβαια τα λένε ιστορίες.


Στις μέρες μας σπανίζει επίσης να εντοπίζονται οι ‘κομψοί’ χειρισμοί και να εκτιμούνται. Οπότε κι εγώ με τη σειρά μου θα σας ευχαριστήσω.

Σας αποστέλλω μια καληνύχτα.