Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Τα παιδία δεν παίζει ή the game must go on...




-Πώς είναι έτσι η Πάτρα; λέει έκπληκτος ένας από τους μικρούς ήρωες του ντοκιμαντέρ “Τα παιδία δεν παίζει” κοιτώντας την πόλη του από ψηλά και είναι σα να μας κλέβει τη φράση από το στόμα.

Δεν έχει σημασία αν κατοικεί κανείς στην μητροπολιτική Αθήνα ή σε μια επαρχιακή μεγαλούπολη όπως η Πάτρα και το Ηράκλειο ή σε μια μικρότερου μεγέθους πόλη όπως η Κοζάνη και η Τρίπολη. Οι ελληνικές πόλεις αν όχι σε όλη τους την έκταση, σίγουρα στα μεγαλύτερα τμήματά τους είναι... Πώς να αποφύγει άραγε κανείς λέξεις και φράσεις κλισέ όπως “άναρχες”, “χαοτικές”, “υποβαθμισμένες”, “απάνθρωπες”, “μπετονένια τέρατα” , “σκουπιδοντενεκέδες ανθρώπων”, “συμπαγείς μάζες άμορφων κτισμάτων”, “ πόλεις χωρίς φυσιογνωμία” ;

Σε μια τέτοια πόλη, μια παρέα παιδιών προτιμά να τρέχει πίσω από μια μπάλα παρά να ξημεροβραδιάζεται μπροστά σε ένα κομπιούτερ “που θα τους κάψει το κεφάλι”. Αλλά η μπάλα βρίσκεται συχνά κάτω από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο ή ολοκληρώνει την τροχιά της στα παράθυρα και στις πόρτες των γειτόνων με αποτέλεσμα βέβαια να τους εξαγριώνει. Ο χώρος που έχουν τα παιδιά για παιχνίδι δεν είναι παρά ο στενός δρόμος που “ούτε απορριμματοφόρο χωρά να περάσει” και η είσοδος μιας πολυκατοικίας- όσος τουλάχιστον απομένει ανάμεσα στα παρκαρισμένα οχήματα. Κι όταν βγαίνουν -κυριολεκτικά- τα μαχαίρια, τα παιδιά αρχίζουν να διεκδικούν το αυτονόητο, το κατοχυρωμένο από το 31ο άρθρο της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού της unicef. Το δικαίωμα στο ασφαλές παιχνίδι και στην ψυχαγωγία. Ένα χώρο στη γειτονιά τους όπου θα μπορούν να παίζουν, χωρίς να ενοχλούν και κυρίως χωρίς να κινδυνεύουν.



Ο μαραθώνιος της προσπάθειάς τους να αποκτήσουν ένα μικρό γήπεδο που τους κάνει να φτάσουν μέχρι το γραφείο του Δημάρχου της Πάτρας αποτελεί το θέμα του ντοκιμαντέρ που προβάλλεται από 25 Μαρτίου στους κινηματογράφους και υπογράφεται από δύο νέους σκηνοθέτες, τον Αργύρη Τσεπελίκα και την Άγγελη Ανδρικοπούλου.

Ένα ντοκιμαντέρ με ανέλπιστα γρήγορο ρυθμό, δεμένο σενάριο, τρυφερά γραφικά, αφοπλιστικό χιούμορ, ευφάνταστη μουσική που ακολουθεί και υπογραμμίζει διακριτικά τη δράση. Ένα ντοκιμαντέρ στιγμές- στιγμές οδυνηρά πικρό καθώς γίνεται καθρέφτης της πραγματικότητας και κυρίως σπαρταριστά αληθινό. Μια οργανική σύνθεση από αυθεντικές 'φέτες ζωής' που καταφέρνει να θίξει και να αναδείξει σε μικρότερο βαθμό βέβαια, πέρα από το βασικό του θέμα και άλλα σοβαρά ζητήματα, όπως η ποιότητα ζωής που προσφέρει η σύγχρονη ελληνική πόλη, η ανελέητη γραφειοκρατία που μόνο το παιδικό πείσμα, η αφέλεια και το πάθος μπορούν να ξεπεράσουν -με την σημαντική βοήθεια της κάμερας που τους ακολουθεί – οι ενδοοικογενειακές σχέσεις, η αγωγή των παιδιών, η κοινωνική ένταξη των μεταναστών. (Αξίζει σε αυτό το σημείο να επισημάνω την καταπληκτική σκηνή που ο βενιαμίν της παρέας παρακολουθεί έκπληκτος μια μικρή ομάδα μουσουλμάνων μεταναστών να προσεύχεται υπαίθρια.)



Το μεγάλο ατού του ντοκιμαντέρ είναι αυτά τα τέσσερα παιδιά. Ιδιαίτεροι αλλά διαφορετικοί χαρακτήρες στο δρόμο προς την εφηβεία τους, συνυπάρχουν στο παιχνίδι και στην διεκδίκηση. Φτάνουν στη ρήξη ύστερα από διαφωνίες κι έντονους καυγάδες για να ξανασμίξουν, αφού η φιλία τους τελικά αποδεικνύεται ισχυρή κι ικανή να ξεπεράσει τα εμπόδια . Η ευαίσθητη και οργανωτική Αλεξάνδρα (11 ετών), η εκρηκτική Χρύσα (13 ετών), ο ήρεμος Βλαντ ( 12 από την Ουκρανία) και το πειραχτήρι ο Χρήστος (9 ετών) διεκδικούν το δικαίωμά τους στο παιχνίδι, ακολουθώντας το δρόμο των μεγάλων με το τρόπο των παιδιών και φτάνουν μαζί μέχρι το αίσιο τέλος γιατί βέβαια the game must go on...



18 σχόλια:

μ είπε...

Καλημέρα Τσαλ, καλή Μεγαλοβδομάδα.

Όταν ήμουν μικρός, θυμάμαι από τους περισσότερους δρόμους περνούσα τα καλοκαίρια να βλέπω λίγα ή πολλά παιδιά να παίζουν μπάλα, κρυφτό κτλ. Σήμερα για διάφορους λόγους αυτό δεν το συναντώ. Τα παιδιά έχουν φορτωμένο πρόγραμμα και δεν προλαβαίνουν να παίξουν μπάλα. Οι δρόμοι είναι επικίνδυνοι και απουσιάζουν οι κατάλληλοι δημοτικοί χώροι. Επιπλέον, οι γονείς σε περιοχές υψηλής εγκληματικότητας φοβούνται ν'αφήσουν τα παιδιά τους έξω. Εμάς μπορεί να φαίνεται επουσιώδες αυτό, αλλά αν σκεφτούμε πόσο σημαντικό ήταν για μας ως παιδιά το παιχνίδι και πόσο ευεγερτικό είναι το παιχνίδι στην ανάπτυξη του παιδιού, καταλαβαίνουμε γιατί πρέπει να δοθούν ασφαλείς χώροι στα παιδιά.

Πολύ ενδιαφέρον φαίνεται το ντοκυμαντέρ, θα το ψάξω.

ELvA είπε...

Γεια σου Τσαλ

Πoυ..ξετρυπωνεις τετοιες ειδησεις για τοσο ενδιαφεροντα ντοκυμαντερ που θα επρεπε να προβαλλονται, οχι μονο στους κινηματογραφους αλλα και στη τηλεοραση! Ποιος δεν θα ηθελε να δει μια τοσο ομορφη προσπαθεια που αν μη τι αλλο τονιζει το προβλημα της Αθηνας και αλλων μεγαλουπολεων που η δομηση τους δεν αφηνει τα παιδια να χαρουν το παιχνιδι τους.. Για να μη πουμε οτι κανεις πια δεν εμπιστευεται να τα αφησει να παιξουν μονα, εξω, οπως οταν ειμασταν εμεις μικρα...

Φιλια απ το Βορρα!

b|a|s|n\i/a είπε...

οι μεγάλοι ξεχνάνε(με) τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα. τα ελάχιστα πάρκα που έχουμε τα κάνουμε να μοιάζουν φυλακές ή απλά τα καίμε και τα χτίζουμε.
καλή σου εβδομάδα!

Σελιτσάνος είπε...

Το ντοκυμαντέρ είναι στα υπόψιν μιας κι έχω ακούσει πολύ καλά λόγια.Να συμπληρώσω ότι ακόμα και τα χωριά έχουν πρόβλημα αφού ναι μεν έχουν χώρους-όχι δημοτικούς βεβαίως-αλλά δεν έχουν παιδιά...

(Διρθώστε την unicef)

navarino-s είπε...

Aκούγεται πολύ ενδιαφέρον και μακάρι να παίζεται ακόμη όταν γυρίσω στην Αθήνα μετά το Πάσχα.
Συγχαρητήρια για την ανάρτηση!

Yannis Tsal είπε...

Η Επανάσταση δεσμεύεται να εργαστεί για την διατήρηση και αύξηση των χώρων άθλησης και παιχνιδιού για τους νεαρούς συντρόφους και μέλη της χουβεντούδ, και για αυτό το σκοπό επεξεργάζεται ήδη σχετικό νομοσχέδιο με την εμβληματική ονομασία "Ελιάν Γκονσάλες"!

Τσαλαπετεινός είπε...

Μανος: Καλησπέρα Μάνο
Θίγεις κάτι πολύ σημαντικό που ήθελα αλλά τελικά δεν ανέφερα στην ανάρτηση. Δεν είναι μόνο το πρόβλημα της έλλειψης χώρου αλλά και η έλλειψη χρόνου λόγω του φορτωμένου προγράμματος που έχουν ακόμα και τα παιδιά του δημοτικού. Δεν προλαβαίνουν ούτε ανάσα να πάρουν. Πού χρόνος για παιχνίδι.

Ελπίζω ότι σύντομα θα το δείτε και στο Ηράκλειο. Εδώ παίζεται σε αρκετούς κινηματογράφους.

Τσαλαπετεινός είπε...

Elva: Γεια σου Elva του Βορρά.
Σε αυτήν την περίπτωση δεν χρειάστηκε να ξετρυπώσω. Για το ντοκιμαντέρ δημοσιεύτηκαν πολλές καλές κριτικές και το τρέιλερ παίζει πολύ συχνά στο Σκαι που είναι συμπαραγωγός. Μάλιστα απ` ότι έμαθα το φθινόπωρο θα προβάλει ‘Τα Παιδία Δεν Παίζει’ σε σειρά έξι επεισοδίων.
Καλό σου απόγευμα...

Τσαλαπετεινός είπε...

b|a|s|n\i/a : Βασίλη καλησπέρα!
Βγάλε με έξω από την ομάδα των μεγάλων που ξεχνάνε. Συνεχίζω να παίζω όποτε μου δίνεται η ευκαιρία- λίγο ποδόσφαιρο στο δρόμο τις Κυριακές που περνάνε λίγα αυτοκίνητα, κανένα μπασκετάκι και το χειμώνα αν είναι βαρύς, πολύ χιονοπόλεμο. Οπότε δεν ξεχνώ!!!

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος: Το έχω διαπιστώσει στο χωριό μου. Στη γειτονιά μας που ήταν κάποτε γεμάτη παιδιά όλων των ηλικιών τώρα υπάρχουν μόνο ηλικιωμένες γυναίκες. Τουλάχιστον βγαίνουν τα απογεύματα με τα καφεδάκια τους και κάθονται έξω από τα σπίτια, αλλά μόλις φτάσει η ώρα για το σήριαλ εξαφανίζονται κι αυτές.

Ευχαριστώ για τη διόρθωση. Δυσλεκτικό γαρ...του ξεφεύγουν.

Τσαλαπετεινός είπε...

navarino-s: Νομίζω ότι θα το προλάβετε- άλλωστε όπως έγραψα και στην Elva πιο πάνω, θα προβληθεί σε έξι επεισόδια το φθινόπωρο στο Σκάι...
Να περάσετε όμορφα τις μέρες του Πάσχα. Τι ευχές μου σε σας και την οικογένεια σας.

Τσαλαπετεινός είπε...

Tsalapeteinos: Αδελφέ μου, θέλω να δεσμευτείτε εσύ και η επανάσταση και για κάτι ακόμα. Ένα μπασκετάκι, ή έστω μερικά σουτάκια που μου τα έχεις τάξει από τον περασμένο Ιούλιο!

Margo είπε...

Πολύ ενδιαφέρον ντοκυματέρ, δε θα το δω βέβαια γιατί ούτε Σκάι βλέπουμε εδώ.. όμως έχουμε άπλετο χώρο να παίξουν τα παιδιά. Μετά από το διαμέρισμα μας φαίνεται παράδεισος. Αν θυμηθώ όμως και τα δικά μου παιδικά χρόνια χώρος δεν υπήρχε υπήρχε όμως ο χρόνος και έλειπε ο φόβος! Ποιος θα άφηνε το παιδί του σήμερα να παίζει αμέριμνο στον δρόμο;

Καλή Ανάσταση Τσαλαπετεινέ μου όμορφα να περάσεις με την οικογένειά σου και όσους αγαπάς!

υ.γ. δεν θυμάμαι αν το έστειλα τελικά χθες τη νύχτα.. με άφησε η σύνδεση στη μέση

the elf at bay είπε...

Θα είναι ενδιαφέρον να παρακολουθήσω όλη την βλαχιά της Πάτρας και την αδιαφορία των 'Μεγάλων' για ένα γήπεδο. Στα υπ'όψιν.

Theodota είπε...

To είδα με την πιτσιρικαρία μια Κυριακή πριν από 3 βδομάδες! έχω ακόμα να απαντήσω σε απορίες του στιλ "μα καλά, γιατί δεν τους έδιναν ένα πάρκο; είναι καλύτερα να παίζουν στον δρόμο;"

Χριστός ανέστη και τα ρέστα τρελόπουλο!

Τσαλαπετεινός είπε...

Margo: Σε ευχαριστώ για τις ευχές σου και πρέπει να σου πω ότι έπιασαν! Ελπίζω να περάσατε όμορφα. Το Πάσχα στο νησί σας είναι ούτως ή άλλως υπέροχο.

Φαντάζομαι ότι κάποια στιγμή το ντοκιμαντέρ θα κυκλοφορήσει σε DVD οπότε θα μπορέσεις να το δεις.

Τσαλαπετεινός είπε...

the elf at bay: Μην το χάσεις! Το κέφι κι η επιμονή των παιδιών εξουδετερώνουν και τη 'βλαχιά' και τους 'Μεγάλους'.

Τσαλαπετεινός είπε...

Theodota: Έμαθα ότι σε αυτή την προβολή- πρεμιέρα τα παιδιά το καταχάρηκαν!
Τα πάρκα και οι ελεύθεροι χώροι που δίνουν ανάσα στον αστικό ιστό δυστυχώς σε μας δεν είναι το αυτονόητο...