Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Η εκδίκηση τρώγεται...ψητή.


-Σάλευε!
-Για πού με το καλό;
-Στα βράχια στη μικρή παραλία.
-Πάλι για ψάρεμα; Βαριέμαι.
-Άμα βαριέσαι δε θα μάθεις ποτέ.
Το ύφος τους ήταν σοβαρό και δε σήκωνε κουβέντα. Άφησα στη μέση τον καφέ, πήρα απρόθυμα το σάκο μου και τους ακολούθησα. Βαδίζαμε με γοργό βήμα στο στενό μονοπάτι για την μικρή παραλία*, αμίλητοι, ο ένας πίσω από τον άλλον στη σειρά, πρώτος ο μικρός του δημοτικού κι ύστερα οι άλλοι δύο οι μεγάλοι του Γυμνασίου. Τελευταίος της φάλαγγας εγώ μουρμουρίζοντας : “εντάξει, ρε παιδιά... ζήτησα ιδιαίτερα μαθήματα ψαρέματος, αλλά όχι τόσο εντατικά...δεν μπορώ  κάθε μέρα... πήγαμε χθες, πήγαμε προχθές... σήμερα θέλω να κολυμπήσω λίγο, θέλω να διαβάσω... αλλά κι εσείς  έχετε να διαβάσετε τα μαθήματα σας;” Αυτοί τίποτα, συνέχιζαν αμίλητοι και συνοφρυωμένοι. Μόνο ο μικρός κάποια στιγμή δεν άντεξε τη γκρίνια μου, σταμάτησε απότομα, γύρισε και μου είπε αυστηρά: “Σήμερα δεν πάμε για ψάρεμα. Πάμε για εκδίκηση!” Μόνο όταν φτάσαμε στα βραχάκια, κι άφησαν κάτω τη σακούλα με τα δολώματα, μπήκαν στον κόπο να μου εξηγήσουν, φωνάζοντας όμως όλοι μαζί:
-Θα τη βγάλουμε με ζόρι έξω!
-... της άρπαξε το πόδι εκεί που κοιμόταν σου λέω...
-...σα χταπόδι θα τη χτυπήσουμε να πεθάνει λίγο- λίγο...
-Δεν ξέρεις τι άτιμο πράγμα είναι...
-...την πιο όμορφη από όλες διάλεξε...
-Θα της τσακίσουμε το κεφάλι...
-... και θα μαρτυρήσει γι αυτό που έκανε
-...μόνο να έβλεπες πώς έκλαιγε η κακομοίρα...
-...θέλουμε εκδίκηση...
-...εγώ είδα που της έλειπε το μικρό της δάχτυλο!
Αν δεν είχα ακούσει με το που ξεμπάρκαρα στο Νησί την ιστορία της ωραίας Ελένης, δε θα έβγαζα άκρη από τις σκόρπιες φράσεις με τις οποίες με βομβάρδιζαν τα μέχρι πριν από λίγο αμίλητα παιδιά και θα ήμουν απόλυτα σίγουρος πως όλο αυτό δεν ήταν παρά αποκύημα γόνιμης φαντασίας. Να όμως πώς είχαν τα πράγματα: Η “δεσποινίς Ελένη”, νεαρή καθηγήτρια φιλόλογος, που πρωτοπάτησε το πόδι της στο νησί αρχές Σεπτέμβρη, είχε κάψει ήδη τις καρδιές των μαθητών όλων των βαθμίδων, καθώς και των πατεράδων, αλλά και των παππούδων τους. Την περασμένη Κυριακή πήγε στη μικρή παραλία για μπάνιο με τρεις συναδέλφους της. Ενώ οι άλλοι κολυμπούσαν, εκείνη είχε ξαπλώσει στα βράχια και μάλλον την είχε πάρει ο ύπνος. Ξαφνικά την άκουσαν να ουρλιάζει. Μια σμέρνα βγήκε στα βράχια και της δάγκωσε άσχημα το πόδι. Δύο ώρες αργότερα ένα ελικόπτερο τη μετέφερε σε νοσοκομείο στην Αθήνα. 
Μοίρα μου καμμένη!” ούρλιαξε ξαφνικά ο μικρός και άρχισε να τρέχει τρομοκρατημένος. Γυρίσαμε και είδαμε τη σμέρνα. Είχε βγει από τη θάλασσα, μόλις στα δυό μέτρα από το σημείο που στεκόμασταν, σύρθηκε στα βράχια κι έχωσε το κεφάλι της στη σακούλα με τα δολώματα. Άρπαξε ένα καλαμαράκι και χωρίς καμία βιάση -με μια ομολογουμένως μαγική, φιδίσια κίνηση- γλίστρησε πίσω στο νερό. Όσο πρόλαβα να τη δω -εντάξει, το ξέρω ότι αποδίδω ανθρώπινα χαρακτηριστικά σε ένα πλάσμα του βυθού- το βλέμμα της ήταν απίστευτα σκληρό. Ένα βλέμμα δολοφονικό κι αμείλικτο.
Όταν συνήλθαμε από την έκπληξη δεν είχαμε καμία πλέον αμφιβολία ότι το θράσος της είχε ξεπεράσει κάθε όριο. Δεν της έφτασε ο μεζές από το τρυφερό πόδι της ωραίας καθηγήτριας, ήθελε να φάει και τα δολώματα για να μας εξεφτελίσει τελείως. Η εκδίκηση γινόταν επιτακτικό χρέος τιμής για όλους μας. Δολώσαμε αμέσως καμιά δεκαριά αγκίστρια, τα δέσαμε σε γερές πετονιές, τα ρίξαμε γύρω από το βράχο, στερεώσαμε τις πετονιές σε ένα σκουριασμένο κρίκο που ήταν πακτωμένος στα βράχια και περιμέναμε υπομονετικά καθισμένοι παράμερα. Μιλούσαμε ψιθυριστά προσπαθώντας να κάνουμε όσο γινόταν λιγότερο αισθητή την παρουσία μας. Πάνω στο τέταρτο η σμέρνα –είχαν δίκαιο οι μικροί, ήταν άτιμο πλάσμα- άρπαξε με αριστοτεχνικό τρόπο το δόλωμα από ένα αγκίστρι χωρίς να πιαστεί και χάθηκε κάτω από το βράχο. Οι πιθανότητες να ξαναβγεί, έχοντας φάει ήδη το καλαμαράκι και το δόλωμα, έγιναν πια ελάχιστες.
Το φως άρχισε να πέφτει, έκανε ψύχρα κι είχαμε αποφασίσει πια να γυρίσουμε όταν είδαμε τη μια πετονιά να τεζάρει. Πεταχτήκαμε όλοι και τρέξαμε στον κρίκο. Ο Μάνος, ο μεγαλύτερος, άρχισε να τραβάει την πετονιά με σταθερές κινήσεις. Το θηρίο αναδύθηκε εξαγριωμένο και έσκασε με δύναμη στα βράχια. Λογάριαζα ότι αυτό το χτύπημα θα την είχε αποτελειώσει. Μέγα λάθος: η σμέρνα με το αγκίστρι στο στόμα έτρεξε κατά πάνω μας. Ο μικρός από απόσταση ασφαλείας άρχισε να την πετροβολάει. Την πέτυχε δύο φορές στο κεφάλι. Τίποτα.
Τότε ο Μάνος που κρατούσε γερά την άκρη της πετονιάς, σήκωσε ψηλά τα χέρια του απογειώνοντας τη σμέρνα, που οργισμένη τιναζόταν στον αέρα, και στη συνέχεια τα κατέβασε με φόρα χτυπώντας την στα βράχια. Την σήκωσε και την ξαναχτύπησε. Πάλι και πάλι. Το κεφάλι της διέγραψε άπειρες φορές ένα τέλειο ημικύκλιο, που τελείωνε κάθε φορά δεξιά κι αριστερά του Μάνου στα βράχια. Τον κοιτούσαμε χωρίς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Το πρόσωπό του είχε κοκκινήσει κι ήταν μούσκεμα στον ιδρώτα από την προσπάθεια. Η σμέρνα ήταν ακόμα ζωντανή κι αν σταματούσε το χτύπημα ήμασταν σίγουροι ότι θα ορμούσε να μας κατασπαράξει.
Είχε νυχτώσει πια όταν γυρίσαμε σέρνοντας με την πετονιά σε όλη τη διαδρομή τη νεκρή επί τέλους σμέρνα. Η άκρη της ουράς της ωστόσο τιναζόταν πότε πότε δηλώνοντας με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο τη μεταθανάτια οργή της. Βρήκαμε το Φάνη στην ταβέρνα. Πήρε τη σμέρνα, κάρφωσε ένα μαχαίρι στο κεφάλι της, την ξέπλυνε από τα χώματα που είχε μαζέψει στην διαδρομή, την ζύγισε- 3.850gr -την κρέμασε σε ένα τσιγκέλι, τη μέτρησε -1,08m - την έγδαρε προσεκτικά, την έκοψε κομμάτια και μας την έψησε στα κάρβουνα. Οι τρεις ψαράδες κι εγώ ο εκπαιδευόμενος καθίσαμε σε ένα τραπέζι και μας σέρβιραν  κανονικά. Είμασταν κατάκοποι από την ένταση της μάχης με το θηρίο. Τσουκρίσαμε ποτήρια μας και καταβροχθίσαμε το μεζέ που μας αποζημίωσε απόλυτα.
"Άμα είχε γυρίσει η δεσποινίς Ελένη από το νοσοκομείο θα την καλούσαμε κι εκείνη να φάει...” είπε μπουκωμένος ο μικρός. “Δεν πειράζει!” τον παρηγόρησα “Όταν γυρίσει μπορείς να της πεις όλη την ιστορία: πώς πιάσαμε τη σμέρνα, πόσο μας παίδεψε, πώς τη σκοτώσαμε και πήραμε εκδίκηση για χατήρι της”. Με κοίταξε σκεπτικός και συνέχισε τσιμπώντας με το πιρούνι του ένα κομμάτι ακόμα: “Μα θα μας πιστέψει;” 'Εβγαλα από τη τσέπη μου τη φωτογραφική μηχανή και του έδειξα την οθόνη. “Φυσικά και θα σας πιστέψει... Αφού έχουμε φωτογραφία” ....


*Η μικρή παραλία- που απο χθες προβληματιζόμαστε αν πρέπει να την ονομάσουμε η “παραλία της Σμέρνας” ή της “Ωραίας Ελένης” - βρίσκεται αμέσως μετά από την παραλία του Προσκυνητή.


26 σχόλια:

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Της "Ωραίας Ελένης".. νομίζω ταιριάζει καλύτερα στον ανδρικό πληθυσμό.

Γιώργος Κατσαμάκης είπε...

Νομίζω πως αν ζούσε ο Ερνέστος (ο Χεμινγουέης) θα άναβε άλλη μια φορά την πίπα του προς ένδειξη ικανοποίησης για το κείμενο και την περιπέτειά σας

Ανώνυμος είπε...

...η εκδίκηση τρώγεται...μόνο ψητή;;
.......μ....μ....
....μπορεί και βραστή.
Κακαβιά Σμέρνας....με λίγο θαλασσινό νερό..........στα ξύλα...στην ...ακροθαλασσιά..
Σίρο Ρεδόνδο

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα!

Παραλία της ωραίας Ελένης, αναφανδόν! "Το φίδι σκίζεται στο βράχο με τη σμέρνα..." Θυμάμαι ένα φίλο που έλεγε σμέρνα την πρώην του, αλλά νόμιζα ότι το είδος είναι παλιό και εξαφανισμένο σαν τους δεινόσαυρους.

Διακοπάρουμε; Καλά να περάσεις!

apos είπε...

E τώρα, ποιος πρέπει να ζηλεύει;

scarlett είπε...

πολύ όμορφη αφηγηση και καταπληκτικη φωτογραφια!

(αν και λιγο τρομακτική μετα την αναγνωση)

Ανώνυμος είπε...

Λόγια της Πλώρης...θα άξιζε να ειναι εκεί
εύγε !

Κ.Κ.Μ.

vague είπε...

Να προσέχεις με τα θηρία..
Διακοπές είπαμε να πας. Όχι να επιστρέψεις τραυματίας πολέμου.. :))

Thalassenia είπε...

...την έγδαρε προσεκτικά, την έκοψε κομμάτια και μας την έψησε στα κάρβουνα.
Πιο νόστιμη εκδίκηση δεν έχω ξανακούσει!!!
Την καλησπέρα μου.

http://www.youtube.com/watch?v=WLpfGEbWBhY&feature=related

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Καλά της κάνατε!!!!!!
Ακούς εκεί να κάνει μεζέ …τέτοιο πόδι..

Για να σοβαρευτώ τώρα... ΜΠΡΑΒΟ που καταφέρατε να την πιάσετε και δεν έκοψε την πετονιά. Είναι πολύ ζόρικο ψάρι.

΄Ημουν πολύ μικρή και στην Αίγινα (πριν 45 χρόνια) όπου παραθερίζαμε με τους γονείς μου, ένα βράδι που ο πατέρας μου ψάρευε ερασιτεχνικά, τσίμπησε στην πετονιά μια.
Δυο τραβούσε πατέρας μου... 5 εκείνη από την αντίθετη πλευρά και μέσα από το νερό. ΄Ενας ψαράς από μια βάρκα κατάλαβε από τη δύναμή του περί τίνος επρόκειτο,
Αυτό που θυμάμαι είναι πως κοντοστάθηκε και παρακολουθούσε ένας άνδρας που έκανε στο μώλο τη βραδινή μοναχική του βόλτα.
Μιχάλης Κακογιάννης-σκηνοθέτης συστήθηκε... και πως το ψάρι παρά το ότι το μαγείρεψε η μαμά μου ΔΕΝ ακούμπησα….
Θυμάμαι ακόμη το γλοιώδες και πολύχρωμο κορμί του έτσι όπως απεγνωσμένα αναδευόταν....

ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ για τις περιγραφές-εγγραφές σου. Συγκαταλέγεσαι σε αυτούς που θαυμάζω την ιδιαίτερη πένα σας.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

latecomer είπε...

Καλησπέρα τσαλαπετεινέ!

Από διηγήσεις που είχα ακούσει πίστευα πως δεν τρώγεται και πως αν τσιμπήσει καλύτερα να κόψεις την πετονιά σου. Mea cupla λοιπόν :)

Πρώτη φορά ακούω το να επιδιώξεις να τσιμπήσει σμέρνα, κοίτα κίνητρο η καθηγήτρια...!

Τσαλαπετεινός είπε...

Ανακοίνωση:
Η πορτοκαλί γραμματοσειρά δεν ήταν αποτέλσμα εικαστικής παρέμβασης του εν ευθυμία διατελούντος τσαλαπετεινού, αλλά προκλήθηκε από σκοτεινή παρέμβαση του δαίμονα του ιστολογίου και είναι αδύνατον να αντικατασταθεί με σεμνά μαύρα γράμματα...

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιαγιά Αντιγόνη : Καλησπέρα Γιαγιά Αντιγόνη.

Αν επιλέξουμε για την μικρή παραλία το όνομα “Ωραία Ελένη” φοβάμαι ότι έτσι θα προσελκύσουμε περισσότερους τουρίστες, οπότε θα καταλήξω να κάνω Χριστούγεννα τις καλοκαιρινές μου διακοπές. Ενώ το άλλο, δε μπορεί, θα τρομάζει τον κόσμο...


Γιώργος Κατσαμάκης : Σε ευχαριστώ πολύ! Εξαιρετικά κολακευτικό το σχόλιο σου.

Αν ζούσε πάντως κι ο ένας Ερνέστος με την πίπα και ο άλλος με το πούρο θα άφηνα αυτό το νησί και θα πήγαινα στο “δικό” τους.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σίρο Ρεδόνδο : Και ψητή και κακαβιά, αλλά και τηγανιτή. Μεταξύ μας η τηγανιτή σμέρνα είναι πιο νόστημη αλλά κάπως βαριά.

Να σας αφιερώσω τον ήχο του κύματος που ακούω τώρα;

Celsus : Καλησπέρα!!!
Θα μεταφέρω τον Καβαδία και την ψήφο σας στους νεαρούς ψαράδες- η αλήθεια είναι ότι προς αυτό το όνομα τείνουν περισσότερο. Εγώ πάντως προτιμώ “της σμέρνας” ώστε να αποθαρρύνουμε μελλοντικούς παραθεριστές. Όσο νάναι λειτουργεί αποτρεπτικά...

Σας ευχαριστώ για τις ευχές σας. Κάνω ότι μπορώ για να πραγματοποιηθούνε. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

apos : Τώρα εσύ, την άνοιξη εγώ!

Scarlett : Και κυρίως νοστιμότατος μεζές! Πάντως αν είχα zoom της προκοπής εκείνη την ώρα, θα φαινόταν και τα δόντια της ...σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.

Τσαλαπετεινός είπε...

Κ.Κ.Μ. : Σας ευχαριστώ.
Μετά από αυτή την εμπειρία νομίζω πάντως ότι μπορώ άνετα να διεκδικήσω θέση σε αλιευτικό. ;-)



Riski: Μη φοβάσαι! Αύριο το βράδυ- που μάλλον θα βρέχει- μου ανακοίνωσαν ότι θα πάμε για καλαμάρια. Μου είπαν ότι τσιμπάνε πολύ με βροχή και φυσικά τους πίστεψα. Βλέπεις δεν έχω αρχίσει ακόμα να αμφισβητώ τους δασκάλους μου .

Αν πάει καλά ή ψαριά, το πολύ πολύ να γυρίσω μουτζουρωμένος με μελάνια.

Τσαλαπετεινός είπε...

Thalassenia : Εκδίκηση να γλείφεις τα δάχτυλά σου...
Καλή σου νύχτα.
Υ.Γ. Το youtube δεν ανοίγει .

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ : Μα αυτή η ιστορία αξίζει να γίνει ανάρτηση! Καταπληκτική εικόνα του Κακογιάννη να περπατάει μόνος του στο μώλο τη νύχτα και να παρακολουθεί την προσπάθεια του πατέρα σου.
Πάντως έπρεπε να δοκιμάσεις! Δεν ξέρεις τι μεζέ έχασες!

Τσαλαπετεινός είπε...

latecomer : Καλησπέρα και σε σένα!
Τελικά ο έρωτας- όπως αποδείχτηκε- είναι φοβερό κίνητρο ακόμα και για το ψάρεμα!

Ανώνυμος είπε...

.....αλήθεια...θα σας πω αγαπητέ μου..
..μάρτυς μου ο θεός..κι αν όχι αυτός...ο che.

..όταν αφουγκράζομαι...ανθρώπους...

....να περιδιαβαίνουν θαλασσόδαρτα μονοπάτια...ακροβατώντας σε πατημασιές γλάρων....και θαλασσόβραχους....
ξέρετε;;
ΖΗΛΕΥΩ.

...σαν ...είσαι.....
...αλμυροθαλασσοδαρμένος...
και ..θαλασσογέννημα....
..να!...πως να το πώ;...
ο απόηχος ....καμπίσιου νότου...
ενίοτε...''πονάει''

να είστε καλά.
Σίρο Ρεδόνδο.

Yannis Tsal είπε...

Ωραία ιστοριούλα... σειρά μου να πιάσω και να αναδείξω τις συγκαλυμμένες πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις της. Η σμέρνα είναι το ανάλγητο και αντιπαιδαγωγικό εκπαιδευτικό σύστημα, που δηλητηριάζει τις ζωές τόσο των μαθητών όσο και των δασκάλων τους! Γι' αυτό, απαιτούμε ποιοτική, ανθρωπιστική, σοσιαλιστική παιδεία, στα πρότυπα της Κουβανικής Επανάστασης που καταπολέμησε τον αναλφαβητισμό μέχρι και στην εξωτική... Σεβίλλη.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=gnjUTHtJUkk]

ΥΓ: Μπονίτα η παρουσιάστρια της "σέχτας"

antinetrino είπε...

Μια πρακτική συμβουλή... η σμέρνα ακινητοποιείται αν της βρέξεις το κεφάλι με ξύδι. Έτσι θα ήταν πολύ πιο εύκολα τα πράγματα από την στιγμή που θα την βγάζατε.
:)

Τσαλαπετεινός είπε...

Σίρο Ρεδόνδο: Άλλοι οι τόποι που γεννηθήκαμε, άλλοι αυτοί που μεγαλώσαμε κι άλλοι αυτοί που επιλέγουμε σαν οριστική μας πατρίδα. Κι εκεί, σε αυτή ξαναγεννιώμαστε κι ο χρόνος μετράει από την αρχή. Θαλασσοδαρμένος.


tsalapeteinos :
Η μεγαλύτερη επιθυμία μου, ο διακάης μου πόθος εδώ και καιρό ξέρεις ποιός είναι;
Να γράψω μια ιστορία, πραγματική όπως ετούτη ή φανταστική και να μην καταφέρεις
όσο και να προσπαθήσεις να βρεις ανάμεσα στις λέξεις πολιτικές και κοινωνικές προεκτάσεις.
Αν τα καταφέρω... Μπα! Αδύνατον. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση!!!

Τσαλαπετεινός είπε...

antinetrino:
Δηλαδή θα πρέπει εκτός των άλλων- πετονιές, αγκίστρια, μαχαίρια, δολώματα – θα πρέπει να κουβαλάω και ξύδι;
Ασε καλύτερα! Δεν ξαναπάω για σμέρνες!

Ελπίζω σήμερα που είναι Κυριακή να κάνεις μια ωραία βόλτα στη Σεούλ. Μην ξεχάσεις τη φωτογραφική σου μηχανή. ;-)

antinetrino είπε...

Δεν μένω πλέον στη Σεούλ, μένω σε μια μικρή πόλη.....5 ώρες απο την Σεούλ.

(Θα σου στείλω mail για να μην στα λέω εδώ, μια που είναι άσχετα με την ανάρτηση.)

Καλή συνέχεια στις διακοπές σου.

Τσαλαπετεινός είπε...

antinetrino: Περιμένω νέα σου είτε σε μεηλ είτε σε ανάρτηση. Με χάρτες και φωτογραφίες ε;

Να σαι καλά φίλε μου!

Ρουμπάκης Γιάννης είπε...

Κάποτε καθάριζα ψάρια στα βράχια, έχοντας τα πόδια μου μέσα στο νερό και μια μικρούλα σμέρνα με άρπαξε από το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού. Πώς γλύτωσα το δάχτυλο, ένας θεός ξέρει. Αλλά και γω τις πιάνω με το ψαροτούφεκο, γιατί βγάζουνε εξαιρετικό ζουμί στην κακαβιά μου.