Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Τί κάνω;

Διαβάζω....

...Το υπόλοιπο μισό της μέρας μείναμε ξαπλωμένοι κάτω από το φορτηγό, στην αδύναμη χλωμή σκιά του. Σ` αυτόν το κόσμο τον κυκλωμένο από τους φλεγόμενους ορίζοντες, ο Σαλίμ κι εγώ ήμασταν η μοναδική ζωή. Κοιτούσα τη γη, που άγγιζα με το χέρι μου, τις πιο κοντινές πέτρες. Έψαχνα για κάποιο ζωντανό ον, κάτι που να σαλέψει, να κινηθεί, να συρθεί . Θυμήθηκα πως στη Σαχάρα ζει ένα μικρό σκαθάρι που οι Τουαρέγκ ονομάζουν ngudi. Όταν κάνει πολλή ζέστη, σύμφωνα με το μύθο το ngudi, υποφέρει από δίψα, θέλει να πιει. Δυστυχώς νερό δεν υπάρχει πουθενά, ολόγυρα μόνο η καυτή άμμος. Έτσι το σκαθάρι διαλέγει ένα υψωματάκι, που μπορεί να είναι μια κυρτή πτυχή της άμμου, και αρχίζει να σκαρφαλώνει με ζήλο στην κορυφή του. Πρόκειται για τεράστια προσπάθεια, κόπο πραγματικά σισύφειο, γιατί η καυτή και ψιλή άμμος γλιστράει συνέχεια, σπρώχνoντας το σκαθάρι προς τα κάτω, στην αρχή της κολασμένης διαδρομής του. Γι αυτό, έπειτα από λίγη ώρα, το σκαθάρι αρχίζει να ιδρώνει. Στην άκρη της κοιλιάς του φουσκώνει μια μεγάλη σταγόνα ιδρώτα. Τότε το ngudi σταματάει την ανάβαση, κουλουριάζεται και βυθίζει τη μουρίτσα του σε αυτή τη σταγόνα. Πίνει.” σελ 134

και...

Σε αυτό το τμήμα της Αφρικής, μεταξύ των ανθρώπων της Σαχάρας και των εγκαταστημένων στη Σαχέλ και στην πράσινη σαβάνα των φυλών διεξαγόταν από αιώνες μια ανταλλαγή προϊόντων που ονομαζόταν βουβό εμπόριο. Οι άνθρωποι της Σαχάρας πουλούσαν αλάτι παίρνοντας σε αντάλλαγμα χρυσό. Το αλάτι αυτό (πολύτιμο και σπάνιο εμπόρευμα ειδικά στον τροπικό) το κουβαλούσαν στα κεφάλαια τους από το εσωτερικό της Σαχάρας μαύροι δούλοι των Τουαρεγκ και των Αράβων, πιθανότατα ως τον ποταμό Νίγηρα, όπου διεξαγόταν όλη η συναλλαγή. “ Όταν οι Νέγροι φτάνουν στο νερό, συμβαίνουν τα ακόλουθα” διηγείται ο Αλβίζε ντα Κάντα Μοστο, έμπορο από την Βενετία του 15ου αιώνα. “Ο καθένας από αυτούς φτιάχνει από το αλάτι που κουβάλησε ο ίδιος ένα βουναλάκι και βάζει ένα σημάδι. Ύστερα αφήνουν τους τοποθετημένους στη σειρά σωρούς τους αλατιού και αποσύρονται μισή μέρα δρόμο προς την κατεύθυνση από την οποία ήρθαν. Τότε καταφτάνουν άνθρωποι από μια άλλη νέγρικη φυλή. Έρχονται με μεγάλες βάρκες, πιθανότατα από κάποια νησιά, βγαίνουν στην όχθη και αφού δουν το αλάτι βάζουν δίπλα στο βουναλάκι μια ποσότητα χρυσού. Ύστερα απομακρύνονται αφήνοντας εκεί το αλάτι και το χρυσό. Όταν φύγουν αυτοί, επιστρέφουν οι άλλοι που είχαν φέρει το αλάτι και αν θεωρήσουν ότι η ποσότητα του χρυσού είναι αρκετή, τον παίρνουν και φεύγουν αφήνοντας το αλάτι. Αν όμως όχι, δεν παίρνουν ούτε το χρυσό ούτε το αλάτι και απομακρύνονται ξανά. Τότε έρχονται και πάλι οι άλλοι και παίρνουν το αλάτι από τους σωρούς δίπλα στους οποίους δεν υπάρχει χρυσός. Και δίπλα στους άλλους βάζουν μια μεγαλύτερη ποσότητα χρυσού αν το θεωρήσουν σωστό ή δεν παίρνουν το αλάτι. Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο κάνουν μεταξύ τους εμπόριο, χωρίς να συναντιούνται οι μεν με τους δε και χωρίς καθόλου να κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Αυτό κρατάει από πολύ παλιά, κι όσο κι αν όλο αυτό το πράγμα φαίνεται απίστευτο, σας βεβαιώνω ότι είναι αληθινό.” σελ 298


Τα παραπάνω αποσπάσματα προέρχονται από τον τόμο που περιλαμβάνει τα τρία βιβλία του Rysard Kapuściński : "Έβενος το χρώμα της Αφρικής, Ο πόλεμος του Ποδοσφαίρου και τα Ταξίδια με τον Ηρόδοτο" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Τον συναρπαστικό Kapuściński που με ξενυχτάει μέρες τώρα, είχα συναντήσει σε ποστ του κυρίου Κ.Κ.Μοίρη τον περασμένο Γενάρη.


Ακούω...




..και ξανακούω το La Bien Paga - "Η Καλοπληρωμένη"- πολυτραγουδισμένη copla των Juan Mostazo και Ramón Perelló στην μοναδική εκτέλεση του Diego Ramon Jimenez Solazar γνωστού ως Diego El Cigala με τον Κουβανό Bedo Valdes στο πιάνο, τραγούδι που μου αφιέρωσε πέρυσι το Νοέμβριο ο φίλος μου ο apos. Και φυσικά παρασύρομαι με Corazón Loco μέχρι την Cuba Linda και πάει λέγοντας...


Είδα...


... δύο εξαιρετικές ταινίες μικρού μήκους της Αγγέλας Μυλωνάκη.

Την Νόνα (2001) – έναν αποχαιρετισμό στις παιδικές ψευδαισθήσεις όπως λέει κι η ίδια η σκηνοθέτις για το ντοκιμαντέρ κατάδυση στα παιδικά της χρόνια στην Κεφαλλονιά- που κέρδισε το Βραβείο Ντοκιμαντέρ καθώς και το Βραβείο Διάκρισης – Κινήτρου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού μήκους της Δράμας 2001 ενώ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τιμήθηκε με ένα από τα ισότιμα κρατικά βραβεία ποιότητας. Η Νόνα επίσης απέσπασε το βραβείο του Βαυαρικού Κέντρου Κινηματογράφου που δόθηκε στην καλύτερη βαυαρική παραγωγή στο διεθνές φεστιβάλ του Ρέγκενσμπουργκ στη Γερμανία.





Και την ταινία BACH&BOUZOUKI (2006) Πρόκειται για την ιστορία μιας νεαρής μουσικού κόρης μεταναστών στην Γερμανία που αναγκάζεται να αναλάβει την ταβέρνα του πατέρα της όταν εκείνος παθαίνει έμφραγμα λίγες μόλις μέρες πριν τις εξετάσεις της στο τσέλο. Η ταινία απέσπασε στο φεστιβάλ της Δράμας το 2006 το πρώτο
Βραβείο Ταινίας Μυθοπλασίας – Βραβείο Prince, Τιμητική Διάκριση στη Μαριλί Μήλια, Τιμητική Διάκριση στη Laila Milon και Αγγέλα Μυλωνάκη για το μοντάζ, Βραβείο Μυθοπλασίας του ΕΚΚ, Ειδικό Βραβείο της ΕΤΕΚΤ ενώ στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την ίδια χρονιά κέρδισε 1ο Κρατικό Βραβείο Ποιότητας Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους.

Τις δύο ταινίες της Αγγέλας Μυλωνάκη μου πρότεινε ο φίλος μου ο sikofagos.

Μουσική : Le Voyage de Sahara του Anouar Brahem


14 σχόλια:

antinetrino είπε...

Ήρθα να δηλώσω παρόν :) , θα ξανάρθω με κανονικό σχόλιο...

(ωραία ανάρτηση!)

Τσαλαπετεινός είπε...

antinetrino : Την καλησπέρα μου στη Σεούλ. (Τελικά από εκεί με επισκέπτεσαι πιο συχνά από ότι όταν βρίσκεσαι εντός της ελληνικής επικράτειας ή στο νότιο ημισφαίριο)

kovo voltes... είπε...

Πολύ ωραία γραφή έχει ο κύριος με το...σκαθάρι. Θα τον αναζητήσω...
Και όσο για τις ταινίες, είχα ακούσει πολύ καλά λόγια αλλά δεν τις είδα. Να που υπάρχει ζωή εκεί έξω λοιπόν ;)

Margo είπε...

Πολύ ωραία όλα!
Το βιβλίο στα υπόψιν..
Τη μουσική την ακούω ήδη.. υπέροχη!!! Θα ψάξω περαιτέρω για τους συντελεστές..
Από τις ταινίες την Bach&Bouzouki πρέπει να τη δω οπωσδήποτε!

Ευχαριστούμε τσαλαπετεινέ:)

Σελιτσάνος είπε...

Ο Καπισίνσκι αγαπημένος και "ξεστραβωτικός".Πάντα τον προτείνω,ιδιαίτερα όταν ακούω μακροσκελείς αναλύσεις για την Αφρική.Και-όπως λέτε- ένοχος είναι ο ΚΚΜοίρης.
Η Αγγέλα Μυλωνάκη ενδιαφέρουσα-χρήζει διερεύνησης.
Ευχαριστώ.

Ανώνυμος είπε...

ο Καπισίνσκυ θα ΄πρεπε να είναι διδακτέα ύλη από Λύκειο ως τα σχετικά με τη διεθνολογία ΑΕΙ

μετά απο αυτή την δήλωση πηγαίνω ένα ποστ πίσω για ν'ακούσω Κολτρέιν

ευχαριστώ σας

Κ.Κ.Μ.

Τσαλαπετεινός είπε...

kovo voltes...: Το βιβλίο θα το βρεις εύκολα. Για τις ταινίες πάλι δεν ξέρω. Ελπίζω να προβληθούν κάποια στιγμή έστω στην τηλεόραση αν και θα προτιμούσα να τις έχω στη συλλογή μου.
Καλό σου βράδυ.

Margo : Όταν θα δεις την ταινία Bach&Bouzouki βάζω στοίχημα ότι στην τελευταία σκηνή θα με θυμηθείς. Το πάντρεμα του ήχου του τσέλου με τον ήχο του μπουζουκιού είναι εκπληκτικό. Άσε που η κάμερα κινείται με μαγικό τρόπο.

Τα φιλιά μου και την αγάπη μου στις Κυκλάδες.

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος : Όπως το λέτε: “ξεστραβωτικός”! Ξέρουμε τόσο λίγα κι τόσο αποσπασματικά για τη Μαύρη Ήπειρο. Μαύρα μεσάνυχτα έχουμε. Ένα από τα θετικά στοιχεία της αφήγησής του είναι ότι σε παρακινεί με υπόγειο τρόπο να συνεχίσεις να ψάχνεις.



Κ.Κ.Μ. : Ελπίζω η Άννα και η Φώφη να δουν τη δήλωσή σας και να πράξουν άμεσα τα δέοντα τουλάχιστον για τη μέση εκπαίδευση.
Με τον Κολτρέιν, σκάλωνε το ngudi στην ανηφόρα και προτίμησα να το βοηθήσω λίγο με τον Brahem.

Εγώ ας ευχαριστώ.

λι8οξόος είπε...

ωραίο ποστ για να ξεστραβωθούμε.
...στούμε τσαλαπετεινέ.

Yannis Tsal είπε...

Δεν έχω διαβάσει τον Καπισίνσκι, αλλά θυμάμαι πρόσφατα ότι είχε προκύψει θέμα όταν διαδώθηκε ότι πολλές από τις δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις και επιτυχίες μάλλον τις έβγαλε από το... μυαλό του, όπως την περίφημη συνέντευξη με τον Τσε Γκεβάρα, την οποία πήρε μετά το... θάνατο του κομαντάντε. Κάποιοι αμφισβητούν οτι ταξίδεψε καν στα περισσότερα μέρη για τα οποία γράφει. Αν ισχύει βέβαια αυτό, τον αναδεικνύει ακόμα περισσότερο ως λογοτέχνη. Τέλος, στα θετικά αξιολογείται η φημολογούμενη ... προϋπηρεσία του ως συνάδερφος του πράχτορα Βίσλερ (από τις "Ζωές των άλλων").

vague είπε...

Διαβάζω - ακούω - βλέπω:
Αντιλαμβάνομαι ηρεμία και πολύ χαίρομαι-ζηλεύω. :)

Τσαλαπετεινός είπε...

Λι8οξόος: Καλή σου μέρα λι8οξόε!
Και καλή σχολική χρονιά...

Τσαλαπετεινός είπε...

Tsalapeteinos:
Ο Καπισίνσκι έχοντας καταγράψει από κοντά τα σημαντικότερα πολιτικά γεγονότα, που έλαβαν χώρα τόσο στην Αφρική όσο και στην Λατινική Αμερική τις καυτές δεκαετίες του `60 και `70, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους δημοσιογράφους του 20ου αιώνα.

Αιχμή του δόρατος για τις εναντίον του κατηγορίες αποτέλεσε το βιβλίο του επίσης Πολωνού δημοσιογράφου Άρτουρ Ντομοσλάφσκι που κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο με τίτλο «Κapuscinski- Νon Fiction».

Ο συγγραφέας στις 600 σελίδες αυτού του βιβλίου υποστηρίζει ότι συχνά ο Καπισίνσκι εφευρίσκει γεγονότα και εικόνες για να κάνει πιο εντυπωσιακά τα ρεπορτάζ του. Τον κατηγορεί ότι δεν συνάντησε ποτέ τον Τσε, ούτε τον συνόδεψε σε επικίνδυνες αποστολές. Επίσης επικαλείται μαρτυρία γνωστής δημοσιογράφου από την Αιθιοπία που είχε δηλώσει ότι πολλές από τις περιγραφές του Καπισίνσκι για την ανατροπή του Σελασιέ «ανήκουν στις “χίλιες και μία νύχτες”».

Φυσικά δεν έχω διαβάσει το βιβλίο του Ντομοσλάφσκι – δε νομίζω ότι έχει μεταφραστεί στα ελληνικά τουλάχιστον- αλλά και να το είχα διαβάσει δε νομίζω ότι θα ήμουνα σε θέση να κρίνω κατά πόσο οι κατηγορίες εναντίον του Καπισίνσκι είναι αληθινές. Έτσι περιορίζομαι στην απόλαυση της ανάγνωσης και όπως έγραψα πιο πάνω θεωρώ το βιβλίο του μια πολύ καλή βάση, μια αφορμή για να συνεχίσει κανείς τη μελέτη.

Αδελφέ μου σε ευχαριστώ για το σχόλιο σου που ήταν πρώτης τάξεως αφορμή να αναφερθούμε στο θέμα των αμφισβητήσεων. Σκεφτόμουνα να τις περιλάβω στο σώμα της ανάρτησης, αλλά ήξερα ότι θα περάσεις και θα μου δώσεις την πάσα. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Η ηρεμία στις μέρες μας δεν έχει διάρκεια- δεν είναι παρά μια μικρή όαση χαμένη μέσα στην Σαχάρα. Ξαποσταίνεις λίγο εκεί κάτω από τους φοίνικες ώστε να ξαναβγείς με ανανεωμένες τις δυνάμεις σου στην έρημο για να συνεχίσεις την πορεία σου.

Εγώ πάλι ζηλεύω τον Καπισίνσκι για την καθόλου ήρεμη ζωή του ;-)