Drowning by trains

.

-Μη μου μιλάς για τραίνα!

Με ξάφνιασε ο απότομος τρόπος του και τράβηξα χειρόφρενο. Μέρες γιορτινές και η κουβέντα φυσικά γυρόφερνε στα δώρα, στην επιλογή τους, στα παιδιά που περιμένουν πώς και πώς. Είχα ξεκινήσει να λέω "το ωραιότερο πρωτοχρονιάτικο δώρο που πήρα ποτέ, ήταν εκείνο το τραινάκι που..." όταν με έκοψε με αυτό το αναπάντεχο, σα στίχο “Μη μου μιλάς για τραίνα”. 'Επεσε παύση, βαριά κι αμήχανη. Την άφησε να με βασανίσει λίγο κι ύστερα σηκώθηκε και μου ζήτησε να τον ακολουθήσω. Σκοτεινός διάδρομος διαμερίσματος κάπου στην Ηλιούπολη. Στην τρίτη πόρτα αριστερά, στάθηκε περιμένοντάς με να πάρω θέση ακριβώς απέναντί της. Άνοιξε πόρτα και φως κι εγώ έμεινα στο διάδρομο με ανοιχτό το στόμα.

Ήταν ένα μικρό δωμάτιο ή μια μεγάλη αποθήκη που δεν έβλεπες πουθενά τοίχο από τα ράφια. Από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι. Σ` αυτά, τακτοποιημένα σχολαστικά, άπειρα κουτιά όλων των μεγεθών, που περιείχαν τραινάκια. Ατμομηχανές, βαγόνια, ράγες, τμήματα διακλαδώσεων γραμμών, μηχανισμούς κίνησης, ανταλλακτικά. Σαν να βρέθηκα ξαφνικά σε αποθήκη εξιδικευμένου καταστήματος. Τράβηξα ένα κουτί, το άνοιξα. Ήταν μια ατμομηχανή της märklin σε κλίμακα 1:87. Μαύρη, γυαλιστερή, με κάθε λεπτομέρεια μιας πραγματικής ατμομηχανής, ικανή να γίνει αντικείμενο πόθου μικρών και μεγάλων παιδιών.

“Έχω βάλει αγγελία για να τα πουλήσω...” μου είπε μόλις γυρίσαμε στο καθιστικό και άρχισε να ξετυλίγει το κουβάρι. Ο πατέρας του είχε πάθος με τα τραινάκια. Τόσο μεγάλο που με κάθε ευκαιρία του αγόραζε ένα. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, Πάσχα, ονομαστική γιορτή, γενέθλια, ενδεικτικά, έλεγχοι. Με ή χωρίς αφορμή όταν ερχόταν στο σπίτι με πακέτο τυλιγμένο και κορδέλα ο φίλος, ήξερε ακριβώς τι περιείχε. Όπως ήξερε ότι μετά θα έπρεπε να το ανοίξουν, να συναρμολογήσουν τις ράγες και να αρχίσουν να παίζουν με τις ώρες. Τι να παίζουν δηλαδή; Ο πατέρας έπαιζε κι ο μικρός απλώς έκανε ότι συμμετέχει, γιατί δεν του άρεσαν καθόλου τα τραίνα και κυρίως η επιβολή τους. Στις διακοπές, τα Σαββατοκύριακα, τα απογεύματα.

Όσο περνούσε ο καιρός και μεγάλωνε τόσο λιγότερο άντεχε αυτόν τον καταναγκασμό. Αντέδρασε μόνο όταν την πρωτοχρονιά που ήταν πια πρωτοετής φοιτητής, ο πατέρας του τού πρόσφερε το συνηθισμένο πακέτο. Δεν το άνοιξε καν. Το πήρε από τα χέρια του και το πέταξε όπως ήταν, στο τζάκι. Την ώρα που βρόντηξε πίσω του την πόρτα, αφήνοντας δυό ντουζίνες συγγενείς εμβρόντητους γύρω από το γιορτινό τραπέζι, είδε τον πατέρα του να βάζει τα χέρια στη φωτιά και να προσπαθεί να σώσει το λαμπαδιασμένο κουτί. “Το γαμημένο τραινάκι του.”

Έκαναν χρόνια να μιλήσουν. Κι όταν το έκαναν ήταν προς το τέλος. Λίγο πριν φύγει ο πατέρας. Τυπικά. Χωρίς ποτέ να κουβεντιάσουν για κείνη την Πρωτοχρονιά που κάηκε το τραίνο. Τη μέρα της κηδείας, μπήκε στο δωμάτιο με τα κουτιά. Είχε διάθεση να τα κάνει όλα λίμπα εκεί μέσα. Βρήκε στο πάτωμα ένα φάκελο με το όνομά του. Δυο λόγια όλα κι όλα στο σημείωμα. “ Συγνώμη. Πούλησέ τα”. Έμεινε με το χαρτί στα χέρια. Όταν μετά από ώρα τον φώναξαν γιατί είχε έρθει η ώρα να φύγουν, σκούπισε τα μάτια του και πήρε από ένα κουτί την κόκκινη δηζελάμαξα.Για τον τελευταίο ασπασμό, κτέρισμα και συγχώρεση μαζί.

Μουσική: Lost Life, με το σαξόφωνο του Art Pepper

Η φωτογραφία από εδώ.