Ο επίμονος κηπουρός

Το πρώτο που βρήκε τη θέση του στο σπίτι ήταν το γραφείο, απέναντι από το μεγάλο παράθυρο. Μη φανταστείς καμιά φοβερή θέα. Κάθε άλλο. Ακριβώς απ` έξω διάδρομος, ένα παρτέρι κι η μάντρα που μας χωρίζει από τους απέναντι. Εκείνοι δεν περνάνε αλλά ο κισσός σηκώθηκε από τη μεριά τους, σκαρφάλωσε, είδε ότι είναι ωραία από εδώ κι άρχισε να κατεβαίνει με επεκτατικές διαθέσεις που τις κλαδεύω τακτικά. Σε πρώτο πλάνο λοιπόν η μάντρα με τον κισσό και σε δεύτερο, η τυφλή όψη της διπλανής πολυκατοικίας. Τέλος. Ή μάλλον για να μην φαίνονται τραγικά τα πράγματα, ημιαδέσποτες γάτες συχνά βολτάρουν πάνω στη μάντρα. Πάντα – ανεξήγητο αυτό- προς μία κατεύθυνση: από αριστερά προς τα δεξιά.

Πρώτος μήνας στο σπίτι, κάθομαι στο γραφείο και χαζεύω έξω. Η θέα με τις τρεις οριζόντιες ζώνες- μάντρα/κισσός/τοίχος- ανιαρή. Λείπει ένα κάθετο στοιχείο. Όχι όπου να `ναι, αλλά αποκλειστκά και μόνο στην χρυσή τομή του κάδρου. Η αμέσως επόμενη σκέψη μοιάζει με επιφοίτηση και έχει όνομα: Μιμόζα. Δύο ώρες αργότερα, έχω σκάψει ένα αυλάκι στο παρτέρι, τοποθέτω στο περίπου τη μικρούλα που αγόρασα με ένα μόνο κλαδί ανθισμένο, μπαίνω μέσα και ελέγχω τη θέση της, ξαναβγαίνω, την μετακινώ εκεί που πρέπει και γεμίζω το αυλάκι με χώμα.

Δεύτερος μήνας στο σπίτι, κάθομαι στο γραφείο και χαζεύω. Έξω και μέσα. Το πρώτο μου φαίνεται περίφημο και ζωντανό καθώς η Μιμόζα έγινε αμέσως στέκι για κότσυφες και κοκκινολαίμηδες. Εκ περιτροπής και όταν δεν περνάνε οι γάτες. Στο μέσα λείπουν ακόμα πολλά, αλλά αυτό που μου φαίνεται βασικότερο είναι η “συνομιλία” με το έξω. Η δεύτερη επιφοίτηση δεν αργεί να έρθει. Κόβω ένα μικρό κλαδάκι για δείγμα, φεύγω σφαίρα και μετά από λίγο επιστρέφω με πεντόλιτρο πλαστικό χρώμα και αρχίζω να βάφω τους άσπιλους άσπρους τοίχους, πίσω και αριστερά του γραφείου με μια απόχρωση δυο κλικ πιο θερμή από τα άνθη.

Τον πρώτο χρόνο η μικρή πήρε μπόι. Τον δεύτερο φούντωσε για τα καλά. Αειθαλής και γκριζοπράσινη. Γενάρη μήνα, όταν όλα τα άλλα λουφάζανε περιμένοντας την άνοιξη, εκείνη πέταξε ανθούς. Χρωματική έκρηξη στον ασπρόμαυρο χειμώνα, να μη θες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Ο χιονιάς του 04 την πιάνει πάνω στη καλύτερη στιγμή της. Περνάω μισή νύχτα να την τινάζω να ξαλαφρώσει από το βάρος του χιονιού. Την άλλη μισή που απόκαμα, έγινε το κακό. Το επόμενο πρωί τη βρήκα λυγισμένη στα δύο με την κορυφή της θαμμένη κάτω από χιόνια στη διπλανή αυλή. Πήγα, την ξέθαψα, περίμενα ν` ανασηκωθεί μόνη της, τίποτα. Την κλάδεψα άγρια για να ελαφρώσει. Βγήκαν, ούτε που θυμάμαι πόσες θεόρατες αγκαλιές που μοσχοβολούσαν στην παγωνιά. Στήριξα πρόχειρα τον κορμό. Δυσανάλογα λεπτός σε σχέση με το μπόι της, είχε τσακίσει. Χρειάστηκε κανονική επέμβαση. Καθάρισμα, πιεστική περίδεση με ελαστικό επίδεσμο κι από πάνω – πατέντα κανονική – επικάλυψη με ένα αφρώδες υλικό για μόνωση εξωτερικών σωληνώσεων που θα διατηρούσε την πληγή της κατά το δυνατόν στεγανή, δύο σανίδες για νάρθηκα και προσεκτικό δέσιμο.

Την έβλεπα απο το παράθυρο όλο τον χειμώνα τραυματισμένη, κουρεμένη γουλί και περίμενα την άνοιξη με την ελπίδα ότι θα συνέλθει. Θες η φροντίδα με τα λιπάσματα, θες τα γλυκόλογα που της είπα, πέταξε καινούρια κλαδιά, νέα φύλλα και μέχρι το καλοκαίρι του 04 τίποτα δεν θύμιζε την χειμωνιάτικη περιπέτειά της. Εκτός βέβαια από τον νάρθηκα, που αντικαθστούσα κάθε φορά που φαινόταν ότι ο κορμός μεγαλώντας ασφυκτιούσε μέσα του. Η πληγή έδενε σιγά σιγά και τον περασμένο Οκτώβρη, στην τελευταία αλλαγή ο φλοιός στο σημείο του τσακίσματος ήταν μια χαρά.

Φέτος άνθισε στις γιορτές. Καμιά άλλη χρονιά δεν ήταν τόσο φουντωμένη. Τις προηγούμενες μέρες με τους βοριάδες τη χάζευα από το γραφείο να σαλεύει και να σκορπίζει τα λουλούδια της.

Χθες το πρωί βγαίνοντας την βρήκα σωριασμένη. Την νύχτα δεν άντεξε στον δυνατό αέρα. Έβγαλα τον νάρθηκα και τη γάζα. Είχε σπάσει στο σημείο του παλιού τσακίσματος. Αυτή τη φορά θα ήταν αδύνατον να ξαναδέσει. Έκοψα με πριόνι το ελάχιστο ξύλο που συγκρατούσε τα δυο κομμάτια. Κράτησα ένα ανθισμένο κλαδί και το υπόλοιπο – ένα δέντρο ολόκληρο- το πέταξα.

Από τον κουτσουρεμένο κορμό που απέμεινε ξεπροβάλουν μερικά τρυφερά βλαστάρια. Αν δεν τα πιάσει καμιά ξαφνική παγωνιά, με πολλή φροντίδα και ακόμα περισσότερα γλυκόλογα, την άνοιξη θα ξεπεταχτούν και ως το φθινόπωρο θα γίνουν κλαδιά. Κι αν του χρόνου τέτοιο καιρό έχει έστω και λίγα λουλούδια, ο επίμονος κηπουρός θα καμαρώνει πάλι τη μικρή του.