Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Ο επίμονος κηπουρός


Το πρώτο που βρήκε τη θέση του στο σπίτι ήταν το γραφείο, απέναντι από το μεγάλο παράθυρο. Μη φανταστείς καμιά φοβερή θέα. Κάθε άλλο. Ακριβώς απ` έξω διάδρομος, ένα παρτέρι κι η μάντρα που μας χωρίζει από τους απέναντι. Εκείνοι δεν περνάνε αλλά ο κισσός σηκώθηκε από τη μεριά τους, σκαρφάλωσε, είδε ότι είναι ωραία από εδώ κι άρχισε να κατεβαίνει με επεκτατικές διαθέσεις που τις κλαδεύω τακτικά. Σε πρώτο πλάνο λοιπόν η μάντρα με τον κισσό και σε δεύτερο, η τυφλή όψη της διπλανής πολυκατοικίας. Τέλος. Ή μάλλον για να μην φαίνονται τραγικά τα πράγματα, ημιαδέσποτες γάτες συχνά βολτάρουν πάνω στη μάντρα. Πάντα – ανεξήγητο αυτό- προς μία κατεύθυνση: από αριστερά προς τα δεξιά.

Πρώτος μήνας στο σπίτι, κάθομαι στο γραφείο και χαζεύω έξω. Η θέα με τις τρεις οριζόντιες ζώνες- μάντρα/κισσός/τοίχος- ανιαρή. Λείπει ένα κάθετο στοιχείο. Όχι όπου να `ναι, αλλά αποκλειστκά και μόνο στην χρυσή τομή του κάδρου. Η αμέσως επόμενη σκέψη μοιάζει με επιφοίτηση και έχει όνομα: Μιμόζα. Δύο ώρες αργότερα, έχω σκάψει ένα αυλάκι στο παρτέρι, τοποθέτω στο περίπου τη μικρούλα που αγόρασα με ένα μόνο κλαδί ανθισμένο, μπαίνω μέσα και ελέγχω τη θέση της, ξαναβγαίνω, την μετακινώ εκεί που πρέπει και γεμίζω το αυλάκι με χώμα.

Δεύτερος μήνας στο σπίτι, κάθομαι στο γραφείο και χαζεύω. Έξω και μέσα. Το πρώτο μου φαίνεται περίφημο και ζωντανό καθώς η Μιμόζα έγινε αμέσως στέκι για κότσυφες και κοκκινολαίμηδες. Εκ περιτροπής και όταν δεν περνάνε οι γάτες. Στο μέσα λείπουν ακόμα πολλά, αλλά αυτό που μου φαίνεται βασικότερο είναι η “συνομιλία” με το έξω. Η δεύτερη επιφοίτηση δεν αργεί να έρθει. Κόβω ένα μικρό κλαδάκι για δείγμα, φεύγω σφαίρα και μετά από λίγο επιστρέφω με πεντόλιτρο πλαστικό χρώμα και αρχίζω να βάφω τους άσπιλους άσπρους τοίχους, πίσω και αριστερά του γραφείου με μια απόχρωση δυο κλικ πιο θερμή από τα άνθη.


Τον πρώτο χρόνο η μικρή πήρε μπόι. Τον δεύτερο φούντωσε για τα καλά. Αειθαλής και γκριζοπράσινη. Γενάρη μήνα, όταν όλα τα άλλα λουφάζανε περιμένοντας την άνοιξη, εκείνη πέταξε ανθούς. Χρωματική έκρηξη στον ασπρόμαυρο χειμώνα, να μη θες να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Ο χιονιάς του 04 την πιάνει πάνω στη καλύτερη στιγμή της. Περνάω μισή νύχτα να την τινάζω να ξαλαφρώσει από το βάρος του χιονιού. Την άλλη μισή που απόκαμα, έγινε το κακό. Το επόμενο πρωί τη βρήκα λυγισμένη στα δύο με την κορυφή της θαμμένη κάτω από χιόνια στη διπλανή αυλή. Πήγα, την ξέθαψα, περίμενα ν` ανασηκωθεί μόνη της, τίποτα. Την κλάδεψα άγρια για να ελαφρώσει. Βγήκαν, ούτε που θυμάμαι πόσες θεόρατες αγκαλιές που μοσχοβολούσαν στην παγωνιά. Στήριξα πρόχειρα τον κορμό. Δυσανάλογα λεπτός σε σχέση με το μπόι της, είχε τσακίσει. Χρειάστηκε κανονική επέμβαση. Καθάρισμα, πιεστική περίδεση με ελαστικό επίδεσμο κι από πάνω – πατέντα κανονική – επικάλυψη με ένα αφρώδες υλικό για μόνωση εξωτερικών σωληνώσεων που θα διατηρούσε την πληγή της κατά το δυνατόν στεγανή, δύο σανίδες για νάρθηκα και προσεκτικό δέσιμο.

Την έβλεπα απο το παράθυρο όλο τον χειμώνα τραυματισμένη, κουρεμένη γουλί και περίμενα την άνοιξη με την ελπίδα ότι θα συνέλθει. Θες η φροντίδα με τα λιπάσματα, θες τα γλυκόλογα που της είπα, πέταξε καινούρια κλαδιά, νέα φύλλα και μέχρι το καλοκαίρι του 04 τίποτα δεν θύμιζε την χειμωνιάτικη περιπέτειά της. Εκτός βέβαια από τον νάρθηκα, που αντικαθστούσα κάθε φορά που φαινόταν ότι ο κορμός μεγαλώντας ασφυκτιούσε μέσα του. Η πληγή έδενε σιγά σιγά και τον περασμένο Οκτώβρη, στην τελευταία αλλαγή ο φλοιός στο σημείο του τσακίσματος ήταν μια χαρά.

Φέτος άνθισε στις γιορτές. Καμιά άλλη χρονιά δεν ήταν τόσο φουντωμένη. Τις προηγούμενες μέρες με τους βοριάδες τη χάζευα από το γραφείο να σαλεύει και να σκορπίζει τα λουλούδια της.

Χθες το πρωί βγαίνοντας την βρήκα σωριασμένη. Την νύχτα δεν άντεξε στον δυνατό αέρα. Έβγαλα τον νάρθηκα και τη γάζα. Είχε σπάσει στο σημείο του παλιού τσακίσματος. Αυτή τη φορά θα ήταν αδύνατον να ξαναδέσει. Έκοψα με πριόνι το ελάχιστο ξύλο που συγκρατούσε τα δυο κομμάτια. Κράτησα ένα ανθισμένο κλαδί και το υπόλοιπο – ένα δέντρο ολόκληρο- το πέταξα.

Από τον κουτσουρεμένο κορμό που απέμεινε ξεπροβάλουν μερικά τρυφερά βλαστάρια. Αν δεν τα πιάσει καμιά ξαφνική παγωνιά, με πολλή φροντίδα και ακόμα περισσότερα γλυκόλογα, την άνοιξη θα ξεπεταχτούν και ως το φθινόπωρο θα γίνουν κλαδιά. Κι αν του χρόνου τέτοιο καιρό έχει έστω και λίγα λουλούδια, ο επίμονος κηπουρός θα καμαρώνει πάλι τη μικρή του.


37 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν συνεχίσεις να την στηρίζεις κι όταν κάνει πολύ κρύο ή χιονίζει σκεπάζεις το χώμα γύρω από τις ρίζες της σφιχτά μ΄ένα μάλλινο ύφασμα θα τα καταφέρει. Εκτός κι αν σταματήσεις να της γλυκομιλάς, οπότε όλα τα άλλα είναι μάταια...

Τσαλαπετεινός είπε...

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ : Όλα θα τα κάνω για τη μικρή μου, όπως τα λες. Και μουσική στο τέρμα να ακούει από το κλειστό παράθυρο.

Ανώνυμος είπε...

θα το παω ένα βήμα παραπέρα για να πω "τυχεροί όσοι έχουν έναν τέτοιο επίμονο κηπουρό στη ζωή τους"


Κ.Κ.Μ.

loulou είπε...

Τι γλυκιά γεύση που αφήνει η περιγραφή σου!!!Τι τρυφερότητα ειναι αυτη?
Να επιμένεις, μια κούκλα θα γίνει.Το πιστεύω.

Καλή σου μέρα.
Loulou

kovo voltes... είπε...

Με μουσική και γλυκόλογα που είπε και η Φοράδα, θα γιάνει...Τι ομορφο που είναι να ξέρεις ότι υπάρχουν και άλλες ψυχές εκτός απο τις ανθρωπόμορφες. Και τόσο εύθραυστες...Καλημερούδια τσαλαπετεινέ μου.

Σελιτσάνος είπε...

Θα σας επιστρέψει αυτό που της δίνετε-να είστε σίγουρος.

DonnaBella είπε...

egw pali to vrhka glyka symvoliko. stelnw kala vibes sth mimoza sas, olopsyxa euxomai na ta kataferei. :-)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Κοίτα τώρα σύμπτωση.... ΄Ψάχνοντας το πρωί για πανσέληνο λόγω της αυριανής, πέτυχα μια με μιμόζες. Είναι από τα φυτά που αγαπώ και που παραδόξως δεν έχω αποκτήσει ακόμη.

Σκληρός ο χειμώνας του '04. Απ' το "μηδέν" έσωσα το ...κέρατό μου...

΄Εχω εμπιστοσύνη στην επιμονή και το μεράκι του καλλιτέχνη κηπουρού και είμαι σίγουρη πως του χρόνου, το γραφείο απέναντι από το παράθυρο θα είναι στολισμένο με ένα της μυρωδάτο κλαράκι

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

latecomer είπε...

Πανέμορφο..

ελπίζω να ανταμειφθούνε οι ηρωικές προσπάθειες του κηπουρού :)

Παρεπιπτώντοως, ισχύει αυτό που είχα διαβάσει κάποτε πως αν αγγίξεις τη μιμόζα μαζεύει τα φύλλα της; Αφελώς είχα τότε αρχίσει να σφαλιαρίζω κάθε φυτό που μου θύμιζε μιμόζα ανευ αποτελέσματος

b|a|s|n\i/a είπε...

μισητό χιόνι. ε μα.
θα ξαναπετάξει.
νοιώθουν και αυτά.
οι κάκτοι πάντως που με μανία φύτευα όλη την βδομάδα και την προηγούμενη μουλιάσανε τις τελευταίες μέρες. ό, τι αντέξει.
καλό σου βράδυ!

vague είπε...

Η ζωή, τελικά, μόνο από επιμονή κρατιέται. Είναι βέβαια, αρκετά επίμονη από μόνη της, αλλά λίγη βοήθεια δεν την αρνείται ποτέ. Ειδικά όταν πρόκειται για τόσο τρυφερή επιμονή.

Γιώργος είπε...

Ευλαβική προσήλωση στην απλότητα που η όραση και η αφή υποδεικνύουν για να εξυψώνεται η ομορφιά, να αναδεικνύεται η λεπτότητα και η αισθητική και να δοκιμάζεται η ανθρώπινη φύση καΘώς νοιάζεται για το ανεπαίσθητο, φροντίζει το φθαρτό και άψυχο για να το μετουσιώσει σε τι άραγε;
Ο επίμονος κηπουρός έχει την απάντηση;

Yannis Tsal είπε...

Μετά από την όμορφη αυτή εισαγωγή περιμένουμε να μας πεις τι σκανδαλώδες ανακάλυψε ο επίμονος κηπουρός. Κάτι σχετικό με το Βατοπέδι; Τη Siemens; Προμήθειες νοσοκομείων; Εξοπλιστικά προγράμματα; Χρηματοδότηση κομμάτων; Μηδενική ανοχή στα ζιζάνια, το δάκο και τη μουχρίτσα!

Τσαλαπετεινός είπε...

Κ.Κ.Μ. Μακάριοι οι μετ` επίμονου κηπουρού συμβιούντες ότι μόνοι αυτοί εν τω κόσμω τούτω φροντισμένοι εισιν.


Loulou: Οι αδυναμιές- όπως ο βήχας κι ο έρωτας- δεν κρίβονται. Και στη μικρή έχω αδυναμία, φάνηκε άλλωστε. Καλό σου βράδυ. ;-)


kovo voltes... : Τώρα που στις φροντίδες και στα δικά μου γλυκόλογα, προστέθηκε και το δικό σας ενδιαφέρον, νομίζω ότι θα έχει ένα επιπλέον λόγο να γιάνει. Και γρήγορα μάλιστα. Σ` ευχαριστώ...

Τσαλαπετεινός είπε...

Σελιτσάνος : Το μονο που θέλω είναι να επιστρέψει η ίδια.


DonnaBella : Με τόσο ενδιαφέρον από όλους και με τα καλά vibes απο το Λονιδίνο, δεν θα ξαφνιαστώ αν αύριο το πρωι κοιτάξω από το παράθυρο και είναι πάλι όπως ήταν πριν τον αέρα. Σε ευχαριστώ.


ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ: Σκληρός ο χειμώνας του 04 - αν θυμάμαι καλά το μεγάλο χιόνι είχε αρχίσει να πέφτει Τσικνοπέμτη- όλοι είχαμε μεγάλες απώλειες σε φυτά. Το κέρατό σου με εντυπώσίασε! Δεν ήξερα καν ότι υπήρχε. Εξωτικό και σπάνιο τουλάχιστον για εδώ.
Να το προσέχεις σαν τα μάτια σου!

Τσαλαπετεινός είπε...

Latecomer : Νομίζω ότι αν υπήρχε ένα γιουτουμπάκι με εσένα πρωταγωνιστή να σφαλιαρίζεις φυτά που θυμίζουν μιμόζες θα έσκιζε! ( Σου κάνω πρόταση κανονική, αρκεί η συμπρωταγωνίστρια να μην είναι η μικρή μου)

;-)



b|a|s|n\i/a : Το χιόνι μια χαρά είναι. Εμείς όμως – από άγνοια συνήθως - δεν είμαστε προετοιμασμένοι να το αντιμετωπίσουμε. Μαθαίνουμε όμως σιγά σιγά.
Θα αντέξουν οι κάκτοι. Ελπίζω να έβαλες στο κάτω μέρος της γλάστρας χαλίκια για αποστράγγιση. Καλό μας βράδυ συνάδελφε κηπουρέ!


Riski: Θα σου το πω όσο πιο μαλακά γίνεται: κάποιος άφησε ένα σχόλιο και υπογράφει , με το όνομά σου. Φυσικά το κατάλαβα αμέσως και από τον γραφικό χαρακτήρα αλλά κυρίως από το ύφος του. Δεν ξέρω τι να κάνω. Να απαντήσω ή όχι. Κι αν ναι τί;

Τσαλαπετεινός είπε...

Γιώργος: Η μόνη απάντηση που έχει ο κηπουρός είναι ότι δεν έχει έτοιμες απαντήσεις. Τις ψάχνει. Κι όσο καθυστερεί να τις βρει τόσο πιο επίμονος γίνεται. Καλό σου βράδυ και καλωσήρθες.


Tsalapeteinos: Επαναλαβμάνω το συνθημά σου “Μηδενική ανοχή στα ζιζάνια, το δάκο και τη μουχρίτσα!" αλλά επισημαίνω: Ήπια καταστολή τους, με ράντισμα όχι με φυτοφάρμακα αλλά με νερό στο οποίο έχουμε βράσει προηγουμένως τουκνίδες. Ιδανικό για τη μελίγκρα.

vague είπε...

Το έχω δει από ώρα Τσαλαπετεινέ, αλλά δεν ήθελα να γίνει θόρυβος, γιατί υπήρχε κίνδυνος να χαθούν πολύτιμα για την υπόθεση στοιχεία. Μη νοιάζεσαι κι έχουν αρχίσει έρευνες, συλλήψεις και ανακρίσεις.
Ευτυχώς, απ' όσους με ξέρουν, κανείς δε θα ππίστευε ότι το σχόλιο αυτό ήταν δικό μου, οπότε τουλάχιστον έχω σώσει την εικόνα μου.
Όλοι ξέρουν ότι αν ήθελα ν' αφήσω σχόλιο εδώ, θα ήταν μόνο για να πω: πυξάρι, λοροπέταλο, λεπτόσπερμα, βεστρίτσια, γιουνιπερίνα, δωδωναία, ταμπορίτα, ναντίνα ντομέστικα και κυδωνίαστρο and then rest my case.

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Διαβάζοντας ένα ένα και με αυτή τη συγκεκριμένη σειρά τα : πυξάρι, λοροπέταλο, λεπτόσπερμα, βεστρίτσια, γιουνιπερίνα, δωδωναία, ταμπορίτα, ναντίνα ντομέστικα και κυδωνίαστρο...
δεν μπορώ παρά να αναφωνήσω: Να η Riski που όλοι αγαπήσαμε!

Θα τα διαβάσω όμως μια φορά ακόμα αν δεν έχεις αντίρρηση. Πυξάρι, λοροπέταλο, λεπτόσπερμα, βεστρίτσια, γιουνιπερίνα, δωδωναία, ταμπορίτα, ναντίνα ντομέστικα και κυδωνίαστρο...

Μα τι απόλαυση είναι αυτή!

xomeritis είπε...

Διάβασα στο ΕΟS του American Geophysical Union,για μια σειρά φοβερών ανεμοθυελλών, αρχές του 2006, αν θυμάμαι καλά που κατέστρεψε στον Αμαζόνιο πολλά εκατομμύρια δέντρα.

Μπορεί και δισεκατομμύρια, δεν θυμάμαι.

Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια. Ξέρεις, έχουν την πιο αξιοπρεπή στάση απέναντι στο θάνατο απ' όλα τα έμβια όντα.

Кроткая είπε...

Να σου κάνω τα εισιτήρια να έρθεις να κάνεις κάτι με το γιασεμί μου που αργοπεθαίνει;

Τσαλαπετεινός είπε...

Thomas Xomeritis: Μετά από αυτή τη φράση: "Τα δέντρα έχουν την πιο αξιοπρεπή στάση απέναντι στο θάνατο απ' όλα τα έμβια όντα. " νομίζω ότι πρέπει να σου αφιερώσω το ποστ. (Από πριν έπρεπε βέβαια να το είχα κάνει με δεδομένη την αγάπη σου για τα δέντρα ;-)


Кроткая: Τι μου λες για εισιτήρια; Ξεχνάς ότι μιλάς σε πτηνό που πάει παντού πετώντας; Μέχρι τότε όμως
κόψε προσεκτικά τα ξερά και από το Μάρτη λίπασμα ανά 15 μέρες.(και γλυκόλογα- είναι αποτελεσματικά και στα φυτά και στους ανθρώπους)

Καλό σου βράδυ

Кроткая είπε...

μωρέ εγώ "κούκλα μου" το ανεβάζω "μανάρι μου" το κατεβάζω: αλλά έχει κι αυτό το χιονιά, βλέπεις...

Theorema είπε...

Εξωτικό πουλάκι, αυτό δεν είναι κηπουρικό οδοιπορικό, ερωτική εξομολόγηση είναι :)

Μπράβο σας για όλα όσα κάνετε για την μικρή σας :)

xasodikis είπε...

Εξαιρετικό!

ΑΠΟΛΛΩΝ είπε...

Με την άδειά σας, θα χαρίσω τις σκέψεις μου (που είχα εμπνευστεί χάριν μίας ευγενούς ψυχής) στην Μιμόζα σας για να τις προσφέρει σ' εσάς :

"Όταν κάποιος δεν σε ξέρει αλλά σε σκέφτεται,

όταν κάποιος δεν σε καταλαβαίνει αλλά σε νοιώθει,

όταν κάποιος σου αφιερώνει χρόνο χωρίς να περιμένει τίποτα,

λουλούδια φυτρώνουν στην αυλή της ψυχής του
".

Ανώνυμος είπε...

......όμορφη και ευαίσθητη...η ανάρτησή σας...
παρασύρθηκα .....και με το ''μικρό πρίγκιπα''
στα δεξά....έκατσα με τη μικρή μου...την κόρη....να διαβάσουμε παρέα..
να είστε καλά....
Σ.ρ.

Magia da Inês είπε...

Olá!
Seu texto é de bom gosto... cheio de sutileza!...
Boa semana!
Beijinhos.
Brasil.
ܓܓ ♫
°º
•*• ♫° ·.

Ανώνυμος είπε...

Όχι πια καλλιτέχνης. Δρυϊδης.

Τσαλαπετεινός είπε...

Кроткая: Τότε μέχρι να έρθει επι τόπου ο "κηπουρός χωρίς σύνορα" σκέπασέ το με νάιλον ή βάλε το σε ένα σημείο που δεν το πιάνει πολύ ο χιονιάς. Φοβάμαι ότι θα με κάνεις να βλέπω κάθε μέρα τι καιρό κάνει στο Βρυξελλοχώρι...


Theorema: Ναι ήταν μια ερωτική εξομολόγηση και έγινε όσο το δυνατόν συγκαλλυμένα για να μην μου τσαλακώσει το σκληρό προφίλ μου. ;-)



xasodikis: Χαθήκαμε κι έγινε αφορμή η μιμόζα να ξαναβρεθούμε. ;-)
Να σαι καλά.

Τσαλαπετεινός είπε...

ΑΠΟΛΛΩΝ : Καλά κάνετε – πληθυντικό έδωσες, πληθυντικό θα λάβεις φίλε μου – και αφήνετε αυτές τις σκέψεις και εδώ. Τις είχα δει από κει αλλά δεν τόλμησα να τις πάρω.

Σε ευχαριστώ ;-)


Σίρο Ρεδόνδο: Έτσι που μου τα λέτε για μια στιγμή είδα την οθόνη σας σαν τζάκι και εσάς καθισμένες μπροστά. Να είσαστε καλά!

Τσαλαπετεινός είπε...

Magia da Inês : Olá
Estou muito satisfeito que você leia o texto
cheers tradução automática!!!

Eu mando meu amor para o sul
e beijos para você



Celsus: Αν δεις το κούρεμα του κισσού – στα μεγάλα κέφια του κηπουρού γίνεται ένα πράσινο γλυπτό με θηλυκές καμπύλες πάνω στην μάντρα – τότε θα πεις καλλιτέχνης ο μπαρμπέρης!

Ανώνυμος είπε...

...''αγγελοσκιάχτηκα''...
έτσι ..ήταν....εκείνη την ημέρα...
με τον απόηχο της ανάρτησής σας....
εκεί....στο τζάκι με τη μικρή μου....να διαβάζουμε το ''μικρό πρίγκιπα''
....όμορφα...μα με ''νίκησε''...η ''πάττη''ναι η ''πάττη'' της νίκησε το ''μικρό μου πρίγκιπα''....τι να κάνω....che la vie......έτσι είναι τα παιδιά.
να είστε καλά...και να έχετε ένα απόγευμα...όπως το ..θέλετε...
Σ.Ρεδόνδο...

Τσαλαπετεινός είπε...

Σιρο Ρεδόνδο: Καλά σας είδα εγώ...

Ανώνυμος είπε...

...η μιμόζα σας φταίει...που ξαναδιάβασα ..τον..''μικρό πρίγκιπα''
....αγαπημένο....βιβλίο...
σας ευχαριστώ...
μπορεί η μικρή μου κόρη ...ε....κάτι
να..''άρπαξε''...που λένε..και ας νίκησε η πάττη της...μα ....κάτι...
έμεινε...ξανά...και στη μαμά...
σας ευχαριστώ.
Σ.Ρ.

Μαύρος Γάτος είπε...

Καλή ανάρρωση στη Μιμόζα σου! Κι ένα φιλάκι από μένα στον τραυματισμένο κορμό της.

Ξωτικό είπε...

πάντα με συγκινούν οι ιστορίες αγάπης μεταξύ ανθρώπων και μη-ανθρώπινων όντων!
καμιά φορά και τα άλλα όντα χρειάζονται γιατροσόφια: ένας κομμένος κορμός είναι επιρρεπής σε μύκητες εάν έχει υγρασία, οπότε ίσως βοηθήσει την επούλωσή του ένα μείγμα αργίλου και βαλσαμόλαδου μαζί με λίγο rescue remedy