Το κουδούνι χτύπησε λίγο πριν από το ξυπνητήρι.
Δεν σηκώθηκε να ανοίξει, αν και για λίγο ταλαντεύτηκε. Αυτό που τον απέτρεψε δεν ήταν η αναπόφευκτα βιαστική έγερση, ούτε η έκθεση μπροστά στον άγνωστο επισκέπτη. Άλλωστε το σώμα του είχε επαρκώς εκτεθεί λυσιμελές: στα πρωινά μάτια ομόκλινων κοριτσιών που άνοιξαν πάνω στο στέρνο του, μα πιο πολύ είχε εκτεθεί αμήχανο -όσο και τα άλλα των νεοσύλλεκτων - στα λουτρά, δίπλα στο θάλαμο του πρώτου τάγματος.
Αυτό που τον απέτρεψε τελικά ήταν μόνο η ιδέα της επαφής με το κρύο πόμολο. Κι αυτή η ελάχιστη κίνηση που απαιτείται από τον καρπό, η μισή περιστροφή, ώστε να μαζευτεί η χάλκινη γλώσσα στο εσωτερικό της κλειδαριάς.
Όλη μέρα τον γυρόφερνε επίμονα το ποιος να ήταν με τη βεβαιότητα, να ακολουθεί αναπάντεχα βασανιστική:ποτέ δεν θα μάθαινε ποιος στάθηκε μπροστά την πόρτα του νωρίς εκείνο το πρωί.
Για μια στιγμή- το απόγευμα πια - τον παρηγόρησε η σκέψη ότι όλες τις προηγούμενες φορές που άνοιξε σε παρόμοιες περιπτώσεις, ποτέ δεν ήταν ο άνθρωπος που περίμενε. Μόνο για μια μόνο στιγμή όμως. Γιατί αμέσως μετά θυμήθηκε ότι καιρό τώρα δεν περίμενε κανέναν.
Ίσως τελικά να ήταν αυτός που χτύπησε το κουδούνι σήμερα κι εκείνος δεν σηκώθηκε να ανοίξει.
Μουσική: Gnossienne No. 4 Erik Satie
30 σχόλια:
η βασανιστική απορία του τι θα γινόταν αν κάτι άλλο είχαμε πράξει
η γοητεία του αγνώστου,
της μοίρας, που την ορίζουμε ή οχι;
την καλημέρα μου
Eξαιρετική -πολιτικοκοινωνική- τοποθέτηση Tsal. :)
Ο "κανένας" κερδίζει, όλους όσους περιμένουμε.
Kαι θα συνεχίσει.
Όσο συνεχίζουμε να κλειδώνουμε τις πόρτες μας και να μην συντονίζουμε τα ξυπνητήρια με τα κουδούνια μας.
Alice...Alice....Alice....Alice
Η προσωπική μου εμπειρία: Τις φορές που δεν απάντησα ήταν ο ταχυδρόμος με το συστημένο από Argentina. Γεμάτο γλυκά, DVD και CD. Και μετά έτρεχα στα ΕΛΤΑ να περιμένω με τις ώρες.
Αλλά ποτέ δεν έβαλα μυαλό για να απαντήσω.
μας έφαγε η ευγένεια. να παίρνουμε, λέει, τηλέφωνο, πριν πάμε. γι' αυτό ψυχοραγεί η έκπληξη, και μαζί της, αβίωτες χαρές κι αγέννητες στιγμές..
καλημέρα :)
ωραία ιδέα το κείμενο
Εμένα τώρα γιατί μου ήρθε το τραγούδι "Έγινε παρεξήγηση και εξήγηση δεν δόθηκε..." ??
Μα τι στυλιστικό αριστούργημα ήταν αυτό;! Τι γλυκαντικός λόγος, μόνο καλό μπορούσε να σου κάνει χωρίς να σε βαρύνει στο παραμικρό.
Εξωτικό πουλάκι, διαπρέψατε ξανά! Και να σας πω, όταν χτυπάει η πόρτα πρέπει πάντοτε να ανοίγουμε!
Μπορεί να είναι η Ευτυχία, που λέει και η Μαφάλντα, και αν δεν ανοίξουμε ενδέχεται να προσπεράσει :)
Τα σέβη μου!
ποίημα
very well done
K.K.M.
Εμένα πάντως δε χτύπησε το κουδούνι και είχα στρώσει ροδοπέταλα....
Εγώ το έχω δηλώσει πολλάκις:
Καλύτερα να μετανιώνεις για κάτι που έκανες, παρά για κάτι που δεν έκανες.
Το ποστ σας έχει ένα ίχνος ασπρόμαυρου θλιβερού νουάρ, και είναι ότι πιο κατάλληλο για ένα βράδυ σαν το σημερινό. Λίγο καλό κονιάκ βέβαια βοηθάει επίσης.
σκέψεις....που δραπέτευσαν...
σαν ένα ταξίδι...θαλασσόδαρτο...μέσα από τον...ήχο......μιας ανάρτησης...της ανάρτησής σας...
καλή σας νύχτα
Σίρο Ρεδόνδο
Logia: Όταν επιστρέφεις στα σταυροδρόμια που βρέθηκες και αναρωτιέσαι τι θα είχε γίνει αν τότε είχες πάρει άλλη κατεύθυνση, είναι όντως βασανιστικό. (Πάντα βέβαια το σκέφτεσαι όταν η επιλογή ήταν η λάθος. )
ALICE: Όσο και να προσπαθήσω να κρύψω το πολιτικό μήνυμα, η Αλίκη κάνει το θαύμα της και το ξετρυπώνει ;-)
Ξέρετε κάτι; Μου θυμίζετε πολύ μια αγαπημένη μου φίλη. Τη Φοράδα...
apos: Κι ύστερα σου λένε ότι χτυπάει πάντα τρεις φορές! Μια μόνο χτυπάει, ύστερα αφήνει την ειδοποίηση και φεύγει. Γλυκά απο Αργεντνή ε; Πότε περιμένεις το επόμενο δέμα;
aura: Μερικοί κάνουν κάτι άλλο: σου τηλεφωνούν έξω από την πόρτα σου και χτυπάνε παράλληλα και το κουδούνι, οπότε δεν ξέρεις αν θα τρέξεις να σηκώσεις το τηλέφωνο πρώτα ή για να ανοίξεις την πόρτα.
kovo voltes... Δεν ξέρω...κάποιος υπόγειος συνειρμός θα έγινε και το ανέσυρε. Πάντως μου το κόλλησες και το σφυρίζω όλη μέρα. ;-)
Theorema: Αγαπητή μου φίλη, όχι μόνο ανοίγω πάντα την πόρτα- που αφήνω ξεκλείδωτη- αλλά δεν ρωτάω ποτέ ποιός είναι. Και με απογοητεύουν όσοι βιάζονται να δηλώσουν το όνομά τους πριν ανοίξω. Μου χαλάνε βλέπετε την έκπληξη.
Σας ασπάζομαι δις.
ΚΚΜοίρης : Κυριολεκτικά όπως το λες: well done. Σε σιγανή φωτιά.
κοτσύφι στο χιόνι: Όταν στρώνετε ροδοπέταλα καλό είναι να έχετε αφήσει κι ανοιχτή την πόρτα. Να μην χρειάζεται ο άλλος να χτυπήσει το κουδούνι.
Spy: Πάλι απέτυχα στα χρώματα. Στο color balance έβαλα στους ενδιάμεσους τόνους ελάχιστη magenta, στις σκιές μπλε και στα highlights μια ιδέα κίτρινο για να σπάσω το λίγο το θλιβερό του νουάρ. Θα χρειαστώ μαθήματα τελικά, δεν την γλυτώνω.
Σας ευχαριστώ Spy. Για την επιστροφή σας και για την αφιέρωση.
Σίρο Ρεδόνδο: Κύριο χαρακτηριστικό των σκέψεων: η επιθυμία τους να δραπετεύουν.
"Κάποιος χτύπησε την πόρτα
κι ήταν ο βοριάς..."
Σελιτσάνος: κι από μέσα ακούστηκε μια φωνή που έλεγε: "...γιατί την πόρτα μου χτυπάς, τί θέλεις τώρα τί ζητάς..."
έχετε δίκιο....''η επιθυμία των σκέψεων''...
.....δραπετεύουν.
έχω σκεφτεί....θεραπεία με ηλεκτροσόκ...για τις σκέψεις που δραπετεύουν.
η EST....μπορεί και να αποδειχθεί...χρήσιμη.
Σ.Ρ.
Έχοντας προηγουμένως διαβάσει νέα για τις εξεγέρσεις στο Μαγκρέμπ, πέρασα λανθασμένα και τη δική σου "εξήγηση" ως "εξέγερση". Τελικά η απόσταση δεν ήταν μεγάλη, αφού το περιστατικό που περιγράφεις απαιτούσε επίσης μια εξ-έγερση (για να σηκωθείς να ανοίξεις την πόρτα).
Αν το δούμε το θέμα ρεαλιστικά, μάλλον ήταν κάποια ηλικιωμένη γειτόνισσα που ήθελε να ειδοποιήσει κάποια φιλενάδα της για την πρωινή λειρουργία των... Τριών Ιεραρχών και εκ παραδρομής χτύπησε σε σένα. Τα σχολεία νομίζω δεν πάνε πλέον, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.
ευτυχώς που δεν άνοιξε διότι ο άγνωστος κουδουνιστής ήμουν εγώ και η αλήθεια είναι ότι όσο σκεφτόμουν πως η χάλκινη γλώσσα στο εσωτερικό της κλειδαριάς θα ελευθέρωνε την πόρτα τόσο καταπιεζόμουν με τη σκέψη πως θα έπρεπε να κάνω μισό βήμα με το αριστερό πόδι για να ξεπεράσω το νοητό σημείο που χωρίζει το έξω απ΄ το μέσα.
...
νάσαι πάντα καλά και να γράφεις τόσο όμορφα....
Tsalapetine, το επόμενο δέμα ήρθε και είχε μία ταινία μέτρια (carancho) και ένα καταπληκτικό CD (el gaucho).
Eννοείται πως δεν άνοιξα...
... πίσω από την πόρτα η ανάσα σου
στα χείλη κρέμονται οι σταγόνες τής ονειρικής απώθησης
τα χέρια στο παγωμένο μεταίχμιο
ψαύουν όσα τα μάτια δεν βλέπουν
όσα ορίζονται από το εκκρεμές μετείκασμα
... να συμπληρώνεις τα κενά με το μάταιο
ταπεινά, υποκλίνομαι
Είστε ποιητής αγαπητέ. Τίποτε λιγότερο.
Εγώ πάντως έχω δει μερικές φορές τη χάλκινη γλώσσα της κλειδαριάς να μου βγάζει επιδεικτικά τη γλώσσα.
Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε τι σκεφτόταν αυτός που χτυπούσε το κουδούνι.
Καιρό τώρα τα κουδούνια με ταράζουν.
Είναι γιατί ξέρω ότι δεν είναι ...
~
(ελπίζω στην κατανόησή σας)
Έρχομαι, χτυπάω, ξαναχτυπάω.. τίποτα!
Πήρα το δρόμο του γυρισμού αλλά άφησα σημείωμα στη μιμόζα σου... καλό μήνα!
Στο λέω για να μην αγχώνεσαι δεν έχασες και τίποτα σπουδαίο;)
Σ.Ρ. : Να τις αφήσετε να δραπετεύουν.
Tsalapeteinos: Αυτές τις μέρες είσαι απόλυτα δικαιολογημένος να διαβάζεις την εξήγηση ως εξέγερση. Η έγερση πάντως είδικά της Δευτέρες πολύ δύσκολη υπόθεση.
Αν ήταν η ηλικιωμένη γειτόνισσα που λες, πρέπει να ήταν η κυρία Ευτυχία. Οπότε καταλαβαίνεις τι έγινε. Μου χτύπησε την πόρτα η Ευτυχία αυτοπροσώπως κι εγώ δεν άνοιξα!
Dr. Aparadektos : Έτσι λοιπόν δεν έγιναν τα Εισόδια του άγνωστου Κουδουνιστή! Η βασανιστική σκέψη που κρατούσε μετέωρο το βήμα ανάμεσα στο μέσα και το έξω...
καλωσήρθες και σε ευχαριστώ.
apos: Για γλυκά δε μου λες τίποτα και με κάνεις να σκέφτομαι ότι τα έφαγες μόνος σου στο δρόμο απο το ταχυδρομείο για το σπίτι. ;-)
Duchamp: Έμεινα άφωνος. Μόλις ένα καλωσόρισμα μπορώ να ααρθρώσω. ;-)
island: οι παργματικοί ποιητές είναι στο ακριβώς επόμενο ποστ. ;-)
Γιώργος Κατσαμάκης : Τελικά πρέπει να είναι από ορύχαλκο και όχι χαλκό η γλώσσα της κλειδαριάς. Ο χαλκός είναι πολύ μαλακό μέταλλο για να αντέξει τέτοιο ρόλο.
Πάντα έχει ενδιαφέρον η άλλη φωνή. Και συνήθως δεν την ακούμε.
ΑΠΟΛΛΩΝ: Σας καταλαβαίνω αλλά πώς μπορεί να είναι κανείς απολύτως σίγουρος;
(η κατανόηση για τους φίλους απεριόριστη)
Margo: Βρήκα το σημείωμα στη Μιμόζα, ήταν λίγο βρεγμένο – μουλιάσαμε σήμερα – αλλά η γραφή ανεξήτηλη. Καλό σου απόγευμα.
Δημοσίευση σχολίου