Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011

Road Movie Post

Ένα παλιό αυτοκίνητο νοικιασμένο. Σαράβαλο. Τόσο, ώστε να μου πεις έκπληκτη όταν θα φτάσω: Did you ride that thing all the way out here to see me? Να το οδηγήσω χιλιάδες μίλια σε ένα επίπεδο τοπίο που αλλάζει αργά. Ατέλειωτες εκτάσεις έτοιμες για θερισμό. Κι έπειτα σεληνιακά τοπία. Πάλι γόνιμη γη κι ύστερα έρημος. Να τρεμουλιάζει μπροστά μου ο δρόμος από τη ζέστη, ένα με τη φυσαρμόνικα του Sonny Boy. Μια ευθεία δρόμο θέλω κι ας μην έχει μυθικό όνομα. Με σπαρμένα μοτέλ και βενζινάδικα στις όχθες του. Ένα δρόμο χωρίς πολλή κίνηση.

Να με προσπεράσει μια ανοιχτή Thunderbird του `66 με δυο αναμαλλιασμένες γυναίκες και να αναρωτιέμαι τα επόμενα 200 μίλια αν και πού τις έχω ξαναδεί. Να συναντήσω τον Travis να περπατά βρώμικος πάνω στις ράγες, να τον αναγνωρίσω από το κόκκινο καπέλο, να τον χαιρετίσω κι εκείνος να αδιαφορήσει. Να δω μακριά στο ορίζοντα δύο καβαλάρηδες, με τον Melquiades φορτωμένο στη ράχη του τρίτου αλόγου να προχωράνε αργά, ενώ δίπλα στο ανοιχτό μου παράθυρο θα οδηγεί την Kawassaki του ο Motorcycle Boy. Να ανταλλάξω δυο ασπρόμαυρες κουβέντες μαζί του εν κινήσει, αλλά να γκαζώσει και να απομακρυνθεί τη στιγμή ακριβώς που τον ρωτάω:...and the ocean man, how is the ocean? “. Κι ύστερα να κοιτάζω - χωρίς πολλές ελπίδες είναι αλήθεια- μήπως πετύχω τον Alberto και τον Ernesto πάνω στην παλιά Norton.

Να σταματάω όπου διψάσω και όλοι οι μπάρμαν να με ρωτάνε από πού έρχομαι. Να τους απαντάω ανάβοντας τσιγάρο κι εκείνοι με ένα “You must be thirsty να μου σερβίρουν μια αφρισμένη μπύρα σε ιδρωμένο ποτήρι. Κι εγώ να αφήνω τη μπάρα και να διαλέγω το μόνο πιασμένο τραπέζι, εκείνο που κάθεται ο Alvin έτοιμος να μου πει μια ιστορία από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Στο επόμενο καφέ να γράφει απ` έξω η μισοσβησμένη ταμπέλα Bagdad και μέσα, να πέφτω στην καλύτερη στιγμή του show της Brenda και της Jasmin.

Τα βράδια θέλω να αράζω όπου νυχτώσει. Συνήθως σε άθλια motel με πινακίδες νέον που θα αναβοσβήνουν όλη τη νύχτα. Να με παίρνει ο ύπνος με το βλέμμα χαμένο στις αλα Barton Fink ταπετσαρίες που χάσκουν ξερνώντας την κόλα τους. Πάνω σε σεντόνια που ζέχνουν όλες τις νύχτες που προηγήθηκαν. Να ακούω από το διπλανό δωμάτιο πρώτα την τηλεόραση να παίζει, μετά το κρεβάτι να τρίζει, αγκομαχητά, ύστερα ένα καυγά, την πόρτα που χτυπά δυνατά. Μέσα στο ύπνο μου σκέφτομαι ότι δεν μπορεί παρά να είναι ο Mickey και η Mallory που τους πέτυχα το μεσημέρι αγκαλιασμένους σε μια γέφυρα. Τους έριξα μια φευγαλέα ματιά, όταν της πήρε ο αέρας το πέπλο από τα μαλλιά. Το διάφανο πανί έπεσε στο ποτάμι και παρασύρθηκε απο το ρεύμα λίγο πιο κάτω.



Το τελευταίο βράδυ, θέλω να μείνω σε ένα ωραίο δωμάτιο. Να φτάσω εκεί νωρίς το απόγευμα. Να μείνω μια ώρα ακίνητος κάτω από το νερό. Να στηρίζομαι πότε με τις παλάμες ανοιχτές πάνω στα πλακάκια και πότε από το σωλήνα της ντουζιέρας. Να φορέσω το τελευταίο μου καθαρό τζην. Να βάλω ένα ουίσκι με ένα πάγο. Να γυρίσω την πολυθρόνα προς το παράθυρο. Να βυθιστώ στις γρίλιες. Μέχρι να σκοτεινιάσει. Να δω καρέ- καρέ τη πρώτη σκηνή: Κορνάρω, τραβάς τις κουρτίνες, με βλεπεις να ακουμπάω πάνω στο αυτοκίνητο περιμένοντας, βγαίνεις ξυπόλυτη, κοντεύεις να πέσεις στα σκαλοπάτια, τρέχεις στο διάδρομο, διασχίζω το δρόμο, πηδάς πάνω μου, με φιλάς, σφίγγεις τη μέση μου με τα πόδια σου, έχει σηκωθεί το φόρεμά σου, πιάνω τα πόδια σου ζεστά, με φιλάς, τραβάω από το πρόσωπο τα μαλλιά σου, λάμπεις, με φιλάς, σε κρατάω και προχωράω αργά προς το σπίτι. Τότε μόνο προσέχεις το αυτοκίνητο, ανοίγεις διάπλατα τα μάτια και λες: Did you ride that thing all the way out here to see me? Καρέ -καρέ, η ίδια σκηνή πάλι και πάλι. Μέχρι να με πάρει ο ύπνος και να πέσει άδειο το ποτήρι από τα χέρια μου.

Την άλλη μέρα, θα ξεκινήσω πολύ νωρίς. Για τα τελευταία 49 μίλια μέχρι το σπίτι. Θα γυρίσω το κλειδί στη μηχανή θα λύσω το χειρόφρενο και θα αφήσω το αυτοκίνητο να κυλήσει αργά απο το πάργκινγκ μέχρι το δρόμο. Θα είναι έρημος. Θα στρίψω το τιμόνι δεξιά. Θα πατήσω φρένο και θα ανάψω τσιγάρο. Θα καπνίσω το μισό χωρίς να ξεκινήσω. Θα περάσει ένα αυτοκίνητο. Στο πίσω κάθισμα, ένα παιδί που φοράει άσπρη μάσκα θα συνεχίζει να με κοιτάζει ενώ το αυτοκίνητο απομακρύνεται. Θα πετάξω έξω το τσιγάρο και θα κλείσω το παράθυρο. Ύστερα θα βάλω πρώτη και θα στρίψω αριστερά. Θα ξεκινήσω όλο το δρόμο πίσω, την ώρα που πολύ πιθανόν, θα βγαίνει από την πόρτα σου ένας τύπος με φανελάκι κουβαλώντας μια μεγάλη σκακούλα σκουπιδιών και θα πηγαίνει νυσταγμένα προς τον κάδο.

Μουσική: Feelin' Bad Blues, σύνθεση του Ry Cooder από το soundtrack της ταινίας Paris, Texas του Wim Wenders

Οι ταινίες, κατά σειρά εμφάνισης: Thelma and Louise, Paris, Texas,The Three Burials of Melquiades Estrada, Rumble Fish, Diarios de motocicleta, The Straight Story, Cafe Bagdad, Barton Fink, Natural born killers, O Brother, Where Art Thou? και A Perfect World.

Η φράση, “Did you ride that thing all the way out here to see me?” προέρχεται από την τελευταία σκηνή της ταινίας The Straight Story


24 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

κανείς δεν διάβασε Κέρουακ τόσο καλά, θα ήθελα να πω "και κανείς δεν έγραψε τόσο πειστικά" αλλά επειδη ειμαι σίγουρος πως τα καλύτερα τα κρατάς για το μέλλον κρύβω λόγια

θελω να βγω να κάψω χιλιόμετρα! τώρα!


Κ.Κ.Μ.

Σελιτσάνος είπε...

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν διατύπωσε τη θεωρία της σχετικότητας.Ο Κουρτ Γκέντελ μέσω της γενικής θεωρίας της σχετικότητας απέδειξε ότι δεν υπάρχει χρόνος.Για όλα αυτά χρειάστηκαν περισσότερο από μισό αιώνα.Εσείς το κάνατε σε δέκα λεφτά.Αξιοσημείωτο.

(Thank's buddy.)

aura είπε...

θα χρησιμοποιήσω τη λαική θνητή έκφραση..

κaralike!

Σταυρούλα είπε...

r e s p e c t !

Magia da Inês είπε...

♥Olá!
Passei para desejar uma semana cheia de luz, paz e muita inspiração para novas postagens.
Boa semana!
Bom domingo!
Bj♥s
Brasil ♥♥

vague είπε...

Μα τι πράγματα είναι αυτά;
Με κάνεις να μισώ την αθώα Κυριακή μου. Τι φταίει κι αυτή που ξημέρωσε στο κέντρο της Αθήνας;

Τι έμπνευση... :))

Τσαλαπετεινός είπε...

Κ.Κ.Μοίρης: Σηκώνω το ποτήρι της μπύρας, πίνω μια γερή γουλιά στα χιλιόμετρα που έχουμε μπροστά μας και με αφρισμένο μουστάκι σου λέω, Όλα είναι δρόμος φίλε μου.

(και μην πεις τίποτα για τελευταία νανόχηνα ;-)



Σελιτσάνος: Η αρχική βερσιόν ήταν στα είκοσι αλλά έπεσε το Director's cut και ήταν αμίληκτο. Όχι τίποτα άλλο δε θα βρισκόταν αιθουσάρχης να παίξει την ταινία.

Thank's buddy.

Τσαλαπετεινός είπε...

aura: Αυτή η απλή, λαϊκή – αλλά τόσο σύγχρονη- έκφραση είναι πολύ καλή για τίτλο που κολλάει μια χαρά σε πρόσφατο πάρτι. Τώρα ποιός από τους καλεσμένους θα προλάβει να γράψει για αυτό, είναι άλλο θέμα. Καλό σου απόγευμα!



renata: Thank's renata...από την καρδιά μου.


Magia da Inês : Oi Maria Sul
Estou muito contente de não esquecer. Boa semana para todo o mundo!
Quem é que afinal de pequeno porte.
Especialmente você e amado Brasil.

muitos beijos

Τσαλαπετεινός είπε...

Riski: Μα τι ήθελες να κάνω; Να αφήσω τους Βούλγαρους βουτηχτές στον αέρα και στην παγωνιά μέχρι τη Δευτέρα; Κρίμα από το Θεό δεν είναι.

Αθώες Κυριακές; Να δεις που αυτό δεν θα το αφήσει να το πάρει το ποτάμι η Φοράδα. Πιστεύω ότι θα αντιδράσει με μια ατάκα του τύπου “Ξέρω τι έκανες την περασμένη Κυριακή”

Ανώνυμος είπε...

Φυσικά και ξέρω τι έκανες την περασμένη Κυριακή. Κάτι καλύτερο απ΄αυτό που κάνεις αυτήν την κυριακή να αφήνεις μπηχτές για το πρωτοχρονιάτικο που ακόμα το έχω εξώφυλλο... :)

Mιλάμε για "ταξίδι" όχι μαλακίες....
Nα ΄σαι καλά πτηνό αγαπημένο

Sinnerman είπε...

Road movies... βουτιά στο άγνωστο που λαχταρούμε. Διάβασα πρόσφατα το θαυμαστος καινούριος κόσμος τους Αλντους Ξάξλευ, όπου υποστήριζε ότι η ευτυχία δεν βασίζεται στην ευημερία, αλλά στο άγνωστο.
Τώρα κατάλαβα ότι αναφερόταν στα road trips.
Τα σέβη μου.

Tali είπε...

Ποσα λινκ Χριστε μου !!
πρεπει να ερθω με το στρωμα μου εδω για να παω σε ολα τη νυχτα!
Αν ειναι ομως να οδηγουν σε τετοιες στιγμες περιγραφης ..χαλαλι

η φωτο τελεια μια που ειμαι απέριτης χλιδης

χχχχχχχχχχχχχ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΕΙΠΑ???

Vam33 είπε...

Απολαυστικό

Theorema είπε...

Τσαλαπετεινέ, in this script, can I go with you?...

Yannis Tsal είπε...

Μεγαλούργησες πάλι αδερφέ με το ποτ πουρί σκηνών, χαρακτήρων και μουσικών από θρυλικά road movies, και ανέκτησες τα σκήπτρα της κινηματογραφικής στήλης που προσπάθησα κάποτε - χωρίς πρόθεση - να σφετεριστώ. Να προτείνω μόνο ένα εναλλακτικό φινάλε για την ταινία; Μπορεί να συμπεριληφθεί στα έξτρα όταν κυκλοφορήσει ο πολυμορφικός δίσκος. Μπορεί λοιπόν ο ταξιδιώτης να αλλάξει γνώμη και να τερματίσει το ταξίδι του στο Νότο της Ακτής του Ατλαντικού, στο πιο δυτικό νησάκι και να απολαύσει ένα ονειρεμένο ηλιοβασίλεμα αναπολώντας μυθικές παρτίδες πόκερ και μια αινιγματική όσο και εντυπωσιακή ερωμένη που προτίμησε να μείνει στην άλλη πλευρά του καναλιού, μαζί με το περίφημο διαμάντι που είχε βάλει να του ράψουν κάτω από το δέρμα, για τις "δύσκολες ώρες". Το παλιό φέρρυ δεν φτάνει πλέον, αλλά πάντα θα έχει το βλέμμα στραμμένο στο νότο... Swell!

Μαρία Δριμή είπε...

Ετοιμαζόμουν να κοιμηθώ και είπα να περάσω πριν και από το μπλογκ σου. Με ταξίδεψες χιλιόμετρα δρόμου και σελιλόιντ και ξαγρύπνησα εντελώς. Χαλάλι όμως...
Καληνύχτα.

Τσαλαπετεινός είπε...

ΦΟΡΑΔΑ ΣΤ΄ ΑΛΩΝΙ: Καλά να πάθω! Υψωσα ωραία μπαλιά για να σκοράρεις εις βάρος της Riski και τελευταία στιγμή δέχτηκα εγώ το τρίποντο.

Όσο για τις μπηχτές- έχω την εντύπωση ότι τις άφησα το Σάββατο - η πρόθεση μου ήταν αγαθή. Αν ξεχαστεί ένας συνάδελφος και χαλαρώσει πολύ δεν πρέπει να του πούμε ένα : “Επ! Τι γίνεται εδώ;” για να τον επαναφέρουμε στη δράση;

Να σαι καλά κι εσύ Φοράδα μου και σε ευχαριστώ που είχες παραγγείλει και για μένα καφέ το μεσημέρι. Δεν ξέρεις πόσο τον χρειαζόμουνα εκείνη την ώρα που ήρθα στο ΚΚΜ`s cafe.



Ωρίων ΄Δ : Αν όντως το άγνωστο στο οποίο βασίζεται η ευτυχία είναι τα road movies τότε μπορώ ότι χθες που έκανα επανάληψη σε σκηνές από 20 και βάλε ταινίες ήμουνα ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του λεκανοπεδίου.

Τι να σου πω; Ίσως τελικά να έχεις δίκαιο κι εσύ κι ο Ξάξλευ , γιατί τώρα που το ξανασκέφτομαι, ναι μάλλον ήμουνα!

;- )

Τσαλαπετεινός είπε...

Talisker Stt. : Χαίρομαι που σχολίασες τη φωτογραφία, γιατί βλέπεις από αυτή ξεκίνησαν όλα. Τα λινκς είναι σκονάκια για όσους δεν έχουν δει τις ταινίες, ή τις έχουν δει πριν από καιρό και έχουν ξεχάσει κάποιες σκηνές. Άρα, αν σου είναι γνωστές οι ταινίες, δεν ανοίγεις τα λινκς. Αν δεν...τότε σου βάζω ένα αφράτο μαξιλάρι στον καναπέ και σου αφήνω και μια κουβέρτα αν κρυώσεις.

Καλή μας Χρονιά!


Vam33: Σαν ταξίδι. Thanks!


Theorema: Ανοίγω πορτ μπαγκάζ, μου δίνεις βαλίτσα κι επιβιβάζεσαι.
Θες να κλείσω την οροφή ή θα φορέσεις μαντήλι όπως η Louise?

Old Boy είπε...

Ω!

Ανώνυμος είπε...

είναι ωραίο ''να είναι απλά'', η έλλειψη της απλότητας συχνά είναι συμβόλαιο με την καταστροφή...

gasireu

Τσαλαπετεινός είπε...

tsalapeteinos: Αδελφέ μου- ή μήπως να σε λέω από δω και πέρα Ethan; - τι μου λες για εναλλακτικό φινάλε; Εσύ έχεις εδώ έτοιμο το προσχέδιο του σεναρίου για το δεύτερο μέρος. Δυό καρέκλες μένει να παραγγείλουμε με τα όνοματά μας τυποωμένα στην πλάτη και...πάμε γύρισμα!


ΜAΡΙΑ ΔΡΙΜΗ: Μα ήρθες κι εσύ στην τελευταία προβολή! Για αυτό ξαγρύπνησες. ;-)

Τσαλαπετεινός είπε...

Old Boy: ;-)


gasireu : Σοφή κουβέντα που συχνά ξεχνάω.

Theorema είπε...

Call me Thelma ;)

Τσαλαπετεινός είπε...

Theorema: deal!